De Herberg.

[NEW]
Ioan zat in het donker in zijn kamer en staarde naar de enige kaars die brandde. De aanslag was alweer enkele dagen geleden en nog steeds had hij maar nauwelijks mensen kunnen optrommelen om hem te helpen Elia te bevrijden. Dus had hij uit pure wanhoop maar contact met Gwen opgenomen en gevraagd of ze naar hem toe kon komen. Hij had de deur voor haar opengehouden en had al een fles wijn open staan.

Gwen had met verbazing vernomen van één van de andere rebellen dat Ioan haar wilde spreken. In eerste instantie had ze er niets van willen weten, maar toen het over Elia bleek te gaan, was ze toch op zijn verzoek in gegaan. Nu kwam ze de trap op met een zekere doel dat doorklonk in haar harde gestamp op iedere trede. Toen ze de kamer bereikte en Ioan als een zielig hoopje in het donker zag zitten schoten de woorden er allemaal tegelijk en door elkaar uit. 'Alle Goden nog aan toe. Hoe kon je dát laten gebeuren. Je bent een eikel Ioan! Een zelfzuchtige arrogante eikel, weet je dat? Eerst jaag je alle rebellen de nederlaag in en dan kun je Elia, een onschuldige meid, niet eens veilig houden? Verdomme! Wie weet wat ze nu met haar doen?' tierde ze door het vertrek.

Ioan hoorde haar voetstappen al van verre en zuchtend dronk hij zijn zoveelste glas wijn op. Dit zou een vreselijk gesprek worden. Hij hoorde dus al haar woorden maar aan en probeerde zo onverschillig mogelijk te blijven. Tot ze hem begon te beschuldigen. 'Ik heb jou verdomme niet in het veld gezien, Gwen! Of Eugenides! Of alle tientallen andere rebellen die zogenaamd mee zouden vechten. Jullie waren laf. Ik stond daar te vechten, ik ben geraakt door een zwaard, en dan beschuldig je mij dat ik Elia niet kon beschermen? Ik had verdomme tegen haar gezegd dat ze weg moest blijven!'

'Omdat jij mij niet in het veld wilde, Ioan! Ik ben maar een vrouw, weet je nog? En je wilde noch mijn hulp noch mijn advies aannemen. JIj wilde dat belachelijke plan uitvoeren en niemand had er vertrouwen in. Ik neem het hen echt niet kwalijk dat ze hun identiteit geheim hebben gehouden. Weet je hoeveel spionnen en infiltranten hun plek binnenin nu kwijt zijn? En trouwens die verwonding kan nooit zo erg zijn aangezien je hier gewoon levend en wel voor me staat!' Gwen raasde door. Pas als alles er uit was, kon ze serieus naar hem luisteren. Maar als het aan hen beiden lag, zoals altijd, kon dat nog lang duren.

'Ik sta hier, omdat ík me niet door iets uit het veld laat slaan, integenstellig tot jou en alle andere lafaards die hun vrienden en mede-rebellen de dood of het gevangenschap in zagen rennen. Wie ben jij om je in zo'n situatie aan de zijlijn te laten plaatsen door iemand?' Hij sloeg zijn handen voor zijn eigen en kreunde geergerd. 'Wanneer heb je het nou eens door?' schreeuwde hij. 'Dat jouw plan niet had gewerkt. Mijn plan heeft niet gewerkt. Niemands plan had gewerkt op dat moment, maar we moesten gewoon íets doen! Voordat alle families weer in hun eigen streek waren.'

'Ik heb me niet door iemand aan de zijlijn laten plaatsen, Ioan. Snap dan dat er slimmere mensen dan jij bestaan! Ik koos ervoor omdat ik mijn identiteit wilde beschermen en meer nog mijn leven. Wat had ik daar tussen die mensen kunnen doen zonder wapens? Ik had mezelf de dood ingejaagd. En dat was ook gebeurd als anderen mee waren gaan vechten.' Haar stem sloeg geërgerd over en ze liep naar de man toe. 'Had dat dan toegeven, idioot. Jij laat je trots te veel in de weg komen van je verstand en dat komt niemand ten goede, zoals je ziet. Het is jóuw schuld dat Elia meegenomen is. En het zal jouw schuld zijn als ze haar iets aan doen.' Ze prikte een vinger tegen zijn borst en keek hem met een kille blik aan.

'Jullie zijn geen haar beter dan dat zij waren!' schreeuwde hij, terwijl hij naar haar toe boog. 'De mannen en vrouwen die hun leven hebben opgeofferd voor hun doel. Voor ons doel. Zij hadden echtgenoten, kinderen, vrienden, familie. En jullie waren gewoon egoïstisch.' Hij sloeg haar hand weg en keerde zich om. IJsberend liep hij door de kamer en gunde Gwen geen blik meer waardig. 'Het is mijn schuld dat Elia meegenomen is en dat weet ik. Maar ik neem er in elk geval verantwoording voor op en ik ga haar bevrijden. Jij neemt dat niet voor het feit dat je ons in de steek hebt gelaten!'

'Probeer mij niet de les te lezen over egoïsme, Ioan. Dat kan vooral jíj niet doen.' Gwen sloeg haar handen beschermend over elkaar toen hij ze weg sloeg. Ze was niet iemand die snel geintimideerd was door schreeuwende brede mannen. Ze kon ze verbaal wel aan en als ze geweld gingen gebruiken was ze altijd nog sneller dan hen. Ze lachte zonder humor bij zijn laatste woorden en ging demonstratief op een stoel zitten. 'Jij denkt dat je ín het paleis kunt komen en dan ook nog in de kerkers?'

Gefrustreerd keek hij haar aan en plofte ondertussen op de stoel. 'Ik denk het niet, maar ik hoop het. Ik moet iets doen, in tegenstelling tot jij en je andere verraders, die al dagen uit hun neus aan het eten zijn.' Demonstratief sloeg hij ook zijn armen over elkaar heen en keek hij Gwen aan. 'Ik heb mensen nodig die me kunnen helpen om Elia en de anderen te bevrijden. Jij moet erachter komen wat er met de gevangenen gaat gebeuren. Je moet het uit David zien te krijgen.'

'Weet je wat voor een gekkenhuis het is daar? Ik zit heus niet uit mijn neus te vreten. Bovendien heb ík een manier gevonden om ongemerkt in de kerkers te komen. Tenminste zonder dat iemand er raar van opkijkt. Ik breng het schaarse eten naar de kerkers. Ik mag niet dicht bij de gevangen komen, maar ik weet hoe het er uit ziet.' Gwen had een mok voor haarzelf gevuld met wijn en dronk er nu van. 'En ik krijg niet veel meer uit David. Hij is- anders,' voegde ze er nog vlug aan toe.

Gefrustreerd sloeg hij zijn handen in de lucht in een hopeloos gebaar. 'Iemand zoals David verandert niet zomaar, dus lieg niet tegen mij, Gwen! Krijg desnoods informatie uit elke willekeurige bewaker die daar loopt, als je maar weet waar die gevangenen naartoe gaan als de families weer naar huis gaan!' Hij pakte de rand van de tafel vast en leunde er vermoeid tegenaan, terwijl hij zijn ogen sloot. 'Maar het is mooi dat je de kerkers in kan komen. Kan je me beschrijven hoe het eruit ziet?'

Gwen voelde haar blik verstarren en ze keek geërgerd weg. Hij wist niet hoe David zo plots veranderd was. Of in ieder geval dat er een verandering had plaats gevonden in zijn houding. Maar net zoals ze iets verdacht zocht achter Davids gedrag, zocht ze dat ook bij Ioan. Waarom was hij zo gericht op het bevrijden van de gevangen? Ging het dan toch echt om Elia? Ze besloot maar meteen daar op in te gaan. Ze vond het vervelend als mensen om hun bedoelingen heen draaiden. Was gewoon eerlijk! 'Waarom?' vroeg Gwen daarom met een opgetrokken wenkbrauw.

Verward draaide hij zich om: hij was het niet gewend om een vraag terug te krijgen op een bevel van zijn kant. 'Waarom?! Omdat ik mijn rebellen, mijn vrienden, mijn familie eruit wil krijgen. Zij hebben het niet verdiend om opgesloten te worden. Als de koning informatie uit iemand wil krijgen, zal hij mij moeten krijgen. Dat is eerlijk genoeg.' Hij zuchtte en nam plaats op een stoel. 'Ik wil vooral Elia eruit krijgen... Zij verdient dit al helemaal niet.'

Gwen rolde met haar ogen om leunde nonchalant naar achteren in haar stoel. 'Ioan, je bent een waardeloze leugenaar en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom je zelf niet geinfiltreerd bent. Jij kunt nooit je gedachtes voor je houden en daarom is het maar goed dat je niet gevangen genomen werd want anders waren we er allemaal bij gelapt door jouw onnozelheid.' Ja, Gwen moest bekennen dat ze plezier putte uit het neerhalen van de rebellen leider ook al sloeg haar betoog nergens op. Ze keek echt wel naar hem op, maar het lag in haar aard om overal tegenin te gaan en dus ook tegen Ioan. 'Je behandelt haar als grof vuil, maar je wil haar wel zo snel mogelijk uit de handen van de vijand krijgen?'

'Ja, is dat zo moeilijk om te begrijpen, Gwen? Ik heb je aangenomen om je hersenen en je kwaliteiten om mannen te verleiden. Dat eerste punt lijkt nu even niet te werken.' Gefrustreerd schraapte hij zijn keel en sloeg hij zijn armen over elkaar heen. 'Vertel nu maar eens hoe die kerkers eruit zien en hoe de bewaking in elkaar zit. Misschien kan ik wel infiltreren tussen de bewakers... Als ik mijn baard eraf scheer, zal niemand mij herkennen.' Opnieuw schonk hij zijn glas in en nam hij een gulzige slok van de vloeistof. 'En ik ben geen slechte leugenaar, Gwen. Dat zou je kunnen weten als je langer bij de rebellen had gezeten. Want wie heeft dit allemaal opgezet? Ja, ik.'

Gwen hief haar kin op en maakte een verontwaardigd geluid. Ze hadden haar nooit verteld dat ze een hoer moest spelen toen ze klaar gestoomd werd om spionne te worden. Maar, ach, als vrouw, wat voor andere kwaliteiten had je dan? Er werd niet veel verder gekeken door mannen zoals Ioan. 'Maar je bent wel dom genoeg om te denken dat je zelf Elia uit het gevang kunt krijgen. Het is heus niet zo makkelijk om daar binnen te dringen. De toegang alleen staat vol met bewaking. Iedere trede wordt in beslag genomen door één van de mannen totdat je uiteindelijk de kerkers bereikt. Ik heb geen grote vensters gezien, behalve de kleine met tralies bewerkte raampjes in iedere cel.'

'Ik ben niet dom genoeg om te denken dat ik de kerkers in kan,' zei hij verontwaardigd en wees uit het raam naar het paleis van de Storm familie. 'Maar ik kan wel dichtbij of zelfs in het paleis komen. Ik zoek een eerste de beste adellijke persoon, zet een mes tegen hem of haar's nek en eis om de persoon te ruilen voor Elia. En dan komen we later wel met een plan om de anderen te bevrijden. Dat zijn mannen, die zullen makkelijker kunnen overleven in de kerkers.'

'Ioan, hoor je jezelf nu praten? Denk je werkelijk dat dat gaat werken? Als je al binnen komt, dan is het nog maar de vraag of je er levend uitkomt. En dan is het met Elia ook gedaan en vanzelfsprekend ook met alle andere rebellen als ze informatie uit jou krijgen.' Gwen pakte vermoeid wat wijn en dronk er gulzig van. Ioan kón geniale plannen hebben, maar die kwamen er nu niet echt uit. 'Waarom denk je er niet nog een dag over na voordat je iets roekeloos doet? Of laat me in ieder geval wat meer informatie vergaren,' verzuchtte ze.

'Bij de goden, Gwen! Ik hoor jou niet met betere plannen opkomen?!' Gefrustreerd sloeg hij een nieuw gevuld glas wijn achterover en nam weer plaats op een stoel. Een nacht wachten?! Zoveel tijd had Elia niet. 'Zorg er dan voor dat je echt met informatie terug komt! We hebben niet meer zoveel tijd, Gwen. Zorg alsje-, alsjeblieft dat je met informatie terug komt, het liefste van David of van een van de bewakers van de kerkers.'

'Zo heel veel 'goede' plannen bestaan er niet als het gaat om het infiltreren van een sterk bewaakte kerker om iemand te bevrijden die wordt gezien als rebel en veroorzaker van leed en wat nog meer.' Gwen deed geen moeite om haar sarcasme voor zich te houden. 'Ik zal mijn best doen. Voor Elia.' Gwen schonk zichzelf nog een laatste beker wijn in en keek Ioan aan. 'Maar verwacht niets meer van David. Zoals ik je al heb verteld: die man zegt mij niets meer. Zelfs niet als ik mijn lichaam het werk laat doen.' Ze trok een afkeurend gezicht en dronk rustig van de wijn.

Hij fronste en bedacht wat ze anders kon doen nu David haar niet meer zag staan. 'Ga met een andere Halley broer? Of een hoge bewaker? Of een of andere nietsnut die heel toevallig wel iets weet over de kerkers? Ik heb er vertrouwen in dat je erachter komt, Gwen, maar het heeft nu wel een hoge prioriteit: straks zijn ze er vandoor naar Evenfall.' Hij dronk ook rustig van zijn wijn en staarde uit het raam naar het paleis. 'We kunnen ook een hinderlaag opzetten en een van de familieleden ontvoeren? En op die manier ervoor zorgen dat ze niet weg kunnen uit Tyrosh?'

Gwen rolde met haar ogen en sloeg haar benen over elkaar. 'Dat heb ik natuurlijk allang geprobeerd. Gregoire is echter nooit ergens te vinden en er gaan geruchten over hem rond.. Ik denk niet dat hij behoefte heeft aan een bed partner. En verder-' Ze zuchtte en knikte. 'Ik ga uitvinden wat de plannen zijn.' Ze draaide de wijn in haar mok rond en richtte haar hoofd op. 'Ik weet niet of dat een goed idee is. Ik heb veel gehoord van de rebellen in de stad, Ioan. Ze zien het nu nog niet echt zitten om meteen weer aan te vallen. Ze vertrouwen het niet. Dat wordt door heel de stad gefluisterd.'

'Ik snap dat de anderen het niet durven en er tegenop zien om iets te doen... Daarom zal ik het alleen doen. Of samen met paar goede vrienden: zij haten de families zo dat ze voor elke aanval vooraan staan. We zorgen ervoor dat we het paleis in de gaten houden, en als een adel lid naar buiten komt, dan pakken we hem of haar. Daar hoeven we niet tientallen rebellen voor nodig te hebben. Als jij gewoon ervoor zorgt dat je achter de plannen komt, dan regel ik dit gedeelte. En als het mislukt, dan-' Hij haalde zijn schouders op. 'Dan heb ik het in elk geval geprobeerd. Dan kan ik van binnen de kerkers proberen te ontsnappen.'

Gwen nam het plan van Ioan in zich op en haalde haar handen door haar haar. 'Ik heb bewondering voor je moed, Ioan.' Ze maakte de mok met wijn leeg en richtte haar ogen op de rebellenleider. 'Je weet dat ik in ben voor meer. Maar ik heb het al vaak genoeg gezegd en het blijkt keer op keer dat je me alleen maar als informante wilt, maar weet dat ik bereid ben verder te gaan.' Ze zette de mok weg en kwam toen langzaam overeind. Ze rekte zichzelf uit en streek haar jurk plat. 'Als ik informatie heb laat ik dat weer aan dezelfde persoon weten. Die moet jouw mannetje kunnen bereiken. Wil je nog dat ik iets aan Elia doorgeef als dat me lukt?'

Hij liep naar de deur en versperde haar de weg. 'Gwen, ik-' Hij slikte en knikte toen. 'Als je echt in bent om meer te doen, dan neem ik je aanbod aan. Zoek uit - naast de informatie over de kerkers - wie van de familie leden je het beste naar buiten kan leiden. Het liefst met zo min mogelijk bewakers. Geef een goede smoes, word vriendin van iemand, verleid een man... Het maakt niet uit wie, als we David er maar mee kunnen chanteren.' Hij stapte uit de deuropening vandaan en haalde diep adem. 'Zeg dat ik haar ga bevrijden.'