Huis van de familie Mattiries

Arutha kon wel raden dat Adelaide hetzelfde voelde als hij. Ondanks dat hij zijn zus soms niet kon uitstaan, wilde hij haar toch altijd dicht bij zich hebben. 'Waarom zou het zonde zijn? Als tweede zoon zal niemand naar me luisteren en de vrouwen springen enkel om de aandacht van Alistair. Alsof er ook maar één vrouw is die mij graag als gezelschap wil hebben.' Hij snoof onverschillig en legde zijn hand op die van zijn zus.

'Ik ben blij met jouw gezelschap.' Adelaide glimlachte naar Arutha en pakte zijn hand vast. 'Ach, Alistair heeft niet het onschuldige vriendelijke uiterlijk dat jij hebt. Er zijn genoeg vrouwen en meisjes die daar de voorkeur aan geven, ik weet het zeker.' Ze knipoogde naar hem en keek hem toen met een peilende blik aan. 'Als je echt voor die liefde wilt gaan zul je toch echt een beetje op zoek moeten gaan.' Als haar broer wat meer interesse zou tonen in de prinsessen had hij er vast zo één aan zijn broek hangen.

Hij glimlachte dankbaar naar zijn zus en drukte een tedere kus op haar wang. Hij rolde lachend met zijn ogen en wendde toen zijn blik af. 'Nou, ik ben die vrouwen nog niet tegengekomen,' mompelde hij wat treurig en haakte zijn vingers in de hare. 'Maar als je er eentje ziet, moet je maar roepen.' Hij knipoogde terug naar haar en werd rood door haar blik. 'Misschien dat ik toch maar mee ga naar de vergaderingen… Ik kan Alistair het natuurlijk niet laten verpesten.'

Lachend zag Adelaide aan hoe Arutha rood aan liep. Goedgezind klopte ze met haar hand op zijn wang. 'We hebben jouw nuchtere blik nodig, Arutha. Jij hebt altijd het beste met beide benen op de grond kunnen blijven staan. Behalve als je dat lieve prinsesje van je dromen natuurlijk vind.' Met een glimlach stond ze op en at ze nog een druif. Het was een purperen soort, één die goed kleurde bij het wapen van haar familie. Ze voelde een absolute trots wat betreft haar broers en die zou haar helpen als ze meer macht probeerde te verkrijgen. 'Ik ga me omkleden. Laten we straks ene bezoek aan de stad brengen. Heb je zin om een bezoek te brengen aan wat oude vrienden?'

Arutha rolde zijn ogen toen ze moest lachen en legde zijn koude handen tegen zijn wangen aan, zodat de roodheid weg zou trekken. 'Ik ben blij dat je het éindelijk erkent,' mompelde hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. Ondanks dat Alistair veel van regeren en Tarth afwist, was hij niet altijd de meest competente persoon om vergaderingen te leiden. Of vertegenwoordigen. Met een verraste blik keek hij haar aan. 'Natuurlijk heb ik daar zin in! Maar, alsjeblieft Adelaide, trek iets minder opzienbarends aan. Ik wil niet dat de hele stad leegstroomt om ons te zien.'

Adelaide rolde nogmaals met haar ogen en gaf met een zucht toe. 'Prima, ik zal mij bescheiden kleden.' Geamuseerd trok ze krulde haar lippen in een glimlach. 'Maar mijn verschijning zal toch wel de hele stad aantrekken mét of zonder indrukwekkende kleding.' Ze drukte een kus op Arutha's wang. 'Zie ik je over een uur bij de stallen?' Adelaide wachtte niet op antwoord maar pakte haar sandalen op om zo naar haar eigen vertrekken te lopen.