De Buchanan Boerderij

Ioan besloot niet op Eda en Cateline te reageren, anders zou één van hun vast weer boos buiten gaan staan. Hij richtte zich dus op Eugenides. 'Het lijkt me dat we weer verspreid gaan. We moeten nog meer op onze hoede zijn dan de vorige keer. De families wéten dat we ook in de stad zijn. En we moeten ervoor zorgen dat we vóór hun in de stad zijn, best een tijd ervoor. Anders kunnen herbergiers argwaan krijgen, als we precies in die tijd inchecken in de herbergen.'

Cateline besloot het onderwerp van eerder te laten rusten: ze hadden beide duidelijk gemaakt dat ze niet in bed zouden kruipen met David Halley omdat Ioan dat graag wilde en meer konden ze dan ook niet doen. 'We moeten binnen druppelen. De eerste kunnen zometeen al vertrekken, moeten in paren rijden of alleen. Als groep trekken we veel te veel aandacht.'

Eugenides was het eens met deze voorstellen. 'Er is al een lijst op gemaakt door mij en enkele anderen van herbergen waar ze niet met vreemde ogen naar Oosterlingen kijken. Probeer niet te veel aandacht naar je afkomen te trekken of verzin iets anders als je denkt dat je die leugen op kan houden.' Kort keek hij naar Eda toen hij haar hand voelde, maar al snel praatte hij verder. 'Ioan, is het netwerk voor de communicatie ook al in gang gezet?' Ze hadden altijd enkele mensen die van plek naar plek reisden en informatie overbrachten met codewoorden en symbolen. Zo vaag en onduidelijk mogelijk voor onbekenden, maar doeltreffend voor degene die bij hen hoorden.

Eda zuchtte onhoorbaar uit toen Eugenidus niet op haar reageerde en haalde haar hand van zijn been af, om deze over elkaar te slaan. Of ze nou in het Zuiden zat of in het Oosten maakte ook niet veel uit, toch? Zwijgend luisterde ze naar de woorden van de rest, maar zat met haar hoofd eigenlijk geheel ergens anders. De helft van het verhaal ging dan ook langs haar heen.

'Inderdaad, we moeten zo snel mogelijk naar het Zuiden gaan,' stemde hij met Cateline in. Even keek hij naar een afwezige Eda, maar al snel wendde hij zich naar Eugenides. 'Ja, het is sinds paar dagen weer in gang gezet. Er zijn al enkele mensen in het Zuiden, maar natuurlijk ook in de andere steden.' Ze moesten een zo breed mogelijk overzicht hebben over Tarth. En uiteraard zou alles éérst langs Ioan gaan en dan pas langs de anderen,

'Ik wil best als eerste gaan met een andere vrijwilliger.' stelde Cat voor en keek de groep rond. Haar broer had vestigingen in het Zuiden, dus kon ze meteen wapens regelen voor de rest van de groep. 'Ik kan mijn broer in het Zuiden spreken en zorgen dat de aanvoer van wapens goed op gang komt, nog voordat iedereen er is.' Als ze geen wapens hadden, konden ze niets.

Eugenides hield zich afzijdig toen mensen zich aan meldden om in de eerste periode te vertrekken naar het Zuiden. Het was vanzelfsprekend dat hij zo lang mogelijk hier wilde blijven, zo lang hij kon en mocht van Ioan natuurlijk. Kort keek hij zijn vriend aan. Misschien zouden ze eens een goed gesprek moeten hebben voor ze aan het volgende plan begonnen. Gen had vragen over Elia en over Gwen, maar vooral moest hij het vertrouwen van de leider terug winnen.

Eda stond op van de kruk waar ze op zat en liep zwijgend naar de keuken toe. Ze haalde het raam van de haak aan en liet de koele avondlucht naar binnen stromen. Ze wist dat ze een fout had gemaakt door op te spreken in de groep, maar ze kon er absoluut niet tegen als Eugenidus haar zo negeerde. Gefrustreerd schoof ze een paar mokken op de tafel waar de vieze vaat stond en zuchtte diep uit. Als iedereen weg was, zou ze het er nog met hem over hebben.

Ioan knikte instemmend naar Cateline. 'Ik vind het een goed idee als je als eerste gaat met nog iemand. Misschien kan je ook wel bij je broer blijven? Dat is minder opvallend dan dat je in een herberg gaat, terwijl je ook bij je broer kan blijven.' Hij keek Eugenides aan. 'En ik blijf met Eugenides zo lang mogelijk hier, om nog wat mensen op te trommelen. Hopelijk.' En hij zou op deze manier Eugenides in de gaten kunnen houden.

'Dat zou ik kunnen voorstellen, maar ik weet niet of hij ermee in zal stemmen. Hij wil het liefst zo min mogelijk met de rebellen te maken hebben, hij doet het enkel omdat ik het hem vraag. Hij wil zijn bedrijf niet in gevaar brengen.' Ze wilde niet dat haar broer zou lijden onder Ioan, dus als hij niet wilde dat ze blij hem bleef, deed ze dat niet.

- soort van nieuw -

Toen Eda iedereen de deur had uitgewerkt, sloot ze deze en draaide hem meteen op slot. Zuchtend liep ze terug naar de keuken, waar ze de stoelen weer begon terug te zetten waar ze hoorde. De lege mokken zette ze op de tafel neer in de keuken: die zou ze morgen wel schoonmaken, nu had ze daar geen fut meer voor. In haar hoofd maalde nog steeds de beslissing die ze zojuist had gemaakt en ze zag er tegenop om het er met Eugenidus over te hebben, maar toch zou het gebeuren, dat wist ze.

Eugenides was nog met de mannen naar buiten gegaan, maar had ze als snel weggestuurd omdat het er zogenaamd te verdacht uit zou zien. Hij had ze echter voornamelijk weggewerkt zodat hij alleen met Eda kon praten. Hij kwam via de schuur weer binnen en sloot daar ook alles zo goed en zo langzaam mogelijk af. Hij zag op tegen het gesprek dat hij nu met zijn vrouw moest voeren. Toen hij de keuken binnen kwam, hielp hij haar eerst zwijgend met het opruimen. Pas toen ze klaar waren pakte hij haar hand vast en keek haar een lange tijd afwachtend aan. 'Ik denk niet dat ik het nog uit je hoofd kan praten, toch?'

Eda keek hem zwijgend aan toen hij haar hand vastpakte. 'Het is oneerlijk.' zei ze uiteindelijk en liet haar blik op hun handen rusten. 'Waarom kan ik geen deel uit maken van dit alles. Ik ben enkel "de vrouw van". Ik wil óók nuttig zijn Eugenidus en hoe sneller dit voorbij is, hoe sneller we hier kunnen zijn. Samen. Geen Ioan, geen rebellen, geen vergaderingen meer.' Ze was haast gefrustreerd door dit alles. 'Begrijp me alsjeblieft.'

Gen wilde haar graag zo dicht mogelijk tegen zich aan houden, haar vasthouden en er niets meer over zeggen, maar het moest wel. 'Het is het probleem dat nuttig zijn gevaarlijk is, Eda. Ik wil je alles behalve in gevaar brengen en het is niet dat ik denk dat je je niet redt, maar het is zo onvoorspelbaar en Ioan-' Hoofdschuddend liet hij haar weer los en draaide zich om, om de keuken door te lopen. 'Ik wil hier ook zo snel mogelijk uit zien te geraken. Er moet toch een andere manier zijn dan dit?'

'Nu weet je ook eens hoe ik me voel als jij me hier achterlaat!' riep ze gefrustreerd en haalde een hand door haar blonde haren heen. 'Ik ben altijd degene die achterblijft en maar moet afwachten of je wel weer heelhuids thuiskomt. Het is gewoon niet eerlijk!' De tranen stonden haar nader dan het lachen, maar ze weigerde om te gaan huilen. 'Heb ik jou ooit tegen gehouden om te gaan?' Ze sloeg haar armen over elkaar en bekeek hem toen hij begon te lopen. 'Ik heb je nooit iets verboden, dus waarom zou ik niet mogen gaan?'

'Eda-' Gen probeerde tussen haar woordenstroom te komen, maar kon haar niet zo makkelijk onderbreken. 'Eda!' Zijn ogen stonden op wanhopig, zijn hart kon het niet aan om haar zo te zien, zijn handen hieven zich gefrustreerd op. 'Ik heb het je nog niet verboden. Heb je me al horen zeggen dat ik je tegenhoud? Ik zou het zo graag willen, maar ik weet net zo goed dat dat egoïstisch is. Echt, ik hoop je te kunnen overtuigen dat het geen goed idee is, maar hoe kan ik dat doen? Wat moet ik doen om je hier te houden?' Hij zette een stap naar haar toe en wachtte haar antwoord af.

'Als jij niet gaat, ga ik ook niet.' zei ze na een lange stilte. 'Dat is de enige manier om me hier te houden, Gen. Ik ga niet nogmaals een paar maanden hier zitten wachten, vaak met weken zonder bericht.' zei ze zacht en wendde haar blik af. 'Dus voor wie kies je? Voor Ioan of voor mij?' Het was een oneerlijke vraag om te stellen, diep van binnen wist ze dat, maar het frustreerde haar zo dat hij haar iedere keer weer achterliet hier.

Gen wist dat het onmogelijk was wat Eda van hem vroeg. Hij kon dat niet doen, omdat hij dan niet alleen zijn vriend - alweer - in de steek zou laten, maar ook al de rebellen, het goede doel van de zaak, de verbetering van Tarth. 'Dan gaan we samen, maar dan wil ik ook zo dicht mogelijk bij je kunnen zijn. Als je in het kasteel terecht komt, moet ik je kunnen blijven bereiken. Anders houd ik het niet uit, Eda.' Hij keek haar over zijn schouder aan en haalde verwoed zijn handen door zijn haar.

Zonder iets te zeggen liep Eda naar hem toe en sloeg haar armen om zijn middel heen. Haar hoofd legde ze tegen zijn borstkas aan en zo bleef ze staan. Ze had antwoord op haar vraag, ze kreeg wat ze had gevraagd, maar indirect voelde het als een afwijzing: hij verkoos Ioan als nog boven haar en dat was geen prettig gevoel. 'Ik kan ook iets anders doen..' zei ze zachtjes. 'Ik hoef niet perse het kasteel in, toch?' Het was wel wat ze had voorgesteld, maar er waren vast anderen die die taak konden vervullen.

'Misschien is dat toch wel de meest geschikte plek. Je kunt je vast tussen de rest van het personeel voegen en binnen de muren van het kasteel ben je vrij veilig. De bewaking is ongekend.' Gen hield haar in zijn armen en drukte kusjes op haar lichte haren. 'Ik moet dit afmaken, Eda. Een laatste poging en echt als het niet lukt dan gaan we terug. Dan gaan we eindelijk eens echt aan onze boerderij werken. Ik kan een schuur bijbouwen voor extra schapen en hopelijk kunnen we dan aan een echte familie gaan werken.' Eugenides streek met zijn handen over haar rug en sloot zijn ogen.

Eda keek hem aan en knikte. 'Beloof je het me?' vroeg ze zacht en keek omhoog, zodat ze hem aan kon kijken. 'Beloof je me dat dit de laatste keer is? Dat het hierna voorbij is?' Ze had genoeg gezien en meegemaakt om te weten dat de missies van Ioan niet altijd goed afliepen. Kijk maar naar dat jonge meisje, Elia, zij is er ook niet goed uitgekomen.

Eugenides knikte. Hij legde zijn handen op haar wangen en streek met zijn duimen over haar jukbeenderen. 'Dat beloof ik je, Eda.' Hij glimlachte zwakjes en drukte zijn lippen zachtjes op die van haar. Met zijn activiteit bij de rebellen had Eugenides al meerdere malen zijn toekomst met Eda op het spel gezet, maar dat zou hij nu maar voor een laatste keer doen. Hij was benieuwd hoe Ioan hier op zou reageren, misschien was hij zelfs bang voor zijn reactie, maar pas op het laatste moment zou hij zijn oude vriend inlichten. 'Ik houd van je Eda. Vergeet dat nooit, oke?'

Eda glimlachte. 'Dat vergeet ik niet snel.' vertrouwde ze hem, met een lach toe en drukte haar lippen zachtjes op die van hem. Ze streek met haar vingers over zijn armen heen en keek hem kort aan. 'Ik zal aan Lyda vragen of ze een oogje in het zeil wilt houden hier, ik weet zeker dat ze daar vast geen problemen mee heeft.' Lyda was haar jongere zus die in één van de naastliggende dorpen woonde en wel eens op de boerderij kwam als zij en Eugenidus de stad in waren. 'Dan hoeven we ons daar in ieder geval geen zorgen over te maken.'

'Vertel Lyda maar dat ik ook gek op haar ben.' Gen glimlachte naar Eda en streelde door haar blonde haren. 'Het is erg aardig van haar dat ze ons zo veel uit de brand helpt.' Hij legde zijn handen op haar heupen en trok haar lichaam voorzichtig naar zich toe. Het werd tijd dat hij eens zou stoppen met zijn rebellen gedrag. Als twintigjarige was hij erg fel geweest in zijn overtuigingen, maar nu hij al weer bijna dertig was, namen andere prioriteiten zijn leven over. Eigenlijk sinds hij Eda voor het eerst had gezien, had hij de rebellen al niet meer op nummer 1 staan.

'Mm, dat zal ik doen.' zei ze zachtjes en sloeg haar armen om zijn nek heen. Nog altijd moest ze op haar tenen staan, om zonder problemen bij zijn lippen te kunnen: ze voelde zich af en toe een dwerg naast hem. 'Ik denk dat we maar eens een avondje vrij moeten nemen, geen rebellen, geen zorgen.. gewoon jij en ik samen.' fluisterde ze tegen zijn lippen aan en begon zachtjes te lachen. 'Wat denk je ervan?'