De Kapel

Iwone schrok op door een stem en draaide op haar stoel naar het geluid toe. Ondanks de ijzige stilte in de ruimte had ze de persoon niet aan horen komen. Driemaal wreef ze ongelovig in haar ogen, voordat ze durfde te geloven wie de persoon was. Nogmaals staarde ze hem met grote ogen aan, voordat ze opstond en naar hem toe rende door de kapel heen. Zwijgend vloog ze in zijn armen en hield ze hem stevig vast.

Devon had eerder boze woorden verwacht in plaats van dit gebaar. 'Hallo kleine zus,' glimlachte hij. Ook hij nam haar in zijn armen. 'Het spijt me dat ik weg was. Zo opeens... Ik moest van vader...' Die waarschijnlijk zijn orders had gekregen van hun moeder.

Na enkele seconden liet ze hem los en keek ze hem met een ongelovige blik aan. Het was nog steeds moeilijk denkbaar dat hij hier voor haar stond. In andere tijden had ze hem hoogstwaarschijnlijk een stuk minder enthousiast ontvangen, maar alles was nu anders. 'Devon,' glimlachte ze kort. Dit was geen plek voor blijdschap of enthousiasme. 'Dat komt later wel. Kom, dan gaan we naar vader toe.'

Devon keek verbaasd naar Iwone. Hij had ondanks de plaats waar ze waren, verwacht dat zij zou willen praten met hem. Hij knikte dus maar en liep naar hin vader toe. 'Ik kan het nog steeds niet geloven. Hij was zo'n eerlijke heerser.'

Iwone liep terug naar hun vader en nam weer naast hem plaats. Liefdevol legde ze weer haar hand op de zijne en streelde ze met de ander over zijn wang. 'Het was zo'n oprecht lieve man,' zei ze met waterige ogen, terwijl ze dacht aan het leed dat haar moeder nu had. De brief was vast en zeker nu al aangekomen. 'Ik mis hem elke seconde van elke dag.' Ze bleef naar haar vader kijken, terwijl ze door sprak: 'Je hebt het nieuws over Thomas vast al gehoord...'

'Begin jij ook niet.' bromde hij. 'Vader heeft het zo gewilt omdat ik nog niet terug was. En omdat ik een vreselijke koning zou zijn zonder zijn koning.' Thomas kon hem gestolen worden. Hij had iets zeggenomen dat Devon toe behoorde. 'Hij was tegen Anna. Ik moest op reis om tot mijn ''zinnen'' te komen en een vrouw te vinden die geschikt was. Zie me nu hier staan bij mijn dode vader zonder een geliefde en zonder mijn troon.'

Iwone vernauwde lichtelijk haar ogen en hield haar vaders hand steviger vast. Ze wilde tegen zijn woorden in gaan, maar hield zich op het laatste moment in. Ze zouden helemaal niets opschieten met ruzie. 'Dus je hebt vast ook al gehoord dat je oom bent,' vervolgde ze zachtjes, nog steeds met haar blik op haar vader gericht. Ze zuchtte en sloeg haar ogen neer. 'Je weet best dat Thomas je niet zonder enige macht of rechten gaat opzadelen. Hij zal het vast willen verdelen.'

'Ja Iwone, dat heb ik gehoord.' Hij glimlachte naar zijn zus. 'Henry, niet? Wel, ik kijk er naar uit om hem te ontmoeten.' Het kon hem niet echt schelen van welke man het kindje was. Iwone verdiende om gelukkig te zijn. Verder wou hij niet meer spreken over Thom.

Ze glimlachte terug en knikte met een trotse blik. 'Zijn naam is inderdaad Henry. Hij is dol op zijn ooms, dus hij zal je graag mogen.' Daarna keek ze weer met een tedere blik naar haar vader en legde ze haar vrije hand op de hand van Devon. 'Moeder zal het vast heel fijn vinden dat je weer thuis bent. Ze heeft alle steun de komende tijd nodig. En Thomas ook. Ik- ik trouwens ook.' Ze slikte moeizaam en kneep zacht in de hand van haar vader.

Devon bleef naar hun vader kijken, maar legde een arm rond haar heen. 'Ik ben er ook voor je Iwone. Daarom stel ik voor om nog even bij vader te blijven. Daarna kunnen we misschien gaan wandelen met Henry?' Hij vroeg zich af hoe zijn klein neefje eruit zag. Iwone was een mooie vrouw, dat had hij van vele mannen al moeten aanhoren.

Iwone voelde zijn arm om haar heen en keek naar hem op. 'Dat is een goed idee. Ik heb de laatste tijd veel te weinig leuke dingen gedaan met Henry,' zei ze zachtjes, waarna ze weer naar haar vader keek. Er brandde al een tijdje een vraag op haar tong en ze besloot hem uiteindelijk te stellen. 'Heb je Anna al gevonden? Ze is mee gegaan naar het Zuiden met mij en is hier dus nu. Ze heeft me ook erg geholpen met deze moeilijke periode.'

'Ja, ik heb Anna al gezien.' zei hij verslagen. Meer wou hij er eigenlijk niet over kwijt, maar met Iwone kon hij altijd goed praten. Ze was een goede zus. Eentje zoals iedereen zich wenste. 'Zullen we dan zomaar gaan?'

Iwone keek haar vader nog voor een laatste keer liefdevol aan en drukte een kus op zijn koude wang. 'Ja, laten we maar gaan,' zei ze uiteindelijk en liep samen met Devon de kapel uit. Ondertussen liet ze alvast een kamermeisje naar haar kamer gaan, om Henry op te halen. 'Hoe reageerde ze op je terugkomst?' vroeg Iwone voorzichtig en benieuwd. Zelf had ze maar weinig met Anna over Devon gesproken.

Devon raakte zijn vader nog voor een laatste keer aan. Hierna liep hij met zijn handen op zijn rug naar de tuinen samen met zijn zus. 'Anna had tijd nodig om na te denken. Hoe een egoïstische rotzak was ik ook om niet te schrijven? Enkel was me dat verboden. Ik heb haar achtergelaten, Iwone... Ze heeft al het recht om me te haten.'

'Ze is vast erg overdonderd. Ze zal je vast nog een kans geven om je verhaal te doen en dan zal ze je vast vergeven,' zei Iwone tegen hem met een hoopvolle blik en hield haar jurk een stukje omhoog, zodat hij niet door de modder vies zou worden. Vanaf een afstandje zag ze haar kamermeisje aan komen lopen, samen met Henry. Onmiddellijk vergat ze haar jurk en rende ze op hem af, om hem glimlachend in haar armen te nemen. 'Dit is Henry,' zei ze tegen Devon met een stralende lach.

Devon zuchte, maar al snel wandelde hij naar Iwone. 'Hallo Henry. Wat een eer om u te ontmoeten.' Hij boog en keek toen naar de baby (?) die lachte. Zijn hand kriebelde toen over zijn buik. 'Wat een geweldige jong kereltje, Iwone.' Waarna hij zijn zus aankeek. 'Anna leek me niet te willen vergeven. Ze was alles wat ik wou is nu weg. Hoe kan ik ooit haar vertrouwen terugwinnen of ooit hebben wat ik had? Maar ik moet er nu zijn voor jou, ik ben oom geworden, Thom helpen waar ik kan...'

Henry lachte in Iwone's armen en ze keek haar zoon met een brede glimlach aan. 'Henry kan al bijna lopen. Normaal mag hij dat ook, maar ik wil niet dat hij zich helemaal vies gaat maken in de tuin. En ik denk dat het ook niet meer lang duurt, totdat hij kan praten!' sprak Iwone enthousiast. Ze ging weer verder lopen en dacht na over de woorden van Devon. 'Maar dat is toch precies hoe je haar vertrouwen weer terugkrijgt! Laten zien dat je er weer bent voor je familie, vrienden én geliefde.'

Devon keek naar zijn neefje terwijl ze verder liep. 'Iwone,' zei hij bestraffend. 'Alsof wij nooit vuil werden?' Herny was echt het schattigste jongetje dat hij ooit had gezien. 'Anna wilt dat ik haar ruimte geef. Ze moet erover nadenken. Terugwinnen is een groot woord. Als ze niet wilt dan wilt ze niet.'

Iwone moest lachen en keek hem met een betrapte blik aan. 'Ik weet het, ik weet het!' lachte ze. 'Maar we gaan vanavond langs Constance, dus heb ik geen tijd om hem tussendoor nog schoon te maken.' Toch zette ze Henry neer en hield ze hem aan zijn handen vast, zodat hij niet om zou vallen en vies kon worden. 'Dat is begrijpelijk. Zij moet natuurlijk ook alles op een rijtje zetten! Ik denk eigenlijk dat ze ook niet had gedacht dat je terug zou komen. Niet zo snel, in elk geval. En ook niet ongetrouwd.'

'Er is geen andere vrouw dan Anna voor mij, Iwone.' Hij keek met een glimlachte naar Henry. 'Kom, geef hem eens aan oom Devon.' Hij strekte zijn armen uit naar de kleine jongen. 'Ik moet niks op een rijtje. Ik snap echter wel dat zij dat moet doen, maar ze wilt nog eens niet praten...'

Iwone moest lachen en drukte nog een kus op Henry's wang. Daarna tilde ze hem op en gaf ze Henry aan Devon. Ondanks de imposante grootte van Devon en natuurlijk de onbekendheid leek Henry totaal niet bang. Hij keek met grote ogen naar zijn oom en was erg stil. 'Hij moet nog even wennen,' glimlachte ze. Daarna keek ze wat serieuzer en zuchtte ze. 'Iedereen verwerkt zulke dingen op een andere manier. Ik zal wel even met haar praten,' beloofde ze met een geruststellende glimlach.

Devon voelde de warmte van het kleine lichaampje tegen dat van hem. 'Ik ben nu al gek op je Henry,' Met een glimlach keek hij naar het kleintje en streelde met een vinger over zijn neusje waardoor ook Henry lachte. Devon had altijd al gehouden van kinderen waardoor hij er redelijk goed overweg mee kon. 'Dat moet jij weten. Anna wijst haar eigen toekomst wel uit. Maar ik kan haar niet anders inbeelden dan mijn vrouw. In mijn toekomst.'

Iwone glimlachte gelukzalig, toen Henry begon te lachen, en liep weer samen met hen verder. 'Ik zei toch dat hij je leuk zou vinden,' giechelde ze, waarna ze zachtjes het enkeltje van Henry kietelde. Ze haalde haar schouders op en keek haar broer aan. 'Je moet haar gewoon duidelijk maken dat je haar enkel als vrouw ziet. Ik weet zeker dat ze nog van je houdt. Je moet gewoon geduld hebben.'

Devon keek naar zijn zus. 'Liefde is gecompliceerd.' Zuchtte hij. 'Ik wil gerust vaker oppas zijn. Hé Henry? Liever zo'n stoere oom dan zo'n saai kamermeisje, niet?' Hij grijnsde naar zijn zus. 'Hij lacht nog steeds dus ik neem aan van wel. En hoe zit het met de man die voor mijn zus gaat zorgen?'

Iwone zuchtte ook en knikte instemmend. 'Heel erg gecompliceerd,' zei ze zachtjes, waarna ze weer glimlachte om de blije blik van Henry. Toch werd ze stil door de laatste vraag van Devon en keek ze beschaamd naar de grond. 'Er is geen man,' mompelde ze zachtjes en met rode wangen. 'Niemand wil met een vrouw, die al eens getrouwd is geweest en een kind heeft. Dat- dat begrijp ik.' Toch had ze, vooral in deze moeilijke periode, wel verlangen naar een partner. Iemand waar je alles aan kwijt kon en je steunde met moeilijke dingen. Natuurlijk had ze haar familie en vriendinnen, maar dat was een ander gevoel.