Het Kasteel

'Constance valt nog mee.' lachte hij. Als ze wilde kon ze manieren hebben, het was echter vaak zo dat ze deed wat ze zelf wilde. 'Mijn ouders daarentegen zijn een ander verhaal.' grinnikte hij. 'Maar laten we het vooral niet over mijn ouders hebben.' voegde hij er snel aan toe. Het ging al vaak genoeg over zijn familie. 'Zin om even een stukje mee te lopen?' stelde hij voor en gebaarde de gang in.

Ze glimlachte en knikte dankbaar. 'Ja, graag!' zei ze en liep de kant op, waarnaar hij gebaarde. 'Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Mijn broers zijn de ene keer hartstikke lief en daarna kunnen ze weer het bloed onder mijn nagels vandaan halen. En ik durf te wedden dat Ayira en Constance dat vast ook wel kunnen,' lachte ze, waarna ze hem nakeek. 'Ik was gisteren trouwens in de bibliotheek. Enkele wachters zeiden dat ik jou moest aanspreken, omdat jij het meest over de bibliotheek en de boeken weet, maar ik kon je jammer genoeg niet vinden.'

'Oh, geloof mijn woorden. Vroeger deden ze niets anders dan kibbelen en ruzie maken. De een wilde de beste zijn, maar daar was de andere het natuurlijk niet mee eens. Dan mocht Constance iets omdat ze de oudste was en dan werd Ayira weer boos.. nou ja - je kent het wel.' lachte hij. Zelf hield hij zich altijd buiten die ruzies, hij was daarbij ook niet geïnteresseerd in die dingen waar zijn zussen geïnteresseerd in waren. 'Oh ja, ik was vroeger al vaak in de bibliotheek te vinden, en nu nog steeds, al heb ik steeds minder tijd.' vertelde hij. 'Maar als je iets niet kan vinden, geef maar een gil.'

Iwone luisterde geïnteresseerd naar zijn woorden over zijn zussen en glimlachte daarna. Haar broers waren ook altijd bezig geweest met vechten en zij had zich daar nooit in geïnteresseerd, tot na het gesprek met de andere adellijke dames. 'Ik ben van plan om in het hospitaal van Tyrosh te gaan werken en wil van tevoren alvast wat kennis opdoen. En aangezien de bibliotheek bij mij thuis een zooitje is, wou ik hier eens gaan zoeken naar mooie medische boeken,' zei ze glunderend. Het zou haar veel geruststelling geven om ook te weten hoe ze Henry kon verzorgen bij ongelukken.

'Oh, dat klinkt interessant!' zei hij oprecht en knikte. 'Er zijn wel een paar goede boeken te vinden, anders kan ik je ze straks even laten zien. Of ik laat ze langs brengen bij je vertrekken, het zijn er namelijk nogal een hoop.' lachte hij. Hij vond het leuk dat een vrouw zoveel interesse had in iets als geneeskunde en al helemaal een vrouw van haar stand. Er waren genoeg verpleegsters in de lagere standen van de samenleving, maar Iwone leek oprecht geïnteresseerd te zijn in het vak en om iets bij te brengen in de maatschappij.

Iwone voelde hoe ze aangestoken werd door zijn enthousiasme en keek hem met een grote glimlach aan. 'Het zou heel fijn zijn als je ze zou kunnen laten zien. Het lijkt erop dat we hier nog een tijdje blijven, dus ik zal de komende tijd vast veel in de bibliotheek gevonden worden.' Henry zou de bibliotheek en al die boeken vast ook leuk vinden. En misschien kon ze hem dan ook voorstellen aan Edmund. 'Heb jij eigenlijk ook een bepaalde interesse voor iets?' vroeg ze benieuwd. Ze wist dat hij een hele intellectuele man was en veel las, maar ze wist niet wat zijn specifieke interesses waren.

NEW
Syrian liep met een diepe frons heen en weer door de ontvangstzaal van het kasteel. Zijn vriend Dario zou eindelijk aankomen in het Zuiden en hij wou hem hoogstpersoonlijk ontvangen. Normaal zou hij voor zo'n gebeurtenis niet nerveus geweest zijn, maar Rani had ook beloofd om te komen en het zou de eerste keer zijn dat ze samen in het openbaar zouden verschijnen na… Hij slikte moeizaam en voelde hoe hij het warm kreeg. Hij wist niet welke houding hij tegenover haar moest aannemen, terwijl ze bekeken werden.

Dario had de drukke stad eindelijk achter zich kunnen laten en liep achter één van de soldaten aan, om Syrian in een vertrek te ontmoeten. Een paar weken geleden had hij de brief van zijn oudste, en beste, vriend gekregen. Direct had hij een schip klaar laten maken en was hij richting Tarth gekomen. Waarom hij hier naartoe was geroepen, wist hij niet, maar als Syrian hem vroeg te komen, dan kwam hij, ongeacht welke reden eraan verbonden zat. Toen de wachter stopte voor een immens grote, eiken houten deur, boog hij licht als een bedankje en liep door de deuren heen, zijn vriend tegemoet.

Toen er een deur open ging, keek Syrian hoopvol op en zag hij al snel zijn vriend naar binnen lopen. Het was fijn om bekende gezichten te zien en zich vooral weer in zijn eigen cultuur te kunnen wanen. Met een brede glimlach en open armen liep hij op Dario af. 'Hoe was de reis?' vroeg hij, nadat hij zijn vriend in een omhelzing had genomen. Hij hield zijn gezicht tussen zijn handen en scande zijn gezicht. 'Je ziet er vermoeid uit.'

'Lang.' bromde hij lachend en sloeg zijn armen stevig om Syrian heen. 'Je hebt me er weer aan herinnert waarom ik nooit meer op een schip stap.' De hele reis was hij zeeziek geweest. Hij was dan ook blij als ze eens aanmeerden op één van de kleine eilandjes om hun voorraden weer aan te vullen. 'Jij bent ook niet meer moeders mooiste.' antwoordde hij terug en begon te lachen. 'Ik ben blij als ik eindelijk weer eens in een goed bed kan slapen en fatsoenlijk eten op mijn bord krijg.' Het zeeleven was niets voor hem.

Syrian glimlachte naar zijn vriend en gebaarde dat hij plaats moest nemen. Zelf ging hij ook in een fauteuil zitten en boog hij nieuwsgierig voorover. 'Hoe gaat het met de Moeder? En mijn andere broers en zusters?' Twijfelachtig staarde hij naar zijn handen na zijn woorden: kon hij zijn beste vriend zijn geheim toevertrouwen? Zou hij het goedkeuren of juist afkeuren? 'Ik zal ervoor zorgen dat je een goede kamer krijgt. Eentje die je verdient na zo'n lange reis.'

'Met de Moeder gaat het zoals altijd uitstekend. Quandaï was wat rumoerig na het vertrek van jou en prinses Rani, maar alle orde is weer hersteld.' vertelde hij. Het was niets groots, enkel wat mensen die het niet eens waren met de beslissing van de prins en prinses. 'En met je broeders en zusters... ik kan niet eens meer bijhouden hoeveel je er precies hebt, maar degene die ik heb gesproken, maken het goed.' vertelde hij lachend. 'Ik wist dat ik op je kon rekenen, vriend.'

Syrian fronste aandachtig en bezorgd na de woorden van Dario. Hij wilde meer over het rumoer weten, maar besloot om er later over verder te gaan. Hij wilde Dario niet meteen gaan uithoren. Hij gebaarde een bediende dat hij eten moest halen en richtte zich toen weer op Dario. 'Ik geloof dat er elk jaar weer kinderen bij komen,' glimlachte Syrian, maar met een treurige ondertoon. Alles was gemakkelijker geweest als hij geen bloed deelde met Rani. 'Rani had beloofd om ook te komen. Ze zal vast elk moment komen.'

Rani streed met een lach om haar lippen de ontvangstzaal in. 'Ik kom mijn beloftes altijd na, broeder.' Ze had de laatste woorden van Syrian nog overhoord. Een beter moment om de zaal te betreden had ze niet uit kunnen kiezen. Rani vouwde haar handen verrukt samen toen ze Dario zag. Haar gouden armbanden rinkelden tegen elkaar terwijl ze voor hem boog. Het was niet eens zo zeer dat ze zo gesteld was op Dario, maar het was fijn om een vertrouwd gezicht te zien, een herkenbaar iemand. Iets van thuis. 'Excuses als ik jullie hereniging verstoor, maar ik wilde je graag persoonlijk begroeten.' Rani streek haar jurk glad zodat ze naast Syrian plaats kon nemen. Voor deze gelegenheid had ze zich weer in haar vertrouwde en kleurrijke kleding gehuld.

'Ik ben benieuwd wat ze ervan vind om mij weer te zien.' Soms kon hij het ontzettend goed met de prinses vinden, maar op andere dagen kon hij haar bloed wel drinken - en andersom was dat ook het geval. Net op dat moment stapte de prinses jet vertrek binnen. Ook Dario stond op en boog voor haar. 'Het is goed je te zien Rani.' zei hij oprecht en glimlachte naar haar. Pas toen ze zat, ging hij ook zitten en keek hij het vertrek rond. 'Bij de goden, hoe hebben jullie het hier zo lang kunnen volhouden in deze kille stad?' vroeg hij oprecht.

Syrian versteende toen hij de stem van zijn zuster achter hem hoorde en wist zich geen houding aan te nemen. Dus leunde hij maar nonchalant op de leuning van zijn stoel en keek hij naar zijn zuster, die naast hem plaats nam. 'Dat weet ik maar al te goed,' reageerde hij op haar woorden en keek haar kort met een veelzeggende blik aan. Daarna keek hij oogrollend naar zijn vriend. 'En het wordt met de dag enkel killer. Vooral na de aanslag.' Al had hij daardoor eindelijk wat inspraak bij de andere landheren gekregen.

Rani ving de blik van Syrian op en gaf hem een kleine glimlach als antwoord. Ze was er nog niet aan uit hoe ze zich moest verhouden tot hem. Waren ze vanaf nu geliefden? Haar hoofd tolde als ze er aan dacht. 'Het is niet kil. Het is anders. De stad heeft karakter, iets robuust wat wij niet kennen in Quandaï. Ik heb erg genoten van dit bezoek.' Ze kruiste haar enkels en keek naar beide mannen. 'Als jullie zo negatief beginnen ben ik zo weer weg,' zei Rani met een knipoog, hoewel ze ook erg serieus was. Het Zuiden had indruk op haar gemaakt. 'Is er nieuws uit Quandaï?' vroeg ze vervolgens nieuwsgierig en zelfs lichtelijk ongeduldig. Maar weinig briefcontact was er tussen haar en haar familie of vrienden.

Dario keek van Rani naar Syrian en weer terug toen ze iets aan hem vroeg. 'Niet veel, na jullie vertrek was er wat onstuimigheid, niet iedereen was het ermee eens. Maar alles is zonder problemen opgelost.' vertelde hij. 'Verder is het er vrij rustig aan toe gegaan in Quandaï.' Nadat de prins en de prinses waren vertrokken, was er niet veel bijzonders meer gebeurd in Quandaï. 'De Moeder maakt het goed, zoals ik Syrian eerder ook al vertelde.' zei hij met een glimlach.

Syrian gleed geruststellend met zijn hand over Rani's achterhoofd en glimlachte. 'Dario en ik kennen niet eens het woord negatief, niet waar?' Hij grinnikte en richtte zijn blik weer op zijn vriend. Hij had hem hier voor een erg belangrijk taak gebracht, die hij hopelijk uiteindelijk niet hoefde uit te voeren. Als alles volgens plan liep, uiteraard. 'Rani en ik zullen je de stad laten zien. Als je door de ravage van de aanslag heen kijkt, heeft het zijn charme.'

'Dat is goed om te horen, Dario.' Rani knikte met een ernstige blik. De toestand in haar eigen thuisland ging haar natuurlijk zeer aan. Zelfs nu ze er al een tijd van gescheiden was en waarschijnlijk niet snel terug naartoe zou gaan. Ze legde haar handen op haar schoot en knikte nogmaals. 'Het heeft echt zijn charme. Syrian, je zegt het alsof je het niet meent,' plaagde ze haar broer. Kort en glimlachend legde ze een hand op zijn arm, maar liet ze die al snel weer terug in haar schoot zakken. Het was nog moeilijker om te bepalen wat voor verhouding ze hadden als ze in gezelschap van anderen waren. Zelfs bij Dario wist ze het niet.

'Ik en negatief is als water een vuur.' lachte hij, misschien een tikkeltje sarcastisch, en keek de twee aan. Af en toe kon hij ontzettend mopperen, maar gelukkig wist hij het van zichzelf en probeerde hij het zo goed mogelijk te verbergen. 'Ik geloof het Rani, maar dan moeten jullie het natuurlijk wel bewijzen. Dus, waar blijft die rondleiding?' Toen de deur open werd gedaan en het eten naar binnen gedragen werd, nam hij direct een tros druiven en at hij ze een voor een op.

Syrian keek zijn zus met dezelfde plagerige blik terug aan en knipoogde. De plek brandde, waar ze hem had aangeraakt, en haar hele aanwezigheid bracht een bepaalde tederheid en liefde in hem naar boven. Goedkeurend keek hij toe hoe Dario at en zelf pakte hij ook een tros druiven op, om er paar in zijn mond te stoppen. Ook pakte hij enkele aardbeien en legde deze in Rani's hand. 'Die rondleiding is een belofte,' stelde hij zijn vriend met een brede glimlach gerust. Hij wist al wel paar plekken waar ze onder vier ogen konden praten. In dit kasteel was dat onmogelijk.

'Voor we vertrekken heeft u ieder interessant plekje in Lorath bezichtigt,' verzekerde Rani Dario terwijl het eten werd geserveerd. Ze nam de aardbeien van Syrian aan en glimlachte bescheiden. Dit fruit had ze nog nooit eerder gezien voor ze deze reis had gemaakt. Het was echter haar favoriet geworden nadat ze zichzelf er eindelijk overheen had gezet om het te proeven. Haar ogen gleden voorzichtig naar Syrian en al snel weer terug. 'Kunnen jullie me nu overigens uitleggen waarom we deze hereniging mee maken?' Haar broer had haar nog niet verteld waarom hij Dario hierheen had laten komen.