De Gangen

Constance had moeite niet met hem meet te lachen en wendde haar gezicht met een glimlach af. Zwijgend keek ze eveneens naar het uitzicht en stond op toen de bediende de kamer binnentrad en de hapjes en drankjes uitstalden. Toen het meisje weer verdwenen was, wonderbaarlijk zonder een verwijt te krijgen van Constance, ontkurkte ze de fles wijn en schonk ze in. 'Vertel me eens meer over dat jaar van je. Ik kan me niet voorstellen dat je geen zenuwslopende momenten hebt meegemaakt met de nieuwe koning?'

Anthony zag de glimlach op haar gezicht verschijnen en hij kon niet anders dan een beetje plezier voelen dat het hem was gelukt om haar te laten lachen. 'Mijn jaar was slopend, druk. Ik- ik ben het niet altijd eens geweest met de beslissingen van David, maar ik ben slechts een adviseur. Ik maak de beslissingen helaas niet, ik analyseer de mogelijkheden enkel en die leg ik bij hem voor. Ik denk echt dat jou leven een stuk interessanter is dan dat van mij. Veel meer dan mijn vertrekken en de tuinen heb ik het afgelopen jaar niet gezien.' Het was een gekkenhuis geweest en het had hem gesloopt. 'Dus, ik denk dat jij wel wat leukere dingen te vertellen hebt, of niet soms?'

Constance bood hem een glas wijn aan en hield dat van haarzelf tussen beide handen vast. 'Het lijkt me vreselijk adviseur te moeten zijn. Ook al adviseer je ze die beslissing niet te nemen, doen ze het tóch.' Ze leunde naar achteren in de stoel. 'Het klinkt precies zoals mijn vader en mij.' Donovan Rabbion luisterde nooit naar zijn dochter. 'Ik heb een lange zoektocht gehouden naar een nieuwe dienstmeid.' vertelde ze hem met een spottende blik.

'Soms luisteren ze wel.' lachte hij. 'Maar vaak ook niet.' Zo zat zijn baan nou eenmaal in elkaar en daar kon hij niets aan veranderen helaas. 'Een nieuwe dienstmeid?' vroeg hij verbaast. 'Zo te zien heb je er eentje gevonden. Doet ze haar werk een beetje goed?' Anthony wist niet wat er met haar vorige dienstmeisje was gebeurd, maar dat zou hij vast en zeker nog wel te horen krijgen.

'Nee, maar ik had ook niet anders verwacht. Dat heb je nou eenmaal als je van adel bent. Dan moet je dienstmeiden hebben en jurken dragen en al dat soort dingen.' Constance at wat van het eten dat op de tafel stond en zocht ongeduldig naar een nieuw onderwerp dat ze aan kon snijden. Ze wilde met hem praten. Constance kon niet ontkennen dat het haar goed deed hem weer te spreken, maar het irriteerde haar dat ze niet wist waarover ze moest praten. 'De vorige dienstmeid was opgestapt, Anna. Zij deed het wel oké, maar toen ging ze er vandoor voor de prins uit het noorden. En misschien ook omdat ik niet altijd even aardig was.' Het kwam er uit met enige twijfeling. Dit deelde ze niet met veel mensen.

'Ah,' Anthony stopte een druif in zijn mond en grinnikte. 'Heel misschien heeft dat er ook iets mee te maken. Hij kon zich wel een voorstelling maken over hoe Constance soms om kon gaan met andere, en vooral met mensen die lager stonden dan zijzelf. 'Ach, van mij kom je niet zo gemakkelijk af hoor, zelfs al zou je dat willen.' verzekerde hij haar en nam een slok van de wijn die ze had ingeschonken.

Constance peilde zijn reactie en hield zijn blik kort vast. Ze knikte, als teken dat ze zijn antwoord op prijs stelde. Maar eerlijk gezegd was ze ook niet altijd aardig tegen Anthony geweest en toch zat hij hier, dus als hij nu nog niet wist dat haar persoonlijkheid zo zijn nadelen had.. 'Dus deze festiviteiten zijn tevens een uitstapje voor jou van je kamers? Je zult nog steeds flink aan het werk zijn.' Ze deed haar best het gesprek op gang te houden, maar het klonk geforceerd.

'Dit is een van de weinige keren dat ik mijn vertrekken heb verlaten dit jaar ja,' gaf hij toe en nam nog een slok van de overheerlijke wijn. 'het is maar net of je het ziet als een uitstapje, maar goed.' lachte hij. Eigenlijk had hij het zelfs ook prima gevonden als hij nog steeds tijd in zijn kamers moest doorbrengen, hij had het niet zo op deze feesten, maar het hoorde er nou eenmaal bij. 'Dus naast kamermeisjes zoeken heb je dit jaar niets gedaan?' vroeg hij verbaast. 'Ik kan me niet voorstellen dat de avonturier Constance Rabbion niets heeft uitgevoerd.'

Constance draaide het glas tussen haar handen rond, maar hield haar ogen op Anthony gericht. 'Ach een verandering in de atmosfeer is nooit verkeerd.' Ze zette de wijn terug op tafel en sloeg haar armen over elkaar. 'Als je het echt wil weten: ik heb drie nieuwe paarden gebroken en getemd, ben over de grens en de bergen in geweest om met de Wilden te onderhandelen en heb huwelijkskandidaten afgewezen.' Vooral dat laatste had haar nogal bitter gemaakt dat jaar.

'Kijk, dat lijkt er meer op.' zei hij triomfantelijk en stond op van zijn stoel om een rondje door het vertrek heen te lopen. 'Huwelijkskandidaten afgewezen?' Zijn wenkbrauw schoot omhoog en keek om zodat hij haar aan kon kijken. 'Dat klinkt pas interessant. Vele verzoeken gehad?' Pas nadat hij het had gezegd realiseerde hij zich hoe uitdagend zijn zin had geklonken. Het was totaal ongepast bedacht hij zich nu, maar de woorden kon hij niet meer terugnemen.

Constance keek toe hoe Anthony op stond en volgde zijn voorbeeld al snel. Ze was niet iemand die stil kon zitten, dus dit was een opluchting. Ze liep naar het venster waar Anthony ook geeindigd was en zette haar ellebogen op de rand. 'Drie. Twee nietsnutten; ik geloof dat het achterneven waren. Vader heeft ze vast overgehaald. De derde was nogal onverwacht vanuit het Westen van jullie nieuwe vrienden. De Mattiries vond het schijnbaar een goed idee zich te verbinden met mijn familie.'

Anthony's hoofd schoot haar kant op toen ze over Mattiries begon. 'Een Mattiries zoon heeft jou ten huwelijk gevraagd?' vroeg hij verbaast. Daar was niets over bekend in het Westen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Waarom heb je het niet geaccepteerd?' Eigenlijk was hij best opgelucht dat ze niet in was gegaan op het aanzoek: er was iets aan die familie dat hij niet vertrouwde. Ze waren goede kandidaten, dat waren ze zeker, maar er was dat onderbuik gevoel dat hij niet kon verklaren.

Constance knikte en nam zijn verbazing in zich op. Ze had gedacht dat haar vader zoiets wel doorgaf, maar dat bleek niet waar te zijn. 'Vraag je me dat werkelijk?' Het cynisme droop van haar woorden en geërgerd trok ze een wenkbrauw op. Er waren genoeg redenen waarom ze het aanbod van de Mattiries weigerde, maar het ging er om dat ze gewoon alle aanzoeken in het algemeen afwees. Ze wilde het niet en zou nooit gedwongen worden tot een huwelijk. Misschien als haar familie het werkelijk slecht had, maar anders nooit.

'Ja ik vraag het je werkelijk.' kaatste hij terug en keek haar aan. 'Maar daaruit kan ik dus opmaken dat de oudste dochter van de Rabbion's nog steeds vrijgezel is?' vroeg hij en bleef bij deze vraag uit het raam kijken. Iets in haar intrigeerde hem, haar manier van doen en laten. Hij wist niet precies wat het was, maar dit zorgde ervoor dat hij het niet erg vond om tijd met haar door te brengen.

Het was niet dat Constance op de ware wachtte of wat dan ook. Ze geloofde al lang niet meer in 'liefde' sinds die eikel haar had bedrogen. Toen, voor die man, had ze echt iets gevoeld. Constance keek naar Anthony toen ze antwoord gaf. 'Ja, voorlopig en misschien wel altijd. Ik vind het wel prima zo. Heeft het jou ooit dwars gezeten om geen vrouw te hebben? Zou je wel tijd voor haar hebben?' Ze was erg benieuwd naar zijn antwoord. Het waren erg persoonlijke vragen. Misschien wilde hij ze niet beantwoorden.

Het was te verwachten dat ze de vraag terug zou kaatsen naar hem, maar toch kwam de vraag enigszins onverwachts. Schouderophalend keek hij haar aan. 'Als ik een vrouw zou hebben... kinderen wellicht, zou ik tijd voor hen vrijmaken.' Dat was hoe hij er altijd overdacht. De enige reden waarom hij er nu geen tijd voor had, was omdat hij er geen tijd voor maakte. 'Ik denk dat het iedereen dwars zit, Constance, om niet iemand te hebben waar je 's avonds naast in slaap kunt vallen. Naast kunt wakker worden, dingen kan delen die je met niemand anders kunt delen. Je kan me niet wijsmaken dat zelfs jij dat niet mist.'

Constance klemde haar kaken op elkaar en richtte haar ogen op het uitzicht. 'Natuurlijk mis ik het, maar alleen omdat ik dat ooit had. En dat was zo weer weg. Ik hoef het nu niet meer en ik verwacht het ook niet. Het enige huwelijk dat ik ooit kan sluiten zal een leugen zijn en je weet hoe slecht ik ben in liegen. Dan blijf ik liever gewoon zo, eerlijk. Dan zoek ik het leger wel op.' Het was iets wat ze al vaker overwogen had. Als haar ouders haar werkelijk zouden dwingen te trouwen, dan stapte ze het leger in.

Anthony keek opzij, naar haar toe. 'Heeft die ene man je werkelijk laten geloven dat je geen andere liefde zou kunnen vinden? Ik dacht dat een man Constance Rabbion niet zo snel klein kon krijgen, maar blijkbaar zat ik verkeerd.' Hij kon er met zijn verstand niet bij dat ze het zo makkelijk op zou geven. 'Ik denk dat je opnieuw van iemand kunt houden en dat er iemand zal zijn die hetzelfde voelt voor jou. Dat denk ik oprecht Constance. Ik hoop dat je dat persoon vind.'

Geraakt sloeg Constance haar armen over elkaar. 'Nee. Ik ben het beu om te zoeken. Als het nu niet komt dan komt het nooit. Ik ben 27, draag vrijwel geen jurken en draag liever zwaard terwijl ik op een paard zit. Ik kan me beter nuttig maken met iets anders.' Het was makkelijk voor een man dat te zeggen. Die konden gerust trouwens met een meisje van 15. Zij hoefden geen kinderen te baren en gezinnen te onderhouden.

Hij volgde haar voorbeeld door zijn armen over elkaar heen te slaan en slikte een brok in zijn keel weg. Anthony overwoog de woorden die hij wilde gaan zeggen, nogmaals, maar besloot het gewoon te doen. 'Het zou mij niets uitmaken of een vrouw jurken of broeken draagt. Of een zwaard in plaats van een waaier... En het maakt me al helemaal niet uit hoe oud ze is, al zou ze 35 zijn.' Leeftijd was niet iets dat hij belangrijk vond, natuurlijk waren er grenzen. Wat hij er eerder mee wilde zeggen was dat er genoeg mensen waren die op latere leeftijd een gezin stichtte, daar was in zijn ogen niets mis mee.

Constance luisterde met ingehouden adem naar zijn woorden en slikte pas toen hij klaar was. Ze wist niet wat hij er mee wilde zeggen en wat zijn bedoelingen precies waren. 'Maar dat ben jij, Anthony, als een van die mannen die mij een aanzoek heeft gedaan nou zo dacht.' Ze zuchtte en draaide van het venster weg. 'Ik ga die jurk uittrekken, ik voel me belachelijk zo. Excuseer me even.'

'Ik weet zeker dat ik niet de enige ben.' verzekerde hij haar, zijn toon formeler dan voorheen. Toename zich wilde omkleden, draaide hij zich om naar het venster en keek hij uit over de drukke haven die in rep en roer leek te zijn. Normaal interesseerde dit soort beelden heb altijd: mensen aan het werk, voorbereidend op de dagen die komen zouden, maar nu. Nu kon hij enkel denken aan zijn woorden van zojuist. Hoe kon hij zo stom zijn geweest om zoiets tegen haar te zeggen?

Constance verdween in een aansluitende kamer en bleef enkele tellen tegen de muur aanstaan voor ze zichzelf aan kon zetten tot omkleden. De jurk gleed van haar lichaam en werd algauw vervangen door een stoffen broek en lichte blouse. Het deed haar meteen goed de benauwde kleding uit te hebben. Toen ze terug kwam bestudeerde ze Anthony van de achterkant. Een paar keer wilde ze iets zeggen, maar uiteindelijk ging ze weer naast hem staan om naar het uitzicht te kijken.

Anthony bleef naar buiten kijken, zelfs toen ze naast hem kwam staan, maar na een tijdje keek hij op. 'Dit staat je beter,' concludeerde hij, nadat hij haar kort had bekeken en hij glimlachte. 'Dit is de Constance die ik weer herken.' Een jurk paste niet bij haar. Ze had er het lichaam wel voor, maar je kon zo zien dat ze ze niet graag droeg.

Constance had moeite met de complimenten, als dat het al waren. Als men haar vechtkunsten beoordeelden of haar paardrijden, dan kon ze dat makkelijk van repliek voorzien, maar dit was niet haar gebied van expertise. 'Dankje.' Ze bedankte hem vooral vanwege het feit dat hij haar accepteerde zoals ze was en haar niet een 'normale' vrouw probeerde te maken. Op haar beurt inspecteerde ze zijn kleding en plukte bij de schouder aan de stof. 'En draag jij ooit wel eens iets anders? Wellicht iets vrolijkers.' Ze vond Anthony een opgewekte man, maar hij kleedde zich er absoluut niet naar.