De trainingsplek

Constance schenkte zowaar een echte gastvrouw wijn bij en ging weer zitten. Ze kon nooit lang stil zitten, maar als ze een moment had genomen, kon ze weer op haar plaats blijven. 'Het bewaren van de vrede? Dat heeft me altijd nogal paradoxaal geleken. Zijn jullie niet degene die dood en verderf zaaien als er oorlog is? Bewaar je dan nog steeds de vrede?' Constance was verbaasd over haar eigen scepticisme. Normaal zou ze niet echt nagedacht hebben over de andere kant van het zwaard, de oorlog, de chaos en de tegenstander die het slachtoffer werd. Maar ze had nu al meerdere malen het leven van iemand op haar geweten gehad.

'Over heel Tarth gezien, kunnen we niet altijd vrede bieden, maar in een stad als Evenfall wel. Ruzie's stoppen, bendes oppakken, dieven opsluiten. Dat bewaard de vrede hier. Goed zijn voor het volk onder je, daar zijn mensen je dankbaar voor.' Constance had wel gelijk met haar woorden, maar Morena vond niet dat je altijd slecht kon praten over het leger. Er zouden altijd slachtoffers vallen aan hun zwaarden, maar zo was het leven nou eenmaal.

Constance knikte als teken dat ze het begreep. Ze was er niet op uit om iemand's werk zwart te maken. 'Jullie zullen altijd nodig zijn: voor het goede én het kwade.' besloot ze uiteindelijk waarna ze opstond. 'Nou, Morena, het was me een genoegen.' Ze seinde naar een bediende dat hij het dienblad op moest ruimen. 'Als ik nog eens een sparringpartner nodig heb, dan weet ik tenminste dat het leger toch een aantal bekwame kandidaten heeft. Of beter gezegd: één.' Met een grijns stak ze haar hand uit naar de vrouwelijk ridder, als een vriendelijk gebaar. Ze mocht deze Morena wel.

Ook Morena stond op en schudde de hand van Constance vriendelijk. 'Het was me een waar genoegen om je te vergezellen deze middag en als je nog eens zin hebt in een potje, dan weet je me te vinden.' zei ze lachend. Morena had niet veel van de middag verwacht, maar het was leuker dan ze had durven hopen. Nu was het echter tijd om langs Gregoire gegaan. Ze voelde zich al schuldig dat ze al die tijd niet was geweest, dus nu moest het er echt van komen.