Vertrekken van Katarina en William

Katarina knikte. 'We zorgen ervoor dat hem niets kan overkomen. David vind het vast ook leuk om erbij te zijn.' Over het algemeen was Katarina minder snel bang voor dreigingen van buitenaf, maar als het om haar kinderen ging was het anders. Ze waren haar pareltjes. 'Ja, dat lijkt me een goed idee. Ik denk dat ze de kleine spruit ook graag willen bewonderen. Leo vind hem vast en zeker prachtig.' Leo was, nadat zijn vader een korte tijd geleden overleden was, aangewezen als de landheer van het Noorden. Ook Katarina kende hem al een tijdje - via William - en het was altijd een feest als hij er was: hij had altijd wel spannende verhalen - of die nou waar waren of niet - en goedlachs was hij ook zeker. 'Je moet je eens wat minder druk maken jij.'

'David zal het geweldig vinden om erbij te zijn. Ik zal de wacht gewoon verdubbelen en meer soldaten in het publiek zetten, dan zal er niets gebeuren.' Met een kleine glimlach keek hij haar aan en drukte een kus op haar haren. 'Ik ben gewoon heel erg zuinig op mijn vrouw en kinderen. En natuurlijk ook op mezelf,' plaagde hij haar met een knipoog. Zijn ogen begonnen te stralen bij het noemen van Leo en enthousiast knikte hij. Hij en Leo waren al vanaf kleins af aan beste vrienden en samen hadden ze altijd de meeste pret. 'Ik heb nog steeds een weddenschap met hem wie de eerste dochter krijgt.' Ook Leo en Evangeline kregen enkel zoons.

'Er zal niets gebeuren, wie wil mijn drie prachtige heren nou iets aandoen?' vroeg ze lachend, hoewel er genoeg antwoorden waren op die vraag. 'Hmm, dan moet je hem maar tevreden stellen dat je de weddenschap nog steeds niet hebt gewonnen omdat het alweer een jongetje is.' grapte ze en gaapte diep. De slaap die ze de afgelopen dagen had gemist begon ze nu pas te voelen. 'Kan je nog eventjes bij hem kijken of hij nog slaapt?' vroeg ze met een klein glimlachje. Als het aan haar had gelegen stond er constant iemand naast het wiegje om te kijken of de kleine nog wel ademde: dat was altijd haar angst geweest. Haar jongere broertje was gestorven in zijn wiegje.

William glimlachte, maar reageerde niet op haar opmerking. Er waren tientallen antwoorden te geven op die vraag en het was dan ook een wonder dat er nog niets met William was overkomen. 'Ik zal even kijken,' zei hij en stond op. Hij liep naar zijn zoontje toe en zag hoe hij vredig aan het slapen was. Hij dekte hem nog wat beter toe en liep weer naar zijn vrouw toe. Ondertussen deed hij zijn schoenen en zware mantel af, en ging weer naast haar liggen. 'En uiteraard moet ik die weddenschap winnen. Dus we zullen het over paar weken maar weer eens moeten proberen,' grapte hij, maar wist dat er een serieuze ondertoon in zat: hij wilde zoveel mogelijk kinderen hebben om zijn naam te kunnen doorgeven of uit te kunnen huwelijken.