De bibliotheek

met honderdduizend boeken!!

Edmund had een boek uit de bibliotheek gepakt en zat nu op een grote fauteuil, te bladeren door het zoveelste boek dat hij wilde lezen. Dit was werkelijk een paradijs voor hem. Thuis hadden ze lang niet zoveel boeken als hier te vinden waren, dus hij keek zijn ogen uit. Nu had hij een boek over de revolutie van Tarth in zijn handen en het was een indrukwekkend stuk geschiedenis.

Agathe was de bibliotheek ingelopen. Het was één van de plekken waar ze bijna nooit iemand tegenkwam. Vooral niet in de gedeelten waar zij meestal rond liep. Met één hand ging ze langs de ruggen van de oude boeken en met de andere streek ze over haar voorhoofd. Soms duizelden al de boeken haar. Ze pakte er vlug één uit die ze niet één twee drie herkende en liep er mee naar de leeshoek. Daar vond ze de prins van het Zuiden en boog diep. 'Heer Edmund, mijn excuses. Deze plek is al bezet.' constateerde ze.

Edmund keek op bij het horen van een stem en keek recht in de ogen van een Halley dochter. 'Prinses Agathe,' zei hij terwijl hij opstond en voor haar boog. 'Neemt u plaats prinses,' zei hij met een glimlach en keek haar aan. Hij had gehoord dat ze net als hem een beetje een buitenstaander van de familie was. 'Als u dat wilt tenminste.'

Agathe bleef kort besluiteloos staan en glimlachte toen beleefd terug naar Edmund. 'Heel graag.' Ze hield het boek stevig onder haar arm en nam toen plaats tegenover de man uit het Zuiden. Ze hoorde erg vaak hoe deze jongen verschilde van zijn familie en het intrigeerde haar. Zij plaatste zichzelf ook niet op één lijn met haar familie. Agathe legde haar boek op haar schoot en zag dat ze een of andere biologisch illustratie boek had gepakt.

Edmund glimlachte en ging zelf ook weer op de stoel zitten waar hij daarstraks had plaats genomen en keek prinses Agathe nieuwsgierig aan. 'Ik wist niet dat u ook van lezen hield?' zei hij tegen haar en legde zijn eigen boek even aan de kant. Ze zag er inderdaad ook uit als een meisje dat niet zo uitbundig was al de rest van haar familie.

Agathe keek op van haar boek en glimlachte met enige speelsheid. 'Ik lees vooral dit.' zei ze en hield het boek voor hem op. De beide pagina's waren gevuld met prachtige illustraties die ook nog eens natuurgetrouw waren. Ze was niet een echte lezer, maar bladerde liever door de boeken heen terwijl ze fantaseerde over de mensen die het voor haar moesten hebben gelezen. Voorzichtig legde ze het terug in haar schoot. 'ik kan niet erg snel lezen.' bekende ze.

'Illustraties kunnen ook erg indrukwekkend zijn,' zei Edmund vriendelijk en keek naar het boek dat ze vasthield. 'Ik vroeger ook niet. Mijn ouders vonden het verspilling van mijn tijd, maar ik heb het mezelf min of meer aangeleerd. Ik kreeg les van mijn Septon, hij leerde me het alfabet, maar de rest heb ik zelf moeten doen.' legde hij aan haar uit. 'Oefening baart kunst.'

Agathe luisterde met een glimlach naar zijn woorden. Voor haar gelde dat niet. Ze had de beste mentors gehad die een heel aanbod aan kennis hadden gehad. In tegenstelling tot haar zuster die van een hoop dingen wat afwist, had Agathe nooit veel energie gestopt in haar studies. Bovendien was ze altijd te snel afgeleid en dat vertelde ze Edmund dan ook. 'Ik heb te weinig concentratie om werkelijk een heel boek te lezen. Maar wat leest u graag?' vroeg ze geïnteresseerd.

Edmund lachte even. 'Er is inderdaad aardig wat concentratie voor nodig als je zo'n dikke pil als deze wilt uitlezen.' Hierbij hield hij het boek omhoog en haalde zijn schouders op. 'Ik vind geschiedenis boeken altijd erg interessant. Strijd strategieën doen het ook altijd goed, alles wat met het land te maken heeft vind ik altijd wel leuk om te lezen. U houdt het enkel bij prentenboeken?' vroeg hij geïnteresseerd.

Agathe vond de onderwerp keuze wel bij hem passen. Tenminste, de eerste indruk van Edmund deed haar dat geloven. 'Meestal pak ik willekeurig een boek uit één van de kasten. Er zijn er zo veel. Ik zou er nooit eentje kunnen kiezen als ik werkelijk naar iets zocht.' Dan zou ze dagenlang door de bibliotheek dolen op zoek naar het juiste boek. 'Maar ik lees graag over muziek.' besloot ze.

'Muziek? Interessante keuze,' Hij had nooit achter haar gehoord dat ze van muziek hield. 'Van welke instrumenten hou je het meest? Speel je zelf ook iets?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Muziek was niet zijn ding, niet om naar te luisteren en al helemaal niet om zelf te spelen, maar hij vond het altijd fascinerend als mensen een instrument goed konden bespelen.

Het was gemakkelijk om met Edmund een gesprek te voeren. Hij was een aardige en kalme man. Misschien voelde ze zich op haar gemak omdat ze zichzelf herkende in hem. 'Ik bespeel zelf niets, maar waag me er soms aan om te zingen. Ik vind echter de theorieën achter muziek en andere kunstvormen fascinerend.' Ze glimlachte zelfbewust. Zoiets deelde ze niet snel met vreemden.

'Wauw, theorieën achter muziek, dat is nog eens diepgaand.' zei hij met een glimlach. 'Ik heb zelf niet zoveel met muziek, laat ik het zo zeggen: ik heb niet veel met Zuidelijke muziek. Het is nogal... boers zie je.' Hij vond de narren en muzikanten die wel eens aan de eettafel verschenen afschuwelijk.

'Oh, niet heel erg, hoor.' zei Agathe snel. Ze sloot haar boek en gleed met haar hand over de oude bruine kaft. 'Ik geloof niet dat de muziek uit het Zuiden zo platvloers is als iedereen denkt. En dan nog hoeft niet alle muziek erg doordacht te zijn om plezierig te kunnen worden gevonden.' Ze glimlachte zwakjes en haalde haar schouders op. 'Maar ik moet bekennen dat het ook niet mijn smaak is.'

Edmund lachte eventjes. 'Ach, het is en blijft mijn thuis het zuiden...' Hij voelde zich er niet altijd op zijn plek, dat wist iedereen, maar als hij daar niet thuis hoorde, waar dan wel? 'Ach, ieder heeft zo zijn eigen smaak niet waar?' Er waren mensen die wel van de zuidelijke muziek hielden en andere niet. 'Kijk je al een beetje uit naar de bruiloft van je broer? Ik hoorde dat ze nogal groots gingen uitpakken.

'Inderdaad en over smaak valt niet te twisten.' Agathe vond nou eenmaal dat iedereen mocht houden waarvan ze hielden. Het maakte je geen minder mens als je van muziek hield die niet erg hoog aangeschreven stond. 'Natuurlijk, ik zal Iwone Storm maar al te graag verwelkomen in haar familie.' Dat was haar diplomatieke antwoord, want eerlijk gezegd keek ze erg op tegen de bruiloft.

'Ze mag van geluk spreken.' zei Edmund tegen haar en keek haar even kort aan. 'Ik heb gehoord dat het een lief meisje is... Jong, in vergelijking met je broer.' Haar leven telde slechts negentien lentes, maar zo ging het nou eenmaal in deze wereld. 'Misschien is het een hele persoonlijke vraag, maar - ben jij, of je zussen al aan een man beloofd?' vroeg hij zich nieuwsgierig af en keek haar aan.

Agathe beet op haar tong toen ze Edmund's opmerking hoorde. Vrijwel iedere man uit het koninkrijk was een betere huwelijkskandidaat dan haar broer. Het was misschien hard zo te denken en Agathe hoopte ook echt dat het niet waar zou blijken, maar ze had simpelweg geen hoge dunk van David. 'Ze is erg jong, maar sterk van geest.' zei Agathe met een glimlach terwijl ze aan Iwone dacht. 'Het is begrijpelijk dat u zoiets vraagt, maar het antwoord is nee. David is de eerste van de familie die uitgehuwelijkt wordt.' vertelde ze hem en keek hem toen vragend aan. 'En wat betreft uw familie?'

Edmund lachte even. 'Volgens mij zijn mijn ouders wel opzoek naar een geschikte huwelijkskandidaat voor Constance, maar ik? Nee, maar ja - wie wilt er dan ook trouwen met het buitenbeentje van de familie hè?' Soms had hij het idee dat zijn ouders zich voor hem schaamde, andersom was dat wel het geval, maar het maakte Edmund niet uit: Als ze voor hem geen vrouw uit zochten, dan deed hij dat zelf wel.

Agathe glimlachte triest om zijn woorden. Ze herkende wat hij zei, maar tegelijkertijd was zíj blij met dat feit. Hopelijk zouden haar ouders er nog heel lang niet aan denken om haar aan een man te huwen. Maar ze hadden het voor de festiviteiten gezegd: ze moest voor een man gaan kijken. 'Ik weet zeker dat er een hoop dames te trappelen te staan met een intelligente en welgemanierde man zoals u.' verzekerde ze hem.

'Zuidelijke dames niet, geloof mij maar. En aangezien mijn ouders willen dat ik met een zuidelijke vrouw trouw, zou dat nog wel eens lastig kunnen gaan worden. Ach, ik ga me er niet meer druk over maken, die tijd heb ik al gehad.' Vroeger zat hij er echt heel erg mee dat hij anders was dan de rest van zijn familie, maar nu kon het hem vrij weinig interesseren. Overal waar hij kwam werd hem bewezen dat er veel mensen waren zoals hij: welgemanierd.

Agathe begreep zijn woorden. Na een tijdje ging je je er gewoon minder druk om maken. Ze glimlachte naar Edmund en draaide het boek op haar schoot om zodat ze het goed kon bekijken. 'Soms is het beter er gewoon vrede mee te nemen.' stelde ze en keek toen weer op van haar boek.

'Soms is dat inderdaad beter ja, voor jezelf.' Edmund was als klein kind niet iemand die goed voor zichzelf kon zorgen. Hij wilde graag bij andere zijn, maar naarmate hij ouder werd had hij dat wel geleerd. Nu was hij iemand die zichzelf het liefste alleen opsloot in een kamer waar hij rust had en niet werd gestoord door zijn rare familie.

Agathe luisterde tijdens de stilte tussen hen naar de geluiden van buiten de bibliotheek. Ze hield van de rust die je hier kon vinden. Het maakte haar ook kalm, als ze dat al niet was. 'Heeft u nog meer hobby's behalve lezen, mijn heer?' Wellicht hadden ze nog iets gemeen behalve hun vreemde positie in de familie en de liefde voor de bibliotheek.