De trainingsplek

'Dus je bent ook bij de bruiloft?' zei Iwone geschrokken en hield haar jurk stevig vast. Ze moest er niet aan denken dat Constance daar aanwezig zou zijn en voor streken zou kunnen uithalen. Want het was toch erg helder geworden dat Constance het totaal niet op Iwone had. Iwone haalde een hand door haar haren en zuchtte zachtjes. Ze was al zo zenuwachtig en nu werd het enkel erger.

'Natuurlijk. Het is onderdeel van de festiviteiten. Ik zou niet aan de verkeerde kant van de koninklijke familie willen staan, noch van de Goden door niet aanwezig te zijn.' Constance schoot haar laatste pijl en gaf toen ook haar boog terug aan de bediende. 'Ik ben klaar voor vandaag.' kondigde ze aan en klopte toen haar handen af aan haar groene jurk. 'Dan kan ik u pracht en praal aanschouwen.'

'Je... Je mag van mij dan best in een broek komen, hoor,' glimlachte Iwone, hoopvol dat Constance het goed zou opvatten, 'want ik heb gehoord dat je het liefst daarin loopt. En omdat het gedeeltelijk mijn bruiloft is, kan ik je die toestemming geven.' Even moest ze lachen en liep achter Constance aan naar het paleis. 'Het zal wel niet te over de top worden... Denk ik. Ik heb eigenlijk nog geen idee.'

Constance liep richting het paleis en lachte geamuseerd. 'Dat is nog eens een verleidelijk aanbod. Maar ik ben niet stom genoeg om ook werkelijk een broek aan te trekken.' Ze keek naar Iwone en sloeg haar armen over elkaar terwijl ze richting de ingang liepen. 'Hoor je dat niet te weten? Je trouwt over een aantal dagen? Moet dat niet allemaal al geregeld zijn?'

Iwone haalde haar schouders op. 'Ik ben er niet zo nauw bij betrokken. De bruiloft draait om David, niet om mij. Ik ben er enkel voor de ''pracht en praal'',' lachte Iwone, verbaasd over de waarheid erachter. 'En zometeen ga ik mijn definitieve jurk passen, dus ik ben heel erg benieuwd. Hij is rood met goud en ik geloof dat hij erg mooi is. De naaisters hier in Evenfall zijn erg goed.'

Constance wierp een zijdelingse blik op Iwone. Haar eerste indruk was niet erg goed geweest, maar ergens - en dat gaf ze niet graag toe- zat er toch wat pit in dat meisje uit het Noorden. 'Rood en goud. Niet echt mijn kleuren.' zei ze spottend en grijnsde daarna. 'Je zal er vast aan moeten wennen, aan al dat rood. Het is zo contrasterend met het blauwe dat gewoon bent.'

'Ik vind rood wel mooi!' zei Iwone enthousiast. 'Al staat het een klein beetje raar bij mijn donkere haren, denk je ook niet? De naaisters zeiden het ook al, dus hebben ze de kleur lichtelijk veranderd. Dat ga ik nu pas zien.' Even keek ze omlaag en toen weer naar Constance. 'Er wordt van mij verwacht dat ik me aan pas en dat zal ik dan ook gewoon doen. Rood en goud wordt het van nu af aan.'

Constance kon zich werkelijk niet druk maken over het feit of rood goed kleurde bij donker haar. Onzinnig vond ze het goede woord voor zoiets onbelangrijks. 'Helaas moeten we ons overal in zekere zin aanpassen.' mompelde Constance en haalde een hand door haar blonde haar. 'Prinses Iwone, het was me een waar genoegen, maar ik wil het niet op mijn geweten hebben dat u te laat komt bij het passen van uw trouwjurk.' En ze was graag van haar af. Constance boog haar hoofd.

Iwone keek verrast op. Ze wist niet dat Constance zo graag van haar af wou. 'Nee, dat begrijp ik, ik ben half niet zo fascinerend als dat u zichzelf vindt.' Ze glimlachte nogmaals, pakte haar rokken op en liep zo naar achteren. 'Het was mij ook een waar genoegen om u te leren kennen. Nu pas heb ik een goed beeld van een echt Rabbion lid.' Ze draaide zich om en rende richting het paleis.

NEW

Constance uit het Zuiden had om een partner gevraagd voor het sparren en het was de taak van Morena om deze plicht uit te voeren. Ze had eindelijk een vrije middag na de parade, dus ze was van plan geweest om Gregoire op te zoeken, maar helaas stond er een andere taak te wachten. Ze had heel wat verhalen gehoord over Constance en ze wist nou niet of ze blij moest zijn dat ze met haar moest sparren. Morena had echter altijd geleerd om niemand te beoordelen voordat ze hen kende, dus wachtte ze rustig tot Constance op zou komen dagen.

Constance had na enkele dagen opsluiting dringend een middel nodig om haar frustratie te uiten. Ze had haar pijl en boog al uitgeprobeerd en tevens haar zwaard op een oefenpop, maar dat was niet genoeg geweest. Ze had een reactie nodig. Iemand die haar een flinke stoot terug kon geven. Dus had ze eindelijk toegegeven en iemand van het leger gevraagd om te komen sparren. Ze was te laat en gekleed in haar oude, versleten kleding. Ze had nou eenmaal geen Anna meer die ervoor zorgde dat ze op tijd kwam en dat haar uitrusting klaar lag.

Constance was laat. De zon was al een stuk verplaatst sinds Morena op haar stond te wachten en ze stond haast op het punt om weg te gaan, maar in de verte zag ze iemand aan komen lopen. Ze gokte zo dat het Constance was, dus ging ze nonchalant tegen het hek staan, wachtend tot ze zou arriveren op het veld.

Constance kwam op haar gemak het veld oplopen. In geen geval zou ze laten merken hoe gedesorienteerd ze was doordat ze te laat op de afspraak was gekomen. Die ochtend was ze ook niet op tijd gewekt, noch had ze op tijd eten gekregen. Het werd vreselijk vermoeiend om iedereen steeds aan haar wensen te herinneren, maar ze zou er wel uitkomen. Constance bekeek de gestalte die voor haar stond en constateerde met enige tevredenheid dat het een vrouw was. 'Zo zo, ze durven nogal om een vrouw te sturen.'

'Bang dat ik niet goed genoeg ben?' vroeg ze ietwat spottend. Constance was absoluut nie iemand die eruit zag alsof ze van royale afkomst was. In iedee geval niet in deze kleding. 'Nou waar wacht je nog op?' Morena trok haar zwaard uit haar schede en hield deze voor zich. 'Nu wil ik ook een potje sparren ook.' Ze kwam hier niet om haar middag te verdoen.

Constance grijnsde en schudde haar hoofd. 'Ik had echter nooit gedacht dat ze om het leger te vertegenwoordigen een vrouw zouden sturen, vanuit hun oogpunt. Ze zijn hier nogal bekrompen als het aankomt op vechtende vrouwen.' Ze bekeek de vrouw en haar zwaard toen deze tevoorschijn kwam. 'Vind je het heel erg als ik mijzelf prepareer?' Constance wees naar haar kleding. Ze had nog niet eens een wapen bij de hand, die lagen érgens in de vertrekken.

Morena grijnsde. 'Vertel mij wat.' zei ze en bekeek haar even kort. 'Maar ze zijn al een stuk feministischer geworden sinds ik er ben, enkel kan het nog wel wat beter.' Niet alle mannen waren overtuigd van de kracht van vrouwen, maar bij Morena zouden ze daar snel genoeg achter komen. 'Neem gerust je tijd,' zei ze vriendelijk, maar van binnen wenste ze dat ze alweer mocht vertrekken: als ze zo doorgingen zouden ze geen zwaarden zien deze middag.

'Geloof me, geen enkele man gaat hiet vrouwen als een gelijke behandelen, want dan komen ze er pas achter dat we werkelijk sterker zijn dan hen.' Constance bond haar haar bij elkaar en rolde de mouwen van haar blouse op. Tussen de oefenmaterialen zocht ze een zwaard en twee messen die ze in haar laarzen stak. Constance raakte nooit gehecht aan één bepaald wapen. Ze kon vechten met ieder zwaard en ieder mes, zolang het maar schade aan kon richten. Ze bond nog een leren vest om voor de veiligheid, maar liet andere bescherming achter wege. 'Oke, prima, klaar om te beginnen?'

Morena, die haar zwaard weer terug in haar schede had gedaan, pakte haar zwaard weer tevoorschijn en knikte. 'Ik ben er klaar voor.' Ze zou haar wel eens laten zien wat vrouwen uit het Westen wel niet allemaal konden. Ze hield haar zwaard voor zich en zorgde dat ze een goede balans had gevonden in haar beginpositie.

Constance was een nonchalante vechter. Ze leek vaak afgeleid en niet op haar hoede, maar niets was minder waar. Vaak stak ze toe op het moment dat haar tegenstander het niet verwachtte. Soms gebruikte ze haar kracht, maar vaker zette ze haar verstand in. Dat was net zo belangrijk. Met een zwaai hield ze het zwaard voor zich en zakte ze door haar knieën. Met een calculerende blik bekeek ze Morena en wachtte ze totdat zij de eerste stoot zou geven.

Voor een aantal seconde heerste er een stilte, maar al snel klonk het geluid van het staal dat elkaar raakte en zo begon het spel. Morena was erg benieuwd hoe Constance zou vechten, waar haar techniek zou zijn. Ze waren beide vrouwen, wat het interessanter maakte: Morena had wel gemerkt dat mannen vaker uitgingen van kracht dan van tactiek en bij vrouwen was het juist andersom. Morena probeerde de twee te combineren, ze te compenseren met elkaar.

Constance maakte nooit de eerste stoot, maar ze was wel aanvallend in haar techniek. De verdediging liet ze vaak links liggen, omdat ze constant de aanval inschoot. Het verbaasde haar hoe goed de vrouw haar kon blokkeren, maar tegelijkertijd kon ze haar ook tegenhouden. De technieken die ze hanteerden, leken veel op elkaar. Alsof ze beiden eenzelfde manier hadden gevonden om te vechten niet alleen in het slagveld, maar ook in het dagelijks leven.

Morena blokkeerde de aanvallen van Constance behendig, maar het viel haar op dat Constance constant wilde aanvallen. Morena daarentegen was op momenten als dit was ze wat terughoudender. Ze was afwachtend, omdat ze eerst de strategie van de tegenstander wilde bepalen, voordat ze zelf in haar volle honderd procent zou gaan.

Constance merkte dat de vrouwelijke ridder zich in leek te houden. Ze ging er in ieder geval nog niet vol in. Juist door dit feit verloor Constance haar kalmte en liet ze de frustratie de overhand nemen. Met nogal wat kracht hakte ze op haar tegenstander in. Het was niet per se gericht om schade toe te dienen, maar eerder om zo snel mogelijk een hoop frustratie kwijt te kunnen. Na een tijd nam ze afstand en hield hijgend het zwaard voor haar gezicht. Ze had te veel en te snel toe willen slaan en was nu al moe geworden.

Morena wierp de aanvallen af, maar ze kwamen steeds sneller. Het frustreerde haar lichtelijk, maar ze zei er niets van. Het werd dan ook steeds moeilijk om ze te blokkeren, maar gelukkig stopte Constance net op het moment dat ze wilde zeggen dat ze eens wat rustiger aan moest doen. 'Zo, die frustratie is er in ieder geval uit,' zei ze met een grijns en ademde stevig. Ze was zelf ook moe geworden.

Constance blies een pluk haar uit haar gezicht en stroopte haar afgezakte mouw terug op. 'Ik hoop het voor je. Ik heb nogal de neiging door te drammen als ik gefrustreerd ben.' waarschuwde Constance met een grijns van haarzelf. Ze rechtte haar rug, zette haar voeten opnieuw weg en richtte haar zwaard. 'Verder?' vroeg ze haar tegenstander en wachtte ongeduldig op een instemmend antwoord.