Vertrekken van Katarina

'Door het eerlijk aan hem te vragen. Twijfel is schande en ik weet zeker dat David dat ook begrijpt. Hij ziet ook vast en zeker in dat dit een grote stap is... voor beide van jullie. Dus mijn advies is om eerlijk tegen hem te zijn. Ik weet dat het lastig kan zijn om met hem om te gaan. Hij heeft streken uitgehaald die niet te vergeven zijn, maar ik denk dat hij is veranderd. Toen William...' Ze staakte haar zin en keek Iwone aan. 'Ik denk dat het hem oprecht heeft veranderd. Hij had alleen tijd nodig om dit zelf te realiseren.'

Iwone knikte: ze wist dat Katarina gelijk had. Ze zou het hem eerlijk vragen en waarschijnlijk zou David het op prijs stellen om te weten dat ze zijn aanbod echt aan het overwegen was. Ze hoopte enkel dat ze de moed had om David ermee te confronteren. 'Ik zal het hem vragen,' zei ze met zelfvertrouwen en kneep dankbaar in de hand van Katarina. 'Dank u wel voor uw advies. Hier heb ik echt iets aan.' Ze lachte toen Henry voorzichtig aan de ketting van Katarina trok. 'Voorzichtig hoor, Henry!'

Katarina maakte haar ketting los uit de stevige greep van de kleine Henry en begon te grijnzen bij het zien van zijn beduusde blik. 'Geen probleem Iwone, en als hij onduidelijk is, zeg maar dat zijn moeder hem wilt spreken.' zei ze met een knipoog en overhandigde Henry voorzichtig weer aan zijn moeder. 'Volgens mij is hij liever bij jou.' Ze hield van kinderen, maar het was fijn dat ze er zelf geen meer had die in de luiers zaten.

Iwone nam Henry weer van Katarina over en nam hem zelf op haar schoot. Onmiddellijk begon hij ook aan haar ketting te trekken, maar Iwone liet hem maar zijn gang gaan. 'Maar hij is zeker weten ook gek op zijn oma, dat was zeker te zien!' zei Iwone met een brede glimlach en lachte daarna om de woorden van Katarina. 'Dan zal ik hem zeker weten naar u sturen.' Iwone moest giechelen en stond toen op. 'Ik denk dat ik maar weer naar mijn vertrekken ga. Ik moet zometeen Henry weer voeden. Ik vond het enorm leuk om u weer eens te spreken, Katarina!'