De Kapel

Hier kan iedereen de zeven goden eren. Iedere ochtend wordt er een mis gehouden door de hoge priester van Lorath.

Rani luisterde met een glimlach naar het gegiechel en gekibbel van de tientallen vrouwen en het ruisen van hun witte en oplichtende rokken. Het was een heldere, zonnige dag en al het wit weerkaatste de felle stralen van de zon. Warm was het echter nog steeds niet, zeker niet in de kapel. Het gebouw was erg oud, overgroeid met bomen en andere plantensoorten, de stenen waren kil en overal waren nissen die de wind en het licht binnen lieten. Rani wond haar sjaal nogmaals om haar schouders en streek haar spierwitte jurk glad. Het was vreemd om in een rouwkleed te komen bidden, maar het was hier nou eenmaal een gewoonte en Rani wilde het graag eens mee maken. Ze draaide de parel nerveus en opgewonden tussen haar vingers rond terwijl ze om haar heen keek. Alle adellijke vrouwen hadden zich te midden van de kapel verzameld om samen met de vrouwen van het volk voor de moeder een ceremonie te houden. Voor vruchtbaarheid, dat vooral.

Agathe had de laatste dagen erg veel last gehad van misselijkheid en andere kwaaltjes die veroorzaakt werden door haar zwangerschap. Gelukkig had ze die ochtend nergens last van gehad en kon ze de andere vrouwen vergezellen tijdens de ceremonie. Geduldig wachtte ze tot de septa de ceremonie in gang zou zetten. Voor nu glimlachte ze naar haar metgezellen en legde ze zo onzichtbaar mogelijk een hand op haar zwelling. Ze had de Goden nooit eerder zoveel gebeden bezorgd. Vooral de moeder moest haar dagelijks aanhoren. Het zou hopelijk alles spoedig doen verlopen. Haar blik gleed naar Iwone en voorzichtig legde ze een hand over de hare. Het was haar toen ze bij het kasteel al waren vertrokken opgevallen hoe moe ze leek, alsof er haar iets dwars zat.

Constance deed echt haar best om haar gezicht in de plooi te houden. Ze had zelfs een fatsoenlijke, witte, maagdelijk preutse jurk aangetrokken. De Moeder mocht trots zijn. Ongeduldig leunde ze van het ene op het andere been en bestudeerde ze de andere vrouwen om hen heen. Er stond nog een rij wachters tussen hen en het volk, maar het was lang geleden dat de adel zo dicht bij hen was geweest. Ze zag alle nieuwsgierige blikken en al het geklets. Het zag er in ieder geval gezelliger uit dan het bij hen was. Als die septa nou eens opschoot, misschien kon ze dan nog naar het plein. Anthony had haar er over verteld. Waarschijnlijk hadden zij en de andere prinsessen expres niets te horen gekregen. Constance vond het een rotstreek, maar goed ze deed haar plicht. 'Hoe lang duurt zoiets normaal?' mompelde ze naar niemand in het bijzonder.

Adelaide genoot van het gebeuren in de kapel. De manier waarop zij en de andere adellijke vrouwen tussen het volk door werden geleid naar het midden en hoe ze daar hun plek hadden mogen nemen, vond ze geweldig. Ze arrangeerde haar witte jurk van Myrisch kant zorgvuldig en voelde hoe de ogen op hen gericht waren. Het was haar een doorn in het oog dat de wachters haar het uitzicht ontnamen. Ze stonden in de weg. Uiteindelijk besloot ze dan ook om naar voren te komen toen twee giechelende meisjes haar kant op keken. Ze beval de wachter dat hij haar haar gang moest laten gaan en hurkte verrukt bij de twee meisjes neer nadat ze hen beide een buiging had verschaft.

Iwone keek strak voor haar uit en voelde opnieuw de wanhoop en het verdriet opkomen die ze de laatste dagen had gevoeld. Afwezig streek ze Henry over zijn hoofdje, terwijl ze hem in haar armen hield. Ondanks dat het misschien niet de bedoeling was geweest dat ze Henry had meegenomen, wilde ze niet dat hij alleen in het kasteel zou blijven met minimale bewaking. Dan was hij hier veiliger. De meeste woorden gleden langs haar heen: na alle gebeden aan de goden was er geen enkele uitgekomen. Haar geloof aan de goden werd ernstig aangetast door alle gebeurtenissen van de laatste tijd. Even staarde ze naar de handelingen van Adelaide en dacht ze terug aan de bruiloft van haar en David. Toen had ze ook met kinderen gesproken. Verbaasd keek ze op, toen ze merkte dat Agathe haar hand vast pakte, maar putte al snel moed eruit. Kort glimlachte ze terug en vestigde haar ogen toen weer op de helderblauwe lucht.

Gytha stond tussen de rest van de vrouwen, in een prachtige witte jurk. Haar haren waren opgestoken en de zijde stof blies zachtjes mee met het briesjes dat door de kapel heen waaide. Het was vreemd om na zo'n lange tijd weer tussen het gewone volk te staan. Door alle extra maatregelen, was het lang geleden dat ze zich zo gewoon had gevoeld, zo tussen de mensen. Ze glimlachte naar een meisje van haar leeftijd, dat tussen het gewone volk stond en keek naar de adellijke vrouwen om haar heen. Zoals iedere dag zou ze ook vandaag weer bidden voor Agathe's zwangerschap en gezondheid. Gezondheid voor haar, maar ook voor de rest van haar familie - en eigenlijk het hele volk.

Ayira geloofde niet in de goden en had dus ook koppig géén witte jurk aangetrokken, hoe hard haar moeder haar er ook op aandrong. Ze had een erg ongepaste, zwarte jurk aangetrokken die haar huid nog lichter maakte dan dat ie al was. Toen de ceremonie nog steeds niet was begonnen, gaapte ze met open mond en keek ze haar zus geamuseerd aan. Daarbij was dit hele ceremoniële gedoe hilarisch: na twee aanslagen moesten ze het toch eens leren dat die rebellen óveral waren. 'Heb je soms haast om ergens naartoe te gaan? Of naar iemand?' opperde Ayira met een glimlach tegen Constance.

Jillian streek haar witte jurk nerveus glad en wachtte ongeduldig op de septa. Normaal was ze niet nerveus voor zulke ceremonies, maar ze bad al weken tot de Moeder voor vruchtbaarheid. Ze wilde Donovan nog zo graag blij maken met een kindje en dan het liefst een zoon. Het zou wel hun laatste kind worden. Ze wimpelde de woorden van Ayira weg en keek haar met ongenoegen aan. Ze hoopte niet dat ze zwarte kleding in haar nadeel zou werken. Het bleef haar dochter en dat wist de Moeder maar al te goed. 'Het duurt altijd ongeveer een uurtje,' vertelde ze haar andere dochter.

Agathe kneep zachtjes in Iwone's hand en glimlachte naar de kleine Henry. Ze aaide over zijn bol en kietelde hem onder zijn kin waardoor hij zacht begon te gniffelen. Ze hoopte dat ze ook zo'n sterke en gezonde zoon zou krijgen. Ze wilde Dorian zo graag een zoon geven. De eerste- of nou, de eerste echtelijke Halley van de nieuwe generatie. Het lag Agathe nog steeds niet lekker dat ze wist van Gregoire en die vrouw. Ze hadden het nog niet echt goed kunnen praten, maar enkele keren had ze haar broer gezien tijdens plechtigheden. Hun blikken hadden het elkaar al vergeven, hoopte ze. 'Henry wordt wel verwend met al die vrouwen om zich heen, niet?' Ze glimlachte geruststellend naar Iwone.

Adelaide kreeg de wachters zo ver om de meisjes uit de kring te halen en ze bij haar te brengen. Niemand dacht toch dat twee jonge kinderen rebellen konden zijn, wel? En tegelijkertijd zouden de rebellen wel een tweede keer nadenken als hun eigen meisjes tussen de adel stonden. Ze nodigde er nog een aantal met een vriendelijke glimlach uit. Zelf had ze nooit jonge zusjes gehad. Ze had een aantal nichtjes, maar die zag ze eens in de 3 jaar. Ze waren nu vast al vrouwen geworden. Een meisje nog niet ouder dan 2 had ze op haar arm genomen, een andere wandelde aan haar hand mee naar het midden. Ze zag er één verlegen op prinses Gytha afstappen en onhandig voor haar buigen, terwijl een tweede demonstratief en glunderend voor Ayira ging staan.

'Een uur?' verzuchtte Constance, maar rechtte toen haar rug. Als jong meisje had ze er altijd van gedroomd om soldaat te worden. Dan moest je soms wel uren langer wachten en hier was het zelfs nog comfortabel. Als ze dit niet al kon doorstaan- Haar ogen schoten naar Ayira. 'Ja, naar vader,' siste ze. 'Hij is ons uitleg verschuldigd waarom we niet ingelicht waren over het gebeuren op het plein.' Haar blik gleed kort over haar moeder, wie ze schuldig achtte over Ayira en haar kennis over Anthony. Iemand moest bevestigd hebben wat hij rond haar vertrekken deed. Verrast keek ze naar het meisje dat voor Ayira was gaan staan en lachte toen luid. 'Zelfs een zwart kleed jaagt ze niet van je weg, Ayira. De Moeder heeft vast grootse plannen voor je.' Haar toon was spottend en ze wenkte één van haar eigen zusjes nar haar toe, zodat niet één of ander volkskind op haar af zou stappen.

Iwone glimlachte bij het gniffelen van Henry en keek Agathe toen met een klein glimlachje aan. 'Henry is maar een bofkont met al die verwennerij en aandacht.' Hij had het maar nauwelijks gemerkt dat Tobias weg was, maar hij zou het op den duur wel merken. Henry was de laatste tijd zo gewend geraakt aan Tobias. Toen Adelaide een meisje in haar armen nam, zag Iwone Henry nieuwsgierig naar haar kijken en liet ze hem zijn gang gaan. 'Hoe gaat het met de kleine?' vroeg Iwone glunderend, terwijl ze naar haar buik wees.

Ayira keek verafschuwd toe hoe Adelaide het ene, na het andere kind naar hun toe liet lopen. Mocht er iets gebeuren, dan stonden die kinderen er middenin. 'Ik háát kinderen,' mompelde ze, maar trok toen toch het meisje naar haar toe en liet haar toch voor haar staan, terwijl ze haar handen vriendelijk op haar schouders legden. 'Ik moet eerst maar een man vinden. Ik had gedacht dat dat nog stukken makkelijker zou zijn. De meeste adellijke mannen kunnen gewoonweg niet een karakter zoals de mijne aan,' zei ze met een glimlach.

Rani had zich wat afzijdig gehouden. Dit was niet haar religie. Dit was niet een ritueel dat bij haar paste. Maar het was een Moeder, dus kon Rani zich gemakkelijk verbeelden dat dit haar Moeder was. Voor haar zou ze wel kunnen bidden. Toen jonge kinderen in het midden uitgenodigd werden kwam ze nader bij en glimlachte ze naar de verlegen meisjes. Zelfs de prinses in het zwart, Ayira, werd benaderd. Geen enkel meisje durfde haar echter te benaderen en zwijgzaam staarde ze naar het mozaïek onder haar voeten. Dat ze een buitenstaander was, was nog altijd even duidelijk. Vanuit haar ooghoek zag ze de oude vrouw, een septa was haar verteld, aankomen.

Agathe bekeek Henry nog kort tot er ook een tweetal meisjes naar haar toe kwam. Glimlachend vroeg ze beiden naar hun naam en gaf ze ze ieder een hand. Als haar eigen jongere zusjes er waren geweest hadden zij deze plekken naast haar ingenomen, maar het was een goed idee van Adelaide om de plaats door deze kinderen in te laten nemen. Ze hoopte echter wel dat ze veilig gehouden konden worden. 'Het gaat goed, denk ik. Ik ben nog geen 4 maanden, maar er is al een zwelling,' vertrouwde ze Iwone met een gelukzalige glimlach toe. Was Dorian nu maar hier met haar geweest. Dan hadden ze samen kunnen bidden voor de Moeder.

Jillian keek Constance streng aan en streek ondertussen over de haren van haar eigen, jonge dochters. 'Je weet heus wel waarom jullie vader jullie niet heeft ingelicht. Dan hadden jullie daar gewapend gestaan in plaats van hier het goede voorbeeld te geven voor jullie zusjes.' Ze keek opgewonden toe hoe de septa aan kwam lopen en negeerde het gekibbel tussen haar twee oudste dochters. Haar andere dochters keken ook gespannen toe: voor paar van hun was dit hun eerste ceremonie.

Iwone liet Henry op de grond staan, nadat hij een tijdje had gesparteld in haar armen toen hij de andere kinderen zag staan, en liet hem aan haar handen staan. Zonder hulp kon hij dat namelijk nog niet. 'Het is fijn dat je zwangerschap zo voorspoedig gaat, Agathe,' glimlachte Iwone. En het was fijn dat haar buik nog niet zo zichtbaar was, terwijl ze in het openbaar was. De rebellen willen natuurlijk alle volgende generatie Halley's uitschakelen en ze hoopte dus ook dat de geruchten over Henry als zoon van David niet buiten het kasteel waren gekomen. 'Mocht Dorian hier niet op wacht staan?' vroeg ze verbaasd, terwijl ze om haar heen keek. Terwijl ze naar de wachters keek, verwachtte ze nog elk moment dat Tobias zou omdraaien en haar een knipoog zou geven. Maar dat zou nooit meer gebeuren. Ze hield Henry nog wat steviger vast en wendde haar blik weer af. Ze dacht ondertussen aan het schouwspel dat zich nu afspeelde op het grote plein in de stad.

Gytha glimlachte naar een jong meisje dat voor haar kwam staan en onhandig boog. Ze knielde, zodat ze op ooghoogte stond met haar en vroeg hoe ze heette. Na haar naam vertelt te hebben, pakte de jonge prinses haar hand vast en liet haar naast zich staan, terwijl de ceremonie langzaamaan begon. Half volgde ze het gesprek van prinses Iwone en haar eigen zus over haar zwangerschap en onbewust begon ze al te glimlachen. Het zou de eerste keer worden dat ze tante werd. Ze was dol op jonge kindjes en ze kon dan ook niet wachten om haar kleine nichtje of neefje in haar armen te houden.

Agathe wilde Iwone niet lastigvallen met verhalen over haar misselijkheid en wat nog meer. Iwone zou daar vast ook bekend mee zijn, het was erg normaal. Dat overtuigde Agathe er nog meer van dat de zwangerschap goed verliep. Er was niets aparts of onvoorziens gebeurd tot nu toe. 'Hij was ergens anders harder nodig, werd me verteld. Maar het zou fijn geweest zijn hem hier te hebben.' ze zuchtte zacht en zag toen de septa de kring binnen treden. De oude vrouw beklom een verhoging en schraapte haar keel om de ceremonie te beginnen. Agathe glimlachte nog snel naar haar zuster en de buitenlandse prinses die bij hen was komen staan.

Constance was verrast dat Ayira toch het kind bij haar liet staan, maar lachte vervolgens om de woorden van haar zuster. 'En je hebt erg veel concurrentie, Ayira. Heb je al eens om je heen gekeken? Allemaal voortreffelijke, vriendelijke, adellijke dochters. Waarom zouden ze jou kiezen?' Ze trok een wenkbrauw op en keek zo zowel haar zus als moeder aan. Wat was er mis mee geweest als ze op het plein hadden gestaan? Met over elkaar schrapende tanden keek ze toe hoe het oude ding haar plaats besteeg en begon te praten. Zwijgend liet ze haar blik afdwalen, net zoals haar gedachte. Constance dacht maar aan Anthony om dit uur te doorstaan.

'Waarom ze mij zouden kiezen? Ik dacht dat dat er dubbeldik bovenop lag,' zei Ayira spottend, terwijl ze met haar elleboog in de zij van haar zus porde. Ondertussen keek ze minachtend naar de andere prinsessen, waarna haar ogen bij de buitenlandse prinses bleven hangen. Ze stond toevallig naast haar. 'Ik wist niet dat ze dezelfde godsdienst hebben in het buitenland,' mompelde Ayira met opgetrokken wenkbrauw. 'Of wel soms, prinses?'

Toen de septa de kapel betrad, keerde ze zich nog snel om naar Agathe en glimlachte ze. 'Als je nog vragen hebt over de zwangerschap of misschien wel tips wil, dan mag je altijd langskomen, Agathe.' Ze glimlachte nogmaals geruststellend, glimlachte daarna ook naar Gytha en boog toen door haar knieën heen, om zachte woorden in Henry's oor te fluisteren. Ze zei dat hij heel stil moest zijn en dichtbij zijn moeder moest blijven. Henry zou het waarschijnlijk maar half begrijpen, maar gelukkig leek hij door te hebben dat ze bij iets belangrijks waren en dat het geen tijd was om te spelen of kattenkwaad uit te halen.

Cateline was wellicht een harde vrouw, maar ook zij geloofde in de goden. Alle vrouwen van de hoge, adellijke klassen stonden in de middelste cirkel om de Septa heen. Cat zelf stond zo ver mogelijk in de schaduw in de hoek van de kapel. Ze was gekleed in het wit, maar niet zo stralend en sprankelend wit als al die belangrijke tutten waren. Ze verachtte ze, stuk voor stuk en vooral de Halley's kon ze niet aankijken. En toch stonden ze daar, vrolijk met hun kinderen in de armen, lachend naar de Septa... Cat was daarvoor gekomen, maar ook nog voor een andere reden. Ze wilde bidden tot de Moeder, bidden dat ze niet zwanger was... Ze moest er niet aan denken om een kind van Ioan te baren, en daarbij kon ze een zwangerschap écht niet gebruiken op dit moment. Zuchtend ging ze rechter staan toen de Septa begon met de opening van de ceremonie.

Rani kon maar met moeite volgen wat er werd gezegd door de septa. Haar accent was zwaar en afleidend, dus Rani verstond haar amper. Ze keek met een glimlach op toen Ayira Rabbion tegen haar sprak. 'U heeft gelijk. In Quandaï bidden we niet tot de Zeven. We hebben maar één godin. En er zijn meer verschillen. Het wit wat ik draag is een rouwkleur in mijn land. Net zoals uw zwart hier een rouwkleur is.' Haar ogen gleden over de vrouw heen terwijl ze op zachte toon sprak. 'Wat heeft u te rouwen, vrouwe?'