De Kapel

Gytha keek opgelucht op naar Thomas Storm die, natuurlijk, direct naar zijn zusje liep. Toch was het goed om te weten dat hij oké was en dat hij hier was om hen te beschermen. Onbewust had ze zich ook zorgen gemaakt om hem. Zo goed als ze kon ondersteunde ze haar zuster. 'Gaat het wel?' vroeg ze zachtjes, terwijl ze haar arm opnieuw om haar middel heen sloeg, zodat ze een betere grip had. Haar andere hand was voor Agathe om op te steunen. 'Als het niet goed gaat moet je het zeggen hoor.'

Thomas keek naar Adelaide Mattiries maar vond niet de moed om haar te vertellen dat hij haar broer op de grond had gezien. Snel richtte hij zich op andere dingen en zwaaide de cape die hij droeg van zijn schouders. 'Iwone, draag deze over je witte jurk. Dan valt het minder op als we langs het plein lopen.' Thom stond achter het plan van Edmund, het was beter dan die smalle straatjes te moeten nemen. 'Wachters, geef jullie mantels aan de vrouwen zodat ze hun kleding kunnen verbergen. Het spijt me jullie dit te moeten vragen, maar geef ons de opvallende juwelen. Sta ze nu liever af dan dat ze straks in de handen van bedelaars vallen.' Hij had een cape overgenomen van een wachter en bood deze met een ernstige blik aan Gytha aan. Ze zag er zo mooi uit, zo puur en nu moest hij dat vervuilen met een donkere mantel.

Gytha keek Thom kort aan en sloeg de mantel die hij haar overhandigde om haar schouders heen. 'Dankjewel.' Nog steeds had ze haar grootste focus op Agathe liggen, maar ze kon haar ogen toch niet van Thom afhouden. Ze had, naast een gouden armband, geen opvallende juwelen aan, dus deed ze deze af en gaf hem ook aan Thom. Als ze minder opvielen, hadden ze ook minder kans om gezien te worden en dus aangevallen. Ze hoopte maar dat het genoeg was om veilig bij het kasteel aan te komen. Zolang Agathe en de baby veilig waren, was het oké.

De cape van Thomas was natuurlijk veel te groot voor haar, maar zo kon ze wel Henry er mooi onder verstoppen. Even prikte ze plagerig in zijn buikje, zodat hij de gespannen sfeer niet op zou merken en zou denken dat ze gewoon een spelletje aan het doen waren. Daarna hielp ze ook Adelaide Mattiries met haar cape en gaf ze er ook eentje aan prinses Rani. Gelukkig had ze weinig sieraden om en hoefde ze enkel haar ketting af te doen. Haar oorbellen, die ze ooit aan Tobias had gegeven en dus een van de weinige aandenkens aan hem, verstopte ze in een zakje van Henry's broekje. Ook de ring van David stopte ze daarin.

Geërgerd en kwaad sloeg Ayira haar armen over elkaar heen toen ze merkte dat niemand op haar zou reageren en ze pakte daardoor haar zwaard nog harder beet. Ze negeerde ze bevelen van Thomas om de sieraden af te doen en een cape om te slaan. Iedereen mocht weten dat ze op het plein liep, waardoor er ondertussen een idee in haar hoofd ontstond. 'Als ik nou via de andere kant het plein op ga en de aandacht trek, dan denkt iedereen dat we via die kant binnen komen. Dan kunnen jullie ongezien naar het kasteel gaan!' Ze glimlachte trots om haar plan en keek iedereen afwachtend aan.

'Ja, ja het gaat wel. Ik was alleen duizelig.' Agathe glimlachte naar haar zuster en tevens naar Thomas die ook haar een mantel aanbood. Ze sloeg hem zelf om nadat ze de robijnen pin uit haar haar had gehaald en de ketting rond haar nek in de zak had gestopt die Thom hen voor hield. Haar haar viel langs haar schouders en ze trok de mantel dicht over haar witte jurk. Het was een geruststelling om Edmund heelhuids hier te zien, maar haar gedachten gingen nu uit naar Dorian en haar broers. Kort legde ze een hand op Edmunds arm en verrast keek ze toen op naar Ayira. 'Dat- Dat is niet nodig, toch?'

Constance had geen juwelen gedragen. Ze vond ze alleen maar ontzettend vervelend. Een bronzen ring was het enige dat ze droeg en die was bijna niets waard. Ze hulde haar zusjes in de overgrote capes van de bewakers en gaf er ook één aan haar moeder. 'Laten we maar gewoon langs het plein gaan dan.' Ze trok een wenkbrauw op bij Ayira's absurde voorstel en wuifde Agathe's woorden weg. 'Als mijn zuster avontuur wil gaan zoeken doet ze dat toch wel. Ze is alleen maar uit op sensatie.' Haar blik schoot kort naar haar moeder. Het zou haar alleen nog maar meer zorgen baren als haar ene dochter onnodig risico ging lopen. 'We moeten echt gaan nu,' besloot ze uiteindelijk terwijl ze de bewakers naar voren stuurde.

Rani was diep beledigd toen haar gevraagd werd om haar sieraden af te doen en haar kleding te verhullen. Ze was één van de dochters van de Moeder! Ze realiseerde zich echter net zo goed dat het hier niets uit zou maken. Uiteindelijk haalde ze toch de juwelen uit haar haar, oren en van haar nek. Alleen haar parel liet ze hangen en verstopte ze onder haar kleding. Ze kreeg een mantel over haar schouders gelegd, maar weigerde hem uiteindelijk toch en keek toen Ayira Rabbion aan. 'Ik vind het een prima idee. Het maakt ons een moeilijker doelwit. Ik zou u graag vergezellen.' Als Syrian daar nog was, wilde ze niet weg gaan zonder hem. Ze ging daar niet hulpeloos voorbij lopen. 'Wij leren onszelf te verdedigen in Quandaï,' voegde Rani daar nog aan toe, omdat ze haar vast ook echt als hulpeloos zagen.

Thom nam erg voorzichtig de sieraden van Gytha over en raakte daarbij licht haar hand aan. Geruststellend, met een kleine glimlach keek hij haar aan en hielp toen de andere vrouwen. Hij eindigde bij Ayira Rabbion en keek haar ernstig aan. Er was geen tijd om een heel plan te bedenken. En er was vooral geen tijd om iemand zo koppig als haar te overtuigen. Hij nam haar en de vreemdelingen prinses in zich op en liet zijn blik kort naar Edmund glijden. 'Hier, pak aan. Ik ga met ze mee.' Hij duwde hem de zak juwelen in de handen en wees 4 andere bewakers aan die mee zouden gaan. 'Laat niets jullie stoppen. Gewoon in één keer door naar het kasteel.'

Ayira leunde opnieuw geërgerd op haar zwaard en rolde met haar ogen bij de woorden van Constance. Natuurlijk was het waar dat ze de sensatie opzocht, maar kon ze dat niet één keer in haar eentje doen? Nu moest de opdringerige en sexy Storm mee en ook nog eens de buitenlandse prinses. En als die gewond zou raken, was het natuurlijk weer háár schuld. 'Best,' siste ze naar de twee. 'Maar loop niet voor mijn voeten.' Ze gooide haar lange haar op haar rug, keerde zich om en beende weg richting het plein. Ze vond het niet nodig om afscheid te nemen, want ze zou toch wel terugkomen.

Iwone rilde, toen Thomas aanbood dat hij ook mee zou gaan, en drukte Henry nog wat dichter tegen haar aan. Voordat hij de kans had om weg te lopen, pakte ze hem nog vast en gaf ze hem een steunvolle kus op zijn wang. 'Zou je ook kunnen kijken hoe het met vader is?' fluisterde ze zachtjes, zodat enkel hun twee het zouden horen. Haar vader was een enorm krachtige man, maar tevens ook erg loyaal aan zijn familie en vrienden. Ze glimlachte nog even naar haar broer en liet hem daarna los. Ondertussen gleden haar gedachten ook heel kort naar Tobias toe: ze was blij dat hij hier niet bij hoefde te zijn en dat hij op tijd weg was gegaan uit Lorath.

Jillian balde kwaad haar vuisten bij de roekeloze woorden van haar dochter, maar zei verder niets. Ze mocht het helemaal zelf uitzoeken, Jillian had nog andere dochters waar ze op moest passen. Instemmend knikte ze op de woorden van Constance en gebaarde dat haar dochters verder moesten lopen. Kort stopte ze bij prinses Rani en keek ze haar twijfelachtig aan. 'Wilt u misschien een oogje in het zeil houden bij mijn dochter?' Ze kneep zacht in haar arm en liep verder, terwijl ze gebaarde dat de andere prinsessen ook mee moesten lopen.

Thomas glimlachte naar zijn zuster en knikte. 'Hij is vast David terug naar het kasteel aan het sturen, maak je geen zorgen. En anders neem ik hem zo mee.' Ayira was al weg gelopen, maar Thomas keek nog één keer de dames met een geruststellende blik rond. Kort liet hij zijn blik op Gytha hangen. Hij haalde kracht uit haar aanblik. Zijn hand schoot naar de ketting van de houten vogel rond zijn nek en met een kleine glimlach schoot hij achter Ayira aan met een stel bewakers en prinses Rani in het voortouw. 'Ga niet naar het midden van het plein, Ayira. Zorg dat je aan de buitenkant blijft.' Zijn waarschuwing was waarschijnlijk voor niets. Ze zou toch niet luisteren.

Rani had haar sjaal van haar schouders getrokken en aan één of andere bewaker gegeven. Het ding zou toch alleen maar in de weg zitten. Ze wilde achter de anderen aan rennen toen ze werd tegengehouden door Jillian Rabbion. 'Natuurlijk, mijn vrouwe.' Kort glimlachte ze. Ze amuseerde zich dat de landvrouw dit aan haar had gevraagd. Toen de vrouwen verder gingen, haalde ze de Storm en uiteindelijk Rabbion in. Het was vast een vreemd aangezicht. Ayira Rabbion in het gitzwart met haar sneeuwwitte huid en zijzelf in het spierwit met haar donkere huid. Twee tegenpolen. Rani stroopte de mouwen van haar jurk op en zag het plein al voor hen opdoemen. Ze rook het ook, al dat bloed.

Ayira stapte goed door en luisterde geamuseerd naar de woorden van Thomas. 'Het is mijn plan, Thomas, dus ik doe wat ik zelf wil. We moeten de aandacht trekken, niet een beetje lusteloos langs de rand lopen in de hoop dat iemand ons herkent.' Toen ze dicht bij het plein waren, keek Ayira verwonderd rond over het plein. Het was één grote chaos, nog groter dan ze had verwacht of óóit had gezien. Met een verleidelijke glimlach naar Thomas scheurde ze haar lange rokken af, zodat ze makkelijker kon bewegen over het plein, maar uiteraard niet alles bloot gaf. Ze had de jurk toch nooit mooi gevonden. Daarna keek ze naar Rani en glimlachte ze geamuseerd, terwijl ze haar zwaard weer tevoorschijn haalde. 'En waarmee gaat u zich verdedigen, prinses?'

Iwone keek zuchtend toe hoe Thom, Ayira en Rani weg liepen en volgde daarna snel weer Constance, die inmiddels op kop was gaan lopen met Edmund. Zelf liep ze naast Adelaide Mattiries, terwijl ze Henry nogmaals goed onder haar cape verstopte, en glimlachte vriendelijk naar haar. 'Gaat het alweer wat beter?' vroeg ze bezorgd. Ondertussen hoorde ze wat rumoer achter haar ontstaan en keek ze geschrokken over haar schouder heen. Het bleek dat een groep mannen hun had opgemerkt en nu nogal boos op hen af kwamen lopen, met stokken en messen en allerlei ander gereedschap in hun handen. Het was niet een grote groep, maar ze waren met dusdanig veel mensen dat de bewakers hun handen er vol aan hadden. Al snel was er een man door de groep wachters heen gekomen en liep nu grijnzend op vrouwen af.

Jillian liep samen met haar dochters als laatste van de groep. Ze sprak met geruststellende woorden tegen haar dochters en stuurde de wat oudere naar voren, zodat ze bij Constance konden lopen. Haar gedachten werden getrokken, toen er opeens wat oproer ontstond achter hun groep. Voordat Jillian het wist, kwam er een man op haar en haar dochters af en ging ze beschermend voor haar dochters staan. Ondertussen greep ze vanonder haar jurk een klein mes - haar dochters hadden hun vechtlust uiteraard niet van een vreemde - en keek ze de man zo onverschrokken mogelijk aan. Toen het duidelijk werd dat ze geen hulp van de wachters zou krijgen, stoof ze op de man af en stak ze haar mes in zijn arm. Precies op het moment dat haar mes opnieuw zijn lichaam raakte in zijn nek, voelde ze een warm en pijnlijk gevoel vanuit haar buik over haar lichaam verspreiden en wiebelde ze op haar benen. Al snel viel ze met een kreet op de grond en gebaarde ze tegen haar dochters dat ze weg moesten gaan.

Gytha had haar aandacht zo gefocust op Thomas die weg liep, dat ze helemaal niet door had wat er aan de andere kant van de groep gebeurde. Ze schrok op bij wat kreten en schoof instinctief voor Agathe. Ze stond stijf van angst en had geen idee wat te doen. Wapens om zichzelf te verdedigen had ze niet, en zelfverdediging hoorde niet bij de lessen die ze van de Septa's had gehad in haar leven. Het liefste wilde ze rennen, rennen tot dat ze bij het kasteel zou zijn en zich daar verschuilen achter de stevige muren, maar dat kon ze niet maken. Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond toen Jillian Rabbion in elkaar zakte. 'Oh god..'

Hij was te laat. Edmund zag zijn moeder voor zijn neus in elkaar zakken. Woede was het eerste wat in hem opkwam, woede voor de mannen die dit hadden geflikt. Het eerste wat hij dan ook deed was zijn zwaard extra stevig vastpakken en zich op de mannen storten. Veel waren het er niet, vijf exclusief de man die zijn moeder daarnet al had neergestoken met haar messen. Hij was misschien niet de beste vechter van het Zuiden, maar met deze withete woede, wist hij heel wat rake klappen te maken. Hij schudde zijn hoofd toen twee soldaten hem te hulp schoten. 'Bescherm de vrouwen!' riep hij ze toe en keerde zich weer tot de rebellen.

Constance snapte niet hoe het had kunnen gebeuren. Ze was zo gericht op de weg voor hen en op het kasteel dat ze naderden dat ze niet eens op alles achter zich had gelet. Bij de kreet draaide ze verrast om en zag ze haar moeder op de grond neer komen. Als aan de grond genageld staarde ze naar het bloed en vervolgens naar Edmund die de rebellen te lijf ging. Ze duwde de andere vrouwen aan de kant en viel bij haar moeder neer. 'Moeder, druk op de wond. Hier, neem dit. Blijf drukken. We brengen je naar het kasteel.' Haar hoofd was rood aangelopen en verslagen keek ze naar de vechtende Edmund. 'Edmund, je moet me helpen. Laat ze. Verdomme sta niet zo te kijken, jaag die mannen weg!' Schreeuwend naar de wachters hief ze haar moeder op en stuurde ze de anderen naar voren. 'Ga door! Sneller! Edmund!'

Agathe had de man aan zien komen toen ze over haar schouder had gekeken en had snel Iwone naar zich toe getrokken zodat Henry niets van het tafereel zou doen. Ze pakte Gytha stevig bij haar hand vast en keek met grote ogen naar het tafereel. Haar lichaam trilde terwijl ze aanzag hoe Edmund tekeer ging tegen de mannen. 'Edmund-' probeerde ze met zwakke stem. 'Het helpt niet, help je zuster.' Ze schrok van Constance's rauwe stem en liet de wachters hen verder naar het kasteel sturen. Haar stemming werd er niet veel beter op toen ze de afstand langs het plein aflegden. Bijtend op haar lip staarde ze naar de gevechten en de vele gevallen mensen. Er lagen zelfs vertrappelde kinderen tussen. Met tranen in haar ogen wendde ze haar blik af en zag ze eindelijk de poorten van het kasteel voor zich.

Adelaide glimlachte vriendelijk naar Iwone en wilde haar bedanken om haar bezorgdheid, maar haar zeggen dat het nergens voor nodig was. Ze voelde zich nu weer prima. De groep werd echter gestopt door een groep mannen die zo Jillian Rabbion neerhaalden. Ze trok de jonge Rabbion zusjes bij hun moeder weg en keek naar het gruwelijke tafereel voor zich. Even dacht ze dat een man op haar af zou stappen, maar Edmund was als een bezetene tussen de mannen gesprongen om ze te lijf te gaan. Toen Constance bij haar moeder neerknielde en ze vervolgens optilde, hielp Adelaide haar vlug aan de andere zijde. Ze was lang niet zo sterk als Constance en had moeite met het gewicht. Zwoegend liep ze achter de stoet aan en keek ze over haar schouder of de Rabbion zoon mee zou komen. Of de mannen wel weg bleven en of ze haar broers nog op het plein kon zien.

Edmund keek maar met een half oog naar zijn zus. Toen er nog twee mannen stonden, rende hij met volle vaart achter de vrouwen aan. Gelukkig namen de twee niet de moeite om ze nog te achtervolgen. Al snel haalde Edmund de vrouwen in en nam hij zijn moeder over van Adelaide. 'Dankjewel,' zei hij, terwijl hij een korte blik op de jonge vrouw wierp. Direct erna was hij compleet gefocust op zijn moeder. 'Mam, hou vol. We zijn er bijna.' Ze konden de poorten al zien. Als ze eenmaal binnen waren kwam het allemaal wel goed met haar. Dan hadden ze de beste geneesheren tot hun beschikking en zou ze er weer helemaal bovenop komen.

Constance pufte en hijgde terwijl ze samen met haar broer hun moeder naar het kasteel bracht. Het zweet stond op haar rug en ze stapte steeds op de sleep van haar eigen jurk. Ze merkte het echter allemaal niet. Haar hart ging tekeer van angst steeds als ze het bleke gezicht van haar moeder zag. Haar stem was blijven steken in haar keel. Ze kreeg er niet eens geruststellende woorden voor haar moeder uit. Stug liep ze door en zag ze hoe de poorten voor hen slechts enkele meters open gedaan werden zodat ze net naar binnen konden gaan. Jillian werd al snel overgenomen door geneesheren en septa's die vast beter wisten wat er nu gedaan moest worden.

(We kunnen nu doorgaan in het kasteel denk ik?)