De Herberg.

Het was na de vergadering en Elia zat wat stil op een stoel in het hoekje van de kamer. Ze waren pas net terug, maar ze was bang voor wat er zou gaan komen: ze kende Ioan goed genoeg om te weten dat hij waarschijnlijk furieus was op haar. Wat ze daarnet had gedaan was iets wat ze nooit deed, en het duurde niet lang, voordat ze herinnerd zou worden aan de reden waarom ze het nooit deed. Altijd als ze haar mond opentrok en iets voorstelde waar anderen bij waren, werd hij woedend op haar.

Ioan liep de kamer binnen en sloeg de deur met een klap achter zich dicht. Hij was razend en dat was aan elke porie in zijn lichaam te zien. 'Hoe durf je?! siste hij en wees beschuldigend naar Elia. 'Hoe durf je me zo voor gek te zetten? Zag je hun gezichten niet? Ze lachte me inwendig uit, omdat mijn meisje het beter denkt te weten dan ik. En dat. is. niet. zo.' Hij liep naar haar toe en pakte hard haar arm vast. 'Waag het niet nog eens om zo'n streek uit te halen!'

Elia kromp ineen toen hij begon te schreeuwen tegen haar en jammerde toen hij haar arm beetpakte. 'Het spijt me, ik wilde je alleen maar helpen... ik wilde je niet vernederen of voor schut zetten, dat weet je.' piepte ze, terwijl de tranen over haar wangen rolde. 'Het spijt me echt oké? Laat me alsjeblieft los.' Haar stem was zacht en breekbaar; precies hoe ze zich op dit moment voelde.

Hij liet haar met een ruk los en na haar nog een waarschuwende blik te hebben gegeven liep hij de kamer weer in. Hij wou niet dat de wonden zichtbaar waren en dat mensen er vragen bij zouden kunnen stellen. Kwaad schopte hij tegen een stoel en keerde zich weer naar haar om. 'Je weet dat ik het haat als je je bek open trekt en toch doe je het. Waarom, Elia?! Waarom!' schreeuwde hij en haalde gefrustreerd een hand door zijn haren.

'Ik wilde je helpen oké! Ik wil alleen maar dat de plannen slagen, meer wil ik niet.' Eugenidus had zelf gezegd dat Ioan's plan niet waterdicht was. Het enigste wat ze had willen doen was hem helpen. 'Waarom waardeer je mijn hulp nooit?' De tranen biggelde nog steeds over haar wangen heen. Niet alleen omdat hij haar pijn had gedaan, maar ook omdat ze was gekwetst. Ze werd keer op keer gekwetst... waarom was ze hier überhaupt nog eigenlijk?

Keer op keer haalde ze het bloed onder zijn nagels vandaan, maar ook elke keer bracht ze met haar tranen iets bij hem teweeg. Zuchtend ging hij op een stoel zitten en keek haar aan. 'Oorlog is gewoon niets voor vrouwen. En al helemaal niet een opstand zoals deze. Er zullen doden gaan vallen als we dit niet goed plannen, begrijp je dat?' Hij was wat kalmer geworden en opende ondertussen een fles drank. 'Wil je ook wat?'

'Nee... nee natuurlijk wil ik niet dat er doden vallen. M-maar mijn plan was toch een goed plan?' stelde ze zachtjes en beet op haar lip. De tranen waren inmiddels gestopt, maar van binnen voelde het nog steeds alsof ze huilde. Ze trok haar benen op en sloeg haar eigen armen om zich heen. Op momenten als deze voelde ze zich zo verschrikkelijk.

'Een goed plan?' Hij moest lachen en schudde zijn hoofd. Verder zou hij er niet zoveel over. Het was een goed plan geweest, maar niet een reëel plan. Het had nooit uitgevoerd kunnen worden. Hij dronk verder van de fles drank en keek toen uit het raam. 'Ik zal blij zijn als we weer naar huis kunnen. Ik word gek van die stank en die constante herrie van de zee.' Hij wist nog hoe graag hij de zee had willen zien toen hij klein was geweest. En stiekem hield hij er toch nog steeds van.

Elia was teleurgesteld in zijn antwoord. Gwen en Eugenidus hadden het een goed plan gevonden. 'Ik vind het hier best wel oké.' Ze zat nog steeds opgevouwen op de stoel en was niet van plan om er binnenkort uit te komen. De plek op haar arm waar hij haar daarstraks had beetgepakt, deed nog steeds pijn en het zou haar niets verbazen als er morgen een grote blauwe plek zat.

Ioan keek naar Elia die opgerold in de hoek zat en besteedde weinig aandacht aan haar. Alles wat hij nu zou zeggen, zou toch verkeerd zijn. Hij ging op een stoel in de kamer zitten en pakte zijn mes tevoorschijn, om het langzaam te slijpen. Hij had hem enkele dagen geleden in een gevecht gebruikt en daardoor was hij erg achteruit gegaan. 'Ben je eigenlijk gelukkig, Elia?' vroeg hij uit het niets en keek het meisje afwachtend aan.

Elia schrok van zijn vraag en knikte angstvallig. 'J-ja hoor.' Was ze eigenlijk wel gelukkig? Het grootste deel van de tijd wel, hij gaf haar onderdak, eten, kleding... alles wat ze nodig had was binnen handbereik. Maar was ze nu, op dit moment, gelukkig? Ze wist niet of ze die vraag wel met een ja kon beantwoorden. Natuurlijk was ze Ioan eeuwig dankbaar voor wat hij heeft gedaan voor haar. Hij nam haar onder zijn hoede, maar soms... soms twijfelde ze of ze dit leven wel wilde. Natuurlijk sprak ze dat nooit uit, ze had altijd geleerd dat ze niet ondankbaar mocht zijn voor wat ze had.

Ioan knikte om haar antwoord en glimlachte. 'Mooi. Want ik was eigenlijk van plan om je weer naar het Oosten te sturen. Je ziet er nogal wit uit... ongezond. Eet je wel genoeg?' Bezorgd keek hij haar aan. Natuurlijk wist hij wel dat ze het vreselijk vond, vooral vreselijk om met hem om te gaan. Om leider te zijn, had je ook een hoop zelfkennis nodig en hij wist van zichzelf dat hij geen fijn persoon was. 'Ik wil dat je tijdens de aanslag hier blijft. Veilig.'

'Wat?' Bij zijn woorden stond ze op en fronste ze haar wenkbrauwen. 'Waarom? Ik heb het hier prima, ik wíl hier blijven.' sprak ze hem tegen en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Maar ik wil mee helpen, ik wil een waarde hebben. Ik wil niet altijd bekend staan als dat meisje dat toch maar nutteloos achterbleef en geen rol speelde...' Ze draaide zich weg van hem en ging - met haar rug naar hem toe - op het bed zitten. Waarom was het altijd zo oneerlijk?

Ioan hield zijn handen in een sussend gebaar op. 'Je bent niet gelukkig, dat straal je uit elke porie van je lichaam uit, Elia.' Hij kroop op bed en ging achter haar zitten, om haar schouders zacht te masseren. Hij drukte een kus in haar nek en moest lachen. 'Daar sta je niet om bekend. Je bent nou eenmaal een vrouw. Gwen gaat ook niet meevechten hoor, wees daar nou maar niet bang om.' Hij wreef door haar haren en stond weer op.

'Hoe kun jij nou weer weten of ik gelukkig ben of niet? Sinds wanneer mag ik dat ook al niet zelf meer bepalen?' vroeg ze geïrriteerd en stond op. 'Ik zal bewijzen dat ik net zo nuttig kan zijn als Eugenidus en jij!' Ze vond het zo oneerlijk dat ze niet mee mocht omdat ze een vrouw was. Alsof ze er alleen was om zijn "seksuele fantasieën" tot werkelijkheid te laten komen.

'Je zult jezelf dan alleen maar voor schut zetten,' zuchtte hij en liep naar hun geïmproviseerde keuken toe, waar hij een stuk brood uit een kastje haalde. Ruw beet hij er een stukje af en keek toen geïrriteerd naar Elia. 'Stop nou eens met op dat toontje praten! Je weet dat ik er gek van word! Als ik zeg dat je niet mee gaat, dan ga je niet mee. Punt uit, Elia.' Ze was zo irritant. Hij ging op bed zitten en begon een krant te lezen.

'Helemaal niet! Hoezo zou ik niets kunnen doen?' riep ze gefrustreerd uit. 'Ik kan ook nooit iets goed doen in jou ogen. Ik ben enkel zielige Elia die je maar kan rond commanderen. Ik ben ook een mens, Ioan! Ik heb ook gevoelens!' Er hadden zich tranen in haar ogen gevormd die ze ruw wegveegde met haar mouw. 'En ja, je hebt gelijk. Ik ben inderdaad niet gelukkig nee!'

Kwaad sloeg Ioan met zijn vuist op tafel en keek Elia woest aan. 'Ik heb ook geen mensen met gevoelens nodig! Er zullen mensen sterven tijdens de aanslag, Elia, en daar heb ik geen stomme meiden voor nodig die handelen op hun gevoelens. We hebben een doel en die gaan we halen ook, maar zonder jouw hulp! Ik heb je niet nodig, de rebellen hebben je niet nodig en als je het hier zo zwaar hebt, waarom ga je dan niet weg? Ga naar het Oosten, neem een leuke man en heb een goed leven, dit is niets voor jou!'

Elia keek hem gekwetst aan. 'Al die tijd... al die tijd ben ik met je meegegaan en heb ik gedaan wat je zei. Ik heb je gesteund in wat je deed en dit is mijn dank? Ik kan maar gewoon gaan, want je hebt me toch niet nodig?! Dus als ik weg ben, wie wordt dan je volgende slaaf die je 's nachts gaat vermaken? Gwen?' riep ze verwoed uit en staarde hem vol ongeloof aan. 'En ik maar denken dat er ergens onder nog een goede man zat... nou, ik had het fout.'

'Je had het fout, ja, Elia. Ik ben geen goede man en ik zal geen goede man zijn. Ik ben bereid om alles op te geven, enkel om mijn doel te behalen. En als jij in de weg staat, zie ik je liever gaan dan blijven,' zei hij fel. Bij haar woorden haalde hij zijn schouders op. 'Er zijn genoeg vrouwen die mijn gezelschap wel appreciëren en niet zo'n grote mond als de jouwe hebben. Want ik word werkelijk ziek van je!'

Ze geloofde nog steeds niet wat hij zojuist allemaal tegen haar had gezegd. 'Denk je werkelijk dat er vrouwen zijn die je gezelschap appreciëren? Ik weet zeker dat ze het niet langer volhouden dan een week, één week Ioan.' Soms verklaarde ze zichzelf voor gek dat ze er nog steeds was, maar hij had haar zoveel gegeven... hoewel - zelfs daar begon ze nu over te twijfelen. 'Weet je wat, als je zo ziek van me wordt dan ga ik wel. Ik hoop dat dat stomme plan van je mislukt en eens zult inzien dat je niet zo geweldig bent als je denkt!'

'Ja, denk je nou echt dat ik al die maanden trouw aan je ben gebleven? Je was gewoon een van de vele vrouwen, Elia, een van de velen. Je bent nooit speciaal geweest en wees dus nu niet zo dramatisch. Je wou toch zo graag weg? Ga dan, verdomme!' Hij schopte boos tegen een stoelpoot aan en wees naar de deur. 'Mijn plan gaat niet mislukken, dus stop met lullen en rot op! Wegwezen, ik wil je hier niet meer zien als je zo doet!'

Deze woorden raakte haar pas echt. De tranen welde weer op in haar ogen. Dit was de druppel. Ja, ze zou weg gaan, maar ze zou ook bewijzen dat ze meer was dan enkel zijn dienstmeid en hoer. Ze pakte een jute zak - waar ze haar spullen in had zitten - van de grond af en verzamelde nog wat van haar eigendommen. 'Je bent niet onverslaanbaar, Ioan. Onthoud dat goed.'

De tranen deden hem pijn, maar hij hield zijn gezicht onverschillig en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Ik zal het onthouden, Elia. Wees voorzichtig op de straten. Hier hoef je pas terug te komen als je weer normaal kan doen.' Hij keek haar nog even aan en draaide zich toen weer om, om weer op bed te liggen en zijn krant te lezen. Ondertussen hield hij haar goed in de gaten en wachtte af tot ze de kamer zou verlaten.

Nadat ze alles had ingepakt keek ze nog één keer om. 'Alsof het jou wat uitmaakt wat er met mij gebeurd? Ik ben in jou ogen toch enkel één van de vele. Een of andere goedkope hoer.' riep ze gefrustreerd en verliet de kamer na de deur met een harde klap dicht gegooid te hebben. Wat dacht hij wel niet, eerst verwijten maken en nu moest ze ineens voorzichtig doen.