De Kapel

Het is een kapel binnen het kasteel. Hier liggen de lichamen opgebaard van de personen die de aanslag niet hebben overleefd.

Het schuldgevoel had David de laatste paar dagen opgevreten. Iedere dag, en zo ook nu, ging hij naar de kapel en zat hij daar. Hij zei niets, hij zat enkel naast het lichaam van Leonard en na een tijd ging hij weer weg. Het hielp hem om alles te verwerken, al lag hij nog steeds iedere nacht wakker. Het was zijn schuld dat Leo, de beste vriend van zijn vader én een tweede vader voor hem, er niet meer was. Als hij had geluisterd naar de mensen om hem heen was er niets gebeurd, maar zijn absurde obsessie met de rebellen én de drang om hen iets aan te doen, hadden gewonnen van zijn gezonde verstand. Zuchtend bleef hij in de gang staan en opende de deur, die naar de kapel leidde, in stilte. Dit keer was hij echter niet alleen. Adelaide Mattiries zat bij het lichaam van haar tweelingbroer. David moest er niet aan denken, het had ook Gregoire kunnen zijn, of Agathe of Gytha. Zacht sloot hij de deur weer achter zich dicht en zette een paar stappen. 'Adelaide,'

Adelaide had de afgelopen dagen gespendeerd naast haar broer. Ze was er niet weg te slepen, behalve als Alistair haar meenam naar haar vertrek. Maar zelfs dan, als ze wakker op haar bed lag, zag ze het gezicht van haar dode tweelingbroer voor zich. In geen dagen had ze geslapen of gegeten en dat was aan haar af te zien. Met een zwarte wollen cape om haar schouders heen geslagen zat ze naast het lichaam van Arutha en was ze langzaamaan in slaap gesust tegen het altaar waar hij op lag. Alleen hier kon ze nog wat slaap krijgen, als ze gerustgesteld was dat Arutha er nog steeds was in zekere zin. Als ze nog steeds zijn hand vast kon houden, hoe koud deze ook was. Ze had net haar ogen gesloten toen ze schrok van voetstappen en haar naam. Verward keek ze naar de koning en kwam Adelaide overeind om te buigen. Haar lichaam was stijf en vermoeid, het ging lang niet zo elegant en soepel als normaal. 'David.'

David keek toe hoe ze boog en schudde kort zijn hoofd. 'We hebben hier geen status. We zijn hier beide omdat we iemand zijn verloren die ons dierbaar was. Ik ben hier geen koning, ik ben hier enkel gewoon een man. Je hoeft niet voor me te buigen.' zei hij en liep zijn blik op Leonard vallen. Zijn lichaam was lijkbleek, als je zou zeggen dat het een standbeeld was, zou je het ook geloven. 'Het spijt me, dat je Arutha bent verloren.' zei hij, terwijl hij zich weer terug wendde naar Adelaide. 'Ik zal er alles aan doen om een einde te maken aan die rebellen. Voor Arutha, Leonard, Jillian... mijn vader - en alle andere mensen die lijden onder hun bestaan.' Zijn handen balden zich tot vuisten, zo hard dat zijn knokkels er wit van werden en dat hij zijn nagels in zijn vel voelde steken, maar het maakte hem niets uit. Iedere keer als hij er over nadacht werd hij woedend.

Adelaide wilde reageren op de woorden van David, maar ze slikte slechts en streek zelf bewust haar losse haren naar achteren. De enige persoon met wie ze gesproken had en wie haar in deze staat had gezien was Alistair. Maar de David zag er ook niet goed uit, constateerde ze. Voorzichtig ging ze weer bij het altaar zitten. 'Zo klinkt het allemaal zo gemakkelijk,' zei ze zacht met schorre stem terwijl ze haar broer gade sloeg. Adelaide wreef wat stof van één van de ijzeren knopen op zijn borst en wendde zich weer tot David. 'Ik heb in mijn hoofd de rebellen al gewurgd en vernietigd, maar het geeft me geen voldoening meer. Het brengt Arutha niet terug.' Haar ogen gleden als vanzelf weer naar haar tweelingbroer en bleven daar hangen. Haar lieve broeder, waarom hadden de Goden hem niet kunnen beschermen?

David knikte begrijpend en ging zelf op één van de traptreden zitten. 'Het brengt niemand terug, niet mijn vader, niet jou broer...' mompelde hij en haalde een hand door zijn haren heen. Hij was gebroken, kapot. Vooral mentaal viel alles hem zwaar. Hij liet zichzelf niet rouwen, dat kon hij niet, hij kon enkel denken aan wraak en ditmaal moest het lukken. Ditmaal zouden ze geen mannen verliezen, maar de tegenpartij zou leiden. 'Ik wou dat ik het kon veranderen, dat ik het op één of andere manier makkelijker zou kunnen maken, maar dat kan ik niet.' Hij realiseerde zich dat ook Arutha hier lag door hém.

Adelaide keek op de koning neer en liet uiteindelijk Arutha's hand los om naast hem te kunnen gaan zitten. Haar voetstappen galmden door de ruimte en de rokken van haar jurk ruisten in de stilte. Ze legde haar armen om haar benen toen ze eenmaal zat en keek David zijdelings aan. 'Het heeft geen nut jezelf daarmee bezig te houden. Niemand kan dat. Je tergt jezelf alleen maar.' Haar woorden klonken hol in deze situatie. Zij beschuldigde zichzelf er steeds van dat ze Arutha had gedwongen mee te gaan naar het Zuiden. Dat zij en Alistair de schuld hadden aan de dood van hun broer, dat ze hem gewoon zijn ding hadden moeten laten doen. Ze deed in de uren dat ze hier zat precies wat ze David net had gezegd niet te doen. Misschien was het nog makkelijker om het de rebellen te vergeven dan zichzelf. Adelaide zou het zichzelf nooit vergeven.

'Dat is makkelijk om te zeggen. Ik ben de koning, ik draag de verantwoordelijkheid. Ik ben degene die de uiteindelijke beslissing maakt en onder die beslissing zijn er mensen dood gegaan. Mensen die belangrijk zijn voor mij en mensen die belangrijk zijn voor jou. Ook al terg ik mezelf ermee, ik kan er niet mee ophouden. Het lijkt-' Hij staakte zijn zin en keek haar aan. 'Het lijkt alsof ze op me neerkijken, woedend over mijn beslissingen.' mompelde hij, haast niet hoorbaar en zuchtte uit. Hij kon het zichzelf niet vergeven, hij kon en zou het nooit achter zich kunnen laten. Zijn vader, Leonard... ze zouden hem blijven najagen in de nacht en hun gedachten teisterden hem overdag.

Adelaide luisterde aangedaan naar Davids woorden. 'Niemand kan voorzien wat zijn daden voor uitkomst hebben. Bovendien wilde je niet dat al deze mensen tot overlijden kwamen. Had je dat wel gewillen dan hadden ze een rede gehad om boos op je te zijn, maar nu-' Zuchtend legde ze een hand op zijn knie en kneep ze er voorzichtig in. Ze herinnerde zich het gesprek dat ze met David had gehad in het Noorden. Dat ze gezegd had dat iemand die stom genoeg was om de verantwoordelijkheid voor het hele land te dragen, te vertrouwen was. David was absoluut geen slechte koning in haar ogen. Hij deed zijn best, maar dat was soms blijkbaar niet genoeg. 'Ik schuif de dood van Arutha niet op jouw schouders,' vertelde Adelaide hem. Ze wist niet of het veel verschil zou maken, maar dat was iets dat ze kon zeggen.

David keek haar aan en glimlachte zwakjes bij haar woorden. Het voelde goed om deze woorden van iemand te horen. Het was niet veel, maar het gaf enige geruststelling. 'Bedankt..' Hij keek naar de hand die op zijn knie lag en zuchtte. Hij had talloze gesprekken gehad, met meerdere landheren uit meerdere delen van Tarth. Er waren vele vaders die hun dochters wilde uithuwelijken aan de koning. Iedereen wilde dat zijn dochter en de positie van koningin terecht zou komen. Ook had hij deze gesprekken met Alistair gevoerd, over de vrouw die nu naast hem zat. Het gaf hem een dubbel gevoel om hier zo met haar te zitten, geen onaangenaam gevoel. Hij had Adelaide altijd al een prachtige vrouw gevonden, een sterke vrouw, onafhankelijk.

Adelaide glimlachte terug naar David en legde haar beide handen weer terug in haar schoot. 'Geen dank, David. Zelfs een koning heeft wel eens dat kleine beetje hulp nodig.' Enkele seconden staarde ze nog voor zich uit, maar kwam ze toch overeind om terug naar het altaar te lopen. Ze legde haar hand op het haar van Arutha en streek voorzichtig over de krullen. 'Ik wil je iets vragen en ik hoop dat je me een eerlijk antwoord kan geven.' Adelaide wierp een blik op de koning en hield zijn blik vast. Op het moment dat ze Arutha zo toegetakeld had gezien, trok ze de aanwezigheid van haar broers en zichzelf hier sterk in twijfel. Toen ze haar broer had verteld dat ze naar huis zouden gaan had ze dat ook echt gemeend en ze had het zelfs als een opluchting ervaren. Nu haar tweelingbroer er niet meer was, zag ze zowel het nut als de futiliteit van dit alles in. Ze kon hier niet eeuwig blijven als het op niets uitliep. 'Heeft het nut dat ik hier nog langer blijf bij mijn broer? Anders zou ik graag terug gaan naar mijn stad.'

David keek haar aan bij de vraag en stond op van de trap. 'Ja, ik denk dat het waarde heeft als je hier nog langer blijft, maar ik hou je ook niet tegen om naar je thuis terug te keren. Ik zou het liefste ook in Evenfall zijn op dit moment, dus ik snap je wensen, maar-' David wist niet of ze het met Alistair had gehad over de gesprekken die hij met haar broer had gevoerd. 'Misschien is het verstandig om eerst met Alistair te praten. Het is niet mijn taak om dit hier nu te vertellen.' Alistair had hem verteld dat hij het met zijn zuster wilde overleggen, dus dat David die wens gerespecteerd.

Adelaide had haar ogen weer op Arutha laten vallen en voelde dat ze langzaamaan weer diep gegriefd raakte door deze aanblik. Ze wilde graag haar broer thuis brengen en hem daar de uitvaart geven die hij verdiende, maar tegelijkertijd was thuis lang niet meer zoals het eerst was. Adelaide richtte zich terug op David en fronste. 'Ik ben het niet eens met de manier waarop Alistair dit met jou bespreekt achter mijn rug om. Dit gaat over de toekomst van jou en van mij. Alistair zou daar niet veel over te bepalen moeten hebben, ook al bedoelt hij het goed.' Ze snapte niet waarom haar oudere broer hier nog niets over had gezegd. Dacht hij dat ze het nu niet aan kon? Adelaide vond het erg vervelend als Alistair haar weer eens uitsloot.

David keek haar aan. 'Verwijt het je broer niet, waarschijnlijk wilde hij je er niet mee opzadelen net na de dood van Arutha.' Hij wist niet waarom Alistair het nog niet met haar had besproken, maar hij kon het op zijn minst voor hem opnemen. 'Luister, als je het wilt weten, dan vertel ik het je.' Als ze het perse wilde weten, als ze wilde weten wat haar toekomst was, zou hij die met haar delen. De plannen stonden op papier, ondertekend en wel. Alles was rond, het moest enkel nog bekend worden gemaakt.

Adelaide wist dat David gelijk had dat ze haar broer dit niet kwalijk kon nemen. Ze wreef over het glanzende fluweel van haar jurk en bestudeerde peinzend het tuniek dat Arutha droeg. Haar hand liet ze langs zijn slaap glijden. Uiteindelijk sloeg ze haar armen over elkaar en keek ze de koning aan. 'Ik wil het graag weten.' Eens zou Adelaide dit af moeten sluiten. Ze kon niet eeuwig blijven rouwen, dat was niets voor haar. Arutha zou altijd bij haar blijven en het zou haar nog altijd roeren om aan hem te denken. Haar eigen spiegelbeeld was al genoeg om zijn herinnering levend te houden. Normaal hadden de verschillen haar altijd opgevallen, maar nu waren het de overeenkomsten die in het oog sprongen. 'Vertel het met alsjeblieft, David.'

David keek haar aan. 'Alles is geregeld. Er is een overeenkomst ondertekend.' vertelde hij, terwijl hij haar aan bleef kijken. 'Het moet alleen nog bekend worden gemaakt aan het publiek, maar ik wilde jullie eerst tijd geven om terug te keren naar het Oosten.' Ze had direct met hem mee kunnen gaan naar het Westen, maar hij wilde haar de kans geven om haar broer te begraven waar hij thuishoorde, dat wilde David niet van haar afnemen. Een stilte volgde. Hij wist niet wat ze ervan vond en wachtte dus peinzend haar reactie op het nieuws af.

Adelaide keek hem terug aan en nam de tijd om wat hij gezegd had in zich op te nemen. Ze had hier maandenlang op gewacht. Als klein meisje had ze er al van gedroomd om niet een prins, maar een koning te huwen. Ze hield zich door middel van het altaar staande en glimlachte uiteindelijk ernstig naar David. 'Dat is erg attent van je. Het zal fijn zijn om Arutha in het Oosten tot rust te brengen voor ik mijzelf naar het Westen begeef.' Het zou niet de meest veilige reis worden, maar nu ze dit wist, begreep ze ook dat haar niets zou overkomen. Daar zou David wel voor zorgen. 'Buiten jijzelf en ik, weet alleen mijn broer het?'

David knikte. 'Alleen je broer, jij en ik.' verzekerde hij haar. Hij wilde dat zo min mogelijk mensen het wisten, tot dat ze zich in het Westen bevond. 'Zodra je in het Westen bent, zullen we het bekend maken. Ik wil niet dat je een doelwit wordt op de wegen in Tarth. Daarbij wil ik het bekend maken als we samen zijn, wellicht in vrolijkere tijden.' zei hij met een klein glimlachje. Het was fijn dat ze zo goed reageerde, ze keek hem niet aan alsof hij gek was geworden, dus dat was al een goed punt. 'Neem zoveel tijd als je nodig hebt in Myr, ik wil dat je er klaar voor bent, dat we dit hoofdstuk min of meer kunnen afsluiten en een nieuwe kunnen starten.'

Adelaide knikte begrijpelijk. Het zou haar geen goed doen om nu al als toekomstige koningin beschouwd te worden. Bovendien was ze pas echt honderd procent zeker van haar positie als ze naast David voor het altaar stond. Ze wilde niet te voorbarig zijn, daarvoor was de situatie te onzeker. Keek maar wat er gebeurd was met haar broer, met Jillian Rabbion en Leonard Storm. 'Deze overeenkomst geeft me al meer hoop dan ik de afgelopen dagen heb gevoeld. Zo zou ik graag een nieuw hoofdstuk willen beginnen, maar ik heb inderdaad mijn tijd nodig.' Als dit alles met Arutha niet was gebeurd, was Adelaide zeker meteen met David mee gegaan. Nu dacht ze daar wel beter over na. 'Dank je dat je dit me verteld hebt en ik zou je ook moeten bedanken voor de openheid waarmee je mijn familie hebt ontvangen. De gastvrijheid voor mijn broers, voor Arutha-' Ze wilde meer zeggen, maar voelde dat ze het dan niet droog zou houden.

David keek haar aan. 'Geen probleem, het was het minste wat ik voor jullie kon doen. Als er ook maar iets is waar ik jullie mee kan helpen, laat het me weten.' verzekerde hij haar. Hij wilde een goede indruk achter laten, niet alleen op haar, maar ook op haar oudere broer. Daarnaast wilde hij hen ook oprecht helpen. Hij wist hoe het was om een familielid te verliezen, het was verschrikkelijk, maar hij kon zich niet voorstellen hoe het moest voelen om je wederhelft te verliezen. Arutha was haar tweelingbroer geweest, tweelingen hadden in zijn ogen altijd een speciale band, een band die je niet zomaar kon doorbreken. Daarbij had ze ook nog, niet al te lang geleden, haar beide ouders verloren. 'Als ik jou nog ergens mee kan helpen of bijstaan, wat dan ook, dan zal ik ik doen wat ik kan. Beloofd.'

Adelaide streek haar haar naar achteren en knikte. Er was nu maar weinig dat haar en haar broer zou kunnen helpen, maar het was goed te weten dat het aanbod was gedaan. Met een trieste glimlach keek Adelaide naar Arutha. Had hij dit nog maar meegekregen. Misschien had hij dan eindelijk eens ingezien dat het plan wél kon werken. 'Dankjewel David,' zei ze nog eens oprecht. 'En ik zal ook alle hulp aan jou bieden die je kan geven.' Kort bleef ze David aan kijken, maar liet ze uiteindelijk haar blik zakken. Ze vouwde haar handen samen en zuchtte zacht. Het was een opluchting, een verademing, maar tegelijkertijd zeer spannend en opwindend.

David knikte en leek de ruimte rond. Er hing een afschuwelijke sfeer, en toen kwam hij hier vaak. Meestal was het 's nachts, hij wilde niet dat mensen hem hier dagelijks zagen. 'Ik ben blij dat we het er over hebben gehad.' vertelde hij en glimlachte triest naar haar. 'Ik ga mijn vertrekken maar weer eens opzoeken. En nogmaals- het spijt me van Arutha.' Met deze woorden draaide hij zich om, en beende hij weer richting de uitgang van de kapel.

Adelaide stemde met zijn woorden in en glimlachte voorzichtig terug naar David. 'Het spijt mij ook van dit alles.' Lange tijd staarde ze naar de uitgang waarlangs David was vertrokken. Ze had nu alle tijd om de belofte in zich op te nemen en over zich heen te laten komen. Ze nam weer plaats naast Arutha en keek naar het bleke gezicht van haar broer. Als hij dit toch had gehoord en nog mee had gemaakt. Adelaide had zo graag zijn gezicht gezien. Zijn trotse blik. Het was een machtig gevoel als ze zag dat Arutha trots op haar was. Met tranen in haar ogen streek ze langs zijn wangen en drukte ze een kus op het koude voorhoofd. Zo bleef ze lange tijd zitten tot haar eenzaamheid verstoord werd en ze Alistair op ging zoeken.

Iwone zat op een stoel naast haar vader en keek naar zijn onbeweeglijke gezicht. Voorzichtig legde ze haar hand op de zijne en kneep ze er zachtjes in, terwijl ze een verdwaalde traan wegveegde. Normaal had ze een heleboel dingen aan haar vader te vertellen, maar nu kwam er niets uit haar keel. Ze zouden over enkele dagen naar het Noorden varen en dan zou ze eindelijk haar moeder en broertjes weer zien. Het leven zou compleet anders zijn met Thomas als landheer en getrouwd met Gytha.

Devon zou normaal het moeten verafschuwen dat hij hier was. Echter was hij gelovig, erg sterk. Hij hield van zijn vader ondanks alles. Hij liep naar daar en trof zijn zus aan. 'Iwone?' Hij klonk zowel verrast als blij.