Binnenplaats

'Die David ook.' glimlachte Agathe terwijl ze weer ging zitten. 'Oh, het gaat werkelijk prima! We hebben Dorians familie bezocht. Het is zo'n wereld van verschil en toch zo prachtig.' Ze pakte Gregoire's hand vast en kneep er in. ze vond het zo fijn hem weer te zien. 'Vertel me eens hoe het met jou gaat? Hoe gaat het met je been? En Morena?' Agathe wist niet hoe het tussen de twee ging, maar ze hoopte voor hen dathet voorspoedig ging. Ze had ze samen gezien en ze leken oprecht gelukkig.

'Oh, met mijn been gaat het prima. Er is enkel een dramatisch lelijk litteken overgebleven, maar dat is dan ook alles. En met Morena...' Zijn wangen kleuren rood en beschaamd keek hij naar hun vervlochten handen. 'We hebben het allebei erg druk en we zoeken elkaar dan in onze vrije tijd op. Maar het blijft moeilijk om het verborgen te houden. En- David weet het.' Zuchtend verborg hij zijn gezicht in zijn handen. De dreigementen stonden nog helder in zijn geheugen. Langzaam keek hij weer op en glimlachte naar zijn zus. 'Ik ben zo blij dat je gelukkig bent, Agathe.'

'Ach, Morena vindt dat litteken vast niet erg.' plaagde Agathe. Ze bekeek Gregoire met een tevreden glimlach. Ze was blij dat haar broer iemand had gevonden. En Morena was ook een erg innemende vrouw. Ze schrok echter van Davids naam. 'David? En wat heeft hij daar over gezegd?' Achterdochtig kneep ze in Gregoire's hand. Het was al een wonder geweest dat hij ingestemd had met haar huwelijk en ze betwijfelde of er een tweede wonder zou komen. 'Jij wordt ook gelukkig, Gregoire.'

'Ach, je kent het wel, het was hetzelfde riedeltje als altijd. ''Pas maar op, Greg, want wie weet wat ik allemaal met je zal doen! Of met Morena'', om het even kort samen te vatten. Hij wou zelfs mijn titels afpakken.' Gregoire zakte zuchtend iets omlaag op de bank en keek Agathe veelbetekenend aan. Wie weet wat David allemaal zou uithalen. Een ongelovige blik sprong op Gregoire's gezicht bij haar laatste woorden. 'Ik hoop het,' zei hij enkel.

Agathe zuchtte diep en liet Gregoire's hand langzaam los om haar handen te ballen tot vuisten. Ze wist dat ze dankbaar moest zijn voor wat David voor haar had gedaan, maar hij bleef het bloed onder haar nagels vandaan halen. 'Dat kan hij niet maken, Greg! Werkelijk, wat gaat hij doen als zelfs zijn familie hem beu is?' Ze schudde haar hoofd, maar keek Gregoire met een bemoedigende blik aan. 'Natuurlijk, je verdient het en ik ben het ook. Waarom zou jij het niet worden?'

Gregoire haalde enkel zijn schouders op. Hij begon eraan te twijfelen om David altijd maar uit te dagen: wie weet wat David echt zou doen uit al die bedreigingen? 'Hij kan het wel maken, Agathe, want hij is de koning,' verzuchtte hij. Op haar laatste woorden kon hij niet reageren. Inderdaad, waarom zou hij het niet worden? 'Er worden al plannen beraamd om mij uit te huwelijken aan een of andere vrouw uit de verre landen. En ik kan er niets. aan. doen.'

Agathe's blik verhardde langzaam. Ze maakte zich grote zorgen om David en zijn bedreigingen. Het leek wel of hij iedereen tegen probeerde te werken, behalve moeder misschien. Hij mocht dan wel koning zijn, maar hij kon echt niet alles maken, daar was Agathe van overtuigd. Er was een grens. En zeker wat betreft hun bróér. Ernstig keek ze Gregoire aan en trok ze hem naar zich toe zodat ze haar armen om hem heen kon slaan. Ze wist niet of ze het zich verbeeldde, maar Agathe voelde weer meer spieren. 'Het komt wel goed, Gregoire. Echt. Je moet er in geloven. Ik weet dat ik dat nooit deed.'

Toen Gregoire haar armen om zich heen voelde, moest hij gelukzalig lachen en al snel had hij haar ook stevig vast. 'Ik hou van je Agathe,' fluisterde hij en nam toen haar gezicht tussen zijn handen. 'En er is niets liever dat ik wil zien op deze wereld is jou, gelukkig, samen met Dorian. Maak je geen zorgen om mij: je kent me, ik red me wel.' Hij knipoogde en drukte een kus op Agathe's voorhoofd. 'Maar vertel me eens, hoe is het allemaal gelopen na de bruiloft? Waar woon je momenteel? Wat zijn je dagelijkse bezigheden?'

Agathe glimlachte naar Gregoire. 'Verlies die lach nooit, Greg. Het zou een doodzonde zijn als jij niet meer kon lachen.' Ze hield van het geluid van zijn gelach. Het had haar altijd aan het lachen gemaakt en er was niets mooiers dan dat. 'Ik ook van jou.' Ze pakte zijn handen weer vast en sloot haar ogen om de woorden in zich op te nemen. Ze wist dat hij het wel zou redden, Gregoire was sterk. 'We zijn een paar weken in het paleis gebleven. Dorian had nog wat taken over te dragen en daarna zijn we naar het buitenverblijf vertrokken. Jij was toen op reis, was het niet? Dorian moest zo nu en dan terug naar de stad voor bepaalde taken, maar we hebben vooral de tijd voor onszelf genomen. Nu zijn we op zoek naar iets dat echt van onszelf zal zijn.' Ze glimlachte aan de tijden die ze hadden gehad. 'En ik heb leren koken.' glunderde ze.

Hij knikte ernstig. Hij was inderdaad op reis geweest en daardoor had hij geen afscheid kunnen nemen. Of Dorian eens haarfijn kunnen uitleggen dat hij zijn zus niets mocht laten overkomen. Lachend en ongelovig trok hij een wenkbrauw op. 'Koken? Jij? Laat me niet lachen, Agathe, oh wacht, maar dat wil je graag!' plaagde hij haar, zoals vroeger, en kietelde haar zachtjes. 'Hoe reageerde de familie van Dorian eigenlijk op je komst? Herkende ze je?'

'Gregoire!' Agathe gaf hem verontwaardigd een duwtje, maar lachte al snel. 'Dus als ik voorstel om eens voor je te koken, dan durf je daar niets van te eten?' Ze had zoveel plannen voor als ze eindelijk een eigen stekje had. Alle mensen die ze zou willen ontvangen. De dingen die ze zou willen doen. 'Dorian had een brief verzonden met uitleg, maar die was nooit aangekomen, dus het was nogal eenn schok toen hij met mij op de stoep stond. Ze herkende me wel, maar ik geloof niet dat dat hen uit het veld liet slaan. Het is een geweldige familie. Dorian heeft alleen zussen, hij is de enige zoon, dus het was erg speciaal toen hij weer thuis was.'

Gregoire lachte jongensachtig, zoals een echt broertje zou doen, en knikte enthousiast. 'Inderdaad, ik zou er niets van durven te eten. Maak iets heel erg vies en laat David er dan van eten,' lachte Gregoire en sloeg zijn arm weer om zijn zus heen. Aandachtig luisterde hij naar haar woorden en grinnikte toen opnieuw. 'En, hoe oud zijn al die zussen?' grapte hij met wiebelende wenkbrauwen. Toch zou niemand aan Morena kunnen tippen. 'Maar ik ben echt blij dat je zo opgevangen bent door Dorian's familie. Andersom ging het toch heel erg anders...'

'Ik kan echt koken! De oma van Dorian heeft mij het familie recept voor pruimentaart gegeven en het is heerlijk. Zelfs als ik het maak!' Agathe legde lachend haar hoofd tegen zijn schouder. Ze genoot van dit broeder-zuster moment. Ze had het gemist. 'Ze hebben bijna allemaal een man. Behalve de twee jongste en die zijn toch echt nog te jong.' vertelde ze hem met een glimlach. Agathe zuchtte en knikte. Vooral David kon erg dwars zitten en Lenora was ook niet altijd even gezellig. Haar moeder en de kleintjes kon het gelukkig niet veel schelen. 'Daarom ben ik blij als we een woning gevonden hebben. we zijn nu nog erg afhankelijk van David.'

Hij hield zijn handen in een defensief gebaar omhoog. 'Oke, oke,' lachte hij, 'ik zal je overheerlijke pruimentaart wel proeven als ik je kom opzoeken.' Grinnikend luisterde hij naar haar woorden over de zussen van Dorian en genoot ook van het moment. Hij wist niet hoeveel hij van deze momenten met Agathe deze week kon hebben. 'Trouwens, Agathe, hoe serieus is het nu tussen jou en Dorian? Want je spreekt over een eigen woning, onafhankelijk van onze familie zijn... Denk je ook al aan kinderen en dergelijke?'

Tevreden glimlachte Agathe naar Gregoire. Hij zou er geen spijt van hebben om de pruimentaart te proeven. Het was hemels! Zijn volgende vraag bracht haar iet wat van haar stuk. Alleen hun moeder wist van de miskraam af. Gelukkig was zij op dat moment bij Agathe en Dorian op bezoek geweest, anders had ze het niet kunnen verdragen. En hoewel ze het Dorian niet had verteld, had ze al besloten dat ze Gregoire in vertrouwen zou nemen. Het was alleen moeilijk om het ook daadwerkelijk te vertellen. 'We willen kinderen, heel graag. En- Nouja, het zou normaal zijn als ik nu al zwanger was.' Ze wist niet of Gregoire zich dat soort dingen realiseerde. 'Maar-' Ze haalde diep adem en keek voor zich uit. 'Ik heb al een miskraam gehad, Greg, en nu gebeurt er niets meer.'

Hij knikte begrijpelijk. Zijn moeder werd ook - toen zijn vader nog leefde - om de haverklap zwanger. En hij kon zich herinneren hoe hij bedienden over Agathe en Dorian hoorden praten, en vooral over hun uitblijvende kinderen. 'Het zal vast nog wel komen, Agathe, ik-' Hij stopte abrupt met praten, toen zijn zus over de miskraam vertelde. Geschrokken haalde hij een hand door zijn haren en wist even niets te zeggen. 'Oh, god, Agathe...' Toen hij haar blik zag, trok hij haar in zijn armen en drukte hij verscheidene kusjes op haar haren. 'Het zal komen, ik weet het zeker, Agathe. Het zal een keertje lukken. W-Weet Dorian er eigenlijk van?'

Agathe glimlachte zwak naar haar broer. 'Het komt wel vaker voor. Moeder heeft ook miskramen gehad. Het is onvermijdelijk-' Ze voelde zijn armen om haar heen en had toen moeite om zichzelf bij elkaar te houden. Voorzichtig veegde ze een verdwaalde traan weg en slikte ze. 'Dorian weet het niet. Ik durf het hem niet te vertellen, hij is al zo bezorgd. Maar- Maar misschien lukt het wel nooit. Misschien ben ik er wel te zwak voor.' Agathe keek Gregoire schouderophalend aan.

Hij hield haar gezicht tussen zijn handen en haalde ook zijn schouders op. 'En wat dan nog als je er misschien te zwak voor bent? Als het nooit lukt? Dorian zal van je houden, ik hou dan nog steeds van je, iedereen houdt van je. Het is gewoon klote dat je dan geen kinderen kan krijgen, maar er zijn meerdere manieren om kinderen op te voeden.' Hij schudde plotseling zijn hoofd en lachte. 'En waarom praat ik over dit? Natuurlijk ga je nog kinderen krijgen!' Hij drukte een dikke kus op haar wang en trok haar nogmaals tegen zich aan. 'De mooiste kinderen in heel dit land.'

Agathe drukte een kus op Gregoire's wang en glimlacht naar haar broer. Ze was blij dat hij haar zo gerust probeerde te stellen, ook al kon ze niet al zijn woorden geloven. Ze wist in ieder geval dat ze zelf er kapot van zou zijn als ze nooit kinderen kreeg, als ze die nooit aan Dorian kon geven. Anderhalf jaar terug had ze niet willen trouwen en waren kinderen nooit een optie geweest, maar nu ze het met Dorian kon delen, wilde ze niets liever. 'Ik wil zoons die vernoemd zijn naar jou en naar vader en ik wil dat Dorian ze kan leren wat hij kan. Ik wil dochters om te onderwijzen. Ik wil het zo graag, Greg.'

Hij streelde een pluk weg uit Agathe's gezicht en zuchtte. 'Ik weet het, Agathe. En misschien zal het lukken, misschien ook niet. Doe gewoon rustig aan, heb het er eens met Dorian over en probeer verder. Want hoe lang zijn jullie nou getrouwd? Nog korter dan een jaar? Bij mam ging het ook niet zo gemakkelijk hoor. Dus houd gewoon hoop, lieve zus!' Hij glimlachte en stond op. 'Kom je mee een rondje lopen?'

Agathe nam de woorden van Gregoire in zich op en besloot zijn advies aan te nemen. Ze mocht blijven hopen en waarom zou ze dat dan ook niet doen? 'Graag.' Ze stond eveneens op en legde haar hand op zijn arm, zodat ze samen verder konden lopen. 'Nu hebben we het bijna alleen maar over mij gehad. Waar ben je allemaal geweest, Gregoire?' Als leider van het leger moest hij nogal eens reizen en kwam hij op plaatsen waar Agathe nooit zou komen.

Toen Agathe naast hem stond, begon hij met lopen en ging hij richting de gangen. 'Waar ik allemaal ben geweest? Grotendeels in het Oosten om al die brandhaarden van rebellie te onderdrukken. Ook hebben we het Zuiden geholpen met wat opstanden en verder heb ik eigenlijk weinig gereisd. Ik heb vooral nieuwe troepen opgeleid, papierwerk voor David gedaan en wat gelegenheden bezocht waar David niet heen wou.'

Agathe liet zich leiden door Gregoire door de gangen en bekeek het interieur van de vesting van de Storms. Het was heel anders geornamenteerd dan het paleis in Evenfall, maar de architectuur van het Noorden was dan ook erg eigenzinnig. 'Is het echt zo erg in het Oosten? Ik hoor er nogal wat over, Dorian praat er wel eens over, maar verder heb ik er geen verstand van.' Agathe keek bedenkelijk voor zich uit. 'En wat heeft David dan wel niet gedaan als hij jouw zijn taken laat afhandelen?'

'Nou, ze zeggen dus...' Hij zuchtte diep en keek Agathe ernstig aan. 'Dat de rebellen uit het Oosten achter de aanslag zitten. Dus het is inderdaad erg gesteld in het Oosten. Ik heb geen idee hoe David het gaat oplossen en of hij er überhaupt mee bezig is.' Hij ging een bocht om en zuchtte opnieuw. Geruststellend glimlachte hij uiteindelijk. 'Maar maak je geen zorgen, we hebben ze in de toom.'

'Oh-' Agathe vond het nog steeds moeilijk te geloven dat iemand het op haar vader gemund had. Ze vond het sowieso vreemd dat de haat, het nijd en de rest op haar familie werd gericht. Dat was natuurlijk de verantwoordelijk die ze droegen en misschien begreep ze het ook wel ergens. Maar toch was het moeilijk te bevatten. 'Gelukkig maar.' Ze glimlachte naar een wachter die voorbij kwam en stelde Gregoire toen pas haar vraag. 'Zijn de redenen bekend waarom de rebellen in opstand zijn gekomen? Is hun leefsituatie werkelijk zo erg?'