De Buchanan Boerderij

Eugenides sloeg zijn armen om haar middel en hield haar zo overeind terwijl ze op haar tenen stond. Met het topje van zijn neus streek hij langs haar wang en met een verlegen glimlach keek hij haar aan. 'Dat lijkt me een goed idee.' Zijn wangen kregen een donkerrode kleur als hij zo intiem met zijn vrouw was en voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van haar terwijl zijn hand haar lichaam over gleed.

Eda moest gniffelen om zijn rode wangen en streek er met haar handen langs. Nog iedere keer werden ze vuurrood, maar dat vond ze juist zo leuk aan hem. Het maakte haar niet uit dat hij verlegen, of teruggetrokken was, ze hield van hem hoe hij was. 'Ik denk dat we dit maar eens naar de slaapkamer moeten verplaatsen, ervaring verteld me dat de keukentafel niet zo comfortabel is.' Zelf was ze niet iemand die zich snel schaamde, en al helemaal niet bij haar eigen man.

Gniffelend stuurde Gen Eda van de keukentafel vandaan. Alles stond bovendien toch nog vol, dus de keuken was inderdaad geen goed idee. Hij nam haar mee de krakende trap op en liet haar in al die tijd niet los. Bij hun slaapkamer uitgekomen ging hij op de bedrand zitten en trok zijn laarzen uit. Op dit moment dacht hij aan de toekomst die ze zouden hebben als ze van het rebellengedoe af waren. Geen verplichtingen behalve aan elkaar en de boerderij. Eugenides kon zich niets mooiers voorstellen.

Eda had voor het gemak van de avond al geen laarzen aangetrokken, enkel simpele slippers die ze makkelijk uit kon schoppen. Toen ze dat had gedaan, ging ze op zijn schoot zitten en kuste ze zijn lippen teder. In de tijd dat hij weg had, had ze hem ontzettend gemist, niet enkel voor dit soort momenten, maar bij alles. Als ze alleen wakker werd, met een leeg bed naast zich. Als ze alleen de stad in ging, op de boerderij werkte, kookte, haar eten at. Ze was altijd alleen, op de enkele dagen dat ze bezoek kreeg van haar familie na. 'Laten we gaan.' zei ze plots en keek hem aan. 'Alles achterlaten, het meest belangrijke na, twee paarden pakken en gaan. Geen Ioan, geen rebellen, helemaal niets. We kunnen ergens anders ons bestaan opbouwen, het Zuiden, Westen, Oosten. We kunnen een boot pakken en naar weet ik veel waar varen, Gen...'

Eugenides legde zijn handen op Eda's rug en keek haar liefdevol aan. Zij was het geluk dat hij in zijn leven had gehad. Anders had hij misschien nooit ingezien dat hij verstrikt zou raken in de rebellie, net zoals Ioan dat leek te zijn. Verward fronste Gen zijn wenkbrauwen toen ze voorstelde om te gaan. Hij wilde haar nog vragen waarheen, maar begreep toen de omvang van haar woorden. 'Eda, oh, Eda-' Hij sloot zijn ogen getergd en wreef met een hand door zijn haar. 'Dat kan ik niet. Het spijt me zo, maar ik ben hier aan begonnen met mijn idealen en ik moet het op de één of andere manier af kunnen sluiten. En Ioan, ik ben hem veel verschuldigd.' Die man had hem al meerdere malen uit de brand geholpen.

Eda's gezicht betrok. Het frustreerde haar dat hij, haar eigen man, Ioan nog steeds boven haar verkoos. 'Prima..' mompelde ze en draaide zich op haar rug. Haar ogen volgde de nerven van het houten plafond. Ioan's wil leek altijd boven die van haar te gaan. Gen had haar al meerdere malen beloofd dat het de laatste keer zou zijn, maar iedere keer weer vertrok hij. Ze had het altijd van hem geaccepteerd, omdat ze van hem hield en omdat ze altijd de hoop had gehouden dat hij zich de volgende keer wél aan zijn afspraak zou houden. 'Waarom ben je niet gewoon met Ioan getrouwd? Hè, zijn idealen blijken belangrijker te zijn dan die van je eigen vrouw!'

Eugenides zag aan hoe Eda mokkend van zijn schoot kroop en op het bed ging liggen. Hij sloeg zijn armen om zijn eigen lichaam heen en keek naar de houten vloer onder zijn voeten. Dit was altijd al een onderwerp van conflict tussen hen geweest. 'Dit gaat niet alleen om Ioan en zijn idealen, Eda, maar ook de mijne. Dit is erg belangrijk voor me. Voor mijn familie, voor de jouwe, voor iedereen hier in het Oosten. Jij ziet toch ook dat het zo slecht gaat hier? Wij hebben geluk dat ik deze boerderij heb geërfd, maar hoeveel zijn er hier niet zo gelukkig? Vind je niet dat daar íets aan gedaan moet worden?' Hij had deze speech waarschijnlijk al vaak genoeg gehouden.

'Want jullie idealen hebben zich zo goed uitgepakt natuurlijk!' riep ze gefrustreerd uit en kwam overeind van het bed. 'Zie je dan niet in dat het vermoorden van mensen helemaal geen nut heeft?! William is uit de weg, nou mooi, David neemt het van hem over! Is het probleem opgelost? Nee, natuurlijk niet, want het zal altijd door blijven gaan! Wees blij dat David überhaupt iets heeft gedaan! Hij heeft de Mattiries aangesteld om het Oosten te helpen groeien. Maar nee hoor, jullie willen ook hém vermoorden! Kunnen we niet zo goed heel Tarth ombrengen, dan ben je meteen van het gezeik af!' riep ze gefrustreerd uit, terwijl ze aan het ijsberen was door de slaapkamer heen.

Eugenides zat met zijn handen in zijn haar en keek zo naar zijn echtgenote. 'Het is mij nooit om het doden geweest.' Waarom was hij anders bij de vorige aanslag zo laf geweest om in de wagen te blijven zitten? Hij was geen vechter of doener zoals veel van de andere rebellen, maar een denker. 'Dit- Het ging om het aanzetten van het volk. Om te laten zien dat de koninklijke familie niet onbereikbaar en onsterfelijk is. Ook zij kunnen onderuit gehaald worden ook al regeren ze al zolang we het ons kunnen herinneren. Pas als die realisatie er is kunnen we aan iets anders gaan bouwen. En ik had gehoopt dat we dat al jaren eerder hadden bereikt, dat ik eindelijk eens mijn hersenen voor het juiste doel kon gebruiken-' Moeizaam volgde hij Eda door de kamer.

'Snap dan dat het toch niet gaat gebeuren!' riep ze, nog steeds ontzettend gefrustreerd, uit. 'Er zullen vast wel mensen het eens zijn met jullie, maar als jullie je steeds als een stel wilde honden laten afslachten door hun wachters, zullen de meesten niet zo dom zijn om zich bij jullie aan te sluiten. Jullie maken altijd meer slachtoffers dan de koninklijke familie, áltijd.' Zij hadden tenslotte goed getrainde wachters en soldaten die hun overal naartoe begeleidde. 'Ik weet dat het je niet om het doden gaat, maar als je zo doorgaat, wordt het nog wel eens je dood en die dat wil ik niet meemaken! Als je zo graag die hersenen wilt gebruiken, gebruik ze dan voor iets anders, en niet voor de nutteloze en onhaalbare dromen van Ioan.'

Eugenides liet zijn hoofd hangen terwijl hij naar Eda luisterde. Hij had nooit geweten dat ze zo met al deze gedachten in haar hoofd had gezeten. Waarom hadden ze nooit eerder een werkelijke discussie zoals deze gehad? Misschien dat hij dan eerder was bijgedraaid of in ieder geval er uit gestapt. 'Laat het me ene laatste keer proberen. Alsjeblieft, Eda, ik wil het nog zo graag één keer proberen. Wie overtuig ik Ioan eindelijk. Echt, het wordt de laatste keer. Ik zweer het bij de goden, de oude en de nieuwe.' Hij was opgestaan en had zijn handne op haar wangen gelegd.

Eda snapte niet waarom hij het überhaupt nog één laatste keer wilde proberen. 'Waarom? Waarom wil je nog een kans nemen als iedere kans je dood kan betekenen? Is dat dan werkelijk belangrijker dan ons leven samen?' vroeg ze zich oprecht af en keek hem aan. Ze kon niet boos op hem zijn, maar gefrustreerd was ze op dit moment zeker. 'Leg het me dan uit, ik snap het niet. Ik snap niet waarom je je eigen leven op het spel zet voor zoiets stoms en onwerkelijks. Is er dan niets waardoor ik je van gedachten kan laten veranderen?'

'Omdat- Omdat-' Stotterend keek Eugenides zijn vrouw aan en schudde hij uiteindelijk zijn hoofd. 'Ik kan het gewoon niet uitleggen. Het is iets dat ik voor mijzelf moet doen. Je hebt me al van gedachten laten veranderen, Eda. Ik denk dat je dat over het hoofd ziet. Dat ik hiermee wil stoppen, dat ik inzie wat een verloren zaak dit is, komt door jou. Jij bent nu belangrijker in mijn leven en nu ik je mijn vrouw mag noemen zou dit niet meer tussen ons in moeten staan. Maar ik moet dit hoofdstuk fatsoenlijk af kunnen sluiten, voor mijn eigen bestwil. Ik weet dat het egoïstisch is, maar laat het me alsjeblieft doen.'

Eda keek hem zwijgend aan en voelde de tranen opborrelen. Ze was niet de vrouw die je snel aan het huilen kreeg, maar dit waren tranen van onmacht. Ze wilde het veranderen, maar ze wist dat hij toch wel zou gaan, wat ze ook deed. Ze sloeg haar armen stevig om hem heen en verborg haar hoofd tegen zijn middel aan. 'Het is niet dat ik veel keuze hebt, je gaat toch, wat ik ook zeg.' zei ze zachtjes en keek met haar betraande ogen omhoog, zodat ze hem aan kon kijken. 'Wees gewoon voorzichtig, alsjeblieft.'

'Sorry, Eda.' Het was voor Gen Ook geen gemakkelijke keuze, maar hij was er nu wel sterk van overtuigd dat dit hem nog als laatste te doen stond. 'Ja, natuurlijk. Het is nog maar een paar weken, dat moet zelfs ik kunnen overleven. Maak je niet druk.' Hij hield haar stevig vast en drukte kusje op haar blonde haren. 'Heb alsjeblieft vertrouwen in me.'

'Ik vertrouw jou wel.' Daar lag het probleem niet. 'Ik vertrouw de rest niet.' Dat gold voor de rest van de rebellen en hun tegenstanders. Het maakte hen niet uit of hij een familie had of niet, of hij nog iemand had die thuis zat te wachten, in hun ogen was hij gewoon de tegenpartij en die moest uitgeschakeld worden. Met haar vingers streek ze de tranen uit haar ogen en van haar wangen af en drukte een zachte kus op zijn lippen.

'Probeer dan mijn gevoel tot oordelen te vertrouwen. Ik heb veel bewondering voor iedere man die actief met de rebellie bezig is. Het zijn goede mannen, ook al lijkt dat soms niet zo.' Met dat laatste doelde Gen vooral Ioan. Veel mensen zagen maar één kant van de leider en dat zorgde nog wel eens voor problemen. Hij glimlachte en hielp haar met het drogen van haar tranen. 'Eda, ik houd van je,' fluisterde hij tussen twee kussen door. 'Met heel mijn hart en heel mijn hoofd. Al mijn ledematen verlangen naar jou.' Hij fluisterde de woorden teder in haar oor.

'Gelukkig wel,' lachte ze zachtjes, toen hij zei dat hij van haar hield. Ondanks alles kon ze niet anders dan van hem houden. 'Ik hou ook van jou..' zei ze zachtjes en sloeg haar armen stevig om hem heen. Ze wilde niet wéér afscheid van hem nemen, maar hij had beloofd dat dit de laatste keer was, dat hij hierna op de boerderij zou blijven, bij haar, dat ze een gezin konden stichten als ze dat zouden willen. 'En waag het eens om niet heelhuids hier weer terug te komen, dan doe ik je wat.' lachte ze treurig, terwijl ze een poging deed om een streng gezicht op te zetten.