Het Stadplein

Dorian legde Tobias weer neer en sloeg zacht, maar dwingend op zijn wang. 'Nee, kom op, Tobias, blijf hier. Tobias!' Hij nam de doek van hem over en drukte deze hard op de wond, ondanks dat hij wist dat het niets meer zou uitmaken. Met tranen in zijn ogen keek hij zijn jonge vriend aan en pakte hij zijn hand stevig vast. 'Ik zal op ze letten,' beloofde Dorian, met in zijn achterhoofd dat hij eerder ervoor gezorgd had dat Iwone weggestuurd werd uit Evenfall. 'En deze keer echt goed. Ik zweer het.' Hij legde zijn hand op het voorhoofd van Tobias en glimlachte naar hem. 'En jij ook veel geluk met de weg die voor je staat. Het was een eer om je deze jaren op te hebben mogen zien groeien tot een man.' Hij wou nog meer zeggen, maar Tobias was ondertussen rustig en vredig vertrokken. Met een trillende hand sloot hij de ogen van zijn vriend. Nu stroomden de tranen over zijn wangen en kroop hij in elkaar als een klein kind, nog steeds middenin de chaos.

Rani had niet vaak dit soort taferelen gezien in haar leven, maar dat liet ze niet merken. Ze streed even elegant en met geheven hoofd over het plein. Haar blik was weliswaar op het plateau gericht om naar Syrian te zoeken. Ze moest lachen toen Ayira Rabbion naast haar, haar rokken afscheurde. 'Ik? Ik ben slechts een weerloze en hulpeloze prinses, mijn vrouwe.' Rani zou pas zichzelf prijs geven als het nodig was. Tot nu toe hielden de paar bewakers voor haar de mensen aan de kant, maar ze zag al snel dat mensen naar hen wezen en dat er een enkeling op hen afstormde. Alsnog hield ze zich rustig en liep ze door. Pas op het laatste moment- Een man was door de bescherming heen gebroken, maar nog voor hij iets uit kon richten had Rani haar messen uit haar haar getrokken en ze in de borst van de man gestoken. Met een grimas trok ze ze terug en keek ze de man in de ogen terwijl ze hem in haar taal toe sprak. Het volgende moment lag de rebel op de grond.

Ayira was nog druk bezig met haar rokken, toen er al mensen op hun gestormd kwamen. Met een uitdagende blik keek ze Rani aan en besloot zelf niets te doen, tot het uiteraard wel nodig was. Ze wou weleens willen weten wat de vrouw allemaal had geleerd in Quandaï. Nogmaals richtte ze zich op haar jurk, maar keek verbaasd op toen ze plotseling het geluid van wapens hoorde. Met een goedkeurende en verbaasde blik keek ze de prinses met nieuwe ogen én interesse aan. Daarna grijnsde ze naar Thomas en liep ze het plein op, terwijl ze onwillekeurig zocht naar haar vader.

Thom begreep na enkele tellen al dat hij waarschijnlijk niet erg nodig was geweest. Met rode wangen had hij toegekeken hoe Ayira Rabbion haar benen had ontbloot en vol verbazing toen Rani een man neerhaalde. De vrouwen leken zichzelf goed te kunnen verdedigen. Hij had nu spijt dat hij zijn zuster en Gytha had achter gelaten. Maar hij kon nu wel naar zijn vader zoeken, die uiteindelijk nergens meer te bekennen bleek. Het was vreemd aangezien hij David en Gregoire nog wel zag, maar geen Leonard of Donovan of de gebroeders uit het Zuiden. Snel zette hij zijn verwarrende gedachten uit zijn hoofd en hielp de bewakers met het banen van een weg over het plein.

Syrian had in stilte gekeken hoe de heer uit het Noorden werd geraakt en werd weggevoerd. Ook het gekibbel met de koning had hij maar gelaten voor wat het was en hij was van het podium gesprongen om te kijken of hij ergens nog tot hulp kon zijn. Tot zijn verbazing zag hij opeens Rani aan komen lopen en snelde hij naar haar toe. 'Wat doe jij hier nou weer?' vroeg hij verbaasd, waarna hij Rani een opgeluchte kus op haar lippen gaf. Daarna draaide hij zich met een emotieloos gezicht naar Thomas Storm toe. 'Uw vader is net geraakt door een pijl. Hij is afgevoerd naar het kasteel.' Slecht nieuws in Quandaï was niet iets waar omheen gedraaid mocht worden.

Rani was Ayira Rabbion en Thomas Storm meteen vergeten toen ze haar broer zag. Met een opgeluchte glimlach drukte ze hem nog een kus op de lippen en legde haar vrije hand op zijn wang. 'Als afleiding. Ze hebben de rest van de vrouwen de andere kant op gestuurd.' Ze vergat de taal van Tarth in de situatie en bekeek Syrian onderzoekend. 'Heb je iets opgelopen? Als iemand je iets heeft aangedaan-' Nu ze zich geen zorgen meer over haar broer hoefde te maken, kon ze het alles op een andere manier bekijken. Met trieste ogen keek ze naar de grote man uit het Noorden. 'Gaat u voort, mijnheer Storm. Wij vinden onze weg wel met vrouwe Rabbion.'

Syrian glimlachte en gleed met zijn hand over haar haren heen. 'Doe niet zo raar, alsof er óóit iets met mij zou kunnen overkomen,' grapte hij met een knipoog en bekeek haar toen zorgvuldig. Ze zag er mooi uit in haar witte jurk, ondanks de gedachte in Quandaï erachter, en gelukkig kon hij geen tekenen van verwondingen vinden. Daarna keek hij opnieuw naar de prins uit het Noorden en gebaarde hij dat ze achter hem aan zouden komen. Daarna vielen ze ogen op de prinses uit het Zuiden. 'Hoe ben je bij de Goden met hem en haar belandt?'

Thomas had toe staan kijken tijdens het gesprek tussen Rani en Syrian, terwijl hij in de gaten hield of de vrouwen aan de andere kant van het plein al voorbij kwamen. Hij schrok echter op van de woorden van Syrian. Zijn vader was geraakt? Thom had moeite om het te geloven. Hij knikte kort naar Rani en richtte zich nog tot Ayira Rabbion. 'Hopelijk zie ik u zo in het kasteel.' Zijn zwaard hield hij klaar en geheven terwijl hij weg sprintte. Hij kon nu geen vertraging gebruiken, hij wilde zo snel mogelijk bij zijn vader zijn. De pijl zou vast niet dodelijk zijn. Zijn vader had vast een borstplaat gedragen. Bovendien hadden ze hier prima geneesheren. Hevig ademend rende hij terug naar het kasteel.

Ayira's geamuseerde gezicht betrok toen ze hoorde over de vader van Thomas. Ze wilde hem aanraken, iets geruststellends zeggen, maar ze wist dat ze het waarschijnlijk niet veel beter zou maken. 'Tot zo en doe voorzichtig, Thomas,' reageerde ze nog en richtte zich toen op Rani en Syrian. 'Dus, zullen we nog wat rebellen neer hakken en dan maar naar het kasteel gaan? De vrouwen zullen daar vast al lang en breed zijn.' Toen een rebel aanvallend op hen af kwam, schakelde Ayira hem snel uit en veegde ze haar bloederige handen af aan haar zwarte jurk.

Gwen weigerde mee te gaan met de bewakers. Ze duwde tegen hen aan en probeerde zichzelf vrij te wringen. Maar uiteindelijk was Ioan toch haar enige hoop. Ze keek hem vol verwachting aan en hield haar adem in toen hij zijn boog spande. Hopelijk zou hij haar familie helpen. Haar vader, haar zusje. Misschien kon hij iets voor ze doen. Gwen kon niet geloven dat ze ze al meer dan een jaar niet had gezien. Het was steeds moeilijker geworden om ieder detail voor zich te zien, maar nu wist ze het plots precies. De sproeten op de neus van haar zusje. De kraaienpootjes bij de ogen van haar vader. Wie weet was Elia wel naar haar familie gegaan om voor ze te zorgen. Die gedachte stelde haar gerust. Met een schok kwam de pijl in haar borst terecht. Haar ogen gleden naar David, de koning, terwijl ze haar lichaam zwaar voelde worden. Maar haar laatste blik gunde ze aan Ioan, wie ze met een dankbare glimlach aankeek voor haar hoofd naar beneden zakte.

David keek met grote ogen toe hoe een pijl Gwen recht in het hart raakte. Het was een perfect schot, recht in de roos zou je kunnen zeggen. Het frustreerde hem, hun enige bron van informatie was weg. Of toch niet helemaal. Zijn blik kruiste met de blik van de man die zijn boog recht op Gwen had gericht. Dat moest hem zijn, de man waar ze naar had geschreeuwd. David had zijn naam gehoord, maar niet onthouden, maar nu maakte het niet meer uit, hij zou hem krijgen. Woedend trok hij zijn zwaard weer en beukte zichzelf door de mensen heen, naar voren, waar de man stond.

Rani lachte zacht maar richtte een waarschuwend blik op haar broer. Het was nooit goed om zo met het lot te tarten. 'Let op je woorden, Syrian. En dit was de enige manier waarop ik uit kon vinden of jij hier nog was.' Kort keek ze de prins uit het Noorden na, maar uiteindelijk richtte ook zij zich op Ayira Rabbion. 'We zullen blijven tot de koning hier veilig weg is.' In haar ooghoeken had ze de man tekeer zien gaan op het plateau. Ze vond het onverstandig dat hij zich zo bloot stelde op het moment. Haar ogen vonden die van Syrian. Ze moesten maar hulp bieden of hem in ieder geval overtuigen dat hij binnen de muren van het kasteel harder nodig was dan hier buiten. Rani keek haar twee metgezellen even aan en wachtte op hun reactie.

Het duurde even voordat Eda Cat had gevonden en ze samen terugliepen naar het stadsplein. Het was allang niet meer zo vol als het was geweest en de meeste adellijke leden waren verdwenen. Ook de vrouwen waren overal langs geglipt en waarschijnlijk waren ze nu weer veilig in het kasteel. Eda wist niet hoeveel leden ze hadden geraakt, hoeveel slachtoffers er waren gevallen, maar eigenlijk maakte haar dat niet uit. Het enige wat ze wilde weten, was of Eugenidus oké was. Ze scande de omgeving, maar ze zag hem nergens. Haar hart begon al sneller te bonken en ze voelde hoe ze het ontzettend warm kreeg. Het kon niet zo zijn dat hij het niet had gered, hij had het haar beloofd.

Het was dat Eda haar tegen had gehouden, anders had Cat allang een paar kelen open gesneden met het mes dat ze onder haar jurk had verborgen. Hij had het alweer voor elkaar, Ioan had een ravage achter gelaten. Ze kon zich enkel voorstellen hoe het er een half uur geleden uit had gezien. Nog steeds waren mensen in paniek, maar de grootste drukte was al weg. Toch waren er nog steeds gevechten bezig. Tussen rebellen en aanhangers van de koning. Het duurde niet lang voor ze Ioan had gevonden, de de bloedlust in zijn ogen. Dat was het probleem, hij wist niet wanneer hij moest stoppen en Cat wist dat dat nu ook een probleem zou gaan opleveren: hij stond tegenover de koning, die hem met een opgeheven zwaard tegemoet kwam rennen.

Gen had met ingehouden adem toe staan kijken hoe Ioan Gwen had neergehaald. Hij had de woorden niet opgevangen die ze had geschreeuwd, maar hij begreep wat er was gebeurd. Verdoofd keek hij toe hoe ze plots in leek te zakken. Hij had Gwen goed gekend, en ook haar vader en zusje. Het was zonde haar zo te moeten verliezen. Hij kwam echter weer in beweging toen de koning op Ioan afstormde. Het was natuurlijk stom om zich zo bloot te geven. En een één op één gevecht zou hij nooit in deze situatie winnen. 'Kijk uit! Let dan op!' schreeuwde hij naar zijn vriend terwijl hij zelf richting het platform sprintte. Hij werd echter gestopt door twee wachters die hem van twee kanten bestookten. Uiteindelijk kon hij ze maar net ontkomen door terug te trekken en juist toen zag hij Eda en Cat, naar wie hij snel zijn toevlucht nam.

Eda zuchtte opgelucht toen ze Eugenidus naar haar toe zag komen rennen en sloeg haar armen stevig om hem heen. 'Ik dacht dat je dood was..' mompelde ze, al wist ze niet of hij de woorden had gehoord door het rumoer. Ze liet haar blik op hem vallen en streek met haar vingers langs zijn wangen. 'Ben je gewond?' vroeg ze, terwijl ze zelf ook keek. Gelukkig kon ze niets ontdekken, dus ze ging er vanuit dat alles goed met hem ging. 'Waar is Ioan?'

'Die sukkel denkt dat hij kan winnen van de koning..' mompelde ze geërgerd als antwoord op Eda's vraag en keek de twee aan. 'Niemand gaat hem helpen?' vroeg ze en rolde met haar ogen. 'Prima, ik knap het wel weer op.' Zonder nog iets te zeggen rende ze op Ioan af. Ze kon niet doen alsof ze bij hem hoorde, dan zouden ze haar ook pakken, ze moest iets anders verzinnen. Een list waardoor de koning haar zou vertrouwen en ze Ioan zou redden van zijn ondergang - die snel zou komen als niemand hem zou helpen.

Ioan zag hoe de koning op hem af kwam stormen, maar hij verroerde geen spier. Er was nog niet eerder een moment geweest dat hij de koning zó had gehaat als op dit moment. Dus trok hij zijn zwaard weer en stormde hij ook op de koning af. Zijn been en arm waren bebloed door enkele wonden, maar het stopte hem niet en al snel kruisten hun zwaarden elkaar. Bijna verloor hij zijn evenwicht door de onstandvastigheid op zijn gewonde been, maar al snel vocht hij verder.

David's zwaard raakte die van de man en vele slagen volgde. Hij maakte gebruik van het feit dat de man begon te wiebelen op zijn benen en gaf hem een stoot met de achterkant van zijn zwaard. Helaas duurde het niet lang voor hij weer opstond en verder vocht alsof er niets gebeurd was. David ontweek één van zijn aanvallen op het nippertje en spuugde wat bloed op de grond. Hij had hem op zijn lip geraakt, niets ernstigs, maar pijnlijk.

Ioan zweette hevig en keek naar zijn arm, die steeds meer begon te bloeden. In normale staat was hij een gelijke aan David geweest, maar met deze verwondingen dolf hij het onderspit. Het zou vast niet lang duren voordat de laatste slag geslagen werd, maar Ioan peinsde er niet over om te vluchten. Bij een snelle slag van David verloor hij opnieuw zijn evenwicht en viel met zijn rug op een steen. Zijn adem werd door de pijn uit hem geslagen en hij kon nauwelijks meer opstaan.

Zonder nog al te veel na te denken, sprong ze tussen David en Ioan in. Die sukkel zou zichzelf nog de dood inwerken als hij zo doorging. 'Niet vandaag David, niet vandaag.' mompelde ze terwijl ze haar zwaard tegen dat van hem aan sloeg. Ze zag enige verbazing in zijn ogen, waarschijnlijk omdat ze een vrouw was, maar juist daar maakte ze gebruik van. Ze maakte een rake klap, niet dat hij hem zou verwonden, maar hij was in ieder geval zijn focus kwijt.

Ayira luisterde maar half naar de woorden van Syrian en Rani en had haar blik gericht op de koning. Net toen ze naar hem toe wou gaan, stormde hij plotseling op een rebel af. David was aan de winnende hand, tot opeens een of andere teef zich ermee ging bemoeien. Dat was het groene licht voor Ayira. Ze liet haar zwaard vallen en rende snel op het groepje af, om vol tegen de vrouw te belanden en zo de grond te raken. Het was niet het meest sierlijke wat ze kon doen, maar het was in elk geval effectief. Snel rolde ze van de vrouw vandaan en stond ze op, om David mee te trekken richting het kasteel. 'We moeten nú gaan,' mompelde ze, terwijl ze zag hoe de rebellen zich om de man en vrouw verenigden.

Gen omhelsde Eda liefdevol en opgelucht en glimlachte ongemakkelijk. Om hem heen waren er genoeg doden gevallen, maar hij had het zonder te veel verwondingen overleefd. 'Alleen wat schrammen hier en daar. Meer niet.' Hij keek getergd naar Cateline en richtte zijn blik op Ioan. Er was niet veel dat hij nu nog kon doen, behalve de andere rebellen gereed maken. Hij liet Eda los en verspreidde het woord onder de anderen. Al snel zag hij dat meerderen zich rondom Ioan en Cat verzamelden. De koning zou niet veel kans meer hebben.

David wilde de vrouwelijke rebel net een goede klap verkopen, toen zijn doelwit voor hem vandaan werd gebeukt. Verbaast keek hij toe en voelde hoe hij mee werd getrokken. 'Ayira..' siste hij geïrriteerd en trok zich los. 'Waar is Gregoire?' Hij had niet op zijn jongere broertje gelet. Hij was zo opgegaan in het gevecht dat hij niet had gezien of hij al naar het kasteel was gerend of niet. Plots werd hij omringt door wachters. 'Waar is Gregoire?!'

Cat werd door een onbekende vrouw in het zwart weg gebeukt van David en kwam vloekend overeind. Ze was pijnlijk neergekomen, maar het voelde niet alsof er al te veel schade was ontstaan. Enkel een gemene schram op haar voorhoofd en ze kon nu al voelen dat haar arm en been blauw zouden worden door de klap. 'Zwakkeling!' riep ze de koning na, die zich verschool achter al zijn soldaatjes. Geïrriteerd spuugde ze wat bloed uit en keek op naar Ioan. 'Ik wist niet dat je een deathwish had..'