De Buchanan Boerderij

Eugenides en Eda wonen samen net buiten de grote stad. Ze hebben er een bescheiden boerderij waar ze enkele dieren houden. Op het moment wordt het veel in gebruik genomen als hoofdkwartier van de rebellen, maar natuurlijk wel zo onopvallend mogelijk.

Gen zette de laatste stoel rond de keukentafel en telde nog eens of hij er genoeg had. Eerlijk gezegd wist hij niet hoeveel man met Ioan mee zou komen, maar de keuken zou in ieder geval prop vol zitten. Met een zucht ging hij op één van de gammele krukjes zitten en klemde zijn handen samen en liet ze toen weer los. 'Eda?' Zijn stem galmde door het huis terwijl hij overeind kwam. 'Eda, wat zei de slager over hoeveel mensen er zouden komen?' Met een kleine glimlach op zijn gezicht zocht hij zijn vrouw.

Eda stak haar hoofd om de deur van de keuken heen toen ze haar man hoorde roepen. 'Alsof het uitmaakt wat de slager zegt. Er komen op het laatste moment altijd meer mannen bij.' zei ze en kwam met een grote kom, gevuld met gebakken lamsvlees de eetkamer binnen lopen. 'Ik heb genoeg voor vijftien man, als ze niet al te hongerig zijn.' Ze wist hoe de mannen konden eten en vaak was een schaal als deze al snel leeg. 'We zullen we zien hoeveel er binnen komen.' Ze had de schaal op de tafel en nam plaats op Eugenides' schoot, om een zachte, liefhebbende kus op zijn lippen te drukken. 'Hoe laat zouden ze hier zijn?'

Ioan stond met een groep van zo ongeveer 10 man voor de deur van Eda en Eugenides. Al snel had hij de deur open geslingerd en zag hij Eda en Eugenides verstrengeld op de bank zitten. Nog steeds kon hij er niet over in hoe zo'n prachtige vrouw iets zag in een man zoals Eugenides. 'Eda! Eugenides! Is dit hoe jullie gasten verwelkomen?' Hij knipoogde en ging op een stoel in de kamer zitten. 'Er komen nog wel wat mensen aan, maar ik weet niet hoe laat.'

Eugenides voelde hoe zijn lippen omhoog krulden toen Eda op zijn schoot ging zitten. Hij had haar zo vreselijk gemist in die tijd dat hij als spion had gewerkt. Het was een hele opluchting geweest om weer thuis te komen bij de rust die hun huishouden uitstraalde. Gen was van het ene naar het andere bal getrokken, had hier en daar gegeten en had daarnaast zijn armen nog uit de mouwen moeten steken voor de rebellen. Niet dat ze uiteindelijk veel aan hem gehad hadden. Hij kuste haar voorzichtig terug en hoorde toen hoe de deur open zwaaide. Lichtelijk beschaamd kwam hij met Eda overeind. 'Ze kunnen aanschuiven wanneer ze willen en zolang er nog iemand binnen past.'

Eda keek naar Ioan die naar binnen kwam stormen. 'Is dit de manier hoe je het huis van de gastvrouw binnenkomt?' vroeg ze met een optrokken wenkbrauw en sloeg haar armen over elkaar heen. Ondanks dat ze meer dan een kop kleiner was dan de meeste mannen in de ruimte, voelde ze zich alles behalve geïntimideerd. Ze kende ze al langer dan vandaag en ook zij wisten dat als ze haar met één vinger zouden aanraken, dat de laatste keer was dat ze ooit iets hadden aangeraakt. 'Ik neem aan dat een goede mok bier wel gewaardeerd wordt?'

'Dit is de manier waarop ik het huis binnenval van een vriend,' verbeterde Ioan Eda en gleed even met zijn hand langs haar achterwerk toen ze langs kwam lopen. 'Dus, waar blijft het eten? Ik bulk van de honger. En snel een beetje, want we hebben een heleboel te bespreken.' Nadat Elia haar wonden had laten zien, had hij niets anders kunnen doen dan plannen te beramen om David te vermoorden. Om elke bewoner van Evenfall te vermoorden.

Cat kwam op haar boeren knol aangereden en bond de teugels vast aan de paal waar meerdere paarden stonden te grazen. Ze duwde haar pluizige haar uit haar gezicht en opende de deur van de boerderij van Eugenidus en Eda. Ze was er al meerdere malen geweest en ook dit keer werd ze door de geur van heerlijk eten ontvangen. Ioan was er al en ze herkende nog een paar anderen. 'Dat wordt weer een volle bak vanavond.' zei ze, terwijl ze plaats nam op een stoel en wat lamsvlees uit de houten schotel pakte, die op de keukentafel stond. 'Eda, je hebt jezelf weer overtroffen.' complimenteerde ze, terwijl ze een botje uitspuugde.

Eugenides begroette enkele van zijn makkers en knikte naar anderen bekenden, nieuwe, die zich pas net hadden aangesloten bijvoorbeeld. Hij probeerde, zoals altijd, het gedrag van Ioan tegenover Eda te negeren en liep naar de keuken zodat hij haar een handje kon helpen. Hij deelde kruiken met bier uit en gaf de mokken door. Vriendelijk glimlachte hij toen Cat de boerderij binnen stapte. Graag had hij gezien dat ze zo bij elkaar kwamen om werkelijk iets vriendschappelijks te ondernemen, maar iedereen was hier om te praten over de dood van de koning.

Eda gaf Ioan een klap en wierp hem een dodelijke blik toe bij zijn strelingen. Hij wist hoe ze over hem dacht en dat ze het niet tolereerde als hij zoiets bij haar deed, maar toch, iedere keer als hij de kans kreeg, pakte hij hem. Met een paar kruiken bier liep ze terug en zette deze op de tafel neer, zodat iedereen ze zelf kon verdelen. Toen alles op de tafel stond, stroopte ze de mouwen van haar blouse op. De eetkamer zat bomvol met breed gespierde en door het veldslag getekende mannen - en een enkele vrouw - maar inmiddels was ze er wel aan gewend.

Ioan's mond viel open van verbazing, toen Eda hem sloeg, maar al snel brak hij uit in een bulderend gelach. Misschien moest hij er van leren dat ze niet wilde dat hij haar aanraakte, maar haar reactie was te leuk. En gelukkig wat Cateline aangeschoven, zodat hij nog een kans had om vanavond niet alleen in zijn bed te hoeven liggen. 'Dus, Elia en de andere mannen zijn geruild voor Edmund en Gwen. De rust lijkt nu ongeveer teruggekeerd. Hoe gaan we David hiervoor laten boeten?'

Cat keek Ioan aan en dronk gulzig een paar slokken bier. 'Ioan, na twee mislukte pogingen, denk ik dat het vrij lastig wordt om nog bij die koning in de buurt te komen.' merkte ze op en keek de rest aan. 'Ze zijn helaas niet zo dom als iedereen hier hoopt en ik weet zeker dat ze maatregelen hebben getroffen. Waarschijnlijk hebben ze zelfs de wacht verdubbeld, als het niet meer is.'

Eugenides was tevreden de verbaasde blik op Ioans gezicht te zien. Het deed hem altijd goed als hij eens iets anders dan zijn trots en arrogantie liet zien. 'Er zijn geruchten dat de families naar het Zuiden komen. Dat wordt waarschijnlijk onze volgende mogelijkheid. Dicht bij onze grenzen.' Gen keek kort de ruimte rond en richtte zijn blik op de etende mannen. Hij pakte zelf ook een stuk vlees, maar bleef af van het bier. Hij moest vanavond waarschijnlijk de mannen nog de deur uit kunnen trappen als ze te dronken waren om hints te snappen. Meestal bleef iedereen na zo'n vergadering ongelooflijk lang hangen en Gen had graag wat tijd met Eda.

Eda schoof er een krakkemikkige kruk bij aan het hoofd van de tafel en pakte eveneens een mok die gevuld was met bier. Hoewel ze nooit meevocht, woonde ze wel alle vergaderingen bij. Het maakte niet uit of ze erbij zat of niet: ze kreeg het verhaal toch wel te horen, dus kon ze het maar beter gewoon bijzitten. Veel input had ze echter niet, ze luisterde naar de verhalen en af en toe zei ze iets, als ze dacht dat het nuttig was. Onder de tafel liet ze haar hand in die van Gen glijden en glimlachte ze naar hem. Het was fijn om haar man eindelijk weer thuis te hebben. Ze snapte dat hij weg moest voor zijn taken, dat wist ze al toen ze met hem trouwde, maar dat maakte het er niet gemakkelijker op.

Ioan snoof verontwaardigd en draaide zijn glas met bier rond, waarna hij het in enkele teugen opdronk. 'Laten we ons inderdaad richten op het Zuiden, al zou het me niet verbazen dat ze met beduidend kleinere delegaties zullen reizen.' Áls David er maar bij zat, schoot door zijn hoofd. Verder maakte die families hem weinig uit. Hij zou hem eens laten voelen hoe het is om gemarteld te worden. Ioan pakte een stuk vlees op en begon er aan te knagen. 'En de infiltraties gingen en gaan ook nog steeds goed. Gwen heeft de koning zo ongeveer aan haar voeten liggen.'

Cat betwijfelde het of ze zo dom waren om zich voor een derde keer te laten belagen, maar ze hield haar mond. 'En wat doen we met de nieuwe leiders hier in het Oosten? Ziet het ernaar uit dat zij nog enige problemen gaan veroorzaken?' opperde ze en schonk voor zichzelf haar glas weer vol. Ze had nog niet veel gehoord van de familie Mattiries, maar als bleek dat zij voor problemen zouden zorgen, moesten ze ook daar maar eens snel mee afrekenen.

Gen slikte en hield Eda's hand stevig vast voor steun. Hij sprak helemaal niet graag in zo'n grote groep. Hij had niet het charisma en de overtuigingskracht van Ioan. Zwijgend luisterde hij naar wat voorstellen en schudde toen zijn hoofd. 'De Mattiries moeten we zeker niet onderschatten ze hebben de steun van alle rijkelui en koopmannen in het oosten.'

Eda knikte. 'Ik was laatst op de markt. Iedereen heeft het erover en het schijnt dat er nieuwe, strengere controle regels komen. Een invoer systeem om te zien wie waar leeft en wat hij of zij doet. Ik weet niet in hoeverre ze het werkelijk uit gaan voeren en wanneer, maar als het zo is moeten we een stuk voorzichtiger gaan doen.' Ze zat er niet op te wachten dat ze hun boerderij zouden binnenvallen omdat Ioan zo nodig de waaghals wilde uithangen.

Ioan luisterde verveeld toe en speelde opnieuw met zijn bier. Al die praatjes over voorzichtigheid en onderschatting deden hem niets: hij wou concrete plannen maken hoe ze David naar beneden konden halen. Zijn tunnelvisie had hij niet eens door. 'We moeten een reden vinden dat de Mattiries familie óns nodig heeft. Als we eenmaal hun hulp hebben, dan hebben we David zo omver geworpen!' Hij lachte bij de gedachte en dronk weer van zijn bier.

Cateline rolde haar ogen bij het voorstel van Ioan. 'Denk je nou echt dat er een royale familie is die jou willen gaan helpen? Kom op en wees een beetje realistisch Ioan.' wierp ze hem tegen. 'Jongens, we moeten naar het grotere plaatje kijken! Het gaat niet enkel om David, het gaat om de hele samenleving. Ik weet dat je wraak wilt nemen op één man, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom hoe we de gemeenschap kunnen afhelpen van dit achterlijke systeem!'

'Nou, de geruchten gaan dat de Mattiries niet erg tevreden zijn met de adel. En er zijn voor zover we weten nog geen huwelijksverbonden. Dat zegt wel wat, toch?' Eugenides draaide de mok in zijn handen rond en staarde naar de drank. 'Maar ik ben het met Cat eens. het gaat niet alleen om David. Als we hem omver helpen, dan volgt zijn broer hem gewoon op. Als de hele Halley familie uitgeroeid is, dan nemen de andere families het wel over.' Ze moest een zwakke schakel in het systeem zien te vinden. Iets waardoor het hele spel in duigen viel. Of in ieder geval er voor zorgen dat het spel dat bestond drastisch veranderde.

Eda keek de kring rond, maar besloot verder niets te zeggen. Dit ging over politieke zaken en dat was niet haar sterkste kant. Ze kon enkel inbreng geven in de dingen die ze had gehoord in de stad een eind verderop. Toen ze zag dat praktisch alle mokken bier op waren, verdween ze naar de keuken om nog wat kruiken te halen. Altijd als er een vergadering werd georganiseerd, zorgde ze ervoor dat ze genoeg in huis had. Toen alles op de tafel stond, liep ze terug naar de keuken, waar ze uit het raampje keek, de weide op, waar het vee stond te grazen. Als ze dat alles zo hoorde, betekende het dat Gen binnenkort weer zou verdwijnen, ditmaal naar het Zuiden en daar zag ze ontzettend tegenop.

'Verdomme, Eugenides, er zal altijd wel iemand kunnen komen die David opvolgt. De vraag is: wie wíl de Halley's nog opvolgen als we ze allemaal omver hebben gebracht?' Ioan bonkte met zijn vuist op tafel en zuchtte diep uit. 'Hoe willen jullie in godsnaam een heel systeem omver werpen? Jullie denken té groot, te irreëel. Je bereikt de top van een trap alleen met kleine stappen.' Hij gebaarde naar Eda dat ze hem weer wat bier in moest schenken.

Ze wilde tegen Ioan ingaan. Normaal was hij altijd degene met de irreële, grote ideeën en nu brachten zij eens iets voor en was het weer niet goed. Ze beet om de binnenkant van haar wang om haar woorden tegen te houden, tot ze bloed proefde. 'Weet je wat, ik ga me er ook buiten houden ook. Je doet wel altijd alsof je met ons overlegt, maar je dramt gewoon altijd je zin door Ioan.' beet ze hem fel toe. 'Waarom zouden we überhaupt nog een vergadering houden als we toch alleen maar ja en amen mogen zeggen tegen jou ideeën, terwijl we zelf niets in mogen brengen?'

Gen lachte inwendig bij de woorden van Ioan. Zei hij nou echt dat zíj te groot en te irreëel dachten? Was dat niet iets voor hemzelf. Hij schudde onmerkbaar zijn hoofd toen Cat tegen hem in ging. 'We zijn niet voor niets bijeen geroepen. Ioan moet wel wat mee nemen in zijn besluiten.' Bij deze woorden keek hij de leider aan. Hopelijk zag hij zelf ook de logica hiervan in. Hij moest zich realiseren dat hij dit niet in zijn eentje kon en dat iedereen hier uiteindelijk vanwege hetzelfde doel was. Afwachtend keek hij zijn vriend aan.