De Buchanan Boerderij

Eda keek vanuit de keuken de eetkamer in en zag hoe Ioan haar wenkte. 'Je schenkt t zelf maar in.' merkte ze op en bleef nukkig met haar armen over elkaar in de opening staan. Er stonden genoeg kruiken op tafel waarmee hij zijn eigen mok kon vullen. Als hij zelfs te lui was om dat te doen, kon hij vertrekken uit haar huis: ze was hun gastvrouw, niet hun slavin.

Ioan negeerde de woorden van Eda, maar richtte zich des te meer op Cateline. Met een geamuseerde grijns stond hij op en schopte hij zijn stoel op de grond. 'Omdat ik jullie léider ben, Cat. Als ik er niet was geweest, was er geen rebellie ontstaan en had jij nog in het krot gezeten waar we je hebben gevonden!' bulderde hij kwaad en wees toen dreigend naar Eugenides. Hij hoefde niet ook zíjn mening te horen. Eugenides was totaal in zijn aanzien gezakt door zijn laffe gedrag tijdens de aanslag in het Noorden. Hij keek iedereen aan en plaatste zijn handen op tafel. 'Prima, komen jullie maar met ideeën. Ik zal mijn mening voor mij houden, als deze te pijnlijk voor jullie is.'

'Weet je, ik ga nog liever terug naar mijn krot dan dat ik nog één seconde langer met jou in deze ruimte moet zitten!' riep ze geïrriteerd en stond op van de tafel. Ze liep naar Eda toe, om haar vriendelijk te bedanken voor haar gastvrijheid en hetzelfde deed ze bij Eugenidus. 'Mocht je ego weer wat gezakt zijn hoor ik t wel, tot die tijd hoef je niet op mijn hulp te rekenen.' zei ze - zo kalm mogelijk - tegen Ioan en verliet de boerderij. Eenmaal buiten ademde ze een paar keer diep in en uit om haar woede onder controle te houden.

Eugenides keek met een ernstige uitdrukking naar Ioan. Het leek of die uitbarstingen steeds vaker voorkwamen. En steeds meer rebellen begonnen het vervelend te vinden. Hij zag toe hoe Cateline de boerderij uitging en met een fronsende blik keek hij de leider aan. 'We hebben pauze,' kondigde Gen aan en gebaarde toen naar Ioan dat hij achter Cat aan moest. Ze hadden haar hard nodig, ze was cruciaal voor hun hele opstand. Hij kwam zelf overeind en liep naar Eda toe. Wat Ioan deed was toch altijd zijn eigen keuze en sinds de aanslag had Gen steeds minder invloed op zijn vriend. Hij wist maar al te goed waar dat door kwam. De schaamte was ontzettend groot.

Eda keek toe hoe Cat uit haar slof schoot - even als Ioan - maar besloot zich er niet in te mengen. Ze wilde nog tegen Cat zeggen dat ze moest blijven, maar voor ze het wist was ze al de boerderij uit gestormd. Toen Eugenidus een pauze aankondigde, zag ze dat hij naar haar toe kwam en glimlachte ze. 'Ioan heeft een probleem zonder Cateline. Zonder de wapens van haar broer heeft hij bijna geen aanvoer meer.' merkte ze op en wreef zachtjes over arm heen. Cateline haar broer had een wapensmid en was één van de grootste producenten voor wapens van de rebellen. Zonder haar zou hij ook niet meer leveren: eigenlijk wilde hij niets te maken hebben met de rebellen, maar enkel door zijn zus hield hij.

Ioan wilde protesteren, maar besloot zijn mond voor één keer te houden. Na een lange stilte besloot hij achter Cateline aan te gaan. 'Ik ben zo terug,' mompelde hij en ging naar buiten. Zijn ogen moesten even aan de donkerte wennen, maar al snel zag hij Cat een stukje verderop staan. Zuchtend fatsoeneerde hij zijn kleding en liep daarna naar haar toe. 'Cateline…' Hij zweeg en krabde aan zijn kin. 'We willen allemaal graag dat je weer mee komt discussiëren. Je inbreng is altijd erg goed.'

'Ach lul niet!' riep ze furieus uit, toen ze de deur achter zich hoorde open gaan en niet veel later Ioan's stem hoorde. 'De enige reden dat je me terug wilt hebben daarbinnen is omdat je anders geen wapens meer aangevoerd krijgt en zonder die dingen sta je geen enkele kans, tegen niemand niet. Je hebt nog nooit een idee van mij - of van wie dan ook - goed gekeurd, dus kom nu niet ineens als een schijnheilig boontje achter me aan!' riep ze woedend. Alle frustratie van de afgelopen tijd kwam eruit en Ioan was het slachtoffer daarvan, niet dat dát nou zo erg was.

Gen knikte naar zijn vrouw. 'Maar Ioan denkt daar pas twee tellen later over na.' Met een zucht leidde hij haar verder de keuken in en sloeg hij zijn armen om haar middel. Zijn gezicht verstopte hij in haar zachte blonde haren. 'Het lijkt er op dat we naar het Zuiden gaan binnenkort.' Zijn stem klonk spijtig en vol schuld. Hij liet haar absoluut niet graag hier achter. Zeker nu het steeds gevaarlijker werd. Nu Ioan steeds onbetrouwbaarder leek te worden. Met gesloten ogen hield hij zijn vrouw vast en probeerde hij het lawaai van de mannen buiten te sluiten. Soms vroeg hij zich af hoe hij in deze situatie verzeild was geraakt. Het vechten, de agressie, dat was niets voor hem, maar hij was een idealist in hart en nieren.

Eda keek haar man aan. 'Gen, je hoeft niet te gaan als je dat niet wilt. Je hebt al zoveel voor Ioan gedaan, het wordt tijd dat hij eens iets aan je terug geeft.' zei ze zacht, zodat de rest van de mannen hun gesprek niet kon horen. Ze stonden wellicht in de keuken, maar sommige van hen hadden verdomd goede oren. 'Ik weet dat je hem graag helpt en dat je cruciaal voor hem bent... maar je bent ook cruciaal voor mij!' Als hij weg was, deed ze al het werk op de boerderij zelf. Het was niet dat ze dat een probleem vond, maar ze had hem gewoon graag bij haar. 'Wat nou als je iets overkomt? Of wat als mij iets overkomt?'

Ioan's geduld om redelijk te zijn, was al snel op en bij haar woorden balde hij zijn vuisten. 'Je hebt gelijk, ik wist niets anders te zeggen om je weer naar binnen te krijgen. Eugenides stuurde me achter je aan,' zei hij eerlijk en leunde tegen het hek aan, waar Eda en Gen hun dieren hielden. Hij keek op naar de hemel en hield enkele seconden zijn mond. Daarna ging hij verder met spreken: 'We hebben je nodig, Cat. En verdomme, natuurlijk niet alleen voor de wapens. Je hebt een stel hersenen die ik waarschijnlijk veel te lang heb onderschat.'

Cat keek hem aan en trok een wenkbrauw op. 'Komt ie nu mee.' Ze zat al jaren bij zijn clubje vertrouwenspersonen en nooit had hij naar haar geluisterd, maar nu - nu ze op het punt stond om weg te gaan - was ze toch ineens een stuk slimmer in zijn ogen. 'Het is dat ik je al zolang ken, dat ik weet dat je af en toe gewoon een lul bent, anders was ik al jaren geleden vertrokken.' merkte ze op en liep, zonder hem nog een blik te gunnen, terug richting de boerderij.

'Alsjeblieft, Eda, herinner me daar niet aan.' Gen dacht er iedere dag aan hoe vreselijk het zou zijn voor de ander als één van hen iets overkwam. Hij legde voorzichtig een hand op haar wang en keek haar met een frons aan. 'Ik zit er nu te diep in. Ik kan niet meer toekijken en maar laten gebeuren wat er gebeurt. En ik heb wat goed te maken.' Hij wendde zijn blik beschaamd af en zag door het raam dat Cat terug naar de boerderij liep. Vluchtig drukte Eugenides nog een kus op de lippen van zijn vrouw en keek hij haar met grote, verontschuldigende ogen aan. 'Dit is het laatste wat ik nog doe. Als het niets uithaalt stap ik er uit, dat beloof ik je. Bij de goden. Ik wil eindelijk dat gezin met je starten, Eda. Ik hou van je, meer dan van deze rebellen.' Zijn stem was zacht en hopelijk hoorde niemand hem.

Eda keek hem aan. 'Daar hou ik je aan, als dit niets uithaalt, als dit weer een mislukte poging is van Ioan's waanidee om de koning te vermoorden, stap je eruit.. Voor altijd - beloof me dat.' zei ze, terwijl ze hem aankeek. 'Ik weet dat je van me houdt, en ik hou van jou, wat je ook doet. Dat weet je.' Ze had het geaccepteerd dat hij af en toe langere tijd weg was en daar moest ze nu de consequenties van inzien. 'Nou, kom.' lachte ze en drukte haar lippen nog kort op die van hem. 'Een kijken of we deze vergadering nog een beetje kunnen redden.'

'Beter dat ik er ooit mee kom, dan nooit,' riep hij nog achter haar aan, terwijl hij zelfingenomen lachte. Dat ging gemakkelijker dan dat hij had gedacht. Daarna liep hij achter haar aan de boerderij in en nam hij weer plaats aan het hoofd van de tafel. Hij besloot om niets te zeggen en iemand anders maar eens de leiding te laten nemen. Even knipoogde hij naar Cateline en schonk toen weer zijn glas in met bier.

Cat rolde met haar ogen bij zijn knipoog en sloeg haar armen over elkaar. Ook zij zou mooi niets zeggen en Ioan gelijk geven. Ze luisterde toe naar één of ander achterlijk plan dat veel te groot en onrealistisch was. 'Je gaat ervan uit dat de koninklijke familie reist met minimale beveiliging. Ben je wel helemaal lekker in je hoofd?!' vroeg ze geïrriteerd en keek de kring rond. 'Niemand weet of ze überhaupt gaan reizen en áls ze al reizen, doen ze dat niet in één grote groep maar in meerdere kleinere groepen, en waarschijnlijk nemen ze allemaal een andere weg.'

'Ik beloof het je.' Eugenides glimlachte naar Eda en prijsde zich voor de zoveelste keer gelukkig met zijn prachtige vrouw. Het verbaasde hem nog steeds hoe het tussen hen was gelopen. Toen ze terug rond de tafel stonden zag hij opgelucht toe hoe Ioan en Cat er ook weer plaats hadden genomen. Hij gaf de kruik met bier nog een keer rond en luisterde naar het gesprek. Helaas ging de vergadering niet echt op een verbeterde toon verder, maar het was iets. 'Het voordeel is wel dat we al dicht in de buurt zijn én dat we bekender zijn met het terrein. Evenfall en Tyrosh zijn niet zoals hier, maar het Zuiden komt aardig in de buurt.'

Eda besloot zich ditmaal afzijdig te houden van het gesprek, maar ging wel aan de tafel zitten. Zwijgend luisterde ze naar de plannen die iedereen voortbracht. Ze was het eens met Cat: ze zouden veel voorzichtiger zijn met reizen, áls ze al zouden reizen. Het zou ontzettend dom zijn om de royale families te onderschatten, dat zou wel eens de grootste fout kunnen zijn die ze zoude maken.

Ioan schonk zijn glas weer vol met bier en luisterde aandachtig naar de andere plannen. 'Het is dus duidelijk dat we er fout aan doen om ze aan te vallen, terwijl ze reizen… Maar als ze eenmaal bij de Rabbions zijn, kunnen we ook niets doen.' Hij zuchtte en staarde geconcentreerd naar zijn bier. 'We moeten een list bedenken,' concludeerde hij uiteindelijk. 'Ervoor zorgen dat we binnen de muren komen, onverwachts, en ze dan aanvallen.'

Cateline keek hem aan. 'Wanneer is het de meest logische tijd om aan te vallen?' vroeg ze zich hardop af. 'Wat is een andere optie als we níet de stadsmuren binnen kunnen? Want ondanks dat het onverwachts is, zijn we daar ook een stuk kwetsbaarder: de hele wacht van de Rabbions is binnen handbereik.'

Eugenides zette zijn ellebogen op de tafel en maakte een gebaar van lichte verbazing. 'Maar we zullen toch sowieso iemand binnen de muren hebben? Gwen zal vast en zeker met David meereizen. En anders verzint ze wel een reden om met hem mee te kunnen.' Hij keek de groep rond. Natuurlijk kon zij in haar eentje niet veel uithalen, maar wellicht kon ze de weg voor anderen vrij maken. 'Misschien zijn er nog anderen die binnen kunnen komen door lid te worden van de staf. Keukens, wachten, bediening, wat dan ook.'

Eda keek de groep rond. 'Ik kan binnen de muren te komen. Ik kan goed koken en ik kan kleding naaien, dus wellicht dat ik daar een rol kan vervullen.' stelde ze voor. Ze was het zat om enkel achter te blijven in de boerderij en maar af te wachten aan de zijlijn. 'Misschien kan Gwen me zelfs aanprijzen, toen alsof ik een oude vriendin ben. Als David haar vertrouwd, laat hij het vast toe.'

Ioan keek van Eda naar Eugenides en weer terug. Het zou hem verbazen als Eugenides met het plan zou instemmen. 'Ik vind het een goed idee. Hoe meer mensen er lid zijn, hoe sterker we binnen de muren zijn.' Ioan streek over zijn baardje en moest toen lachen. 'En sinds de koning, geloof ik, Gwen niet meer zo interessant vindt, kan jij misschien wel eens bij hem langs gaan. Of Cateline!' lachte hij en knipoogde opnieuw naar haar.

'Eda hoeft helemaal geen bezoek aan hem te brengen, Ioan.' beet Cateline hem toe. 'En ik evenmin, als je wilt dat één van jou mensen hem bemind, kan je het maar beter zelf doen.' Ze vond het bijzonder dat Eda zichzelf aanbood. Ze was zeker bekwaam: ze wist wat werken was en daarbij zou ze Eugenidus nooit in de steek laten, maar wat Ioan verlangde ging te ver.

Eugenides keek verontwaardigd naar zijn vrouw en hoe snel iedereen het een geweldig idee leek te vinden dat ze naar het leeuw van de hol zou vertrekken. Zwijgend keek hij de groep rond. Hij was niet iemand die openlijk een discussie met haar zou aangaan, maar zijn mond viel bijna open toen Ioan voorstelde dat Eda het bed van de koning zou proberen te betreden. Met op elkaar geklemde kaken voelde hij zijn hoofd vuurrood worden. Stug sloeg hij zijn armen over elkaar en probeerde een nieuw onderwerp aan te dragen. 'Waar gaan we de rest van de mensen stationeren? Gaan we weer verspreid door de stad? Ik ben eerder in het Zuiden geweest, ik ken enkele herbergen daar.'

Eda keek haar man aan en had direct spijt dat ze de woorden zo open in de groep had gegooid. Ze had het met hem moeten overleggen, maar het was zo'n impuls geweest, dat ze daar in eerste instantie niet meer aan had gedacht. 'Ik zal kijken wat ik voor je kan doen, Ioan, maar ik weiger om met een kakkerlak als hij in hetzelfde bed te liggen, daar zoek je maar een hoer voor.' zei ze kalm en legde onder de tafel haar hand op Gen's bovenbeen.