Het Stadplein

Edmund stond zuchtend, met een strak gezicht naar de menigte te kijken. Iedereen joelde, maar niet allen stemde mee in met de koning. Ook Edmund wist niet of hij hier wel achter stond. Natuurlijk moest er iets gedaan worden aan de rebellen, maar of dit de juiste manier was? Het was één enkel meisje, wat wilde David bereiken? Een reactie van de rebellen als ze hier waren? Of wilde hij gewoon laten zien dat hij de touwtjes in handen had? Kort keek hij zijn vader aan en keek toen weer terug naar de menigte. Zelf had hij ook zijn wapenuitrusting aangetrokken, hij wilde niet onvoorbereid hier staan, mocht er iets gebeuren.

Gen keek Eda lang aan toen ze standvastig mede deelde dat ze bij hem zou blijven. 'Ioan, houd je er buiten.' Het had geen nut als hij zich er in zou mengen. Eda zou tegen alles dat Ioan zei in gaan, dat kon Gen nu niet hebben. 'We kunnen niet in een paar door de menigte gaan, dat valt te veel op. We kunnen splitsen, maar je hebt niets om je te verdedigen, toch?' Hij had zelf een mes onder zijn kleding verborgen en een zwaard dat hij droeg als onderdeel van zijn vermomming als smidsehulp. Hij bracht het gewoon van zijn baas naar een koper, maar kon het nu toevallig wel goed gebruiken. 'Het gaat niet om Cat of jij. Het gaat om jóuw leven dat me een stuk dierbaarder is dan wat dan ook.' De tijd drong, hij moest de anderen nu wel op gaan zoeken.

Tobias zag het niet zitten om geweld te moeten gebruiken om David te beschermen, maar er zaten mensen die hem dierbaarder waren dan de koning. De familie Storm zou hij zo goed als hij kon beschermen. Zijn blik gleed dreigend over de menigte toen hij plots een bekend gezicht zag. Nog een paar keer gleed hij over het publiek, maar steeds kwam hij terug bij dat ene gezicht. 'Dorian-' de radertjes in zijn hoofd begonnen al snel te draaien. 'Er zijn rebellen, ik zie er één. Zodra er iets gebeurt ga ik op hem af.' Het was die man die het meisje had proberen te redden. Elia, zo heette ze, herinnerde hij zich plots. Die man had Tobias van zijn paard geduwd.

Eda vernauwde haar ogen bij het horen van Ioan's woorden en keek terug naar Gen. 'Best.' mopperde ze zuur en keek hem kort aan. 'Hou je taai, en beloof me dat ik je straks weer zie..' Ze drukte haar lippen kort op die van hem en glimlachte nog een laatste keer. Vervolgens wendde ze zich tot Ioan en trok een wenkbrauw op. Ze zuchtte een keertje in en uit, voordat haar hand zijn wang met een flinke klap raakte en ze zich omdraaide om zich tussen de menigte te voegen. Mooi niet dat ze zou gaan, maar ze wilde niet dat Gen afgeleid zou raken door enkel maar aan haar te moeten denken. Ze wist dat Cat bij de kapel was, dus daar zou ze naartoe gaan.

Alistair stond net als de rest op het plateau en luisterde naar de woorden van David. Hij snapte niet dat er mensen intrapte, maar hij liet het in ieder geval niet blijken dat hij het er niet mee eens was. Hij stond naast zijn jongere broer aan de rand van het plateau en keek naar de mensen onder hem. Wat een stelletje zielige nietsnutten waren het... Hij had de neiging om weg te lopen, zodat hij niet meer hoefde te luisteren naar de woorden, maar hij zou doen of hij achter zijn koning stond. Ach, hij stond wel achter zijn koning, maar hij was het lang niet op alle vlakken met hem eens.

Dorian keek zijn vriend fronsend aan en pakte hem aan zijn shirt vast. 'Tobias, ga geen stomme dingen doen. Die rebellen zullen er niet bij nadenken om je te verwonden, laat staan te doden. Laat mij in elk geval dan met je meegaan. Samen zullen we hem vast wel aan kunnen en dan meenemen naar het kasteel.' Zijn woorden klonken niet overtuigd en dat was hij zeker ook niet, maar als ze de kans hadden om nog een rebel te pakken te nemen, moesten ze dat doen. Zijn gezicht veranderde naar een verontrustte blik: het was geen goed teken dat er rebellen waren.

'Deze vrouw liep rond, terwijl ze mijn zussen, mijn moeder iets aan had kunnen doen. Ze had hen eveneens kunnen vermoorden zonder dat ze zich ook maar hadden kunnen verdedigen. Die rebellen zijn een gevaar voor ons, niet enkel voor mijn familie, maar voor mijn hele land! Voor onze samenleving!' Hij bleef kort stil en wendde zich naar de man aan de zijkant. Kort wenkte hij hem en wachtte tot hij naar voren kwam gelopen met een zweep. 'Mensen die een gevaar zijn voor ons, moeten we leren dat ze daar niet zomaar mee weg kunnen komen!' De man sloeg een keer met een zweep op de grond, wat ervoor zorgde dat de mensenmassa stil was. David keek en knikte. De man hief zijn zweep op en liet hem met een zwaai op Gwen's rug terecht komen. 'Die was voor mijn vader...' mompelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders.

Eugenides kuste haar hard terug en keek haar met een ernstige uitdrukking aan. Hij nam haar goed in zich op, voor het geval dat. Hij zei altijd wel dat het allemaal goed kwam, maar dat was altijd maar de vraag. Hij keek Ioan kort en bijna met een grijns aan, maar hij besloot al snel zich door de menigte te verplaatsen. Hij had pas net enkele bekenden aangesproken en instructies gegeven toen hij met ingehouden adem zag wat er zich op het plateau afspeelde. Met ingehouden adem zag hij de zweep die Gwen raakte. Dat was het moment. Ioan zou nu toeslaan.

Gwen hoorde het in Davids stem dat hij naar een climax toe werkte. Wat er ook met haar mocht gebeuren, het zou haar zo overkomen. Ze hoorde de zweep voor ze hem zag en voelde het angstzweet al op haar rug staan. Ze had al veel meegemaakt in de kerkers. Ergere dingen misschien en ze had nooit echt een kik gegeven, maar nu zou ze de longen uit haar lijf schreeuwen. Ze zou het volk laten zien en horen wat David met zijn onderdanen deed. De schreeuw kwam vanzelf toen de zweep haar raakte. Daar hoefde ze geen moeite voor te doen. Ze wilde echter bij bewustzijn blijven. dit alles verduren en meemaken. Gwen zou haar ogen niet sluiten voor dit onrecht en ze hoopte dat het volk dat ook niet zou doen.

Ioan moest zich inhouden om haar niet bij haar nek te grijpen, toen Eda hem sloeg. 'Trut,' siste hij, waarna hij Eugenides waarschuwend aankeek. 'Houd je vrouw in de toom, want de volgende keer doe ik haar nog iets aan.' Kwaad liep hij van zijn vriend weg en sprak hij nog enkele mannen aan, terwijl hij gespannen naar de woorden van David luisterde. Toen Gwen daadwerkelijk werd geslagen, was het het moment om in actie te komen. Hij pakte een steen op en gooide deze richting David. Jammer genoeg raakte hij enkel de man met de zweep, maar het was wel het teken voor iedereen om in actie te komen. Snel bukte Ioan en probeerde hij onopvallend naar Gwen toe te gaan.

'Te laat, Dorian.' Tobias had in zijn ooghoek gezien hoe de man, nadat hij een steen had geworpen, verder de menigte in was gegaan. Hij was echter niet van plan om het er bij te laten zitten. 'Ik ga achter hem aan,' besloot hij uiteindelijk en schoot toen weg uit Dorians grip. Het was een roekeloze beslissing en niet één waar hij een vriend in mee wilde trekken. Als het slecht voor hem uit zou pakken, was dat misschien wel een zege. Al snel zag hij dat de man richting het platform ging, vanaf de zijkant, daar waar minder wachters waren. 'Uit de weg!' schreeuwde hij naar de mensen voor hem. Voor Iwone, schreeuwde hij in zijn hoofd. Een laatste keer.

Thomas probeerde het nare gevoel in zijn maag niet te laten zien op zijn gezicht. Hij had wel ergere dingen gezien dan dit. Maar op deze manier? Hij besloot er afstand van te nemen en diep adem te halen. Bewust legde hij zijn hand op het heft van zijn zwaard. Zijn ogen gleden af naar die van Gregoire, Edmund, Alistair, Arutha, Syrian, Donovan, Leonard, alle adellijke mannen. Dachten zij ook dat het uit de hand zou gaan lopen? Hij voelde de onrust van het volk even zeer. Hij zette zich alvast schrap en hopelijk zouden de anderen dat ook doen. Hij was niet eens verrast toen de eerste steen het plateau op geslingerd werd. Ook de daarop volgende voorwerpen die gegooid werden konden hem niet verbazen.

'Tobias… Tobias!' riep hij hem nog na en probeerde achter hem aan te gaan, maar al snel sloot een grote massa mensen de weg tussen hun. Iedereen probeerde dichter bij het podium te komen, terwijl ze allerlei spullen gooiden. Nogmaals zocht hij naar Tobias, maar hij was al verdwenen in de mensenmassa. Gefrustreerd duwde Dorian een man opzij, terwijl hij met de andere wachters de mensen probeerden tegen te houden en spullen uit hun handen trokken. Ondertussen dacht hij aan Agathe, hoe ze open en bloot bij de ceremonie stond, terwijl het hier uit de hand liep.

Arutha keek geschrokken naar de massa die langzaamaan steeds agressiever werd. Hij zag enkele andere adellijke leden naar hun zwaard grijpen en de wachters ook, dus pakte hij ook twijfelachtig en onzeker zijn zwaard uit zijn schede. 'Ik- ik denk dat we hier weg moeten wezen,' zei hij tegen zijn broer en hij wou zich net weer omdraaien, toen een grote, puntige steen zijn hoofd hard raakte. Pijnlijk greep hij naar de wond en verloor ondertussen zijn evenwicht, zodat hij op de grond viel op het plateau. Zwarte vlekken ontstonden voor zijn ogen en het geschreeuw van de massa kwam maar moeilijk bij hem binnen.

David keek toe hoe de nog enigszins rustig massa in een voorwerp-gooiende opstand veranderde. De beul die naast hem stond werd geraakt door een steen en instinctief trok hij zijn zwaard om zichzelf, en de mensen om hem heen te verdedigen. Hij wilde geen geweld gebruiken, maar als dat de manier was om de families veilig te houden, zou hij het als nog doen. 'In formatie!' schreeuwde hij tegen de bewakers die overal en nergens heen begonnen te lopen. Het laatste wat ze moesten doen was in paniek raken. Zijdelings hield hij een oogje in het zeil bij Gwen: hij wilde niet dat hij zijn enige informatiebron zou kwijtraken in deze chaos.

Gregoire trok ook zijn zwaard, toen de mensen spullen begonnen te gooien, en zo nu en dan ontweek hij een voorwerp. David en hij waren uiteraard de grootste mikpunten. Even keek hij David met dezelfde bloeddorstige blik aan als eerst en sprong daarna van de verhoging af, om bij de wachters te staan en ervoor te zorgen dat ze in formatie bleven. Met de heft van zijn zwaard duwde hij een man achteruit en ondertussen schreeuwde hij bevelen naar de wachters.

Door zijn brede schouders en imposante bouw ging het ongemerkt door de mensenmassa heen bewegen niet bepaald makkelijk. Hij besloot dus naar de kant te gaan waar de minste wachters stonden en zo onopvallend dichterbij te komen. Schreeuwend bewoog hij zich met de andere mannen mee, maar hij besloot niet meer dingen te gaan gooien, want dan zou hij enkel meer aandacht trekken. Desondanks probeerde hij wel de aandacht van Gwen te trekken door een bepaald deuntje te fluiten.

Don hoefde geen seconde na te denken. Toen de eerste steen werd geworpen, haalde hij het zwaard uit zijn schede en richtte hij zich op zijn zoon. 'Ga naar de vrouwen en waarschuw ze. Of stuur er iemand heen.' Hij wist niet of Edmund het bevel zo gemakkelijk op zou volgen. Als het Constance of Ayira was geweest zou hij niet eens de moeite hebben gedaan om ze iets op te leggen, maar hopelijk volgde Edmund zijn raad op. Het had geen nut als hij hier mee zou vechten. Ze moesten iedereen weg krijgen. Toen hij de koning zag, ging hij daar op af en schreeuwde het volgende in zijn oor; 'Idioot, maak dat je hier weg komt. Zolang ze je gezicht zien blijven ze weerstand bieden!' Subtiel zijn was niet één van Don's talenten.

Gwen voelde de zweep nog een keer op haar rug. De steen die de beul had geraakt had hem alleen maar woedend gemaakt. Ze schreeuwde en zag met een tevreden gevoel toe hoe het publiek zich tegen de adel ging keren. Het werd echter een grote chaos. Ze zag mensen die weg probeerden te komen, die over elkaar heen liepen, die onder elkaar begonnen te vechten. Wanhopig begon ze aan de touwen te trekken en hoopte ze dat ze zich los kon wringen. Juist toen ze het op wilde geven hoorde ze het deuntje waar iedere rebel zo vertrouwd mee was. Haar hoofd zocht de bron, maar ze zag niet wie het gedaan had. De enige persoon die ze zag was David die haar in de gaten hield.

Hier hadden ze op kunnen wachten. Net als alle anderen trok Leonard zijn zwaard en liep hij naar de koning toe. Hij had William beloofd dat hij zijn zoon zou beschermen en dat zou hij dan ook doen. 'Maak dat je hier weg komt David, Donovan heeft gelijk. Ze zullen niet stoppen zolang jij hier nog staat.' siste hij, maar hard genoeg zodat David hem kon verstaan. Hij had in eerste instantie niet mee in moeten stemmen met dit plan. Het was een actie geweest van een dwaas, maar Leo had niet verwacht dat het zo snel zou escaleren.

Edmund keek naar zijn vader en twijfelde geen seconde. 'Ik zorg dat ze veilig bij het kasteel komen.' verzekerde hij zijn vader en sprong van het podium af, de menigte in. Gelukkig was de woede niet op hem gekeerd, dus duurde het ook niet lang voordat hij de kern van de menigte achter zich liet en zich richting de kapel snelde. Al zijn zusters en zijn moeder bevonden zich daar en hij wilde niet dat hen iets overkwam.

Melynda opende bij het horen van het kabaal een van de luiken die uitzicht gaf op het plein. Fronsend keek ze toe hoe steeds meer mensen toestroomde naar een plateau. Wie er op stond kon ze vanaf hier niet zien, maar wat ze wel wist, was dat het volk niet blij met ze was. De nieuwsgierigheid brandde in haar, dus sloot ze het luik weer, pakte ze een omslagdoek en opende de voordeur om van dichtbij te gaan kijken wat er aan de hand was.

'Hé, houd die man tegen!' Tobias schreeuwde naar de wachters die aan de zijkant van het plateau hadden gestaan. Ze hadden zich van hun positie afgekeerd om de menigte aan de voorkant in de gaten te kunnen houden, dus ze leken geen idee te hebben van de man die op hen afkwam. Tobias sprintte naar voren toen hij eindelijk de mensenmassa uit was en stoof op de rebel af. 'Blijf waar je bent!' schreeuwde hij dwingend naar hem toe. Er waren nog enkele meters tussen hen in, maar de andere wachters begonnen de man nu ook in de gaten te krijgen.

Thom hield de rug van zijn vader en de landheer van het Zuiden veilig terwijl hij de chaos nauwkeurig in zich opnam. Hij had Arutha Mattiries neer zien gaan, maar hij verwachtte dat zijn broer hem zou helpen. Zelf hoorde hij het bevel van Donovan Rabbion aan en besloot dat hij daar ook van meer nut zou zijn. Na enkele seconde bedenktijd sprintte hij dan ook achter Edmund aan. Hij zou vast de kortste weg naar de kapel weten. Thom scande om zich heen of niemand hen volgde, maar de mensen die om hen heen renden ontvluchtten simpelweg het gebeuren op het plein en vluchtte allerlei huizen en steegjes in voor dekking. Maar er ontstonden plots zoveel meer gevechten, plunderingen en wat nog meer die uit de chaos waren ontstaan. Door een waar domino effect was de hele stad in rep en roer. 'Edmund! Hoe ver is het naar de kapel?'

Gen werd aangestoken door de plotselinge opzweep in de menigte. Hij duwde en trok met de anderen mee en hielp zijn kameraden zich los te vechten van de bewakers. Ze kwamen steeds dichter bij het plateau, maar er zat altijd nog een stuk tussen dat ze moesten zien te overbruggen. Hij hoorde geschreeuw en zag hoe een man voor zich door zijn knieeën zakte. Bloed dat uit zijn borst ontsproot en het glimmende mes van één van de andere rebellen. Enkele tellen staarde hij naar het rood, naar het bloedvergieten en wist toen dat er nog veel meer zou gaan vloeien. Hij hoorde nu overal kreten van geweld en pijn die hem ernstig verontrustte. Zijn blik gleed over de menigte om naar Ioan te zoeken. Als hij Gwen vrij had, konden ze hiermee ophouden.