De Kapel

Adelaide ging met de meisjes aan haar zijde op haar knieën zitten en keek naar de de septa op om de heilige woorden aan te horen. Deze keer zou ze ook voor haar broers bidden. Dat de Moeder ze mocht beschermen en hen vrouwen en kinderen mocht geven. Dat hun familie zich voort kon zetten. Natuurlijk bad ze ook voor zichzelf, maar haar broers waren er niet om voor hun eigen lot de Goden aan te roepen, dus deed zij het voor hen. Zoals hoorde herhaalde ze de woorden toen de septa hen dat gebood.

Jillian herhaalde de woorden met luide stem en keek toen trots naar haar twee oudste dochters. Niet alleen hoopte ze zelf op nog één kind, ook hoopte ze dat haar dochters vruchtbaar in hun verdere leven zouden zijn. Al mochten ze eerst maar eens een man zoeken, al was Constance daarin geslaagd. Maar of het nou de man was die Donovan en zij hadden gehoopt voor haar? Ze gaf haar kleinste dochters een klein duwtje in hun rug, zodat ze ook de woorden zouden herhalen.

Ayira zette haar handen in haar zij en keek triomfantelijk de vrouw aan. Eindelijk iemand die reageerde op haar rebelse zet om zwart aan te trekken. 'Ik heb helemaal niets te rouwen, alhoewel ik de hoofden van de rebellen wel graag op enkele stokken zou willen spiesen. En verder geloof ik niet in de goden, niet in onze goden en ook niet in uw godin. En zwart staat me veel beter dan wit,' zei ze met een glimlach, terwijl ze hardop door de septa heen lachte. Toen haar moeder haar hard in haar arm kneep, hield ze echter haar mond en keek ze geërgerd voor haar uit. 'En waarom hebt u besloten om hierheen te komen? Naar deze ceremonie?'

Gytha herhaalde de woorden van de Septa trots en sloot haar ogen om ondertussen te bidden voor vruchtbaarheid. Het gebed had ze vooral naar haar zus gericht, maar natuurlijk ook voor de rest van haar zusjes en zijzelf. Wellicht dat ze het nu nog niet nodig hadden, maar je wist nooit wanneer het kwam. De laatste tijd was ze er  zoveel mee bezig geweest, ze hadden al meerdere keren het onderwerp van uithuwelijken aangesneden, maar Gytha had geen idee wat voor afspraken er over haar werden gemaakt. Ze hoopte enkel dat ze terecht kwam bij een goede man en natuurlijk dat ze hem een hoop zonen kon baren.

'Niemand zou er goed uit moeten zien in zwart, noch in wit.' Rani glimlachte terug en keek naar de septa op toen Ayira de stilte met haar lach verstoorde. 'Wit is voor de rouwende in mijn land. Maar zwart is voor de doden.' Ze luisterde geduldig naar de woorden van de oude vrouw, maar herhaalde ze niet zoals de anderen. De gebeden in een vreemde taal zou ze nooit uitspreken. Ze had haar eigen taal en gebedsverzen om haar godin te eren. 'Hoe men zijn goden eert zegt veel over de mensen,' besloot ze na enkele tellen bedenktijd. Ze had ook willen zien hoe de andere adellijke vrouwen waren, omdat ze nooit echt in hun gezelschap was geweest.

'Natuurlijk wel. U zou niet zoveel waarde moeten hechten aan ceremoniële en onnozele dingen, zoals godsdienst. Het zijn maar gewoon kleuren,' grinnikte Ayira, maar zachter dan de vorige keer. Ze negeerde de woorden die herhaald moesten worden en sprak gewoon verder: 'Dan ben ik heel benieuwd wat het over mij zegt. Ik verácht de goden.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en bekeek nogmaals haar jurk. David zou haar zo vast niet kunnen weerstaan als ze zomaar voor zijn vertrekken zou staan.

Agathe glimlachte dankbaar naar Iwone. Het was fijn dat ze iemand had met wie ze kon praten. Maar weinig wisten van haar zwangerschap en Iwone was de enige hier die er ervaring mee had. Ze zakte door haar knieëen en zette haar handen in haar zij voor extra steun. Het duizelde haar altijd als ze zo voorover moest buigen. Met een half oor luisterde ze naar het gefluister van prinses Rani en Ayira en ze keek kort naar haar zuster. Die prachtige Gytha. De Moeder zou vast erg gul zijn voor haar jongere zuster. Lang zou het niet duren voor er een huwelijksaanzoek was voor Gytha. Agathe besloot ook voor haar te bidden.

Rani keek de Zuiderling geamuseerd aan. 'En toch neemt u iemand erg serieus. Was het niet voor u moeder geweest, dan had u hier niet gezeten, is het niet? Of is er een andere reden dat u zich toch hier vertoont?' Voor haar was er geen groot verschil tussen naar haar moeder luisteren en naar dé Moeder. Het was één en dezelfde persoon in haar land. Tenminste, simpel gezegd was het zo. 'Iedereen moet geloven in iets. Als is het maar in uzelf en ik weet zeker dat u gelooft in uw eigen persoon.' Ze hief haar hoofd om naar de septa te kijken en besloot toen om haar eigen gebeden er tussendoor te fluisteren. 'Moeder, behoedt mijn broeder, uw zoon. Moeder denk aan uw kinderen, die waren, die zijn en die nog zullen.

Iwone luisterde eerbiedig naar de woorden van de septa, maar had haar ogen gericht op het publiek. Het viel haar op dat er steeds meer mensen weg liepen en richting het plein gingen, het centrum van Tyrosh. Ze wist dat de mannen daar waren voor iets, maar ze wist niet voor wat. Ze keek de andere vrouwen aan of ze het ook zagen en gleed met haar hand door Henry's haren. Na al die aanslagen werd ze bij de kleinste dingen al zenuwachtig.

Constance had haar best gedaan om naar de septa te luisteren, maar ze had het nog geen 5 minuten volgehouden. Ook Anthony kon haar in haar hoofd niet genoeg afleiden. Zeker niet toen ze het schuifelen van voeten hoorden, van vrouwen die de kapel verlieten. Het werd algemeen aanvaard als een schande om een ceremonie niet af te maken. Constance keek op en zag toen ook Iwone verrast kijken. Ze likte bedenkelijk over haar lippen en probeerde de blik van één van de bewakers te vangen. Hij moest maar gaan uitzoeken wat er gaande was. Constance stuurde er eentje weg met een dwingende blik en wachtte ongeduldig op zijn terugkomst.

Adelaide was diep verzonken in haar gebeden en gedachten, toen er plots een rilling over haar rug kroop. Geschrokken keek ze op en gleed haar blik over de menigte om hen heen. Haar ogen schoten heen en weer terwijl de meesten nog rustig door gingen met de ceremonie. Ze hield een hand aan haar hoofd en was stom verbaasd opgestaan. Ondertussen zag ze steeds meer mensen de kapel uitgaan. Vragend keek ze de bewakers aan. Degene die Constance had weggestuurd kwam met een verontrust gezicht terug en Adelaide snapte al gauw dat het niet goed zat. 'We moeten terug naar het kasteel zien te komen,' vertelde ze de anderen.

Jillian keek op, toen ook de septa stilviel, en zag hoe de halve menigte weg liep richting het centrum van de stad. Jillian was door haar man op de hoogte gesteld van het schouwspel dat zou plaats vinden en ze vreesde het ergste. Onmiddellijk gebaarde ze dat haar dochters naar haar toe moesten komen en ze gebaarde dat Ayira en Constance haar moesten helpen. 'Laten we dan maar gaan,' zei Jillian hard. Zij was niets voor niets de landvrouw van het Zuiden: zij hoorde nu iedereen kalm te houden en naar het kasteel te brengen. 'Ayira, Constance, wil iemand van jullie ons voor gaan?'

Gytha keek fronsend op toen iedereen stilviel en Jillian Rabbion hen vertelde dat ze moesten gaan. Het volksmeisje dat bij haar stond, klapte zich angstig aan haar been vast. Ze wilde zeggen dat het oké was, dat er niets aan de hand was en dat ze op zoek moest gaan naar haar moeder, maar Gytha had geen idee of het wel veilig was. Ze wist niet wat er gaande was, dus keerde ze zich naar het meisje toe. 'Probeer uit het zicht te blijven oké, zoek de menigte niet op en probeer zo snel mogelijk naar huis te gaan.' Ze wilde niet dat het meisje gewond zou raken door haar. Nadat ze haar weg gestuurd had, keek ze naar Agathe. 'Moeten we wachten tot ze ons komen halen?' vroeg ze zachtjes. 'Of moeten we gewoon gaan..'

Met over elkaar geslagen armen keek Ayira naar de mensen die wegliepen van de ceremonie. Ze wist al hoe laat het was en dat ze hier weg moesten wezen. Tevens bedacht ze zich dat de enige weg richting het kasteel door de stad liep. 'Ik ga wel voorop,' bood Ayira met glunderende ogen aan. Ze had wel weer eens zin in wat actie en dit was het perfecte moment om haar moeder en zus te overtuigen van haar nut als toevoeging aan de familie. Ze haalde een lang, maar smal mes vanonder haar jurk vandaan en keek haar zus met een geamuseerde glimlach aan.

Agathe voelde hoe haar maag rond begon te draaien toen er werd gezegd dat ze hier weg moesten komen. Ze vocht tegen haar duizeligheid en kwam overeind om de meisjes aan haar zijde naar hun moeders of families te sturen. Vervolgens pakte ze Gytha's hand vast en knikte ze. 'Ze komen ons wel tegemoet, maar het kasteel is de veiligste plek, dus daar moeten we heen.' De kapel bestond vrijwel alleen uit pilaren en ramen. Daar zouden ze nooit veilig gehouden kunnen worden. Ze hield de angst die ze voelde voor zich en leidde haar zuster achter Ayira en de andere bewakers aan die hen nu zorgvuldig omringd hadden.

Constance klemde haar kaken op elkaar toen ze door had wat er moest gebeuren. Haar blik gleed over de bewakers tot ze er één vond met pijl en boog. Ze eiste ze van hem op. 'Een boog is beter geschut in mijn handen. Houdt je bij je zwaard.' Eerlijk gezegd was ze daar niet zo zeker van, omdat ze sinds haar verwonding lang niet meer zo goed had geschoten. Ze moest het er maar mee doen. 'Iwone, houd Henry goed bij je!' Er was geen tijd om geïrriteerd te zijn door Ayira die zo graag voorop had willen gaan. Zwijgend nam Constance haar plek achter de stoet vrouwen en tussen de bewakers in.

Iwone pakte Henry geschrokken op, na de waarschuwing van Constance, en keek de andere vrouwen angstig aan. Henry was inmiddels begonnen met huilen en zacht wiegde ze hem sussend in haar armen, waarna ze Ayira volgde en omringd werd door wachters. Ze ging voor Constance lopen en keek over haar schouder. 'Wat denk je dat er gebeurd is dat iedereen richting het plein loopt?' vroeg ze zachtjes. Tevens keek ze ook naar Rani en Adelaide, die ook geen zusters of moeder hadden die mee waren naar de kapel.

'Daar zijn ze al!' Thom zag met een opgeluchte zucht hoe de adellijke vrouwen, gekleed in wit, en omringd door soldaten de straat over vluchtten. Hij vertelde eerst de bewakers wat er precies gaande was en liep toen naar zijn zuster toe die hij een kus op haar voorhoofd gaf. Zijn ogen gleden naar Gytha die, dank de Goden, ook geen schrammetje opgelopen had. 'We brengen jullie naar het kasteel. Maak je niet te veel druk, er is vast een weg om het plein heen, toch?' Hierbij keek hij de Rabbions aan. Hij draaide het zwaard rond in zijn hand en stak het uiteindelijk terug in zijn schede om over Henry's bol te aaien.

Ayira keek geïrriteerd toe hoe opeens Edmund de bocht om kwam rennen, maar ontspande al snel toen ze ook Thomas Storm aan zag komen rennen. Hij zag er knap uit in zijn uitrusting. 'Het was helemaal niet nodig dat jullie kwamen, we hebben álles onder controle,' glimlachte Ayira, terwijl ze gebaarde naar haar eigen zwaard, de boog van Constance en de andere bewakers. Daarna viel haar gezicht en tekende ze in het zand op de grond een abstracte tekening van het centrum. 'We hoeven niet per se langs het plein, maar dan moeten we wel door allerlei kleine steegjes. En daar zal de chaos uiteraard ook al uitgebroken zijn. Wat is wijsheid?' Ze vertrapte de tekening met haar voet en glimlachte liefjes. Ze zag geen enkele oorzaak tot angst of verontrusting.

Rani nam het alles met nogal wat afstandelijkheid in zich op. Ze had geen angst zoals de anderen. Zij was geen doelwit, niemand kende haar. Al zou ze dat wel zijn, dan kon ze zichzelf verdedigen. Dat gold ook voor Syrian. Hij was slim genoeg om buiten gevaar te blijven, toch? Niets zou haar overkomen en eerlijk gezegd dacht ze dat de vrouwen heelhuids in het kasteel zouden arriveren. Maar al die arme andere mensen die niet omringd met bewakers waren, voor hen vreesde ze wel. Haar ogen gleden over de stad waar ze overal vluchtende mensen zag. Ze keek op toen Edmund Rabbion met Thomas Storm aankwam om de vrouwen verder te escorteren en ze luisterde aandachtig naar Ayira Rabbion. Maar haar blik was vooral gericht op Adelaide Mattiries die wit was weggetrokken en ondersteuning nodig had.

Jillian volgde zwijgend haar oudste dochters, terwijl ze haar jongste dochters zo veel mogelijk bij elkaar probeerde te houden. 'Loop eens door,' snauwde ze naar Ayira, terwijl ze een wachter in zijn zij porde, toen die te dichtbij haar dochters kwam. Met een opgeluchte zucht keek ze toe hoe Edmund en Thomas Storm aan kwamen lopen en snel drukte ze een kus op de wang van haar zoon. 'Hoe is het met je vader?' vroeg ze vluchtig, waarna ze een bleke Adelaide Mattiries in haar ooghoeken zag. 'Meid, gaat het wel met je?' vroeg ze moederlijk en bezorgd.

Constance wilde Iwone een antwoord geven en zeggen dat ze het niet wist, maar op dat moment kwamen Thomas Storm en haar broer aanrennen. Hoewel hij een liefdevol onthaal van zijn moeder kreeg, greep Constance Edmund bij zijn arm en keek ze hem recht aan. 'Is Anthony daar? En vader? Wie vecht met hem mee?' De eerste vraag was voor haar het belangrijkste. In haar vaders kunnen had ze volle vertrouwen. Hij was beresterk, niemand kon hem zomaar plat krijgen. Toen ze ongeduldige op een antwoord wachtte, glimlachte ze uiteindelijk zwakjes. 'Jij bent ongedeerd, toch?' Ze liet haar greep verslappen en keek kort naar Iwone en Thomas. 'Wat is de schade daar, Edmund?'

Adelaide was plots overmand door een steek in haar hoofd, die maar niet weg ging. Ze maakte zich ernstige zorgen om haar broers. Ze konden nog zo goed zijn met een zwaard, een beetje stom geluk kon de beste zwaardvechter op zijn knieën krijgen. Ze keek op toen Jillian Rabbion tegen haar sprak en glimlachte zo goed ze kon. 'Ja, het is slechts hoofdpijn, komt door de felle zon.' Adelaide had niet eens gemerkt dat de zon was weggetrokken achter een dik pak wolken dat nu dreigend over de stad hing. Klaar om een winterse bui over de stad uit te spreiden. 'Weten jullie hoe het met mijn broers is?' Vragend keek ze de twee mannen aan.

Ze wachtte geduldig op het antwoord van Constance, maar zag ondertussen Thomas en Edmund in de verte komen aanrennen. Opgelucht en teder drukte ze een kus op haar broers wang en merkte ze nog opgeluchter op hoe Henry ophield met huilen, doordat hij Thomas zag. Terwijl ze de woorden van Ayira negeerde, kneep ze dankbaar in haar broers hand toen hij vertelde dat hij hun naar het kasteel zou brengen. Ondertussen trokken de woorden van Jillian haar aandacht en keek ze bezorgd naar Adelaide. Steunvol legde ze een hand op de vrouw haar arm en wachtte ze op meer informatie van Edmund en Thomas. Ze was ook erg opgelucht dat Edmund ongedeerd was.

Er werden allerlei vragen op Edmund afgevuurd, maar als eerst keerde hij zich tot zijn zuster. 'Ik heb Anthony niet gezien en vader... tja je hebt het over vader. De laatste keer dat ik hem zag ging het prima met hem.' Hij glimlachte naar zijn zuster en knikte. 'Ik ben ongedeerd.' Edmund keerde zich naar de rest van de groep vrouwen. 'Het plein is een chaos, maar als we vast komen te zitten in de stegen van Lorath is het helemaal gedaan. Mijn plan is om langs de rand van het plein te gaan, daar is het hopelijk nog rustiger en als het noodlot toeslaat, staan we in ieder geval niet muurvast.' Hij had de woorden van Ayira lichtelijk genegeerd, de andere weg was absoluut niet de weg die hij wilde nemen. Het was een verschrikkelijke buurt waar ze doorheen zouden moeten en hij wist niet of het er daar beter aan toe was.