Hoofdweg

Hij drukte een kus op haar hand en trok haar toen in zijn armen. Al die dagen dat ze al aan het reizen waren, had hij haar niet kunnen spreken, aanraken of liefhebben. 'Ik weet het...' zuchtte hij. Hun ruzie's waren altijd hetzelfde: Gregoire toonde enige kritiek, David werd kwaad en begon hem te bedreigen. En dan begon alles weer van voor af aan. 'Maar nu over iets anders: hoe gaat het met je, lieverd?' glimlachte hij.

Morena keek hem aan en glimlachte. 'Met mij gaat het goed. Ik doe mijn werk, niets meer en niets minder. Het is rustig.' zei ze schouderophalend. Haar leven bestond momenteel vooral uit werk. Af en toe hadden ze de tijd om samen iets te doen, maar dat was zelden. Ze zagen elkaar vaak als ze beide dienst hadden, maar dan was alles enkel formeel. 'En hoe gaat het verder met jou? Al last van het rijden?' vroeg ze met een grijns.

'Met mij gaat het prima, het incident met David niet meegerekend,' zei hij met een kleine glimlach. Hij had de laatste dagen niet meer gedaan dan wat bevelen geven aan zijn soldaten, maar verder had hij alleen maar saai gereden en niets gedaan. Hij moest lachen om haar woorden en drukte een kus op haar haren. 'Wil je een heel eerlijk antwoord? Ja, ongelofelijk veel last,' lachte hij en keek haar toen met pretoogjes aan. 'Zal ik vanavond naar je tent komen?'

Morena begon te grijnzen. 'Je koninklijke achterwerk is gewoon niets gewend.' grapte ze. Ze had inmiddels zoveel dagen op haar paard rondgebracht, dat ze het niet eens meer voelde. Natuurlijk kreeg ze eens in de zoveel tijd last, maar dat gebeurde niet vaak. 'Dat lijkt me een heel erg goed idee. Je hebt geluk dat ik een tent voor mezelf heb, aangezien ik een vrouw ben.' zei ze lachend. Het zou wat zijn als ze een tent zou moeten delen met de andere mannen.

Hij moest ook lachen en schudde zijn hoofd. 'Zo te zien niet,' grinnikte hij, al wist hij dat het tegendeel waar is. Als iemand veel dagen op een paard heeft moeten doorbrengen, rondtrekkend om oorlogen te voeren, dan was het Gregoire wel. 'Ik denk dat hij gewoon erg gevoelig is.' Lachend trok hij haar weer naar zich toe en drukte een verlangende kus op haar lippen. 'Laten we de goden dan maar bedanken dat je geboren bent als meisje,' grapte hij droog.

'Ach, je arme, gevoelige, koninklijke achterwerk dat zo ongelofelijk veel pijn doet. Ik heb medelijden met je Greg, echt.' verzekerde ze hem lachend en keek hem aan. 'Tja anders hadden we hier niet gestaan hè, als ik niet geboren was als een vrouw.' lachte ze. 'Doe dat.' grapte ze mee en keerde zich om, om naar haar hengst te kijken. Het was een prachtig, imposant beest. Donkerbruin, een stuk hoger dan dat zij was en hij leek zich altijd bewust te zijn van de omgeving om zich heen.

'Misschien moet je er maar eens naar kijken. Wie weet waar ik allemaal in heb gezeten,' lachte hij met pretoogjes en streelde met zijn handen over haar heupen. Nog steeds verlangde hij elke dag opnieuw naar haar: ze verveelde hem nooit. Toen haar blik naar haar hengst verplaatste, herinnerde hij zich de stoet weer en zuchtte. 'Denk je dat we terug moeten?' vroeg hij onzeker en sloeg zijn armen liefdevol om haar heen. Hij wou hier blijven, enkel met haar.

'Dat zou je wel willen hè.' lachte ze en gaf hem een speelse tik tegen zijn schouder aan. 'We moeten zo wel terug ja, we komen al aardig in de buurt van de stad, dus het lijkt me beter als we zo onze posities weer innemen. David weet het nu, maar dat betekend niet dat heel het Noorden er ook van hoeft te weten.' grijnsde ze en drukte vluchtig nog een kus op zijn lippen.

'Nee, dat lijkt me inderdaad ook niet zo'n strak plan,' lachte hij. Na de kus wou hij haar nog terug trekken, maar ze zat al half op haar paard. Hij besloot zich ook maar eens klaar te maken, dus streek hij zijn kleding plat en sprong ook weer op zijn paard. 'Ik moet vooraan met David rijden, dus misschien zie ik je nog wel. Maar vanavond is een deal, niet waar?' Hij knipoogde nog naar haar en gebaarde toen dat ze voor hem mocht rijden. Samen uit de bosjes komen leek hem geen goed idee.

Morena glimlachte en knikte. 'Ik zal vanavond op je wachten,' Ze ging naast hem rijden en hing wat naar zijn kant toe, zodat ze in zijn oor kon fluisteren. 'naakt.' Een glimlach verscheen op haar gezicht, waarna ze richting de bosrand draafde en zich weer aansloot bij de stoet. Direct kreeg ze een vraag van een andere ridder waar ze was, die ze simpel beantwoordde. 'Ik dacht dat ik wat zag, dus ik ging erop af om het te onderzoeken, enkel niets gevonden.'

Gregoire keek Morena met een ongelovige blik aan. Ze wist echt half niet wat ze allemaal met hem deed - hij verlangde nu al volop naar haar, en dan te bedenken dat hij nog de hele dag moest wachten. Zuchtend telde hij vijf maal tot zestig seconden en verliet toen ook de bosjes, om David op te zoeken en in de buurt van hem te rijden. Hij had zo'n idee dat David geen zin had om te praten, dus zweeg hij en volgde hij de stoet.