Het Stadplein

Een grote en open plek waar allerlei feesten gehouden worden, maar ook dagelijks de markt te vinden is.

Thomas staarde met een geconcentreerde blik voor zich uit. Zijn plaats was die naast zijn vader, tussen de Halleys en Rabbions in. De Mattiries waren uiterst rechts geplaatst. De zon brandde hard op het plein, alsnog waaide er een kille wind. Hij probeerde de gezichten van alle toeschouwers steevast te vermijden, maar steeds als er een beweging in zijn ooghoek flikkerde, stond hij scherp. Er was door velen gezegd hoe gevaarlijk dit was, velen hadden het afgeraden. Toch was er mee doorgegaan op een onverwacht moment. Hopelijk zou het ook zo weer voorbij zijn. Kort liet hij zijn blik naar zijn vader glijden.

Donovan stond met een norse blik en zijn armen voor zijn borstplaat over elkaar gevouwen op het platform. Hij staarde de menigte dood met één van zijn beroemde blikken en zuchtte hevig. Hij had niet de moeite gedaan om zijn wapenrusting te verbergen. Eigenlijk deed Donovan bijna alles in deze kledij. Hij was altijd op de eerste plek een soldaat, een vechter, daarna pas een landheer. Bovendien paste het gewoon bij zijn reputatie. 'Hij mag wel eens opschieten, die David, als hij de rebellen geen kans wil geven,' mompelde hij ontevreden. Het plein begon aardig vol te stromen. Hoewel hij niet vreesde voor zijn eigen veiligheid vond hij het maar niets dat zijn dochters en vrouw aan de andere kant van de stad zaten.

Leonard stond naast zijn zoon en liet zijn blik over de groeiende mensenmassa heen glijden. Het was druk op het plein en steeds meer mensen verzamelde zich, er was al wat rumoer te horen. Niet iedereen wist wat er zou gaan gebeuren, en niet iedereen die het wel wist, was het ermee eens. Leonard snapte hun woede, maar ook snapte hij David ergens. Hij wilde een einde maken aan dit alles, maar of dit de juiste manier was... Leo kon er geen antwoord opgeven. Zijn blik kruiste kort met die van zijn zoon en schonk hem een kleine glimlach.

David liep met vier wachters om hem heen en Gwen naar het platform dat midden op het stadsplein was neergezet. Er stond een schandpaal en de meeste - mannelijke - adellijke leden stonden er al. Hij stopte, voordat hij het platform opstapte en gebaarde één van de wachters om Gwen eerst op te brengen. Bij het zien Gwen, begonnen mensen dingen naar haar te joelen. David kon niet zeggen of ze positief of negatief waren, maar ze lokte in ieder geval reactie uit. Na een zucht stapte hij zelf op het podium en gebaarde hij met zijn armen dat het stil moest zijn. 'We zijn hier, om te laten zien dat deze rebellie niet onbestraft blijft! Er moet een einde komen aan deze opmars van mensen die zich tegen ons keren! Het land heeft een moeilijke tijd achter de rug, we zijn een koning verloren door deze mensen en dat laten we niet nog eens gebeuren!' riep hij. Een aantal mensen schreeuwde met hem mee, als instemming, maar een groot deel van de mensen leek nog niet overgehaald te zijn. 'Dit is één van de spionnen die dacht dat ze ermee weg kon komen. Maar dat laten we niet gebeuren. Wij, wij werken aan gerechtigheid! Aan veiligheid voor onze inwoners, aan vertrouwen, maar bovenal aan een eerlijk leven, voor iedereen! Dus laten we deze tijd achter ons laten, laten we een nieuwe wereld tegemoet gaan, een frisse wereld en daar kunnen we deze opstandelingen niet bij gebruiken! Staan jullie achter ons?!' 


- oké, sorry, meest verschrikkelijke speech EVER.

Gregoire schreeuwde het hardst van alle mensen als instemming op de woorden van David en keek hem na de speech met een bloeddorstige glimlach aan. Hij wou wraak nemen op die verdomde rebellen, op de dood van hun vader, op alle pijn die ze hun moeder hadden aangedaan. Hij wilde dat dienaresje langzaam en pijnlijk tot haar dood brengen. Hij wist niet precies wat ze fout had gedaan - enkel dat ze een spion voor de rebellen was-, maar David leek haar persoonlijk goed te kennen. Toch hoopte hij dat hijzélf de eer zou krijgen om haar onder handen te krijgen. Het idee dat ze zo dichtbij haar moeder en zussen was geweest, was vreselijk. Ze moest hun personeel veel beter gaan controleren.

Syrian stond met tegenzin bij de andere families en luisterde zwijgend en emotieloos naar de speech van David. Hij joelde niet mee, maar liet eerder zijn ogen dwalen over de mensenmassa, die zich had verzameld voor de schandpaal. Zijn gedachten gleden al snel af naar haar zus, die alleen bij een of andere religieuze ceremonie was. Het was ironisch om te bedenken dat Rani niet eens in deze goden geloofden. Toch vond hij het geen prettig idee, nadat hij al die verhalen over de rebellen had gehoord. Hij wist dat ze zich kon verdedigen, maar tegen mannen van een kop groter was ze niets. Hij nam zich voor om na deze wanvertoning meteen naar haar toe te gaan.

Dorian had de privilege gehad om als wacht te staan voor de schandpaal, precies de plaats waar de mensen zich verdrongen om extra dichtbij te komen. Met een streng gezicht behoedde hij de mensen ervoor om hem aan te raken of te duwen en hij probeerde zijn gedachten er zo goed mogelijk bij te houden, maar als vanzelfsprekend dacht hij aan Agathe en aan hun kindje. Normaal gesproken mocht hij altijd haar wachter zijn bij zulke ceremonies, maar deze keer was hij hier geplaatst, tot zijn eigen ongenoegen. Hij duwde een man dreigend, maar rustig naar achteren, toen hij begon te dringen en onhoorbaar zuchtte hij.

Gwen had niet geweten waarom, maar ze hadden haar nieuwe kleding gegeven. Ze had zich zwijgend voor de ogen van de hongerige bewakers omgekleed. Het was een grote, lange jute zak die haar lichaam bedekte in een kriebelende stof. Ze was in de laatste dagen alleen nog maar meer bont en blauw geslagen, maar juist op de plekken die de grauwe stof bedekte. Met een zak over haar hoofd was ze haar cel uitgevoerd en ergens anders naartoe. Pas toen ze voor het platform stond werd de zak van haar hoofd gehaald en zag ze voor het eerst in tijden de buitenwereld. Haar hoofd draaide toen ze de vele mensen zag. Ze was in het Zuiden, ze was hier wel eens eerder geweest. Het koste haar moeite om de woorden van David te kunnen volgen. Haar hoofd hing naar beneden terwijl ze het gejoel over zich heen liet komen. Keer op keer vroeg ze zich af wat David in de naam van de Goden van plan was.

Tobias stond voor het platform, slechts enkele wachters van Dorian vandaan. Hij had tegen zichzelf gezegd dat dit het laatste was wat hij zou doen. Hierna zou hij zijn ontslag indienen bij de koning zelf. De confrontatie met David later hield hem nu staande. Hij was echter niet volledig op de hoogte geweest over deze gebeurtenis en had dus onwetend ingestemd om wacht te staan. Maar nu hij hier stond, walgde hij van zichzelf en van David. Wat had die vrouw misdaan om zo tot schande te worden gezet? Om alle rebellen te moeten representeren en de walging van het hele volk te moeten doorstaan? Hij klemde zijn kaken op elkaar en duwde een jongen terug op zijn plaats. Het enige voordeel was dat dit alles hem voor enkele seconde Iwone deed vergeten. Zijn weerzin was groter dan zijn verlies en verdriet.

Gen worstelde zich een weg door de menigte en probeerde over de hoofden heen te kijken. Hij had pas net door gekregen dat er iets gaande was op het plein en was zo snel hij kon er heen gegaan. Hij zocht het plein over naar bekende gezichten. Ioan, Cat, en vooral Eda. Ze zouden samen een dagje de stad verkennen, aangezien ze daar nog niet de tijd voor hadden gehad. Maar toen hij de menigte zag, trok hem dat meteen aan. Misschien stond Eda er ook al tussen. Hij dacht zojuist het blonde hoofd van zijn vrouw te zien toen er een hoop geschreeuw en gejoel te horen was. Zijn blik gleed naar het platform waar hij tot zijn verbazing Gwen zag staan. Ongelovig staarde hij naar haar en luisterde hij naar de woorden van David die langzaamaan een hoop woede in hem los maakte. Waar was Ioan? Verdomme ze moesten Gwen daar weg krijgen!

Ioan was al snel met de mensenmassa meegelopen, terwijl hij net zo nieuwsgierig was over wat er aan het gebeuren was. Door zijn lange lengte had hij al snel Gwen op een of andere verhoging zien staan met David naast haar. Woedend balde hij zijn vuisten en kwam hij ondertussen Eugenides tegen, terwijl zijn ogen het schouwspel op de verhoging niet verlieten. 'We moeten iets doen,' gromde Ioan in Eugenides' oor, waarna zijn hand al snel naar zijn eigen mes gleed.

Eda was al een tijdje aanwezig op het stadsplein. In de kapel verderop was er een dienst bezig voor het eren van de moeder. In eerste instantie had ze daar naartoe willen gaan, maar toen ze aan Gen dacht, had ze besloten om samen met hem de dag door te brengen. David gooide echter roet in het eten. Sprakeloos staarde ze naar Gwen die aan de schandpaal stond. Ze zag er slecht uit, ze was mager... de Goden mochten weten hoe lang ze er al achter waren dat ze een spion was. Eerst Elia en nu ook Gwen. Zuchtend zocht ze in de mensenmassa of ze iemand bekends zag en het duurde niet lang voor ze de twee lange koppen van Ioan en Eugenidus had gevonden. Ze excuseerde zichzelf tussen de mensen door en keek de twee aan. 'Wat nu?'

'Wat gaan ze doen met haar?' vroeg Gen Ioan. Hij zag toen hoe de rebellenleider naar zijn mes greep, maar Gen hield hem abrupt tegen. 'Twee tegen hen allemaal? Zijn er nog meer van ons? En de chaos als we ineens-' Hij keek op toen Eda plots bij hen stond. Uit automatisme schoot zijn hand naar die van haar en hield hij die stevig vast. Hij staarde naar het platform en nam de gezichten van alle adellijke leden goed in zich op. Het ongelooflijk dat ze hier zo emotieloos naar konden kijken. 'Wat wil je dat we doen, Ioan?'

Thom glimlachte kort terug naar zijn vader, maar hij hield die glimlach niet lang vol. Hij was sterk tegen deze vertoning geweest, maar kon nu zijn ongemak niet tonen. Hij moest achter zijn koning zijn. Thom zag hoe het publiek steeds rumoerige werd. De woorden van David hadden niet de meest positieve uitwerking. Er waren die de koning toejuichten, maar de meesten waren vooral uit op sensatie. Thom bestudeerde de vrouw die aan de schandpaal werd gezet en wachtte af wat David nu zou doen. Konden ze er nu weer vandoor?

Ioan wreef verontrust met zijn hand over zijn kin, nadat Eugenides hem tegenhield. Zijn mes hield hij desondanks in zijn hand. 'Ik weet het niet, maar het zal waarschijnlijk een waarschuwing moeten oproepen. Anders had David het niet openbaar gedaan.' Fronsend keek Ioan toe hoe gehavend ze al was, net zoals Elia was geweest. Kort keek hij naar Eda, maar toen weer naar Gwen en vervolgens naar Eugenides. Hij wist het niet. Hij wist niet wat ze moesten doen. 'Ik denk dat chaos de enige manier is om haar hier weg te halen. Dan vluchten de adellijke leden en dan proberen we de wacht bezig te houden. Dan haal ik ondertussen Gwen van het podium af.'

Arutha stond stokstijf op het platform en keek de koning verafschuwd aan. Dit was niet de manier om met mensen om te gaan, zelfs niet met rebellen. Dat meisje heeft vast een familie, een doel om voor te vechten, hoop voor een bepaald rechtssysteem voor Tarth. Kort keek hij Alistair aan, maar op zijn gezicht was niet af te lezen wat hij ervan vond. Hij vond het in elk geval bespottelijk dat hij hierheen moest komen. Ze zouden met zijn allen gaan genieten hoe een jonge vrouw gepijnigd zou worden.

Gwen had enkele minuten wezenloos voor zich uit gestaard tot ze enkele gezichten herkenden. Het waren rebellen. Ze zag Ioan nergens en ook Elia niet, maar wel anderen en dat gaf haar een beetje energie terug. Hopeloos probeerde ze haar handen los te wringen uit de touwen die ze bij elkaar bonden. Zo goed ze kon probeerde ze haar hoofd naar David te draaien en hem aan te kunnen kijken. 'Wat ga je met ze doen? Iedere opstandeling uitroeien? Je eigen volk uitmoorden?' Haar stem kwam lang niet boven geschreeuw van de toeschouwers uit, maar haar blik zei waarschijnlijk al genoeg. 'Je bent een lafaard. Jullie koning is een verdoemde lafaard!' schreeuwde ze uit.

Tobias had steeds meer moeite om de mannen - er waren voornamelijk mannen die waren komen kijken - tegen te houden. Hij wilde zijn zwaard niet hoeven te gebruiken, maar hoe sommige nu begonnen te duwen had hij de neiging om ze af te schrikken met het staal van zijn zwaard. Waarom schoot David verdomme niet op met wat hij van plan was? Kon hij zijn eigen volk niet onder de duim houden? Zijn blik schoot naar Dorian bij wie hij nu dichter stond. 'Wat gaan we doen als ze echt beginnen aan te vallen? Het wordt een grote chaos als er eenmaal een gevecht uitbreekt-'

Dorian had ook moeite met de opgejutte menigte en keek opzij, toen Tobias tegen hem begon te praten. 'Zoals altijd, de adellijke familie zo goed mogelijk beschermen. En als geweld daarvoor nodig is, dan- dan moet het maar.' Hij had dezelfde ontevreden blik als Tobias op zijn gezicht en keek verontrust naar de mensen. Hij hoopte echt dat ze geen geweld hoefde te gebruiken, laat staan dat ze ook nog eens gewond zouden konden raken. Dit stond hem allemaal voor geen meter aan. 'Ik weet niet wat David van plan is met het meisje, maar als hij haar eenmaal aanraakt, dan ontploft de menigte, gok ik zo.'

'Deze mensen,' Hij wees naar Gwen. 'staan misschien nu wel in jullie midden! Deze mensen die mijn vader hebben vermoord. Iedereen hier weet dat William een goede man was, een goede koning. Hij zorgde voor zijn mensen, voor zijn volk. Hij was niet perfect, maar hij deed hard zijn best. Door hen is hij nu dood, zonder dat hij zichzelf ook maar heeft kunnen verdedigen, zonder dat hij heeft terug kunnen vechten!' riep hij boven de mensenmassa uit. Hij voelde hoe zijn bloed begon te koken, maar dwong zichzelf om rustig te blijven, hij kon nu niet de overhand van zichzelf verliezen. 'Deze mensen moeten boeten! Sinds wanneer laten we het toe om ons te laten leiden door deze groep? Wanneer hebben we hen toegelaten in ons leven? Deze mensen die iedereen bedriegen om enkel hun eigen zin te krijgen!? Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat zij ons leven niet meer in de hand houden, dat we niet meer hoeven te leven in onzekerheid! Dat we weer gestaagd kunnen werken aan de heropbouw van ons land! En in ons nieuwe land, kunnen wij geen rebellen gebruiken! Wie doet er mee?!' Hij hoorde hoe er steeds meer mensen mee joelde, nog lang niet iedereen natuurlijk, maar al een stuk meer dan daarnet. 'Ik zal de dood van mijn vader wreken!'

Gregoire negeerde net zoals zijn broer de woorden van Gwen en sloeg zijn armen over elkaar heen, terwijl hij goedkeurend knikte bij de woorden van zijn broer. Ondertussen gleden zijn ogen langs de andere adellijke leden en bemerkte hij de ontevredenheid in de ogen van sommigen. Als ze al niet de steun van de families hadden, dan zouden ze ook niet de menigte kunnen overtuigen. Hij hoopte dat ze na de speech van David realiseerde dat ze iets tegen de rebellen moesten doen en hierdoor een waarschuwing naar buiten moesten brengen.

Gen hield Eda dicht tegen zich aan toen de menigte van alle kanten zich tegen hen opdrong. Hij zag euforische gezichten, maar ook boze blikken en dat deed hem goed. Niet iedereen was zomaar overtuigd van het toneelspel van de koning hier. Gwen leek haar vuur ook weer gevonden te hebben, ook al snapte Gen niet waar ze het nog vandaan haalde. Ze zag er zo leeg uit. 'Zorg dat ze je niet herkennen, Ioan. Ik ga het publiek door en zoek anderen van ons. Dan stel ik ze op de hoogte. Wacht tot David klaar is met zijn laffe woorden.' Hij wist niet waarom hij ineens zo doelgericht sprak, wellicht had het met de adrenaline te maken. 'Eda, ga hier alsjeblieft weg, ga desnoods Cat zoeken of andere rebellen en stuur ze hierheen.' Smekend keek hij zijn vrouw aan.

Eda luisterde fronsend naar het gesprek van de twee mannen en schudde haar hoofd toen Gen zei dat ze moest vertrekken. 'Ik blijf hier, bij jou.' Ze zou zijn zijde niet meer verlaten vandaag. Als ze gingen, dan gingen ze samen. Ze moest er niet aan denken om hem hier achter te laten en er vervolgens achter te komen dat hij het niet had overleefd. Ze wist niet wat er zou gaan gebeuren, niet iedereen leek overtuigd te zijn van David's woorden. 'Waarom zou Cat hier wel kunnen zijn en ik niet?' vroeg ze, nadat ze zich pas realiseerde wat hij had gezegd. 'Denk je dat niet bekwaam genoeg ben? Ik kan net zo goed overweg met een zwaard als Cat.'

Ioan knikte instemmend op de woorden van Eugenides en wenkte wat mannen naderbij die hij herkende. Zachtjes overlegde hij met hun, dat ze dus chaos zouden stichten als Gwen iets aangedaan zou worden. Wie weet deden dan, naast de rebellen, ook wel de gewone burgers mee met de chaos. Dan zou het helemaal een potje worden en dat was de bedoeling. Toen hij de mannen weg zond, luisterde hij geërgerd naar Eda. 'Serieus, Eda, ga gewoon weg! Je bent alleen een last voor ons als je gewond raakt.' Ondertussen dacht hij aan Cat en keek hij om zich heen of hij haar kon vinden. Hij wilde ook niet dat ze hier tussen zou staan.