De trainingsplek

In de tuinen van het kasteel, dichtbij de stallen, is er een open plek aangelegd. Het is speciaal voor de prinsen een plek om hun vechtersvaardigheden uit te proberen. De benodigde spullen zijn allen aanwezig.

Enkele bewakers hadden Iwone verteld dat ze Constance waarschijnlijk bij de trainingsplek kon vinden, wat Iwone dan ook totaal niet verbaasde. Opgewekt liep ze door de tuin heen, richting de plek toe. Steeds bleven maar de droevige woorden van Anna zich in Iwone's hoofd herhalen en ook de verhalen over Constance van het personeel gaven Iwone niet bepaald een fraai beeld van Constance.

Constance stond geconcentreerd langs haar pijl te turen in de richting van haar doel. Ze ademde diep in en uit en liet haar zeker grip rustig gaan. De pijl schoot door de lucht heen en miste op een haar het doel dat ze door een bediende op had laten stellen. Ruw griste ze een nieuwe pijl uit de handen van diezelfde dienaar en trok de rok van haar jurk omhoog zodat deze haar voeten niet zou belemmeren. Er werd van haar verwacht dat ze hier jurken droeg. En ze werd er gek van. Maar ze zou het kunnen, mét of zonder jurk. De volgende keer dat ze schoot, raakte ze haar doel dan ook met gemak.

Iwone hoorde het geluid van zoevende pijlen en wist dan ook dat ze goed zat. Snel liep ze naar Constance toe, die geconcentreerd pijlen aan het schieten was. Even keek Iwone gefascineerd naar de elegantie die Constance uitstraalde, zelfs als ze pijlen af schoot, en liep toen dichter naar haar toe. 'Hoi Constance,' zei ze vriendelijk, maar op een verkeerd moment, want Constance schoot tegelijk een pijl af. 'Oh. Oeps.'

Constance was net aan een lange reeks van treffers bezig toen ze haar zevende pijl met een vreselijke afwijking de bossen in zag gaan. Ze liet haar boog zakken en staarde naar de bediende de bossen in vloog om de pijl te zoeken. Haar blik gleed naar de oorzaak en met iets dat op een glimlach moest lijken keek ze naar Iwone. 'Prinses.' Ze boog en keek Iwone toen aan. Wat moest ze?

Iwone boog ook en liep het trainingsveld op. Geïnteresseerd bekeek ze de verschillende doelwitten die er stonden en de benodigde attributen. Ook was er een veld gemaakt voor het zwaardvechten. 'U bent er goed in,' zei Iwone bewonderd en wees naar de boog. 'Maar waarom bent u eigenlijk niet in het legerkamp? Dan kunt u trainen met de soldaten. Dat lijkt me een stuk leuker dan hier alleen.'

Constance keek met een verveelde uitdrukking de prinses na. Het liefst ging ze nu gewoon door met haar training. Ze kon makkelijk langs Iwone heen schieten. Dat zou haar waarschijnlijk niet in dank afgenomen worden. Ze lachte spottend bij Iwone's voorstel. 'Ik geloof niet dat dat me veel goeds te bieden heeft. Ik houd niet zo van gezelschap, weet u.' merkte ze op. Ze knielde in het zand neer en zette de boog tegen de grond neer om hem strakker te spannen.

Iwone begreep de nadruk op de woorden en glimlachte in haar zelf. Toch deed ze gewoon van het onnozele en ging naast Constance in het zand zitten. De laatste tijd verpestte ze de ene na de andere jurk, maar het maakte haar niets uit. Het was een goede manier om van haar oude jurken af te komen. 'Tijdens het diner heb ik u nauwelijks gesproken en ik dacht dat het misschien wel leuk was om wat te kletsen.'

Toen Constance klaar was, kwam ze weer overeind en ging onverstoord weer verder met het oefenen van haar schot. 'Erg leuk, prinses.' mompelde ze tussen twee schoten door. 'Heeft u niet iets beters te doen? Zoals het passen van uw jurken.' vroeg ze op spottende toon en keek naar beneden naar Iwone. Constance kende haar niet, maar ze kon niet veel respect opbrengen voor de verloofd van de kroonprins.

Ze schudde haar hoofd. 'In de keuken hadden ze mij niet nodig, in de tuin zijn ze allerlei dingen aan het opbouwen en iedereen lijkt al ergens mee bezig te zijn. In plaats van saai in mijn kamer zitten, houd ik u dus gezelschap.' Iwone volgde de handelingen van Constance en zag hoe de pijl het doelwit prachtig raakte. 'Ja, zometeen moet ik weer naar het atelier toe, ik moet mijn trouwjurk passen.'

Constance keek op Iwone neer en maakte een verontwaardigd geluid. Ze moest ook echt haar jurken gaan passen ook. Constance had al voor elkaar gekregen dat haar naaisters haar maten hadden en ze dus haar kleding op basis van die feiten maakten. Als iets dan niet paste: jammer dan. 'U zult vast een prachtige verschijning zijn.' merkte Constance zoetjes op terwijl ze haar mouwen opstroopte en nog een pijl op haar boog vastlegde.

Iwone nam plaats op het hek dat het veld omringde en haalde haar schouders op. 'Ze werken er al een tijdje aan en het zou zonde zijn als de jurk niet past, omdat ik ben aangekomen of juist ben afgevallen.' Ze wist niet wat ze daar verder op moest zeggen. 'Trouwens, ik heb je dienstmeisje gesproken, Anna. Wat heb je toch geluk met zo'n lief meisje als dienstmeisje. Zelf heb ik ook een heel lieve dienstmeid, ze is tegelijkertijd ook mijn beste vriendin.'

Constance kon het werkelijk niet schelen wat Iwone over haar jurk te zeggen had. ze keek echter op toen ze Anna's naam hoorde. 'Wat moest ze bij u? Heeft ze u lastig gevallen? Ze moet werkelijk haar plaats leren kennen.' verzuchte Constance boos en stuurde de bediende weg om de pijlen te gaan halen. Ongeduldig wachtte ze.

'O nee, totaal niet!' zei Iwone geschrokken en schudde haar hoofd, 'ze kwam in het atelier om uw jurk te laten maken. Ik was er toevallig ook en raakte aan de praat met haar. Soms, als ik aan het praten ben, kan ik maar niet stoppen, dus heb ik de oren van haar hoofd gesproken. En ze durfde uiteraard niet weg te gaan, want ik ben een prinses en nou ja...' Ze probeerde zo een dekmantel voor Anna te maken. 'En ze heeft me totaal niet lastig gevallen. Het was juist heel gezellig.'

De bediende nam zijn tijd en Constance riep dat hij wel eens op mocht schieten voor hij het volgende doel zou worden. Daarna draaide ze zich weer om naar Iwone en trok een wenkbrauw op. 'Gezellig? Ze heeft dus met u gepraat?' Constance was vrij strikt wat betreft Anna: ze mocht geen woord zeggen zonder toestemming. Behalve in nood situaties natuurlijk, maar hoe vaak waren die er nou?

'Enkel de noodzakelijke beleefdheden,' zei Iwone met een glimlach en keek toen verbijsterd toe hoe Constance haar bediende behandelde. Haar gemoedstoestand sloeg totaal om. 'Doet u dat ook soms bij Anna? Bediendes behandelen alsof ze dieren zijn?' zei ze nu fel en keek Constance beschuldigend aan. De sterke en onafhankelijke vrouw die Iwone in haar had gezien tijdens het diner was nu totaal verdwenen.

Sceptisch keek Constance naar Iwone, maar besloot er niet verder op in te gaan. Ze zou Anna nog wel eens ondervragen over haar gesprek met de prinses. Het was niet de bedoeling dat het meisje hier vrienden ging maken. Constance lachte vervolgens. 'Geloof me, een dier had ik allang neergehaald met mijn pijl en boog.' Bij wijze van hield ze haar boog op en spande een denkbeeldig pijl. 'Bovendien zouden ze anders nooit luisteren naar een vróúw.'

Onaangetast door haar woorden keek Iwone Constance aan met een verwarde blik. 'Natuurlijk zullen ze wel naar u luisteren. U bent een Rabbion. In het dagelijks leven zullen ze inderdaad niet naar u geluisterd hebben, maar nu hoeft u niet met zulke idiote smoesjes aan te komen.' Iwone had haar armen over elkaar heen geslagen en bleef Constance aan kijken.

'Nou, dan luisteren ze nu in ieder geval beter.' Constance keek naar het driftige meisje en lachte toen geamuseerd. 'Maakt u zich maar niet druk. Ik heb nog nooit één klacht gehoord.' zei ze met een stalen expressie. Ze snapte ook wel dat niemand dúrfde te klagen tegen een Rabbion, maar dat maakte haar des te tevredener. Als ze niet van je hielden, dan kon je ze je beter laten vrezen. Ze zag de bediende aan komen rennen en griste een pijl uit zijn hand.

Iwone beet gepijnigd op haar lip en keek machteloos naar de oudere, veel mooiere en stoerdere vrouw die voor haar stond. Ze bedacht zich Anna, die elke dag met Constance opgescheept zat. 'Ik las in boeken altijd over de Rabbions en ik had respect voor ze. Ik zag u tijdens het diner en ik dacht dat ik nog nooit zo'n onafhankelijke en sterke vrouw had gezien in mijn leven. Maar u bent harteloos en gemeen.' Ze liep naar Constance toe en keek haar recht aan. 'Ik koop Anna van je over.'

Constance draaide de pijl in haar hand rond en keek bedenkelijk naar Iwone. Woorden raakten haar niet snel. Het waren slechts woorden. 'Anna is niet te koop.' zei ze simpelweg en glimlachte toen naar Iwone. Het was niet zo dat ze zelf Anna zo graag wilde houden, maar ze zou Iwone niet zo maar haar zin geven.

Iwone glimlachte niet terug en dacht diep na. Hoe kon ze Constance in godsnaam over halen om Anna aan haar te geven? 'Ik zal je alles geven wat je wil,' zei Iwone toen maar simpelweg en nogal smekend. 'Ik heb genoeg geld. Genoeg macht. Ik kan spullen voor je kopen, misschien een nieuwe boog?' Iwone nam plaats in het zand en keek zuchtend naar Constance.

Constance hief haar boog weer op en zette de pijl vast. 'Iwone, ik wil niets en ik hoef niets. Anna is niet te koop.' Haar stem was hard en resoluut. Er was geen twijfel over mogelijk: Constance hield Anna. En nu had Iwone nog geen macht om iets van haar te nemen zonder toestemming, dus hield Constance vast aan haar besluit.

Teneergeslagen wendde Iwone haar blik af en voelde hoe haar zelfverzekerde houding begon af te nemen. Ze had alles gedaan wat ze kon voor Anna, en toch mocht het niet baten. Ze stond op en keek Constance aan. Een gedachte die nog door haar hoofd ging, was of ze misschien aan David moest vragen of hij iets kon regelen. Een beetje hoop kwam weer naar boven en meteen moest ze weer glimlachen. 'Wanneer gaat u trouwens weer weg?'

Constance ging weer rustig verder met het schieten van pijlen, maar ze schoot met meer venijn en frustratie dan daarvoor. Dat prinsesje dacht dat ze zich met haar zaken kon gaan bemoeien en dat stond Constance helemaal niet aan. 'Hopelijk zo snel mogelijk. Maar mijn familie zal de parade af moeten wachten.' zei ze kortaf en keek kort naar Iwone.