De Bibliotheek

'Helaas behoor ik ook niet tot die groepen.' Rani had al meerdere malen een verzoek ingediend, maar het leek alsof ze simpelweg genegeerd werden. Misschien, als ze terugkwam van deze reis, had ze de nodige status bereikt om binnen te mogen. Terwijl ze terugliepen liet Rani haar sluier van haar schouders zakken en op haar onderarmen rusten. 'Ik heb al veel van mijn tijd gespendeerd in de torens. Onze gebouwen reiken lang niet zo hoog als ze hier doen. Het is ongelooflijk dat men dit heeft kunnen maken.' Ze was erg gefascineerd geweest en vond het geweldig om de vele trappen op te moeten gaan om uiteindelijk op een prachtig uitkijkpunt te komen. 'De stad is goed te zien van daar boven, maar ik zou het inderdaad erg graag van dichter bij willen zien.' Ze keek Edmund aan en glimlachte toen geamuseerd. Rani zou wel een manier vinden om toch de stad te kunnen verkennen.

'De torens bieden inderdaad een erg indrukwekkend uitzicht over de stad.' beaamde hij en ging zitten op één van de fauteuils voor de open haard. 'Er is altijd een manier om te ontsnappen aan de kasteelmuren. Het is een kwestie van de goede mensen kennen.' Als hij het kasteel uit wilde gaan, ging hij het kasteel uit. Sinds Tyrosh was hij wel wat voorzichtiger geworden, nog een kidnapping was geen onderdeel van zijn plan, maar in zijn eigen stad was hij een stuk zelfverzekerder. 'Ik kan u wel een keertje meenemen, als u daar natuurlijk interesse voor heeft.'

Rani was terug in de fauteuil gaan zitten en sloeg haar benen over elkaar. Ze glimlachte bij zijn woorden, maar was pas echt geïnteresseerd toen hij voorstelde haar mee te nemen. Maar uiteindelijk schudde ze haar hoofd. 'Dat is een verleidelijk voorstel, maar ik zou u niet willen laten opdraaien voor een beslissing die ik zelf maak. Bovendien weet ik zeker dat ik ook zonder uw hulp buiten deze muren zal komen. Ik mag dan misschien opvallend zijn wat betreft mijn huidskleur en gelaat, maar niemand kent dit gezicht. Het uwe daarentegen-' Ze glimlachte nogmaals en voegde daar aan toe: 'Maar wie weet kom ik u daar tegen en zal niemand de man de schuld geven als we beiden andere manieren vinden om de stad in te komen.' Haar ogen glansden bij dit plan. Ze kon wel avontuur beleven als ze wilde.

Edmund moest lachen toen hij de glinstering in haar ogen zag. 'Wie weet lopen we elkaar inderdaad wel tegen het lijf aan.' Hij wilde haar graag zijn stad laten zien. Natuurlijk kende hij alle ins en outs en er was niemand anders die haar alle details kon laten zien. 'En daarbij, twijfel ik er niet aan dat u uw eigen weg buiten de muren zal vinden. Ik denk niet snel dat iemand hier in dit kasteel iets aan u zou weigeren.' Zeker niet zijn soldaten.

'Als we elkaar tegenkomen, dan zou ik erg graag de stad door uw ogen willen zien.' Rani vond het leuk om de stad op zichzelf te verkennen, maar Edmund was natuurlijk bekender met de stad en kende vast de fijnste plekjes. Rani lachte om zijn laatste woorden. 'Al zouden ze me weigeren, dan zou ik ze nog aan kunnen praten dat het in mijn land gewoon is om mannen die vrouwen iets weigeren op een zeer gepaste manier te straffen.' Enerzijds was het ergerlijk dat niemand hier iets van haar land en cultuur afwist, tegelijkertijd kon ze er voordeel uit halen. Ze kwam weg met veel dingen, zolang ze maar zei dat het eigenlijk heel gewoon was voor Quandaï. Rani zou echter haar cultuur nooit erg misbruiken.

Edmund glimlachte. 'In dat geval zie ik er erg naar uit om u tegen te komen.' lachte hij en stond op. 'Maar ik denk dat het verstandig is dat ik weer richting mijn vertrekken ga. Morgen is het weer een vroege dag, er staan veel vergaderingen op het programma.' vertelde hij haar en maakte een kleine buiging. 'Het was me een eer om met u te spreken, prinses Rani, en wellicht zie ik u binnenkort weer eens.' Met deze woorden draaide hij zich om en beende hij de bibliotheek uit, op naar zijn vertrekken.

'Het genoegen is geheel aan mijn zijde.' Rani was ook opgestaan en boog, zoals ze altijd deed, weer op haar eigen manier. 'Ik wens u succes met de vergaderingen en mogen we elkaar weer snel tegenkomen.' Glimlachend keek Rani de prins na en belde ze uiteindelijk voor een bediende om het dienblad mee weg te nemen. Zelf ging ze ook maar naar haar vertrekken. Syrian zou nu ook wel terug zijn. Ze was benieuwd naar zijn dag en of hij ook zulke interessante mensen had ontmoet.