De Vertrekken van de Mattiries

Ayira volgde het verhaal allang niet meer toen het over Gytha ging en bekeek dus aandacht de verschillende gerechten op tafel. Pas toen haar naam genoemd werd, keek ze weer op. 'We kunnen wel leuk doen alsof we niet het idee hebben dat we niet gehoord worden, maar we wórden ook niet gehoord. Het is toch bespottelijk dat ik niet in het leger van mijn vader mag, terwijl ik een betere soldaat ben dan meer dan de helft van zijn mannelijke soldaten!' Ze zette haar handen in haar zij en keek Adelaide aan. 'Of dat wij niet mee kunnen beslissen over militaire of politieke dilemma's? Dat jullie jezelf niet eens kunnen verdedigen als er een aanval komt van die verdomde rebellen?'

Constance had in de deuropening staan luisteren terwijl haar zus duidelijk geërgerd tekeer ging. Pas toen Ayira zich stil hield ging ze de ruimte binnen. 'Goh, dat ik het ooit nog eens zou kunnen zijn met mijn geliefde zuster.' Met een grijns boog ze voor Iwone, begroette ze Agathe en gaf ze Gytha, die er nogal ongemakkelijk bij zat, een knipoog. Voor Adelaide hield ze kort stil en knikte ze slechts met haar hoofd. 'Excuses voor mijn late entree. Sinds de aanslag kost het me iets meer moeite om me fatsoenlijk aan te kleden.' Haar naaister was op het geniale idee gekomen om de borstplaat van haar wapenrusting onder haar jurken te dragen. Door de vorm werd nog steeds de suggestie gewekt dat alles er zat en haar jurken pasten zo weer netjes. Het duurde alleen wat langer. Als laatste draaide ze zich om naar Ayira, maar ging al snel zo ver mogelijk van haar zus vandaan zitten. 'Wat heb ik gemist?'

Adelaide luisterde met een geïnteresseerde blik naar Ayira. Natuurlijk was ze het eens met haar, hoewel ze niet zo zeer in het leger hoefde te vechten. Dat mochten anderen voor haar oplossen. Ze wilde antwoorden, maar zag toen Constance Rabbion het vertrek in komen. 'Maakt u zich geen zorgen. Dat u bent gekomen is me al een eer.' Haar blik gleed kort over de anderen. Agathe had een arm om Gytha heen gelegd, het arme meisje dacht vast dat Adelaide er op uit was om haar de grond in te trappen. De oudste zuster probeerde de jongere zo goed als ze kon op haar gemak te stellen. Ze was enkel benieuwd geweest of er meer was tussen haar en Thomas Storm. Ze wilde gewoon graag op de hoogte zijn. 'We wisselden onze meningen over ernstige kwesties aangaande onze vrouwelijkheid. En dit keer niet dingen zoals jurken en zwanger zijn.' Haar toon was triomfantelijk. 'Iwone, jij hebt in de hospitalen kunnen werken, toch? Dat is al erg vooruitstrevend.'

Iwone luisterde aandachtig naar Adelaide's en Ayira's woorden, toen Constance plotseling binnen kwam lopen. Met een brede grijns begroette ze haar vriendin en gebaarde ze dat ze naast haar kon komen zitten. 'Dat klopt,' zei ze instemmend en enthousiast. 'In het Noorden heb ik geholpen in een hospitaal en ook in het Westen heb ik veel kennis opgedaan van de geneesheren. Het is een heel fijn idee om te weten dat je mensen in nood kan helpen of verzorgen. Net zoals het idee dat je jezelf kan beschermen, mocht er ooit iets mis gaan!'

Ayira keek geërgerd, toen Constance precies tijdens haar pleidooi binnen kwam lopen, en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de kleding van Constance. 'Ik had nooit gedacht dat je zo ijdel bent,' spotte Ayira en ging weer op een stoel zitten. Met een verveelde blik keek ze naar de vrouwen en liet haar hoofd op haar hand leunen. Ze had gehoopt op openbarende roddels, maar niets was minder waar. Ze waren allemaal net zo saai als ze had verwacht.

Constance trok een wenkbrauw op naar haar zus. 'En ik had nooit gedacht dat jij zelfs na die 5 jaar nog zo kinderachtig kon doen.' Ze pakte iets van de hapjes dat voor hen op tafel werd gezet en keek Iwone aan. 'Och, heb je Henry alleen gelaten? Waarom heb je hem niet meegenomen?' Ze had het jongetje graag weer eens gezien. Hij begon haar nu ook zo langzamerhand te herkennen en dat vond ze geweldig. Toen ze aan kinderen dacht, kwam plots weer in haar boven wat ze gehoord had van haar moeder. 'Agathe, gefeliciteerd met uw zwangerschap overigens. Het wordt vast een prachtig kindje. Hoe voelt het om voor het eerst tante te worden, Gytha?' Ze deed aardig haar best om vriendelijk te zijn, vooral omdat Ayira er was, maar tegelijkertijd leek het van nature te komen. Anthony had vast een goede invloed op haar.

Gytha keek Constance aan en glimlachte. 'Ik ben nu al ontzettend trots.' lachte ze en keek haar oudere zus aan. Ze was ontzettend blij dat ze zwanger was en hoopte dan ook ontzettend dat dit keer alles goed zou gaan. Voordat ze weg waren gegaan had haar moeder haar op het hart gedrukt dat ze een oogje in het zeil moest houden, dat was dan ook de voornaamste reden dat ze mee was gegaan. Natuurlijk was ze nieuwsgierig geweest naar alles, maar hier in het Zuiden was ze niet écht nodig. Ze waren hier voor de vergaderingen en dat was niets voor vrouwen zoals zij.

Iwone moest zacht lachen om het gekibbel tussen Constance en Ayira en schudde lachend haar hoofd als antwoord op Constance's vraag. Ondertussen werd ze rood en zocht ze stamelend naar een antwoord. Ze had het nog nooit over Henry gehad, ten overstaan van de andere adellijke leden. 'Hij zou alles opgegeten hebben,' glimlachte ze dus, waarna ze naar de artiesten wees. 'Maar de muziek zou hij erg mooi gevonden hebben. En ik denk dat hij jou ook graag weer eens wil zien.' Met dezelfde trotse blik keek Iwone ook naar Agathe. Ze was zo ongelofelijk blij voor Agathe dat ze uiteindelijk toch zwanger was geworden.

[NEW]
De normaal hooghartige houding van Ayira was totaal weg en nerveus liep ze door de gangen heen, terwijl ze haar haren fatsoeneerde en haar jurk glad streek. Hoe durfde David Adelaide Mattiries boven haar zelf te plaatsen? Nog steeds werd ze kwaad als ze aan de man dacht. Toen ze voor de deur van het vertrek van Adelaide stond, trok ze haar jurk bij haar boezem nog goed, pulkte ze wat stofjes van de stof af en klopte ze aan. Haar jurk liet weinig te wensen over en Ayira was trots op het resultaat. Ongeduldig klopte ze nogmaals op de deur.

Adelaide keek verontrust naar de ravage in haar kamer. Haar koffers stonden open, maar er was er nog geen één gevuld. 'Roda, we vertrekken morgen avond. Mórgen.' Terwijl ze over haar slapen wreef keek ze naar haar meid die zo zorgvuldig mogelijk een jurk op vouwde. 'Zijn Alistair zijn spullen al gepakt? En- En dit zijn al Arutha's eigendommen?' Ze wees naar twee koffers. Ze waren nog gevuld, even netjes als toen ze weg gingen. Adelaide durfde zelf deze orde niet te verstoren, om nog een restje van Arutha te laten verdwijnen. Verbaasd keek ze op toen ze geklop op de deur hoorde en vervolgens nogmaals. Zorgvuldig streek ze haar losse haar achter haar oren, maar aan de rest van haar voorkomen was niets meer te doen. Ze wenkte een bediende dat ze zelf de deur zou openen en vond toen tot haar verbazing Ayira Rabbion.

Ayira zette haar meest glunderende blik op, toen Adelaide de deur open maakte. Zonder iets te zeggen, drukte ze een kus op de wang van de vrouw en liep ze snel naar binnen. Bij het aanzicht van de ravage zette ze haar handen in haar zij en grinnikte ze. 'Ga je meteen naar David of ga je eerst nog naar het Oosten toe?' vroeg ze direct. Haar gezicht betrok opeens en met een verontschuldigende blik keek ze de vrouw aan. 'Het spijt me van Arutha.' Meteen dreven haar gedachten naar haar eigen moeder, maar die herinneringen stopte ze al snel weg. 'Kan ik je hiermee helpen? Je ziet er trouwens vreselijk uit.' Ze liep naar de vrouw toe en duwde voorzichtig een pluk achter haar oor.

Adelaide was erg verrast om Ayira voor haar deur te vinden. Ze had verwacht dat Alistair zou komen om te helpen met het inpakken of wellicht David om haar nog een goede reis te wensen, maar niemand anders. Ze knipperde terwijl Ayira het vertrek in kwam en de ruimte in zich op nam. Adelaide liet de vragen en woorden over zich heen komen, maar stapte naar achteren toen ze aan haar haar zat. 'Alistair en ik gaan mijn broer thuis brengen. Pas als hij een gepaste uitvaart heeft gehad zullen we naar het Westen gaan. Onze bediendes hebben alles onder controle, hulp is niet nodig, maar dank u zeer voor het aanbod.' Ze glimlachte zo goed ze kon naar de vrouw en raapte haar houding weer bij elkaar. Ze zag er inderdaad vreselijk uit, maar dat betekende niet dat ze zich vreselijk hoefde te gedragen.

'U klinkt alsof u alles onder controle heeft. Dan zal het vast geen probleem zijn als ik nog even blijf.' Ayira glimlachte en nam plaats op het bank, terwijl ze lichtelijk voorover boog. Dit kon nog lastiger worden dan ze van tevoren had gedacht. Terwijl ze zo zat, bekeek ze de vrouw nogmaals. Adelaide was erg aantrekkelijk en had een mooi lichaam - alles wat David wenste. Maar ze kwam uit een verrotte familie, had een slechte reputatie en wist niets van besturen of vechten. Iets wat niet van toepassing was op Ayira, alhoewel de slechte reputatie. Daarentegen was ze zelf ook aantrekkelijk en wist ze dat ze David bezig en geïnteresseerd kon houden. Waarom had hij dan toch voor haar gekozen? 'De uitvaart van mijn moeder is over paar dagen,' verzuchtte ze met een treurige blik. Misschien zou deze aanpak wel werken.

Adelaide had geen idee waarom de vrouw op het moment in haar vertrekken aanwezig was. Misschien kon ze iets bedenken, maar het was niet eerlijk meteen te denken dat dat de reden was. 'Helemaal geen probleem, ik zal wat te drinken laten komen.' Hierbij keek ze haar meid aan die de hint al snapte en de kamer uit snelde. Vervolgens nam Adelaide tegenover Ayira plaats op een fauteuil en streek ze haar zwarte kanten japon glad. 'Ik hoorde het van Alistair. Het spijt ons zeer dat we voor de uitvaart vertrekken, maar we hebben er zelf nog één te plannen.' Ze zag er erg tegenop. Wie zou er nu komen? Niemand wilde de rebellen tegen zich hebben door te komen en ze hadden maar enkele dierbare vrienden.

Ondanks dat Ayira het probeerde te onderdrukken, kwam er toch gevoelens van onmacht en verdriet omhoog. Soms bedacht ze zich dat zíj diegene had moeten zijn die haar zusjes en moeder had beschermd, in plaats van haar moeder zelf. Dat zij nu dood in de kapel had moeten liggen. Ze schudde de gedachten weg en keek Adelaide met een tikkeltje verdwaasde blik aan. 'Dat is geheel begrijpelijk. Ik moet er niet aan denken om nog zo'n lange reis te moeten maken na zo'n lang verblijf.' Ayira's ogen gleden langs de dunne jurk van Adelaide, maar haar veelzeggende blik hield ze nog even achter. 'Sorry dat ik zomaar langs kom. Ik kon enkel aan jou denken om de tijd mee door te brengen, iemand die mijn leed zou begrijpen. Ik had geen zin om bij Iwone en haar kind te zijn en al helemaal niet bij mijn zus. Dus bleef u over.'

De reis zou niet het zwaarste zijn. De thuiskomst zou Adelaide hevig treffen. Maar dat hoefde Ayira niet te weten. Ze rechtte haar schouders en glimlachte geruststellend naar Ayira. 'Er zijn vast nog andere vrouwen of mannen bij wie u gezelschap kunt vinden dat beter is dan de mijne op het moment.' Adelaide geloofde niet dat dit de enige reden was dat Ayira Rabbion tegenover haar zat, maar wie was zij om haar redenen meteen in twijfel te trekken. 'Ik zou graag namens mijn broer en mij uw familie nog eens willen bedanken voor uw gastvrijheid. Ondanks de vreselijke gebeurtenis is ons verblijf voorspoedig verlopen.' Zeker nu ze zich niet erg sterk voelde, was het makkelijk om terug te vallen en zich te verschuilen achter haar zeer beschaafde manieren.

Ayira leunde in haar stoel en gooide haar benen over de leuning heen, terwijl ze Adelaide nieuwsgierig aan bleef kijken. 'Dat geloof ik van niet. Maar weinig mensen tolereren mijn aanwezigheid, al weet ik niet waarom.' Met een ietwat treurige blik keek ze naar de muur en zuchtte ze. Het leek wel alsof enkel haar moeder nog enige affectie voor haar had gehad. En nu bleef er niemand meer over. Was het zo raar om te verlangen naar dat ene kleine beetje liefde? Ze wimpelde de bedankjes af en keek de vrouw weer aan. Daarna stond ze op en begon ze te ijsberen door de kamer. 'Waarom wil David met jou trouwen?'

Adelaide bestudeerde Ayira. Ze besloot niet te reageren op haar opmerking. Het was genoeg bewijs dat ze Ayira's aanwezigheid tolereerde doordat ze hier nu tegenover elkaar zaten. Maar tolereren lag ver weg van het genieten van iemands gezelschap. Vermoeid leunde ze wat naar achteren in de stoel, maar hield ze haar rug en schouders rechtop. Het was één van de lessen die ze ooit van haar moeder had gekregen: zolang je een waardige houding aannam zouden mensen je vrijwel altijd met respect behandelen en zo respecteerde je ook anderen door nooit ongeïnteresseerd erbij te hangen. Met een kleine glimlach keek ze toe hoe Ayira heen en weer liep. 'Misschien zou je dat aan David moeten vragen. Ik kan de gedachten van de koning niet lezen. Ik kan je wel vertellen waarom ik met David wil trouwen.'

Ayira bleef stil staan en keek afgemeten naar Adelaide. Daarna nam ze weer plaats op haar fauteuil en sloeg ze haar benen over elkaar heen. 'Je hebt mijn interesse gewekt,' gaf Ayira toe en duwde haar vingers tegen elkaar aan in een geïnteresseerd gebaar. Ze had zo haar eigen ideeën over de keuze van David en waarom het Adelaide was geworden. Ayira kon enkel hopen dat Adelaide die overwegingen ook door had en niet door onbestaande ideeën werd geleid. Al zag ze er niet bepaald naïef uit. 'Mijn reden van dit bezoek was eigenlijk om u te verleiden. Om een mes in David's rug te steken. Maar werkelijk waar, u bent nog saaier dan ik had gedacht,' zei Ayira met een klein glimlachje, terwijl ze Adelaide aan keek. Ze gleed met haar vinger omlaag over de ronding van haar eigen nek en schudde lachend haar hoofd. 'U zult David goed bezig moeten houden. Ik heb gehoord dat hij graag uitstapjes maakt en saaie vrouwen zo weer wegwerkt.'

'Ik ben liever saai dan naïef.' Adelaide liet haar ogen door de ruimte glijden terwijl ze nadacht over haar woorden. Ze nam nog eens de harde, kille muren in zich op en moest lachen om het feit dat Ayira haar saai had genoemd. Zij had alles hier in het Zuiden precies dat gevonden. Saai. Behalve wellicht de mensen zelf. 'David zal zijn best moeten doen om mij weg te werken als ik eenmaal het bed met hem deel. Zodra hij mij binnen heeft gelaten, ga ik niet meer weg. En werkelijk die uitstapjes kunnen me niets schelen zolang het mijn reputatie niet aantast.' Ze lachte nog eens en streek langs haar haar terwijl ze Ayira bekeek. 'De jurk staat u prachtig, maar ik ben enkel geïnteresseerd in de koning en zijn titel.'

Ayira merkte hoe haar hoofd en lichaam reageerde op de standvastige woorden van Adelaide. Misschien was ze wel meer dan Ayira had gedacht en kon ze David inderdaad onder de duim houden. 'Ik ben ook enkel geïnteresseerd in de koning en zijn titel, maar u lijkt nogal van mij te winnen.' Ayira's ogen glunderden en vol zelfvertrouwen gleed ze met haar hand over haar jurk na haar compliment. 'Dat weet ik.' Ze stond weer op en liep naar de kaptafel toe in de hoek, waarna ze zichzelf in de spiegel bestudeerde. 'Alsof uw reputatie nog meer aangetast kan worden,' lachte Ayira plotseling, terwijl ze met een iets vriendelijkere blik naar de vrouw keek. Beide liepen ze rond met een gebroken reputatie, al had Ayira daar meer zelf voor gezorgd dan Adelaide. Zij kon er nou eenmaal niets aan doen dat ze een Mattiries was.

Adelaide was opgestaan om twee bekers te vullen met wijn en liep naar haar gast toe om er één aan te bieden. Ze nam een slok van haar eigen wijn terwijl ze de woorden in haar hoofd overdacht. 'Heb ik een aangepaste reputatie?' vroeg ze nieuwsgierig. Dat had ze nog nooit gehoord. Mensen hadden haar met vreemde blikken bekeken als ze zei een Mattiries te zijn, maar dat had volgens haar niets te maken gehad met een slechte reputatie. Iedereen moest slechts gewennen aan een nieuwe adellijke familie, ook de adel zelf. Hopelijk zou haar huwelijk met David dit probleem ook verzachten. 'Ik denk overigens niet dat de keuze om mij te huwen te maken heeft met u- of mijzelf, maar eerder met wat David de beste connectie acht.' Zij waren slechts de schaakstukken, hoewel Adelaide van plan was zelf deel te nemen aan het spel.