Slaapkamer van William en Katarina

William keek haar aan en maakte een soort hoofdbeweging tussen knikken en het schudden van zijn hoofd. 'Het is inderdaad mijn heerschappij, maar je bent mijn vrouw, Katarina. Ik kan dit allemaal echt niet alleen hoor.' Ze had hem eerder al eens verrast met haar creatieve en originele kijk op Tarth. Hij glimlachte bij haar woorden en drukte een kus op haar voorhoofd. 'We zullen het allemaal meemaken,' glimlachte hij, terwijl hij een verontrustend gevoel in zijn buik voelde. Zijn broer is kinderloos gebleven en daarom wordt William nu koning. Misschien kon hij ook wel helemaal geen kinderen voortbrengen?!

Katarina keek hem aan. 'Ik ken die blik, William. Maak je geen zorgen. We hebben nog genoeg tijd, we zijn jong.' stelde ze haar man gerust en streek met haar vingers over zijn borstkas heen. 'Laten we nu vooral genieten van wat we hebben.' Ze sloot gelukzalig haar ogen, ook al was ze niet moe. Gewoon hier liggen was fijn. Ze hoefde niets te zeggen of te doen, gewoon liggen was genoeg voor haar.

William sloot zijn ogen en trok haar naar hem toe, met haar rug tegen zijn borstkas aan. Zo kon hij zijn gezicht in haar nek drukken en zag ze niet de uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik weet het,' zei hij zuchtend, 'maar mijn broer…' Hij besloot erover op te houden en gleed weer met zijn hand over haar lichaam heen. 'Besef je je al dat we hier nu elke nacht zullen liggen?' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Gelukkig waren al haar spullen al in de kamer geplaatst en hoefde hij daar geen moeite meer voor te doen.

'Jij bent je broer niet William.' herinnerde ze hem. 'Net zoals dat ik mijn zus niet ben. Als dat zo was geweest, was ik nu nog steeds kledingnaaister.' merkte ze op en draaide zichzelf om zodat ze hem aan kon kijken. 'Ik wil niet dat je er nog verder over inzit, my lord.' fluisterde ze tegen zijn lippen aan, die ze kort - maar verlangend - kuste. 'Ik hoop dat we nog veel van dit soort nachten mogen beleven.' Na deze woorden, draaide ze zich om en kroop ze weer terug tegen hem aan.

William kreeg het warm door haar lichaam, stem, lippen - alles! 'Ik weet het, ik weet het,' bromde hij. Ondanks haar geruststellende woorden wist hij dat de kans wel bestond. 'Ik zal er niet meer over inzitten.' Glimlachend liet hij zich kussen en al snel beantwoordde hij de kus, om deze dieper en passioneler te maken. 'Dat zullen we zeker, Katarina,' fluisterde hij tegen haar lippen aan en sloeg zijn armen weer om haar heen. 'Ben je al moe?'

Ze was ontzettend moe, maar dat was ze de hele week al: iedere dag was er wel íets dat ze hadden moeten doen. Een bruiloft als deze organiseren was natuurlijk iets groots en speciaals en alles moest dan ook perfect zijn. Aan het begin van de week had ze haar jurk gepast zodat de laatste aanpassingen gemaakt konden worden. De dag hadden ze de decoratie voor de zaal uitgekozen: Het algemene thema was natuurlijk rood en goud: de kleuren van de Halley's, maar de rest hadden ze nog uit moeten zoeken: de servetten, het servies, welke glazen ze wilde en ga zo maar door. De dagen die erop volgde gingen er ook niet rustig aan toe: Er werd altijd wel iets gevonden wat ze nog hadden moeten doen, dus deze avond was de eerste avond in lange tijd dat ze met rust waren gelaten. 'Een beetje, maar niet moe genoeg om al te slapen.'

William had de hele weken zaken geregeld die nog opgelost moesten worden voordat hij koning zou worden. Gelukkig kon zijn vader hem nog zo nu en dan helpen, maar het meeste moest hij zelf oplossen. Daarbij had hij gelukkig goede adviseurs. 'Ik hou van je, Katarina,' zei hij gapend en verstrengelde ondertussen zijn benen met de hare. Hij was blij geweest dat Katarina de hele bruiloft op haar had genomen: zelf maakte het hem geen zak uit of de servetten nou rood of wit of iets waren.

'En ik hou van jou.' zei ze glimlachend, hoewel hij dat niet kon zien. Een koude rilling gleed over haar rug heen en doordat hij gaapte, begon zij ook. 'Laten we dan maar gaan slapen, dan zijn we morgen ten minste nog een beetje bij de mensen.' Meerdere leden van het koningshuis hadden haar al gewaarschuwd dat morgen een dag vol felicitaties zou worden. Eigenlijk had ze daar helemaal geen zin in, maar het hoorde erbij en dat accepteerde ze. 'Slaap lekker, mijn liefste William.'

William trok haar - voor zover dat nog mogelijk was - nog dichter tegen hem aan en drukte zacht zijn lippen op haar schouder. 'Misschien moeten we dat maar doen,' zei hij en legde zijn hoofd comfortabel neer op zijn kussen. Het was weer eens heel wat anders om nu het bed te moeten delen met een vrouw. 'Slaap lekker, Katarina,' fluisterde hij en sloot zijn ogen. Misschien kon ze hem morgenochtend nog wel even beminnen, voordat ze naar de plechtigheden moesten. Met die gedachte in zijn hoofd viel hij met een glimlach in slaap.