De Bibliotheek

-

Rani had zich dicht bij een openhaard opgesteld met een aantal boeken en een dienblad lekkernijen. Het was al vroeg donker geworden, zo vroeg dat het zeldzaam zou zijn in Quandaï. Het duurde zelfs even voor ze er aan gewend was geraakt om haar boek bij kaarslicht te lezen. Bovendien was het nog moeilijk om te lezen in de taal van Tarth. Het praten ging haar gemakkelijk af, maar met het schrift had ze nog moeite. Ze was verdiept geraakt in een stapel boeken dat geschreven was over háár land, maar door schrijvers uit dít land. Soms moest ze lachen om de stomme dingen die beaamd werden. Het was gewoonweg absurd. Voorzichtig nipte ze aan haar wijn, wiens smaak ze beetje bij beetje begon te waarderen.

Edmund had zojuist een paar boeken die hij had geleend uit de bibliotheek teruggezet en liep met twee nieuwe exemplaren richting de uitgang van de bibliotheek. Net voor de hij hoek omsloeg, werd zijn oog getrokken door het haardvuur dat aanstond en iemand die zich had gezeteld in de fauteuil ervoor. Geprikkeld door zijn nieuwsgierigheid liep hij erop af en zag een prachtige, buitenlandse verschijning. 'Prinses Rani, wat een verassing u hier tegen te komen.' zei hij met een vriendelijke glimlach en keek haar aan.

Rani bladerde door enkele minder interessante hoofdstukken en pakte uiteindelijk een ander boek van de stapel. Eén voor de historie van Tarth. Voor ze hem echter open kon slaan, schrok ze van een stem en voelde ze hoe een kluts wijn over haar hand schoot. Ze stelde snel het boek veilig en keek prins Edmund beschaamd aan. 'Insgelijks, u liet me schrikken.' Ze zette het glas weg en pakte haar sluier om haar hand droog te deppen. Haar jurk was gelukkig niet geraakt door de wijn. Ze was geïrriteerd door haar eigen onhandigheid en liet een nerveus lachje horen in plaats van haar waardige glimlach.

'Oh!' Hij pakte snel een schone, satijnen zakdoek uit zijn zak en overhandigde deze aan haar. 'Gebruik deze maar.' verzekerde hij met een glimlach en nam plaats op de stoel naast die van haar. 'Het was niet mijn intentie om u zo te laten schrikken.' Kort bekeek hij haar, maar vestigde zijn blik al snel ergens anders op. Hij wilde niet onbeleefd overkomen. 'En, hoe bevalt Tarth tot nu toe?' vroeg hij nieuwsgierig aan de jonge vrouw en glimlachte naar haar. Het was duidelijk zichtbaar dat ze niet afkomstig was uit Tarth, maar dat sprak hem juist zo aan. Hij was dol op geschiedenis en culturen en niet alleen die van Tarth. Er was zoveel te ontdekken op de wereld, buiten hun eigen land om. Het was haast zonde dat er zo weinig gebruik van werd gemaakt.

Rani nam de zakdoek dankbaar aan om ook de rand van haar glas schoon te poetsen en legde hem toen op het tafeltje naast zich. 'Maakt u zich maar niet druk, het was mijn eigen stommiteit.' Ze had haar houding weer terug gevonden en rechtte haar rug met een vriendelijke glimlach. 'Het is een indrukwekkend land. Het is erg bijzonder in zijn diversiteit. Het Zuiden is een wereld van verschil met de hoofd regio, maar even interessant.' Rani had zelf al bedacht dat de diversiteit wellicht kwam door de verschillende landheren. Hoewel ze één koning hadden, hadden ze toch ieder zo hun macht en konden ze bepalen hoe het er aan toe ging. 'Lust u misschien ook wat wijn? Ik kan nog een glas vragen.'

Edmund glimlachte kort en knikte. 'Dat is het inderdaad. Iedere streek heeft zijn eigen normen en waarden. Zijn eigen unieke kenmerken, dat is juist zo leuk.' Nog steeds was hij het niet geheel eens met de standaarden die zijn vader en landheren ervoor hadden gezet, maar het idee dat hij daar eventueel verandering in kon brengen, deed hem goed. 'Oh, nee dank u wel, maar ik waardeer het aanbod.' Hij had in zijn eigen vertrekken, tijdens het lezen, al een glas op en hij wilde niet net voor hij naar bed zou gaan nog zoveel drinken. 'Het doet me in ieder geval goed om te horen dat u het hier naar uw zin heeft, vast een hele verandering als je het vergelijkt met Quandaï. Maar eens in de zoveel tijd is diversiteit ook goed, niet waar?'

Rani knikte instemmend. Het was zeer interessant om de culturen met elkaar te vergelijken. Rani dronk haar eigen laatste beetje wijn op en zette het glas toen aan de kant. Die zou ze in ieder geval niet nog een keer om kunnen laten vallen. 'Inderdaad en het is een privilege om deze reis te mogen maken. Niet iedereen wordt dat toegestaan.' Dat de keuze op haarzelf was gevallen kwam voornamelijk door haar talenknobbel. Ze had de taal van Tarth erg snel onder de knie gekregen en was leergierig genoeg om ook de gewoontes uit dit land te leren kennen. En ze werd vaak geprezen om haar luister- en observatiekwaliteiten. Die kwamen zeker van pas met zoveel nieuwe indrukken. 'Bent u het land al eens uit geweest?'

Edmund schudde spijtig zijn hoofd. 'Helaas niet, maar ik zou ontzettend graag de andere landen van de wereld verkennen. Zoals Quandaï. Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in vreemde talen en culturen en het zou een eer zijn om die eens van dichtbij te kunnen bewonderen, in plaats van over ze te lezen in boeken.' Nog steeds had hij zijn ouders niet zover gekregen, hij was harder nodig in het Zuiden van Tarth dan in andere delen van de wereld, zeiden ze altijd, en daar moest hij het keer op keer mee doen. 'Maar wellicht komt mijn tijd nog wel eens.'

'Het is een troost dat we met boeken de hele wereld over kunnen reizen.' Rani kruiste haar enkels en streek ovet haar donkergroen met gouden gewaad. De patronen krulden over de stof. 'Uw tijd komt vast. Wie weet waar u allemaal nog heen mag.' Rani keek Edmund bemoedigend aan en keek toen over haar schouder naar de rijen boeken. 'Komt u vaak in de bibliotheek? Het kostte me moeite om de indeling te vatten. Misschien kunt u me helpen?'

Edmund knikte. 'Dat is zeker waar, maar toch prefereer ik het om de landen werkelijk met eigen ogen te kunnen bewonderen.' Boeken waren leuk, maar als je ze drie keer had gelezen, had je het ook wel gezien. 'Oh, ja natuurlijk, ik kom hier dagelijks.' gaf hij toe en draaide zich een kwartslag, zodat hij de rijen met boeken kon zien. 'In eerste instantie is het geselecteerd op taal. Het grootste deel is natuurlijk in onze moedertaal geschreven, maar we hebben ook boeken uit uw taal en de oude taal. Links beginnen we met Quandaï's, daarnaast de oude taal en het overgrote deel aan deze zijde is in mijn eigen taal. Binnen de tafel is het gecategoriseerd op data en binnen de data weer op alfabet.' Het was ook een lastig systeem, maar als je er eenmaal aan gewend was, was het ontzettend handig. 'We werken per eeuw, dus iedere honderd jaar is op alfabet geordend.'

Rani keek geïnteresseerd naar de boeken en luisterde aandachtig naar Edmund. De selectie die op het tafeltje naast haar lag had ze maar met toeval gevonden. 'Mijn taal?' Rani stond op uit de stoel en liep op haar blote voeten, ze vond het tapijt onder haar huid heerlijk, naar de kast toe. 'Oh, natuurlijk, het is op uw alfabet gesorteerd.' Ze lachte zacht en pakte een boek uit de kast. Voorzichtig streek ze over de randen en bekeek ze de rijk versierde kaft. Bij het openslaan herkende ze met een vlaag van verlangen haar eigen taal. 'Bent u bekend met de taal van Quandaï?' Nieuwsgierig vestigde ze haar ogen op de man. 'Kunt u mij verstaan als ik in mijn moedertaal praat?'

'Een beetje.' antwoordde hij terug en glimlachte kort. 'Ik ben geen kei, maar ik ken de basis.' Hij wist hoe hij de weg moest vragen, vertellen wie hij was en waar hij vandaan kwam. Daarbij kon hij redelijk veel verstaan, maar ingewikkelde zinnen moest je niet bij hem voorleggen. 'Maar ik kan het natuurlijk op mijn minst proberen.' Hij vond het knap hoe snel zij de taal van Tart had geleerd. Er waren vele dialecten en versies én daarboven op had je ook nog de nieuwe en de oude taal.

Rani's ogen lichtten op. Natuurlijk kon ze met haar broer converseren in hun taal, maar het betekende veel voor haar dat iemand uit Tarth een poging had gedaan om haar taal te kennen. 'Dat u het probeert is al wonderbaarlijk. Uw uitspraak is aardig goed. Hoewel de 'r' meer hoort te rollen.' Ze glimlachte naar Edmund en zette het boek dat ze zojuist gepakt had weer terug. 'De taal die ze hier spreken is lang niet zo theatraal als die uit Quandaï, toch struikel ik steeds over zinsconstructies. De volgorde van woorden, snapt u?' Ze was naar de andere kant van de bibliotheek gelopen, maar bleef beleefd binnen Edmunds gezichtsbereik. 'Heeft u overigens een favoriet op deze planken staan? Een lievelings boek?'

'Ach, talen heb ik altijd al fascinerend gevonden. Het was voor mij enkel logisch om ze te leren, tot teleurstelling van mijn ouders, die me liever met een zwaard in mijn handen buiten zagen spelen. Zoals mijn zusters.' Hij had het al langere tijd geaccepteerd dat hij anders was dan de rest van zijn familie. Hij had andere interesses dan dat zij hadden, hele andere interesses. 'Dat kan ik inderdaad begrijpen, grammaticaal gezien verschillende de talen veel van elkaar.' gaf hij toe. Toen ze over lievelingsboeken begon, moest hij grinniken. 'Meerdere.' Hij liep naar de kast waar zijn favoriete boek uit zijn jeugd stond. 'Vroeger heb ik dit verslonden. Het gaat over de draken van Tarth, die hier een paar honderd jaar geleden leefden. Vroeger droomde ik er altijd van dat ik een eigen draak had.' lachte hij en zette het boek terug. 'Maar nu heb ik meerdere favorieten.' Hij gleed met zijn vingers over de kaften heen en stopte bij het boek dat hij eerder die avond terug had gebracht. 'Geschiedenisboeken.' vertelde hij en keek haar kort aan. 'Over het ontstaan van Tarth, en andere delen van de wereld.'

'Woorden kunnen net zo goed hun doel treffen als het scherpste zwaard. Dat wordt mannen helaas nooot geleerd. Het overkomt me maar al te vaak dat zodra ze hun mond openen ik al mijn respect voor hen verlies.' Lachend keek Rani Edmund aan en hield toen zelfbewust een hand voor haar mond. Ze had weer eens te snel haar mening geuit. Ze richtte zich maar op de boeken en gleed met haar hand langs de ruggen. 'Quandaï kent deze verhalen ook, over draken.' Ze volgde zijn hand met haar ogen en beantwoordde zijn blik met een glimlach. 'Dat klinkt zeer interessant. Ik had daar een boek over de geschiedenis van uw land, misschien zou ik me er meer in moeten gaan verdiepen.'

Edmund glimlachte naar haar. 'Dat is niet een mening die in het Zuiden erg veel wordt beaamd. Hier kiezen ze overduidelijk voor de zwaarden.' Woorden waren niet de sterkste kant van de Rabbion's, in ieder geval niet van zijn vader en zusters. 'Ik vind het altijd fascinerend om te lezen hoe de culturen zo verschillend zijn gegroeid. We leven op dezelfde wereld, enkel afgescheiden van elkaar door de zee en toch, toch is mijn cultuur het tegenovergestelde van die van u.' Het had hem altijd erg geboeid, maar nu de Quandaïse prins en prinses er waren, had hij zich er nog meer in verdiept. 'Wederom is dat helaas niet iets wat de rest van mijn familie interesseert, dus komt het er vaak op aan dat ik de enige ben met deze interesses hier in het kasteel.'

Rani was het zeer met Edmund eens hoe hij de verschillen tussen hen culture beschreef. Hij was gelukkig niet oordelend over de hare zoals anderen dat wel sterk konden zijn hier in Tarth. 'Dat maakt u in ieder geval uniek,' beaamde Rani met een glimlach en pakte het boek van hem over zodat ze het kon bekijken. Ze was wat verward door zijn woorden over zijn relatie tot de familie, maar twijfelde of ze er zomaar naar kon vragen. Toen ze zwijgend enkele bladzijdes had omgeslagen en een simplistische kaart van Tarth tegen was gekomen zocht ze de stad op waar ze nu waren. Haar vinger rustte op het stipje waar Lorath naast geschreven stond. 'Uw ideeën en interesses lijken eerder in een ander deel van Tarth thuis te horen,' besloot ze uiteindelijk voorzichtig op te merken.

Edmund knikte. 'Dat is precies wat ik bedoel. De Zuiderlingen staan bekend om hun... vechtkunsten, hun legers, vechttechnieken, niet om hun kennis.' probeerde hij haar zo goed mogelijk uit te leggen. Het was lastig om te beschrijven hoe het precies in elkaar zat als je het verschil nooit had ervaren. 'Laten we het erop houden dat ik anders ben dan de rest van mijn familie, gezien interesses.' zei hij uiteindelijk en liep een stukje door, naar een ander deel van de bibliotheek. 'Houdt u er zelf van om te lezen?' vroeg hij nieuwsgierig, al was dat misschien een overbodige vraag: toen hij haar tegen het lijf was gelopen, zate ze in de bibliotheek... lezend.

'Daar kan ik me wel iets bij voorstellen.' Rani had het verschil al opgemerkt tussen Lorath en het verfijnde Evenfall. Maar zo'n verschil hoefde niet per se op zo een grote schaal merkbaar te zijn, maar kon ook plaats vinden in een familie. Ze wilde hem nog meer vragen over zijn familie en of hij zich wel thuis voelde op deze plek, maar ze besloot dat dat onbeleefd zou zijn. 'Ja, heel erg. Ik houd van boeken. Niet alleen vanwege de verhalen die ze in zich dragen, maar ook de tradities die er aan vooraf gaan. Ik moet bekennen dat ik nog steeds de orale tradities boven het geschreven woord verkies, maar boeken zijn op hun eigen manier fascinerend.' Ze volgde de prins enthousiast en probeerde zoveel mogelijk titels te lezen en in haar op te nemen. 'En u natuurlijk ook. U lijkt zich hier als een-' Rani dacht lang na over het spreekwoord, maar gaf het uiteindelijk op. 'U voelt zich hier thuis, niet?'

Edmund glimlachte. 'Ja, vroeger beschouwde ik deze boeken als mijn vrienden. Ik weet het, het klinkt nogal zielig, maar zo zag ik het echt. De meeste kinderen van mijn leeftijd gingen naar buiten toe, elkaar slaan met stokken, doen alsof het zwaarden waren, terwijl ik het liefste in mijn vertrekken zat met boeken. Het duurde niet lang voor de andere kinderen om te ontdekken dat ik anders was, dus hadden ze een reden om me er niet bij te betrekken, hoewel ze dat natuurlijk wel moesten van mijn vader. Ik ben tenslotte zijn oudste zoon en in zijn ogen was het onacceptabel dat ik op mijn tiende nog niet eens een zwaard in mijn handen had gehad.' Hij moest grijnzen bij de gedachten, maar toen destijds vond hij het alles behalve leuk. Zijn vader had hem gedwongen om te trainen, terwijl hij veel liever andere dingen deed. 'Als ik hier was, in de bibliotheek met de Septa's, dan voelde ik me pas écht op m'n gemak.' vertelde hij haar en keek haar aan. 'Ugh, ik klink nu echt als een sul, ik weet het.'

Rani luisterde gefascineerd naar Edmunds woorden. Het was een compleet andere jeugd dan zij had gekend, maar ze hervond zich in sommige delen van zijn verhaal. Ze bestudeerde zijn gezicht terwijl hij sprak en merkte de manier waarop zijn wenkbrauwen steeds omhoog schoten met een glimlach op. 'Helemaal niet. Het klinkt herkenbaar. Ik was als kind een dromer. Ik ging in mijn hoofd op avontuur terwijl de andere kinderen het paleis verkenden en de tuinen doorrenden. Voor mij zat alles in mijn hoofd en ik deed graag veel alleen.' Haar ogen weken af van zijn gezicht en staarden naar het haardvuur. 'Leren doet me goed. Het voelt alsof ik mijn eigen fantasie te buiten ga wanneer ik iets nieuws leer wat ik nooit had durven dromen. De aarde die om de zon draait, de verschillende woorden die een boom kan hebben in verschillende talen. De draken die hier eens leefden.'

Edmund herkende zich in wat ze vertelde. Hij was ook altijd al een eenling geweest en nu nog steeds. Het was dat zijn vader hem overal bij betrok en hij aanwezig moest zijn voor bepaalde taken, anders was hij ook dagen lang verzonken geweest in boeken. 'Ik ben blij iemand gevonden te hebben die hetzelfde gevoel deelt dat ik als klein kind altijd al had.' zei hij oprecht en gleed met zijn vingers over een paar kaften heen.

'Ik denk dat u en ik niet de enige zijn, hoor.' Glimlachend keek Rani Edmund aan. 'En anders zou het niet zo erg zijn om alleen op u aangewezen te zijn.' Ze vouwde haar handen samen en wreef ze over elkaar terwijl ze langzaam langs de boekenkast liep. Ze verstrengelde haar vingers en wreef de warmte terug in haar handen. Het weer hier had haar huid niet alleen uitgedroogd, maar zorgde ook voor permanent koude handen. 'Mijn Moeder heeft een indrukwekkende persoonlijke bibliotheek. Het is er één waar de meest exclusieve en zeldzaamste werken zijn uitgestald. Helaas laat ze zelden mensen toe behalve de bibliothecaris en haar dierbaarste adviseurs.' Ze wist niet precies waarom ze het hem vertelde, maar ze verwachtte dat Edmund het wel interessant zou vinden.

'Dat klinkt als een plek die ik graag eens zou willen bezoeken, helaas ben ik niet uw moeder's bibliothecaris en óók geen dierbare adviseur.' lachte hij en begon langzaam terug te lopen naar de open haard, waar hij haar eerder had gevonden. 'En zijn er naast deze bibliotheek nog andere plekken hier in Lorath die u bevallen? Het is een schande dat u de stad niet kan verkennen, maar het is voor uw eigen veiligheid. Het is voor iedereen beter als we binnen de kasteelmuren blijven.' vertelde hij. Hij vond het jammer dat hij zijn stad niet kon laten zien, het was iets wat hij graag had gedaan.