De vertrekken van Iwone

Ze hief haar hoofd op bij zijn woorden en zag hoe dicht hun gezichten bij elkaar waren. Ze bekeek aandachtig zijn ogen en voelde toen hoe haar ogen waterig werden. 'Ik wil dat je bij me blijft,' fluisterde ze en pakte zijn hand vast. 'Ik heb iedereen al verloren en ik overleef het niet als ik jou ook verlies. En je bent zoveel meer dan een bewaker voor me. Je bent een vriend, de aller liefste jongen die ik ken en waar ik zo gek op ben. Laat me alsjeblieft nooit alleen!'

'Hé, niet huilen. Je verliest me niet. Als jij in de stad blijft, dan blijf ik ook in de stad en als je terug naar het Noorden gaat dan ga ik ook gewoon mee.' besloot Tobias op dat moment met een geruststellende glimlach. 'Je bent nooit alleen, Iwone, je hebt altijd mij nog.' Hij drukte haar tegen zich aan en omhelsde haar zo zacht maar stevig mogelijk. Het liefst zou hij haar nooit loslaten.

Ze keek hem overdonderd aan en veegde de tranen toen met een glimlach weg. 'Je bent echt geweldig, Tobias. En ik zou het een eer vinden om met jou op pad te mogen gaan,' zei ze met een brede glimlach. Daarna sloeg ze ook haar armen om hem heen en verborg haar gezicht in zijn nek. Ze waren beiden nog zo jong en toch hadden ze al zoveel meegemaakt. 'Ik ben blij dat ik je ontmoet heb, Tobias,' fluisterde ze tegen zijn huid aan en hield hem nog steviger vast. 'En ik wil je natuurlijk niet verplichten om met mij mee te gaan. Sorry, ik zit je het nu gewoon te bevelen, dat was niet mijn bedoeling. Denk er goed over na, oke?'

Tobias streek over haar rug en rook haar heerlijke geur van bloemen en de lente. Ze deed hem denken aan een oude herinnering van toen hij nog een jongetje was. De vrouw van het tehuis had hem onderhaar hoede genomen. Ze had zo goed voor hem gezorgd, als een ware moeder. Zij had ook zo geroken. Maar zij was er niet meer. 'Ik denk overal goed over na voor ik ergens aan begin.' loog hij met een grijns toen hij haar weer los liet.

Met een lach gaf ze hem een bestraffend tikje op zijn neus. 'Oh ja, Tobias? Ik ken niemand die zo roekeloos als jij bent,' glimlachte ze en stond toen op. Bedenkelijk liep ze in haar vertrek rond. 'Waar kunnen we naartoe? Ik wil niet terug naar het paleis in het Noorden. Zo'n leven ben ik nu zat. Misschien een huisje in Evenfall? Of in het oosten of westen? Waar niemand mij kent.' Ze liep weer naar Tobias toe en knielde voor hem neer, om zijn hand te pakken. 'Of wil jij graag terug naar het noorden? Ik zou het leuk vinden om te zien waar je opgegroeid bent.'

'Dat neem ik maar aan als een compliment.' Tobias lachte en bekeek haar zo van onderen. 'In het Noorden wacht niets op mij. Ik ben opgegroeid op de straat, Iwone, dat wil en hoef je niet te zien.' Hij stond ook op en liep naar het raam om door de gordijnen te turen. 'Maar Iwone, ik moet als wachter met je mee. Ik heb een eed afgelegd voor ik begon met de training. Als ik die breek-' Hij glimlachte en haalde zijn schouders op. Zijn oren konden nou eenmaal belangrijke informatie opvangen en ook al zou hij dat nooit doorvertellen, Tobias begreep dat er voorzorgsmaatregelen waren.

Iwone liep achter hem aan en ging ook bij het raam staan. Ze hield zich stevig vast aan de leuning van het raam, doordat ze hoogtevrees had, en keek weer Tobias aan. 'Denk je dat ze het toestaan dat je met mij mee gaat?' vroeg ze zacht en ook wat onzeker. Misschien zouden ze Tobias wel hier houden. 'Of ik kan David vragen of hij het toe staat. Ik denk dat hij dat wel doet... hopelijk.' Ze haalde ook met een kleine glimlach haar schouders op en keerde haar rug naar het raam toe.

Tobias keek naar Iwone om en legde een hand op haar schouder. 'Ik weet het niet. Misschien wel, misschien niet, maar we kunnen het altijd vragen. David is een idioot als hij je zonder wacht laat gaan, je mag dan niet meer zijn vrouw zijn er zijn genoeg mensen die het niet hebben op de ex van de aanstaande koning.' zei hij bitter. Toen hij de woorden had uitgesproken, keek hij geschokt naar de vloer. Dat had hij wellicht beter niet kunnen zeggen.

Iwone haalde diep adem bij zijn vragen en merkte toen pas hoe de waarheid haar raakte. Ze zat wel leuk te dromen over allerlei leuke plannen, zoals in Evenfall wonen, maar nu ze kroonprinses is geweest en een tijd met David heeft doorgebracht, was ze nergens meer veilig. 'Ik heb inderdaad wachters nodig. En jij wordt er eentje van,' glimlachte ze geruststellend en pakte zijn vrije hand vast, terwijl ze zijn blik weer zocht. 'Ik zal gewoon voorzichtig moeten zijn. En er zal toch niets gebeuren, ook al zouden ze me niet mogen, ze zouden me vast niets aan doen... Of toch wel?' vroeg ze onzeker.

Tobias keek Iwone terug aan en legde zijn beide handen op haar schouders. 'Nee, natuurlijk niet. En anders heb je mijn stel spieren en zwaardkunsten nog. Als ik mee mag, dan zal ik je met alle macht beschermen, Iwone.' Hij liet zijn ernstige blik varen om naar haar te glimlachen. Na enkele tellen liet hij haar weer los en liep, met zijn hand op zijn zwaard, de kamer peinzend door. 'Als ik het zelf voorstel, dan zal niemand er mee instemmen.' mompelde hij.

Haar serieuze blik veranderde ook al snel in een glimlach en zo keek ze hem voor enkele secondes aan. 'Ik vertrouw je voor de volle honderd procent,' glimlachte ze en liep toen ook weer de kamer in, blij dat ze verlost van dat raam was. Ze knielde weer neer bij de kast en ging verder met in pakken. 'Ik zal het aan David voorleggen, Tobias,' zei ze en voelde meteen al hoe al haar haren overeind gingen staan. Ze had geen idee of hij zou in stemmen. 'En als hij het weigert, dan... We verzinnen wel iets.'

Tobias keek toe hoe ze inpakte en knielde uiteindelijk neer om haar te helpen. Hij snapte niet waarom er niemand was om haar bij te staan. Het speet hem dat hij al snel weer weg moest. 'We verzinnen wel iets.' stemde hij in en stond toen weer op. 'Ik moet zo terug. Voordat ik nu al aan de verkeerde kant van de toekomstige koning kom te staan.' Hij grijnsde zijn eigenzinnige grijns en trok Iwone aan een hand omhoog om haar een goed afscheid te geven. Hij omhelsde haar stevig.

Ze keek hem dankbaar aan en vouwde nauwkeurig haar jurken op, om ze daarna in de grote kisten te leggen. Met een speelse blik trok ze haar mondhoeken omlaag, om zo haar oprechte teleurstelling te verbergen dat hij weer weg moest. Het zou egoïstisch zijn om te laten zien hoe eenzaam ze was en hem daardoor verplichten om te blijven. Met een glimlach ging ze weer rechtop staan en sloeg haar armen om hem heen. Ze drukte een kus op zijn wang en keek hem daarna aan. 'Je bezoek heeft mij heel erg goed gedaan, Tobias,' zei ze zacht en vol dankbaarheid. 'Kom je zo snel mogelijk weer langs? Of zullen we ergens afspreken?'

Tobias kon niet anders dan blozen bij haar kus. Hij lachte en wreef over haar haar. 'Mij ook. Het is altijd goed je te zien!' Hij keek bedenkelijk naar de deur bij haar laatste vraag. 'Niet de komende dagen. Ik ben net aangesteld bij David, dag en nacht, ik kan niet zomaar weg. Maar als ik je kan ontmoeten, dan laat ik het weten, voor je weggaat.' Hij glimlachte en gaf haar nog snel een knuffel voor hij haar vertrek uitging.