De Gangen

Hij begon te lachen bij haar vraag. 'Wellicht in een andere kleur en tijdens bijzondere feestdagen. Dit zit comfortabel en het ziet er redelijk uit, waarom zou ik iets anders dragen?' Qua kleding was hij eerder van het praktisch dan van het modebewust. De enige die hem dagelijks zag was David, en Katarina wellicht, maar daar bleef het ook bij. 'Zou ik iets vrolijkers moeten dragen dan?'

Constance schudde haar hoofd. 'Ik geloof dat we dezelfde filosofie hebben wat betreft kleding: zolang het maar goed zit. Ik zou je niets anders aan willen praten.' Ze raakte met haar vinger de brooch aan die aangaf welke positie Anthony innam en liet haar hand toen weer naast haar lichaam vallen. 'Maar misschien zou je iets anders aan moeten trekken als ik je morgen mee uit rijden neem. Die riemen met gespen kunnen lelijk in de huid snijden als je me bij moet houden.' Ze bood de uitnodiging met een glimlach aan.

Haar uitnodiging verraste hem, maar hij ging er maar al te graag op in. 'Dat lijkt me inderdaad een goed idee. Ik zal eens kijken wat ik nog in m'n kast heb hangen.' zei hij vriendelijk en glimlachte naar haar. 'Volgens mij moet je die zin anders formuleren...' mompelde hij, nadat hij haar woorden nog eens had afgespeeld in zijn hoofd. 'Mocht jij morgen míj bij willen houden.' grapte hij. Hij was er zeker van dat zij vast en zeker sneller kon rijden dan dat hij kon, maar ook hijzelf kon er aardig wat van. Voordat hij naar het hof kwam, bracht hij iedere dag op zijn paard door.

Constance was tevreden met zijn antwoord en liep terug naar de tafel om haar restje wijn op te drinken. 'Oh, ik twijfel er niet over dat ik mijn zorgvuldig en juist heb geformuleerd. Misschien heb je een voordeel aangezien ik dit terrein nauwelijks ken.' Ze zette het glas met een grijns terug en ging toen op de leuning van de stoel zitten. Ze was al van plan geweest om te gaan rijden en had zelfs overwogen om Edmund mee te vragen aangezien hij best wat competitie te bieden had, maar Anthony als tegenstander klonk een stuk beter.

Anthony lachte triomfantelijk. 'Het is een uitdaging die ik maar al te graag aanga.' verzekerde hij haar en pakte nog een druif van de tros af. 'Wat zeg je ervan als we voor het ontbijt afspreken bij de stallen?' Dan zou het nog schemeren en was de temperatuur niet ontzettend hoog. Hier in het Noorden koelde het zelden af tot lage temperaturen, zelfs 's nachts kon je gemakkelijk in zomerse kledij buiten lopen en het nog steeds warm hebben.

Constance glimlachte spottend en haalde haar schouders op. Het was een uitdaging die hij zou gaan verliezen en zij zou winnen. Ze zag er het plezier wel van in. 'Dat lijkt me prima.' Zo stond hun afspraak vast en besloot ze de ontmoeting te beëindigen. 'Ik zal je niet langer ophouden. Je hebt vast nog een hoop te doen. Lukt het je om de weg terug te vinden?' De vraag stelde ze met enige ironie, aangezien zij het was geweest die de vorige keer hulp nodig had gehad.

'Dan zie ik je morgenochtend.' Hij stopte de laatste druif nog in zijn mond en liep naar de uitgang van het vertrek. 'Oh, ik denk dat dát geen probleem moet zijn Constance, maak je daar maar niet druk om. Als je nog een keertje verdwaald zal ik de rol van redder en nood wel op me nemen.' plaagde hij en opende de deur om het vertrek te verlaten.

'Geloof me, dat gebeurt niet nog eens.' Constance keek Anthony met een geamuseerde blik na en sloot de deur toen hij verdwenen was. Haar humeur was meteen een stuk beter en toen ze de bediende riep om het eten af te ruimen, vergat ze weer een verwijt naar het hoofd van het meisje te gooien. Ze ging bij het raam zitten en genoot nu eens van het uitzicht en plande de route die ze morgen zouden gaan rijden.