Binnenplaats

'De redenen? Ik heb werkelijk geen idee. De mannen die wij opgepakt hebben, hebben nog liever hun tong afgesneden dan dat ze iets zeggen. Dus we zijn eigenlijk totaal niet verder gekomen op het gebied van de rebellen in het Oosten. Maar ja, ik heb het gevoel dat hun leefsituatie inderdaad erg slecht is.' Niet dat hij er iets aan kon doen, want David luisterde nooit naar hem. En als hij het wel deed, kregen ze toch ruzie. 'We zullen wel zien hoe dat gaat uitpakken.'

Agathe's frons verdween niet toen ze naar Gregoire luisterde. Het was een moeilijke kwestie, de rebellen. Het was maar goed dat zij zich er niet mee bezig hoefde te houden. ze kon zich neit voorstellen hoe ze voor zoveel andere mensen beslissingen moest nemen. 'Hoe gaat het trouwens met moeder? Ze is enkele keren op bezoek geweest, maar het is nu al even geleden.' Ze bleef zich zorgen maken om haar moeder, ook al wist ze hoe sterk de voormalige koningin was.

Nieuw

Don zat met een nors gezicht voor zich uit te staren terwijl er dienstmeiden en broeders heen en weer liepen. Hij had de vertrekken van zijn familie verlaten. Voornamelijk omdat hij Constance rust wilde geven, maar ook omdat hij gek wordt hier zo opgesloten te zitten. Natuurlijk kon hij besluiten een rit buiten de muren te gaan maken, maar hij wilde hier bij zijn familie in de buurt blijven. wie weet wat er kon gebeuren. Afwezig keek hij naar de mensen die voorbij kwamen en hij leunde nonchalant naar achteren op het stenen bankje.

Jillian had haar kinderen onder hoede van de kamermeisjes in hun vertrekken achter gelaten en was daarna nog kort op bezoek geweest bij Constance. Anthony was er ook geweest, dus had Jillian de twee al snel met rust gelaten. Nu was ze op zoek naar haar man en ze vond hem na een tijdje op de binnenplaats. Toen ze eenmaal naast hem stond, schraapte ze luidruchtig haar keel als teken dat hij plaats moest maken en zette ze haar handen op haar zij. 'En waar denk jij uit te hangen? En mij met de kinderen achter te laten?'

Don had zijn vrouw al zien aankomen vanaf zijn plekje, maar hij had het maar niet laten merken. Quasi verrast grijnsde hij naar Jillian en schoof hij gehoorzaam op. 'Ik had-' Hij zweeg kort en probeerde zich te herinneren wie hij ingelicht had dat hij op de binnenplaats zou zijn. 'Ik heb een voorbijkomende dienstmeid verteld dat ik hier zat. Ik weet alleen niet of zij bij ons huishouden hoort.. Maar ik neem aan dat jij de kinderen nu ook achter hebt gelaten?' Hij klopte op de plek naast zich en glimlachte zoetjes.

Jill ging naast haar man op het bankje zitten en legde haar hand op zijn been. 'Het is niet erg, Don. Ik snap het dat je er even uit moest.' Ze haalde diep adem en keek haar man droevig aan. Dat Constance gewond was geraakt, deed hun beiden erg veel. Toch moest ze lachen en beet ze betrapt op haar lip. 'Ik denk dat ik er ook even uit moest.' Ze gleed met haar duim over de stoppels op zijn wang en glimlachte liefdevol.

Don fronste geraakt en knikte. Het was niet niks om je familie gewond te zien raken. Zeker niet als het in eerste instantie zo ernstig leek. Hij glimlachte om haar gelach en sloeg een arm om haar middel heen. 'Kom eens hier.' Hij drukte haar stevig tegen zich aan en kuste haar met veel liefde. Dat was nog een ander minpunt van die chaotische dagen: ze hadden weinig tijd voor hun tweeën. 'Dat hebben we wel weven verdiend. Bovendien kunnen we Constance niet constant op haar nek zitten. Dat vind ik zelf ook verschrikkelijk.'

Jillian kuste hem met dezelfde liefde terug en sloeg haar armen om hem heen. Pas na een tijdje liet ze hem toe om ruimte tussen hun te maken en gleed ze zacht met haar hand door zijn haar heen. 'Constance wordt er ook gek van. Want bezoek krijgt ze genoeg.' Jillians gedachten dwaalden af naar de dag daarvoor: Constance had haar verteld over haar en Anthony, terwijl haar man er nog niets van wist. 'Is je toevallig iets over onze dochter opgemerkt?'

Don liet Jillian met tegenzin los, maar genoot van haar subtiele aanraking. 'Hoe is ze bevriend geraakt met die Iwone? Ik snap het werkelijk nog steeds niet,' lachte Don hard terwijl hij zijn buik vasthield. Het waren twee tegenpolen en toch zag hij de Storm prinses meerdere malen bij Constance aan het bed. 'Ik neem aan dat je niet het verband rond haar bovenlijf bedoeld of haar bleke huid? Of haar chagerijng dat nog erger is dan normaal?' Hij plaagde zijn vrouw maar, maar was erg benieuwd naar waar ze op doelde.

Jillian rolde met haar ogen: haar man kon soms zo ongelofelijk blind zijn. Ze haalde haar schouders op en glimlachte. Ze was blij voor de meiden dat ze zoveel steun in elkaar vonden, en dat maakte het feit dat ze eigenlijk totale tegenpolen waren extra mooi. 'Donovan... Ik heb het niet over Iwone of over haar uiterlijk. Heb je niet toevallig een- een man bij haar vertrekken gezien?' vroeg ze zachtjes en voorzichtig. Ze wist hoe Donovan zou reageren en dat wilde ze Constance niet aan doen. Niet in deze staat.

'Je bedoelt die adviseur?' vroeg Don haar met enige twijfel. Natuurlijk had hij die man wel rond de vertrekken zien hangen, maar hij had hem vooral gezien als een bode voor David. De koning wilde vast weten hoe het met haar ging en misschien had Constance de adviseur er wel op uit gestuurd om op de hoogte te worden gehouden. Maar dat kon ze natuurlijk ook aan hem, haar vader, vragen. Verward fronste hij en snapte toen dat hij nog niet veel aandacht aan de man had besteed. 'Oke, wat is er met hem aan de hand? Hij heet Anderson, toch?'

Jillian glimlachte opgelucht toen haar man toch leek te weten over wie ze het had. 'En hij is daar niet op opdracht voor David. Dus Donovan, 1+1 is 2, wat zal dit betekenen, lieverd?' Ze glimlachte liefjes naar hem en bleef hem door zijn haren strelen. Ze hoopte met heel haar hart dat Donovan niet zou ontploffen of iets anders stoms zou doen. 'Nee- nee. Zijn naam is Tylon, Anthony Tylon! Het is een hele aardige man, je zou hem eens aan moeten spreken.'

Dons frons werd alleen maar dieper terwijl hij naar zijn vrouw luisterde. 'Komop, lieverd, je weet dat je me gewoon recht toe recht aan moet vertellen wat je me probeert duidelijk te maken!' Donovan was een man van duidelijkheid. 'Anderson, Anthony, zo groot is het verschil niet,' mopperde hij en trok vervolgens een wenkbrauw op. 'Jillian, alsjeblieft, heeft Constance je iets verteld?' Zijn ongeduld begon nu al op te spelen net zo goed als zijn naïviteit als het om gevoelens ging.

Jillian zuchtte vermoeid: zag hij het dan echt niet? 'Donovan, onze dochter is verliefd! Op Anthony! En hij op haar.' Ze haalde haar hand uit zijn haren vandaan en keek hem met een kleine glimlach aan. 'Ze vertelde het me gisteren. Ze wil het ook nog aan jou vertellen, maar zoals je zelf vast ook wel weet, ben je soms nogal driftig. Dus vertel ik je het nieuws zelf wel.' Ze keek haar man afwachtend aan: op zulke momenten kon hij erg onvoorspelbaar zijn.

Edmund had de laatste paar dagen wat door het kasteel van de Storm's gestruind en liep nu over de binnenplaats. Het was groot en op een of andere manier liep hij zijn ouders tegemoet. Hij hoorde nog net wat zijn moeder zei. 'Con is wat?!' riep hij verbaast uit en kwam achter de struik vandaan om lachend zijn armen over elkaar te slaan.

Don kon zijn eigen gelach nog neit inzetten of hij hoorde zijn oudste zoon tegemoet komen. Met een grijns keek hij van hem naar zijn vrouw. 'Jillian, heeft ze je dat echt zelf verteld? Of beeld je je dit in? Je gelooft toch niet dat Constance die adviseur, zo een slungelig mannetje, die nietsnut, haar tijd gunt?' Vervolgens keek hij Edmund aan en stak een vinger naar hem uit. 'Hé, luister mij en je moeder niet zomaar af, jongen. Toon wat respect voor je ouders.'

Jillian keek geschrokken op toen ze haar zoon hoorde. 'Edmund! Dit hoor je niet te weten!' zei ze gefrustreerd. Constance wou waarschijnlijk al niet dat haar vader erachter kwam, laat staan haar broer. Jillian sloeg tegen de arm van haar man aan en keek hem en haar zoon ontstemd aan. 'Niet lachen! Er is helemaal niet grappigs aan. Ze heeft eindelijk een man gevonden waar ze gelukkig mee is en dat zouden we moeten toejuichen! En al helemaal niet naar beneden praten, Donovan Rabbion. Het is wel je dochter waar je over praat.'

Edmund haalde zijn schouders op. 'Ik was jullie niet aan het afluisteren, mam praat gewoon hard.' zei hij met een grijns en ging op een laag muurtje tegenover hen zitten. 'Ik ben blij voor haar,' Al snapte hij niet helemaal wat zíj in hem zag: ze waren twee tegenpolen. Hij wist toevallig dat Anthony ook een Zuiderling was, hoewel hij het er vreselijk had gevonden - zo hoorde hij - precies zoals hijzelf.

Don week opzij voor de handen van zijn vrouw en trok een nors gezicht. 'Ik weet niet of ik dan wel zo blij ben met die uiteindelijk keuze van haar.' Hij stond op van het bankje en dreunde heen en weer tussen zijn vrouw en zoon door. 'Ik ben me er heel bewust van dat dit over míjn dochter gaat. Juist daarom vind ik het belachelijk! Dat gaat toch nooit werken met die knul. Hij lijkt op Edmund. En jij en Constance hebben ook constant ruzie.' Hierbij wees hij van zijn vrouw naar zijn zoon en sloeg uiteindelijk in frustratie zijn armen over elkaar. 'Die Anthony is nog een betere partij voor jou, Edmund,' gromde hij met een lichte grijns.

Jillian keek haar man met dezelfde norse blik terug aan. 'Het zal inderdaad niet stand houden. Anthony gaat weer met David mee en Constance gaat met ons mee. Maar laat ze nu nog even op hun wolk leven, Donovan, want ik ken je! En jou ook, Edmund!' zei ze waarschuwend. Ze rolde haar ogen bij de laatste woorden van Donovan en sloeg ook haar armen over elkaar heen. Ze was dat kinderachtige gedrag van haar man zat.

Edmund was het niet eens met zijn vader, maar door de jaren heen had hij wel geleerd om niet tegen hem in te gaan. 'Als Constance iets in hem ziet, zal ze daar vast en zeker een goede reden voor hebben. Als ze gelukkig met hem is, dan is ze gelukkig met hem en daar heeft niemand iets over te zeggen... zelfs jullie niet.' merkte hij op en keek zijn vader kort aan. Zijn vader kon af en toe zo verschrikkelijk koppig zijn - om gek van te worden. 'Daarbij, als Constance iets wilt, dan zorgt ze er wel voor dat ze het krijgt.' Dat wist iedereen.

Don luisterde met enige tegenzin naar de woorden van zijn familie. Het liefst sloot hij die andere meningen, degene die het niet met hem eens waren, uit. Maar goed, dat kon hij niet maken. 'Ik heb er wél iets over te zeggen als het haar taken zal belemmeren. Gaat ze hem in Evenfall opzoeken? Wat is ze van plan, Jillian? Ik zal het niet toestaan als ze tracht ons in het Zuiden achter te laten!' Hij keek Edmund aan en zuchtte diep. 'Ze kan niet álles krijgen wat ze wil. En waar het er nu op lijk zal ze mijn positie ook niet overnemen. Als ze al zo roekeloes een relatie aangaat met iemand die niet geschikt is.' Mompelend begon hij weer te ijsberen over de stenen.

Jillian zuchtte enkel en wuifde de woorden van haar man en zoon weg. Vooral op haar zoon was ze boos: hij had hun niet moeten storen, anders was Donovan gewoon rustig geweest en hadden ze er samen over kunnen praten. 'Ik weet niet wat haar plannen zijn, Don, het spijt me. Je zult met de twee moeten praten en een overeenkomst trachtten te bereiken.' Verrast haalde ze haar wenkbrauwen op en ging naast haar zoon staan, om een arm om hem heen te slaan. 'Maar Edmund kan toch ook prima je positie overnemen?'

Edmund keek van zijn moeder, naar zijn vader en weer terug. 'Dat lijkt me niet zo'n goed idee mam. Ik weet hoe pa erover denkt dat ík landheer wordt en... nou ja - meer hoeven we er ook niet over te zeggen.' mompelde hij. Hij had niet de juiste ambities om de taak van zijn vader over te nemen, en om heel eerlijk te zijn wilde hij dat niet eens. Hij was niet de juiste leider voor het Zuiden, Constance was daar veel beter in.

Donovan zette zijn handen in zijn zij en liet zijn blik van zijn vrouw naar zijn zoon glijden. 'Blijkbaar hebben jullie het er al over gehad zonder mij. Dus, Edmund, vertel mij eens, waarom zou ik het geen goed idee vinden dat jij landheer wordt?' Hij was weer gaan zitten, maar tikte onrustig met zijn hand op het steen van het bankje. Edmund was de rechtmatige opvolger en dat was al één van de voordelen wat betreft zijn oudste zoon. Als hij Constance aan zou stellen, zou hij nogal eens tegenstand kunnen krijgen.