De herberg

Een herberg in het centrum van de stad Lorath

Cateline zat met haar benen op de tafel en wachtte tot Ioan zijn entree zou maken. Ze hadden hier afgesproken, want sinds ze hier waren hadden ze elkaar nog niet gezien. Ze moesten nog eens hoog nodig overleggen over het plan. Het zat in elkaar, maar de puntjes moesten nog op de i worden gezet. Met een mok bier wachtte ze op hem. Het uitzicht vanaf hier was prachtig, maar inmiddels deed het haar niet meer zoveel: ze was veel te veel bezig met het plan.

Ioan had een dikke sjaal om zijn hoofd geslagen, deels tegen de koud, en deels om niet herkend te worden. Hij liep de herberg binnen en liep rechtstreeks naar de kamer toe, waar hij met Cateline had afgesproken. Toen niemand keek, ging hij de kamer binnen en sloot hij snel de deur achter zich. Hij deed zijn sjaal af en zag al snel Cateline zitten. 'Hé, Cat,' begroette hij haar, terwijl hij ook zijn dikke jack uit deed. 'Heb je wat te drinken?'

Cat keek op toen de deur zonder pardon open werd gezwaaid en met de grootste zorgvuldigheid weer werd gesloten. 'Ook een goedemorgen.' grijnsde ze en hield haar mok bier omhoog. Ze had er pas een paar slokken uit genomen, dus hij zat nog redelijk vol. 'Als je een nieuwe wilt, daar staat de kruik.' Ze wees naar de andere kant van de kamer en keek hem kort aan. 'Je hebt er lang over gedaan.' constateerde ze na een korte stilte en wachtte op zijn verklaring.

Ioan deed als laatste zijn mantel af en haalde zijn schouders op. 'Ik nam een omweg. Er lopen sinds gisteren wachten door de stad heen. Dan vragen ze naar je paspoort en dergelijke.' In de hoek van de kamer vulde hij zijn kruik, waarna hij tegenover haar plaats nam en een flinke slok bier nam. 'Hoe gaat het met je broer? Heb je al contact met hem gehad?' vroeg hij nieuwsgierig. Ioan was pas enkele dagen in het Zuiden, terwijl Cateline er al ruim een week zat.

Cateline knikte. 'Alles is geregeld. Hij heeft me beloofd dat hij alles wat we nodig hebben zal leveren. Iedere keer in kleine hoeveelheden op verschillende adressen op verschillende tijdstippen, zodat het niet opvalt.' vertelde ze hem met een glimlach en dronk haar mok bier leeg. 'Dus, zijn er nog mannen geweest die zich bij ons wilde aansluiten?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze haar voeten van de tafel afhaalde en naar de andere kant liep om haar mok te vullen. 'Wat heb je eigenlijk nog in het Oosten gedaan? Oh en hoe gaat het met Elia? Gaat het weer beter met haar?' Eigenlijk was ze alles behalve geïnteresseerd in Elia, maar uit beleefdheid vroeg ze het.

Ioan glimlachte na haar woorden en knikte instemmend. 'Het is mooi dat je broer zo loyaal aan ons is. Zonder hem waren we nergens geweest,' zei hij gemeend, terwijl hij zijn eerste glas bier vluchtig opdronk en deze al snel weer vulde. 'Ja, er waren wat mannen, niet spectaculair veel. Maar het waren mannen die wel allemaal iets kunnen. Het zijn geen nietsnutten.' Hij haalde zijn schouders op bij het noemen van Elia. 'Goed, onder de omstandigheden. Ik heb haar eigenlijk al een tijdje niet meer gezien.'

'Ach, we hebben meer aan een paar goede mannen dan aan veel nietsnutten.' Cateline nam weer plaats in de stoel waar ze eerder op had gezeten. 'Oh, ik dacht dat je zo loyaal aan haar was.' Ze had Elia nooit gemogen. Vanaf het begin af aan had ze het een dom wicht gevonden en ze snapte dan ook niet dat Ioan haar altijd onder zijn hoede had genomen. Cat geloofde niet dat hij enkel Elia had gehad, maar wat ze wel wist, was dat hij vele nachten met haar door had gebracht.

Ioan nam ook weer plaats en legde nu zijn benen op tafel, toen zij ze er vanaf had gehaald. Hij negeerde haar woorden over Elia en dacht er diep over na. Het was waar, hij was eerder loyaal aan haar geweest. En dat was op iets vreselijks uitgelopen. Dat wou hij niet nogmaals met iemand laten gebeuren. 'Alsof jij een zuiver verleden hebt,' mompelde hij en trok een wenkbrauw naar haar op. Eigenlijk blufte hij, goed kende hij haar niet. Hij wist enkel dat ze een leuk koppie had en een heerlijk lichaam.

'Hoe bedoel je "zuiver verleden". Kom op, Ioan, je denkt dat je me kent, maar je weet zelf ook dat het alles behalve de waarheid is.' Ioan wist niets over haar. Enkel dat ze een broer als wapensmid had en geen ouders meer. Hij wist niet eens waar ze vandaan kwam. 'Daarbij weet ik zeker dat ik een stuk braver ben dan jij.' zei ze met opgetrokken wenkbrauw, waarna ze een slok bier dronk. 'En daarbij, het was niet aanvallend bedoeld, je reactie zegt me enkel al genoeg. En die arme meid... ze ligt nog steeds in bed op je te wachten.' Ze moest grinniken bij het idee. Elia was veel te onschuldig om alles wat er gebeurde in te zien.

Ioan gezicht verstrakte bij haar woorden. 'Ze is door mijn schuld in de gevangenis belandt, Cateline. Ze heeft geen woord gerept over ons, dus houd je mond over haar, oké? Dan houd ik mijn mond over jou. Want inderdaad, jij weet niets over Elia en ik weet niets over jou.' Ondanks zijn woorden moest hij toch lachen en dronk hij van zijn bier. 'Geloof me, je bent véél braver dan dat ik ben. En als ik de keuze had gehad, dan had jíj allang in bed op mij liggen wachten.'

'Oké, prima, ik zeg niets meer over haar.' mompelde Cat, terwijl ze haar handen onschuldig omhoog stak. Ze snapte nog steeds niet waarom hij zo beschermend tegenover haar was, maar ze liet het voor wat het was. 'Als het aan jou lag, lagen alle vrouwen in het kamp voor je met gespreide benen, dus die opmerking van je verbaast me niets.' merkte ze oprecht op. Soms was het enige waar Ioan aan dacht, seks. 'Ik mag hopen dat je wel beter weet. Mij krijg je dat bed echt niet in, al was je de laatste man op aarde.' Dat was wellicht niet de gehele waarheid.

Ioan leunde achterover en lachte hard om haar woorden. 'Ik wil niet elke vrouw uit het kamp in mijn bed hebben. Ik wil jóú erin hebben.' Hij knipoogde naar haar en dronk grinnikend van zijn bier. Eda was ook nog een optie geweest, maar die had Eugenides en was veel te trouw. Cateline daarentegen… Hij wou wel weer eens wat anders dan meisjes, zoals Elia. Hij wou iemand die zelf initiatief nam en niet als een hond tegen zijn benen lag. 'Dat zullen we nog weleens zien.'

Cateline rolde met haar ogen en knikte. 'Dat zullen we inderdaad wel zien ja.' Ze kon niet ontkennen dat ze vroeger altijd jaloers was geweest op Elia. Ze snapte niet wat dat meisje had wat Ioan zo graag wilde. Ze was soft, zei nooit iets, kwam niet voor zichzelf op. Ze was praktisch gezien gewoon een slaaf. 'Wat is het, waarom je Elia zo geweldig vond?' vroeg ze uiteindelijk. 'Ik weet dat ik heb gezegd dat ik niets meer zou zeggen over haar, maar kom op..' Ze was echt oprecht nieuwsgierig naar zijn antwoord

Ioan keek haar geërgerd aan en gooide zijn lege beker in de hoek van de kamer. 'Elia heeft nooit tot de rebellie behoord. Als ik bij haar was, dan kon ik alles even vergeten. Daarom was ik vaak bij haar. Maar ik heb nooit gezegd dat ik haar geweldig vond.' Ioan stond uiteindelijk toch maar op om zijn beker weer op te pakken en deze weer te vullen met bier. 'En jij dan? Heb je nooit een andere rebel zover gekregen om je bed warm te houden?' vroeg hij met een grijns.

'Hoe moeilijk denk je dat het is om één van die leeghoofden te verleiden?' vroeg ze spottend. 'Niet dat er iets goeds tussen loopt, ze zijn allemaal zo lelijk als de nacht.' Van sommige snapte ze best dat ze zich aansloten bij de rebellen: niemand anders wilde ze hebben. Er waren wel eens mannen geweest, maar ze zocht altijd degene uit die er goed uitzagen. Jonge, sterke kerels, niet de oude verlepte vellen die er rondliepen. 'En naast Elia, met welke van de vrouwelijke rebbelen heb je nog meer het bed gedeeld?' vroeg ze nieuwsgierig en keek hem aan. 'Volgens mij kan ik beter vragen met welke je nog niet in bed hebt gehad.'

Ioan schudde tuttend zijn hoofd. 'Kleineer de mannen niet zo. Zij vechten voor onze doelen, dan verdienen ze ook een fijne nacht samen met een vrouw.' Hij was inmiddels opgestaan en dronk gulzig van zijn bier. Hij liep naar haar toe en bleef achter haar stil staan. 'Dat kan je inderdaad beter vragen, maar op beiden vragen heb ik geen antwoord. Ik houd het na dertig echt niet meer bij hoor.' Hij lachte en legde zijn handen op haar schouders. Haar huid was zacht en hij smachtte - vooral door dit gesprek - om meer van haar te zien en te voelen.

Cateline rolde met haar ogen. Soms had ze ontzettend veel zin om die jongen een klap te geven, maar ze hield zich altijd in. Toen ze zijn handen om haar schouders voelde, stokte haar adem kort, maar al snel deed ze weer alsof het haar koud liet. 'En waarom zou ik me precies achteraan die rij van vrouwen sluiten?' vroeg ze zich hardop af en keek hem, over haar schouder, aan.

Ioan's handen gleden over haar schouders naar haar armen en streelde zo haar huid door haar kleding heen. 'Dat weet ik niet, dat moet je aan hen vragen,' grinnikte hij en tikte op haar neus, toen ze omkeek. Met een grote grijns keek hij haar aan en drukte een pluk achter haar oor. 'En je weet dat het er ooit wel van zal komen. Als het niet nu gebeurt, dan gebeurt het wel over paar dagen.' Hij haalde zijn schouders op, alsof het de normaalste zaak was en wachtte op haar antwoord.

'Oh en waarom zou ik toegeven? Hè, waarom zou ik seks hebben met de man die toch praktisch heel het Oosten heeft bereden?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw. Inmiddels was ze opgestaan en stond ze pal voor zijn neus. 'Geef me één goede reden Ioan.' Haar stem klonk boos, hoewel ze dat niet was. Eerder gefrustreerd over zijn zekerheid: het viel van zijn gezicht af te lezen dat hij wist dat ze in zou stemmen.

Ioan grinnikte geamuseerd toen ze voor hem kwam staan en legde zijn hand op haar wang. 'Bij de Goden, je bent nog mooier als je boos bent, Cat.' Zijn andere hand kwam op haar heup te liggen en zo trok hij haar dichter naar hem toe. 'Omdat je niet wil weten wat je mist als je niet eens één avond bij me bent gebleven,' murmelde hij dichtbij haar lippen en met een brutale blik keek hij haar aan. De vingers die op haar heup lagen, knepen hard in de huid en zijn verlangen was overduidelijk op zijn gezicht af te lezen.

Cateline's mond vormde een vlakke streep en ze vernauwde haar ogen. Ze legde haar eigen handen op die van hem en trok ze van haar heupen af. 'Ik ben niet zo makkelijk om te praten zoals al die andere sloven.' siste ze zacht, al voelde ze hoe haar hart een paar keer sneller sloeg, toen Ioan's lippen wel angstig dichtbij kwamen. Ze zou niet toegeven aan zijn woorden, ze was niet één of andere meid die hij gewoon kon krijgen wanneer hij dat wilde. Zo wanhopig was ze niet.

Ioan fronste verward en haalde zijn handen van haar lichaam af. 'Ik heb nooit vrouwelijke sloven gehad, Cateline.' Oké, hij was hier en daar soms wat hardhandig geweest, maar opzettelijk had hij hun nooit pijn willen doen. Hij had trouwens ook een goede les geleerd van Elia en hij zou nooit meer iemand op dusdanige manier behandelen. Mild zou hij nooit zijn, maar hoe hij Elia had behandeld, was ronduit walgelijk geweest. Opnieuw pakte hij haar vast en keek hij haar doordringend aan. 'Ik kan echt niet over de oorlog en de rebellen en weet ik veel gaan praten met deze spanning.'

'Welke spanning?' vroeg ze quasi-verbaast en liet haar blik over zijn lichaam glijden, naar beneden toe. 'Ah, die spanning.' grijnsde ze, als antwoord op haar eigen vraag. 'Als je dit zo graag wilt...' Ze pakte tijdens haar woorden zijn handen beet en liet deze over haar lichaam glijden. 'Moet je er toch echt iets voor doen.' Net boven haar heupen stopte ze en zette een stap naar achteren. Het voelde voor haar als een pleziertje: als Ioan iets wilde, zorgde hij er ook voor dat hij het kreeg en zij stond nu in de positie om het van hem af te houden.

Ioan rolde met zijn ogen bij haar woorden en keek afwachtend toe wat ze met zijn handen zou doen. Zijn ogen volgde de delen van haar lichaam waarover zijn handen werden geleid en moeizaam slikte hij, toen ze net boven haar heupen stopte. Met een geërgerde blik keek hij haar aan en sloeg hij zijn armen over elkaar heen, waarna hij weer zijn beker vulde met bier op om adem te komen. 'Wat moet ik dan doen?' vroeg hij zo achteloos mogelijk.