De vertrekken van Iwone

Evangeline kon niet uitdurkken hoe opgelucht ze was om haar dochter te zien, te horen en te voelen. Ze streek door het donkere haar dat zo op dat van haarzelf leek en glimlachte. 'Iwone, het spijt me dat ik niet eerder ben gekomen.' Ze liep achter haar dochter aan en nam plaats op de stoel die ze bij schoof. 'Je hebt een prachtig plekje hier. Worden dit ook je toekomstige vertrekken?' vroeg ze nieuwsgierig.

'Oh, dat is geen probleem, mama. Het is een enorm paleis en we hebben het beiden druk.' Ze legde haar hand op die van haar moeder en schudde toen haar hoofd. 'Nee, ik trek in in de vertrekken van David. Dat is gelukkig ook op de begane grond, zodat ik waarschijnlijk ook zo'n deur heb naar de tuin toe.' Ze ging zitten op de stoel en keek naar haar moeder. 'Hoe gaat het met u? En met vader?'

'David..' Evangeline wist nog steeds niet wat ze van haar toekomstige schoonzoon moest denken. Er gingen zoveel verhalen over hem rond. Maar ze had Iwone er nog niet naar durven vragen. Als het werkelijk een vreselijke man was, dan zou ze zich alleen maar ontzettend schuldig gaan voelen. En dat huwelijk was niet meer terug te draaien. 'Het gaat prima met ons. De Halleys zijn weer even gastvrij zoals altijd. Je vader heeft al een paar avonden zeer laat gemaakt met de koning.' Evangeline glimlachte bij die woorden.

'Het had me inderdaad verbaasd als dat niet zo was geweest,' grinnikte Iwone en keek haar moeder eens goed aan. Ze zag er inderdaad goed uit. Ze moest er niet aan denken dat haar moeder over paar dagen weg zou gaan en haar hier zou achter laten. 'David is erg aardig voor mij,' stelde ze haar moeder gerust. 'En de andere leden van de familie Halley ook.'

Evangeline bestudeerde het lieve gezichtje van haar dochter en pakte haar hand vast. 'Ja? Weet je het zeker? Je kunt eerlijk zijn, lieve Iwone. Aan mij kun je alles kwijt.' Ze was bang dat Iwone het zichzelf maar voor zou houden dat de prins en zijn familie aardig waren. Zo zat ze zelf ook in elkaar, daar was ze zich erg bewust van.

Iwone knikte en keek haar moeder stellig aan. 'Mam, ik weet het zeker. Ze zijn erg aardig. Met David ging het eerst mis, maar nu is alles weer goed. Je hoeft je nergens zorgen over te maken. Het enige waar ik nu mee zit, is dat jullie over paar dagen weggaan. Ik wil jullie niet missen.' Iwone beet hard op haar lip om de tranen te stoppen en keek haar moeder met waterige ogen aan.

Evangeline fronste licht, maar glimlachte daarna naar haar dochter. 'Dat is fijn om te horen, Iwone. Ik zou niets liever willen dan dat je je hier ook thuis gaat voelen. En je hoeft ons niet voor altijd te missen. We komen je opzoeken. Jij kan ons op komen zoeken. En we zijn altijd bij je, zolang je ons niet vergeet.' Evangeline glimlachte geruststellend en schoof haar stoel dichterbij zodat ze haar handen op Iwone's wangen kon leggen.

Iwone voelde hoe nu echt de tranen uit haar ogen gleden en koppig probeerde ze ze weg te vegen. 'Je hebt gelijk Mam, ik kan jullie op zoeken of jullie kunnen hier komen. Het is alleen... Naar wie moet ik in de tussentijd als ik iets kwijt wil? Niemand kan mijn moeder vervangen.' Ze sloeg haar armen om haar moeder heen en huilde tegen haar schouder aan.

Evangeline hield Iwone tegen haar aan en streek door het donkere haar. 'Lieverd, Iwone-' Ze probeerde haar dochter te sussen en wiegde haar zacht heen en weer. 'Je hebt Helen nog, Helen blijft bij je. En David, hij zal je man worden, je moet ook op hem kunnen vertrouwen. Je zult vast nieuwe vrienden maken en iedereen zal de toekomstige koningin willen helpen. Je bent sterk, Iwone. Je kan dit.' Evangeline hoopte maar dat haar woorden genoeg zouden zijn.

Ze keek op en zag haar moeder maar wazig door de tranen heen. 'Je hebt gelijk,' fluisterde ze en streek de tranen weg. 'Helen is er nog. Ze is mijn beste vriendin.' Iwone glimlachte door haar moeders woorden en knikte. 'Ik vertrouw David inderdaad. Hij is zo lief en zo anders dan ik had gedacht.' Ze stond op van haar stoel en fatsoeneerde haar gezicht met een doekje in de spiegel. Via de reflectie keek ze haar moeder dankbaar aan.

Evangeline glimlachte terug en stond op toen Iwone naar de spiegel liep. Ze ging achter haar dochter staan en stak een losse pluk haar terug in de opgestoken knot die Iwone droeg. 'Vertel me eens, Iwone: hoe ziet je jurk er uit? Ik ben zo nieuwsierig, maar niemand laat me het atelier binnen!' Evangeline was erg geïnteresseerd in de pracht en praal van het huewelijk.

[NEW]
Met veel moeite drukte Iwone haar spullen de koffer in en probeerde hem ondertussen ook te sluiten. Dit lukte niet, dus probeerde ze het nog eenmaal en gaf toen op. De hele ochtend was ze al bezig geweest met inpakken en spullen naar de rijwagens te vervoeren; over paar dagen moest ze echt weg uit Evenfall en die waarheid trof haar hard. Ze liep naar haar kast toe en haalde er kleding uit, om ze daarna zorgvuldig op te vouwen en in te pakken.

Tobias stond met trillende handen voor de deur van Iwone's vertrek. Het was een zijdeur, één die niet zo sterk bewaakt werd. Hij mocht hier helemaal niet zijn. Hij zou nu aan de schaft moeten zitten en straks hoorde hij de wacht over te nemen. Maar Tobias had iemand over Iwone horen praten en hij was zonder er bij na te denken richting haar vertrekken gelopen. Het scheelde dat hij de meeste bewaking had kunnen ontwijken. Bij degene die hij wel tegen het lijf móest lopen had hij een smoes opgehangen. En nu stond hij voor haar deur. Zacht klopte hij en wachtte op antwoord.

Iwone stond verbaasd op toen iemand aanklopte. Ze had al haar dienstmeisjes een vrije dag gegeven en ook haar bewakers mochten iets anders gaan doen. Snel stond ze op en opende de deur. Met grote ogen en al snel een glunderende glimlach zag ze Tobias staan. 'Tobias!' riep ze vrolijk uit en gebaarde dat hij binnen mocht komen. 'Hoe gaat het? Ik heb gehoord dat je het hartstikke goed doet in je proefperiode!'

Tobias begroette Iwone met een grote glimlach en pakte haar hand om daar met een grijns een kus op te drukken. 'Het gaat prima, wat had je dan gedacht?' lachte hij terwijl hij het vertrek inliep en de deur achter zich sloot. Bij het zien van de koffers verdween zijn glimlach plots. 'Iwone, is het echt waar?' vroeg hij beduusd terwijl hij naar de grote kisten vol kleding en andere spullen liep.

Ze bloosde bij zijn kus en glimlachte toen treurig om zijn woorden. 'Het is waar,' zei ze met geknepen stem en ging op een koffer zitten. 'David heeft een scheiding aangevraagd en mij toestemming gegeven om weer terug naar het Noorden te gaan.' Ze beet op haar lip en keek Tobias droevig aan. Met haar hand frunnikte ze aan haar jurk en wendde haar blik af. 'Dus ik zal ook afscheid van jou moeten nemen.'

Ongelovig staarde Tobias haar aan. De laatste dagen had hij maar al te goed door waarom hij hier was. Steeds als iets zwaars voor de duer stond, kon hij dat aan omdat hij iets had om naar uit te kijken. Hij haalde haar gezicht voor zich en kon álles aan. Maar nu ging ze weg en hij zou hier vast zitten. Tobias plofte op een koffer tegenover haar en keek naar zijn handen. Hij schudde zijn hoofd en keek op naar Iwone. 'Wil je terug naar het Noorden?' vroeg hij haar. Het ging nu eenmaal niet om hem maar om Iwone.

Ze keek hem beduusd aan en dacht diep na. Wou ze terug naar huis? Beschouwde ze het Noorden eigenlijk nog wel als haar huis? Ze schudde haar hoofd. 'Nee, ik wil niet terug. Ik wil de rest van mijn leven niet meer in een paleis wonen en afwachten tot ik uitgehuwelijkt wordt. Ik wil nuttig zijn! Nu ik steeds in de stad ben geweest, heb ik pas een goed beeld gehad van de armoede die er heerst in Tarth. Dus nee, ik wil en zal niet teruggaan naar het Noorden.'

'Dat is erg moedig van je, Iwone.' Tobias bewonderde Iwone erg. Dat had hij eigenlijk altijd al gedaan. Veel mensen vonden haar misschien naïef of simpelweg te jong, maar ze had iets om zich heen dat kracht uistraalde. 'Iwone, mag ik je iets vragen? Iets persoonlijks. Je hoeft de vraag niet te beantwoorden als je het niet wil, maar hield je van hem?' Tobias keek naar haar en wachtte ongeduldig het antwoord af. Dat zat hem al vanaf het begin dwars. Ze werd geforceerd iets te doen wat ze niet eens leuk vond en nu bleek hoe slecht dat afliep.

'Het is moedig als ik het zo zeg, maar wie weet komt er niets van terecht,' zei ze met een kleine glimlach en keek hem toen verbaasd aan. 'Ja, ik hield van hem,' gaf ze eerlijk toe, 'ik hield van hem, alsof ik hem al jaren kende en ik hield van hem, zoals een vrouw van haar man houdt. En ik dacht dat hij ook van mij hield.' Ze eindigde haar woorden fluisterend en haalde haar schouders op. 'En ik snap het nog steeds niet waarom hij het heeft gedaan. Maar ja, hij heeft mijn leven nogal op zijn kop gezet.'

Een diepe frons tekende Tobias' gezicht. Hij zette zijn handen op zijn knieeën en keek zo om zich heen. Al die spullen die met Iwone mee moesten: ze had hier werkelijk haar eigen plek al gemaakt. Hij mocht het niet zeggen, hij mocht het niet eens denken, maar Tobias vond die David, de toekomstige koning, een eikel. 'Hé Iwone, éen voordeel: nu heb je geen vervelende wachten meer.' Tobias was niet iemand die in dit soort situaties mokkend afhandelde. Hij was juist degene die alles wat beter probeerde te maken. Gewoon door te lachen.

Iwone kon het niet helpen, maar barstte in lachen uit door zijn woorden. 'En niemand meer die boos wordt als ik eens iets doe wat ík leuk vind. En ik hoef niet meer te lachen en te zwaaien, en geen speeches meer te houden,' lachte ze, enkel onder enige humor. Hoe raar het ook klonk, ze had al die dingen niet erg gevonden, en zelfs leuk. 'Maar we gaan het nu over jou hebben, Tobias: hoe bevalt je baan? Hoef je niet meer op de kleintjes te passen?' vroeg ze lachend en legde toen zacht haar hand op de zijne. 'Ik vind het lief dat je langs bent gekomen.'

Tobias was blij haar te zien lachen, maar het was niet zoals voor dit gebeuren. 'Er is niet veel interessants over mijzelf te zeggen. Ik zit in mijn proeftijd opgescheept met David.' Hij grijnsde jongensachtig toen ze vetelde dat het lief vond dat hij hier was. 'Voor u alles, prinses.' Hij twijfelde kort, maar ging toen toch naast haar op de koffer zitten en sloeg zijn arm om haar schouders heen. 'Hé, Iwone, je hebt altijd mij nog als vriend. Ik heb niet erg veel vrij, maar ik kom je opzoeken en dan gaan we gewoon door de stad wandelen. Naar de haven en naar die bakker!'

'Met David?' zei ze geschrokken. 'Maak hem alsjeblieft dan niet boos, Tobias. Hij is zo moe dat hij om elk klein ding ontploft. Hij heeft de macht om je op elk moment te ontslaan.' Verwachtingsvol keek ze toe hoe hij naast haar kwam zitten en ze glimlachte bij zijn arm om haar heen. Ze legde haar armen om zijn nek heen en haar hoofd op zijn schouder. Het voelde heerlijk om weer eens door iemand vastgehouden te worden. 'Afgesproken!' glimlachte ze en keek hem toen aan. 'En wat nou als ik je koop als bewaker? Mensen zullen me nog steeds herkennen en het zal best gevaarlijk zijn, dus heb ik er wel eentje nodig!'

Tobias haalde zijn schouders op. 'Ik ben erg goed in mijn werk, hoor. Maak je maar geen zorgen.' Hij knipoogde naar haar en streek over haar schouder. Hij hoopte maar dat hij haar wat kon kalmeren en helpen. 'Ik- Ik weet niet of dat geaccepteerd zal worden. En ik kan mijn ontslag nu toch niet meer indienen, behalve als ik geweigerd word, als ik faal, maar-' Tobias fronste en keek naar de grond. Hij was al zo ver gekomen en hij moest bekennen dat het werk hem wel degelijk aanstond. Hij kón dit, maar als Iwone weg ging.. 'Maar ik wil niet slechts je bewaker zijn, Iwone.' zei hij zacht.