Het Stadplein

Ioan keek verontrust naar de wachters die hem leken op te merken en besloot om een laatste sprint naar Gwen te maken. Ondertussen zag hij in zijn ooghoek iemand aan rennen en reageerde te laat, dus beukte de man tegen hem aan en trok Ioan hem mee in zijn val. Gefrustreerd duwde hij de man van zich af en keek hij hoe hij omringd werd door wachters. Snel pakte hij zijn zwaard en probeerde hij vlug op te staan.

Alistair wilde zich net tot de menigte keren, toen hij zag dat zijn broertje door zijn knieën zakte. Het zwaard liet hij terug in zijn schede glijden, terwijl hij bij hem neerknielde en een stuk stof van zijn tenue afscheurde. De lap stof drukte hij tegen zijn voorhoofd terwijl hij omkeek of er niet een onverwachte aanval achter hem plaats vond. 'Arutha, focus. Kom op!' siste hij tegen zijn jongere broertje, toen hij zag dat hij begon weg te zakken. Hij knipte een paar keer met zijn vingers om ervoor te zorgen dat hij niet buiten bewustzijn zou raken.

Edmund keek op toen hij doorkreeg dat Thom achter hem aanrende. 'Niet ver.' antwoordde hij en keek af en toe om, om te kijken of ze niet werden gevolgd. 'Hier naar links.' zei hij, toen ze bijna bij het einde van het plein kwamen. Hier was het rustiger, maar steeds meer mensen stroomde toe om te zien wat er aan de hand was. 'Alleen nog deze straat uit, dan naar rechts en dan zijn we er.' vertelde hij Thom, terwijl hij doorrende.

'En dan bekend staan als een lafaard?' siste hij, tegen zowel Donovan als Leonard. Mooi niet dat hij deze chaos zou ontvluchten. Wat zou er dan nog over zijn van zijn reputatie? Vrij weinig, schatte hij zelf. Hij duwde Leonard opzij en liep zelf naar Gwen toe. Hij zou haar zelf wel in de gaten houden, hij vertrouwde niemand anders de taak toe. 'Mooi niet dat we jou uit handen laten glippen dametje.' zei hij tegen Gwen en scande de omgeving.

Anthony's werkkamer lag op het Zuiden, wat betekende dat hij een prachtig uitzicht had op de stad. Echter, werd dat uitzicht steeds iets minder prachtig. Hij wist dat David hem had gezegd dat hij niet mocht komen, maar de mensenmassa werd als maar groter en groter. Vanaf boven kon je pas zien hoe immens het eigenlijk was en het zou nog lang niet stoppen met groeien. Vanuit alle hoeken en gaten zag hij mensen aankomen. Het enige waar zijn gedachten naar uit ging was Constance. Zij was in de stad en hoewel hij wist dat ze zichzelf kon verdedigen, wilde hij niet dat deze... rel zou eindigen zoals de vorige. Zonder er nog over na te denken, sprintte hij naar beneden toe, hij moest en zou bij haar zijn.

Syrian keek met ontstemming naar de gewelddadige mensenmassa en schudde geamuseerd zijn hoofd, ondanks dat er niets grappigs aan was. Hij bedacht zich dat dit in Quandaï nooit zou gebeuren. Hun volk hield van hun leider - zijn moeder - in tegenstelling tot het volk van Tarth, die David niet konden uitstaan. Hij begon er steeds meer aan te twijfelen of een verbond met Tarth hun wel zoveel voordelen zou opleveren. Uiteindelijk besloot hij naar de koning te lopen langs de andere families. Omdat hij buitenlands en dus onbekend was, richtte niemand zijn woede op hem. Zo nu en dan schopte of duwde hij iemand van de verhoging af en bereikte hij uiteindelijk de koning. 'Je bent niet goed wijs!' riep hij boven het lawaai uit. 'Neem de vrouw mee en ga terug naar het kasteel!'

Gregoire stond middenin de mensenmassa en was door de rebellen één van de grootste doelwitten geworden. Van alle kanten werden hij en zijn bewakers belaagd en hij had dan ook al snel zijn zwaard getrokken, om eerst de rebellen weg te proberen te jagen. Toen ze daadwerkelijk gewelddadig werden en zelf ook hun zwaarden trokken, twijfelde Gregoire geen seconde en stak hij de eerste rebel doeltreffend in zijn buik met zijn zwaard. Een kleine glimlach speelde rond Gregoire's mond, terwijl hij bedacht dat hij wraak aan het nemen was op zijn vader. Hij liet de rebel vallen en viel de volgende paar mannen aan.

Donovan gromde afkeurend bij het horen van Davids woorden. Ja, hij zou hetzelfde gedaan hebben. Toch wist hij dat het niet verstandig was en ze hadden het afgelopen jaar al een koning verloren. Als er nog één zijn leven verloor zou het land al helemaal in rep en roer zijn. Hij bleef aan de andere zijde van de koning en staarde de teef voor zich met een vuile blik aan. Ze had waarschijnlijk haar zin gekregen, die rebel, ze had de hele stad overhoop gehaald en tegen David kunnen laten keren. Zonder er maar iets voor te hoeven doen behalve wat krijsen. Achter zich hoorde een hoop rumoer, maar eigenlijk was overal wel wat aan het gebeuren. Toch kreeg hij de twee broers uit het Oosten in de gaten en stuurde hij enkele van zijn eigen wachters ter hulp. 'Zorg dat ze het kasteel in komen. En jij! Ga hen voor en zorg voor geneesheren, iedereen die beschikbaar is! Laat bedden naar de grote hal brengen.'

Gwen had de woordenwisseling gehoord tussen de heren van het Zuiden en Noorden en David. Hij was een idioot dat hij nu niet vluchtte. Maar in haar opzicht waren alle koningen idioten. Ze keek de heer uit het Zuiden terug aan en stond op het punt om hem in zijn gezicht te spuwen, maar hij keerde te snel weg. Haar glimlach werd breder toen ze Davids blik ving. 'Je bent al een lafaard, David. Je kon me niet breken, je krijgt geen informatie uit me, en je pik niet meer in me. En toch ben je te laf om dat zwaard te gebruiken. Maak er dan een einde aan! Doe het dan!' Lachend wrong ze verder met de touwen om haar polsen. Ze had al ergere pijn te verduren gehad. Het snijden in haar huid was niets in vergelijking met de zweepslagen die op haar rug na brandden. Bijna had ze haar handen los, bijna.

Tobias kwam met een klap tegen de man aan en voelde de volgende smak toen ze op de grond neer kwamen. 'Schiet niet op hem! Laat hem in leven! Maar wie hem laat ontsnappen-' Tobias was zijn zwaard verloren in zijn val, maar had geen tijd om het op te zoeken. Met beide handen trok hij aan het been van de rebel om hem weer op de grond te krijgen. Hij zocht naar het mes dat verborgen was onder zijn uitrusting maar kon er niet bij en worstelde ermee terwijl hij de man neer probeerde te halen. De andere bewakers leken al snel druk te zijn met andere opstandelingen die met alles dat ze hadden kunnen vinden, stenen, stokken, ijzer, de wachters te lijf gingen.

Ioan had een veel te lang zwaard om snel te handelen in deze drukte, dus ondanks dat hij een wachter had kunnen neersteken, lag hij nu alweer op de grond door dat verdomde rotjoch. Rood van woede zocht hij de nek van de jongen op, om hem in een snelle beweging te breken, maar toen hij zijn gezicht zag, verslapte hij al snel. Nu pas herkende hij hem als de jongen die Elia had meegenomen: misschien was hij diegene wel geweest die haar zo had gemarteld! Met nieuw opgelaaide woede liet hij zijn zwaard voor wat het was en ging hem met zijn blote handen te lijf.

Tobias voelde een triomf toen hij zijn tegenstander op de grond zag vallen. Met een grijns keek hij naar de man op toen hij een blik van herkenning opmerkte. Zijn gezicht vertoonde al snel een grimas toen de eerste klap hem raakte. Tevergeefs zocht zijn hand nog naar het mes en toen hij het eindelijk had en het boven zijn hoofd op kon heffen, viel het uit zijn hand door een plotselinge pijn in zijn zij. Hij hoorde het mes naast hem kletteren en probeerde met zijn handen naar het gezicht van de rebel te grijpen.

Ioan ging tekeer op de jongen, terwijl hij ook enige klappen incasseerde, en pakte uiteindelijk een stok van de grond af, die een rebel had laten vallen. Onmiddellijk stak hij de jongen ermee in zijn zij en glimlachte hij geamuseerd bij zijn gepijnigde gezicht. 'Dat was voor Elia,' gromde hij, waarna hij zijn mes oppakte en van plan was om daarmee de jongen af te maken. Ondertussen hoorde hij de stem van Gwen achter zich en keek hij gepuzzeld tussen de twee personen in. Uiteindelijk besloot hij de jongen te laten zoals het was en weer richting de verhoging te rennen.

Nu pas kon Leonard merken hoe de leeftijd hem langzaam in begon te halen. Hij was nog niet zó oud, maar het duurde een stuk langer voor hij écht realiseerde waar hij tussen stond. Met zijn zwaard in zijn hand, keek hij rond en scande vooral de omgeving om te zien of er gevaar was die de koning's leven kon bedreigen. Hij wilde net tegen David zeggen dat hij niet met het meisje moest praten, toen zijn oog werd getrokken door een snel verplaatsend voorwerp. Instinctief dook hij naar voren en voelde een klap tegen zijn borstkas aankomen. Van de pijn dook hij naar voren en voelde hij hoe de kracht zijn benen langzaam verliet. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe een pijl hem net boven zijn hart had geraakt. Als hij er niet was voor gesprongen, had hij David zeker geraakt.

Donovan had zich één seconde omgedraaid om te zien of de Mattiries weggeleid werden en toen hij zich omdraaide zakte Leonard op de grond. Verbaasd keek Don naar de pijl en het bloed dat langzaam erlangs sijpelde. Hij hoefde nog geen tel na te denken over wat hem nu te doen stond. 'TERUGTREKKEN,' schreeuwde hij met al het volume dat hij in zich had. Als David verdomme het bevel niet gaf, dan deed hij het wel! Als ze met bogen en pijlen aankwamen, dan waren ze verloren. Ze hadden hier nergens beschutting. Hij knielde bij Leo neer en tilde de man op. Hij zou hebben gelogen als hij had gezegd dat hij de man nooit gemogen had. 'David, laat het godverdomme gaan. Neem die teef mee, roep je mannen terug.'

David wilde net ingaan op Gwen's woorden toen hij Leo naast zich in zag storten. 'Wachters! Zorg dat hij veilig in het kasteel komt, dat hij wordt verzorgd en dat hij alles krijgt wat hij nodig heeft. Als jullie hem dood laten gaan-' Hij ademde diep in en uit om zijn eigen woede te beheersen. 'Zorg dat hij blijft leven.' zei hij uiteindelijk. Kort richtte hij zich op Leonard. 'Ik laat je niet dood gaan.' verzekerde hij de man, die kort naar hem glimlachte. 'Zoals ik al zei... ik heb het je vader beloofd.' Zijn blik was vriendelijk, niet eens verdraaid van de pijn maar.. alsof hij in vrede was. Donovan had al een bevel geschreeuwd en David hield hem niet eens tegen. Hij  had gelijk, ze konden niet nog meer mensen verliezen. 'Jullie horen het, terugtrekken!' riep hij er achteraan en wendde zich tot Gwen. 'Neem haar mee!' commandeerde hij drie soldaten en scande de omgeving om te kijken waar Gregoire was. 'Gregoire!'

Arutha kon met moeite zijn ogen open houden en probeerde zich te concentreren op de woorden en het gezicht van zijn broer. Met zijn eigen hand drukte hij de doek tegen zijn wond aan en slikte hij moeizaam, toen hij de chaos om zich heen zag. 'Ik- ik wil gewoon naar huis,' zei hij zachtjes, terwijl hij kort kneep in de arm van zijn broer, en vocht tegen de tranen van wanhoop en pijn. Een korte, opgeluchte ademstoot kwam uit zijn mond, toen hij hoorde dat ze zouden terugtrekken, en onmiddellijk dacht hij aan zijn zus, die waarschijnlijk nog bij de kapel was.

Gregoire veegde met zijn hand over zijn gezicht, zodat de druppels bloed tot lange strepen werden getrokken, en grommend spuugde hij zijn eigen bloed uit, nadat hij een rake klap had gehad van een rebel. Die had hij uiteraard snel gedood en hij wou op een nieuwe groep afgaan, toen opeens werd geroepen dat ze zouden terugtrekken. Verbaasd en vooral ontstemd draaide Gregoire zich om, om te protesteren, tot hij opeens Leonard op de grond zag liggen. Leonard, de beste vriend van zijn vader, de man die hij zijn oom noemde, hij was als familie… In dat moment van onoplettendheid werd hij van achteren aangevallen, maar gelukkig kon hij nog net op tijd wegstappen, zodat er enkel een diepe sneed op zijn arm ontstond. Vluchtig maakte hij de man af en rende hij naar de verhoging toe, terwijl hij een reep stof van zijn shirt probeerde te scheuren om zijn arm vast te binden.

Tobias probeerde meerdere malen overeind te krabbelen, maar zijn benen wilden maar niet meewerken. Hij staarde naar de stok die in zijn zij stak en voelde met zijn handen rondom. Ze werden nat en rood van het bloed. Tobias had gedacht dat hij zijn bewustzijn wel zou verliezen, of dat het in ieder geval zou gaan duizelen, maar de pijn bleef net zoals zijn besef van wat er om hem heen gebeurde de volle honderd procent aanwezig. Uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar om het ding uit de wond te trekken en met een stuk mouw het bloeden proberen te stoppen. Zoals het nu ging, leek het er echter op dat hij veel bloed zou verliezen, waarschijnlijk te veel. Starend naar de lucht probeerde hij om hulp te vragen, maar er kwam niets uit zijn mond. Hij zag alleen maar de dreigende wolken boven zich. Donkergrijs, bijna blauw zoals een onstuimige zee. De kleuren van de Storms, van Iwone, haar jurken, haar ogen, de zee.

Eugenides was zo ver naar voren gevochten dat hij bijna oog in oog had gestaan met de prins. Maar juist toen hun zwaarden elkaar zouden hebben gekruist, begonnen de koninklijke mannen zich plots terug te trekken. Dat gaf Gen de tijd om de omgeving af te speuren naar Ioan. Gwen stond nog steeds op dat plateau en werd juist benaderd door soldaten, waarschijnlijk om haar weer mee te nemen. Hevig ademend staarde hij naar haar en probeerde hij te bedenken wat ze nu nog zouden kunnen doen. Ze hadden niet veel tijd meer voor de adel zich weer binnen de kasteelmuren zou trekken.

Gwen had vol triomf toe staan kijken hoe de heer uit het Noorden geraakt werd door een pijl. Het was zonde dat de oude man zich opgeofferd had voor David. Die pijl had verdomme de koning moeten raken! Haar ogen schoten heen en weer toen de drie soldaten zoals bevolen op haar afkwamen. Gwen gilde naar ze, zo hard ze kon. Nu ze de buitenwereld weer had gezien, was ze er erg van overtuigd dat ze haar niet meer die kerkers in zouden krijgen. Ze wist wat ze nu met haar zouden gaan doen en Gwen zou het nooit tot dat laten komen. Ze trapte met haar voeten, maar werd al gauw overmeesterd. Haar kracht was allang op aan het raken. Wanhopig zochten haar ogen naar bekenden, tot ze die van Ioan vond. 'Doe het, verdomme! Dood me! Ik ben niet meer te redden!' Smekend en dwingend tegelijkertijd schreeuwde ze naar de rebellenleider.

Toen de wachters zich eindelijk mochten terugtrekken, werd de chaos wat overzichtelijker en stoof Dorian meteen de menigte in om Tobias te zoeken. Hij was hem na een tijdje compleet kwijtgeraakt, toen hij in de verte had gezien dat hij in gevecht raakte met een rebel. Hij zette zijn handen aan zijn mond en riep constant Tobias' naam, maar er kwam maar weinig gehoor. Toen enkele andere wachters hem riepen, rende hij naar hen toe en zag hij de jonge jongen bloedend op de grond liggen. 'Bij de goden, Tobias, wat heeft die man je aangedaan?' zei Dorian verschrikt en knielde naast de jongen neer. 'We moeten je nu naar het kasteel brengen. We gaan je tillen en proberen dat ze voorzichtig mogelijk te houden, maar we moeten snel zijn.' Hij gebaarde naar de andere mannen en legde zelf zijn handen onder Tobias' oksels, terwijl een andere wachter zijn benen vast pakte. 'Blijf op je wond drukken, Tobias.'

Tobias hoorde het geschreeuw al niet meer om zich heen, maar misschien was het ook wel minder geworden. Hij hoorde kreten van triomf en enthousiasme. Ergens hoorde hij zijn naam, maar hij kon er niet op reageren. Pas toen Dorian bij hem knielde en vervolgens op wilde tillen greep hij Dorians arm vast en schudde zijn hoofd. 'Nee, nee!' Hij haalde diep adem en keek de wachter aan. 'Ze denkt dat ik al weg ben uit Lorath. Ze denkt-' Hij slikte en proefde de smaak van bloed, het ijzer, op zijn tong. 'Laat me hier, breng me níet naar het kasteel.' Zijn handen verslapten op zijn wond en fronsend probeerde hij Dorian aan te blijven kijken. 'Houd een oogje in het zeil voor me. Henry en Iwone. Vertel dit niet.' Hij glimlachte bij het idee dat Iwone dan zou denken dat hij zijn geluk aan het zoeken was in het Oosten of waar dan ook. Dat ze nog hoopte op een terugkomst en niet rouwde om zijn dood. 'Veel geluk, jij. Jullie zijn gelukkig-' Langzaam zakte hij weg, alsof hij in slaap viel, maar dan met zijn ogen open op de lucht gericht. Tobias had nooit gedacht dat hij zo ver van de zee zou sterven.

Ioan keek naar het podium en hoe Gwen meegenomen werd. Haastig probeerde hij een plan te bedenken om haar mee te kunnen nemen, maar beiden wisten ze dat hij nooit al die wachters in zijn eentje kon overmeesteren. Gwen leek zich dat ook te realiseren en in een kleine seconde nam hij zijn beslissing. Hij beukte een andere rebel opzij en pakte ondertussen zijn boog af. Vlug zette hij een pijl op de boog en richtte hij die op Gwen. Het duurde een tijdje voordat hij de pijl goed had gericht. Zijn ogen waren onopgemerkt vochtig geworden en zijn hand trilde lichtjes. Gwen was één van de eerste rebellen geweest, hij kende haar al zo lang, ze was zo verschrikkelijk behandeld… Bij die laatste gedachte liet hij de pijl gaan, die haar dodelijk raakte.