De Kasteelmuren

Gregoire kwam eindelijk uit zijn trans, toen ze tegen hem sprak, en al snel ontstond er een grote glimlach op zijn gezicht. In enkele stappen stond hij bij haar en had hij zijn lippen kort, maar teder op de hare gedrukt. Het maakte hem niet uit wie het zag, hij was allang vergeten dat ze überhaupt niet alleen waren. 'Het- Ik- Je loopt weer! Je kan paardrijden!' zei hij met een gelukzalige glimlach. Hij had het haar zo gegund om weer te kunnen vechten en rijden. 'En ik ben zo blij om je weer te zien.'

Morena keek hem aan en liet de teugels van schrik los toen hij haar beetpakte. Peinzend beet ze op haar lip, maar uiteindelijk moest ze toch glimlachen. 'Ik kan alles weer, gelukkig. Het duurde even voordat Morren me liet gaan, maar uiteindelijk kon hij me niet weigeren.' lachte ze en bekeek hem kort. 'Het is ook goed om jou weer te zien, Gregoire.' gaf ze uiteindelijk toe en keek wat rond. 'Ik heb het Zuiden altijd al een treurige plaats gevonden, maar nu is er écht geen greintje vrolijkheid meer te vinden.'

Morena keek hem aan en knikte kort. 'Begrijpelijk natuurlijk.' Haar merrie begon inmiddels wat onrustig te worden van al dat staan, dus aaide Morena haar tussen haar manen. 'Ik denk dat ik haar eerst maar eens weg ga zetten, waar zijn de stallen hier?' Ze was bijna nooit in Lorath geweest. De laatste keer dat er zoveel escortes meegingen, was zij nog geen lid van de Koningsgarde.

Gregoire gleed met zijn hand over de snuit van het paard en gebaarde met zijn hoofd naar het kasteel. 'Ik breng je er wel naartoe,' glimlachte hij, waarna hij naar het hoofd van de escorte ging. Hij beschreef hen de weg naar de stallen en liep toen weer naar Morena toe. 'En ik kan je meteen wat van de stad laten zien. Kom, we gaan deze kant op.' Hij gebaarde naar de stad en begon alvast te lopen. 'Hoe was jullie reis?'

Morena haalde haar schouders nonchalant op, terwijl ze Gregoire volgde. 'Oké, we hebben slecht weer gehad onderweg. Dat heb ik overigens niet gemist, de regen en de kou.' lachte ze. 'Maar verder geen moeilijkheden. Geen rovers tegen gekomen, of andere rare figuren die van alles van je af proberen te troggelen.' Er liepen vreemde mensen rond op de Koningsweg, hele vreemde mensen.

Gregoire lachte met haar mee en leidde haar richting de stad. Ze zouden er niet in gaan, maar vanaf de heuvels waar het kasteel op was gebouwd, had je een prachtig uitzicht over de stad. 'Hoe- weet je heel toevallig hoe het met mijn moeder gaat? En mijn zusjes en broertjes?' vroeg hij twijfelachtig. Ondanks de vele brieven, die ze onderling schreven, wilde hij liever dat iemand kon bevestigen dat het goed met hen ging.

Morena keek hem aan. 'De laatste keer dat ik ze zag ging het prima.' Ze wist niet goed wat ze wel en niet kon zeggen, de afgelopen twee weken had ze als persoonlijke wacht gestaan bij de voormalige koningin, dus ze hoorde veel. 'Katarina heeft het er niet makkelijk mee nu al haar oudste kinderen weg zijn... en het is haar zwaar gevallen dat Gytha naar het Noorden zal gaan.' vertelde ze hem. 'Ze verlangt in ieder geval weer terug naar jullie en met je broertjes en zusjes gaat het prima. Tommen houdt een oogje in het zeil. Hij is een verstandige jonge man aan het worden.' zei ze met een glimlach.

Gregoire glimlachte opgelucht om haar woorden en al helemaal toen ze Tommen noemde. Voorzover het er nu uit zag, had Tommen precies het hart van hun moeder en gelukkig maar weinig van hun vader. 'We zullen gelukkig weer snel naar huis gaan,' verzuchtte hij, terwijl hij over de stad heen keek. Hij wees naar het grote marktplein. 'Daar is het gebeurd. En ik ben - alweer - gewond geraakt,' zei hij schaapachtig, waarna hij naar zijn arm wees, die onder zijn dikke kleding verbonden was. 'Ik heb het er zelf ook moeilijk mee dat Gytha weggaat. Ze is nog zo jong...'

'Serieus? En ik maar denken dat je zo verstandig was geworden.' merkte ze op, toen hij vertelde dat hij wederom gewond was geraakt. 'Ze zou niet gaan als ze er niet klaar voor was, daarbij is ze in goede handen, dat weet jij ook.' Ze had de Storm's altijd al gemogen, de heer in kwestie, Thomas Storm, kende ze echt niet, al zou hij vast niet zo verschillen van de rest van zijn familie. 'Daarbij, ooit zou ze gaan en of het nou nu of, of over twee jaar, in jou ogen blijft ze altijd jong.'

Gregoire haalde zijn schouders op. 'Als ik daarmee iemand kan redden, dan wil ik die wonden wel incasseren.' Hij vertelde maar niet dat hij helemaal krankzinnig was geworden tussen de rebellen. Zijn haat tegenover de rebellen was zo groot, dat hij zichzelf niet meer in de hand had kunnen houden. 'Ik weet dat ze in goede handen is, maar waarom gaat ze meteen al met hem mee? Het hoeft allemaal toch niet zo haastig? Ik had liever Thomas nog eens goed gesproken en alles doorgesproken, maar ze hebben samen al beslist, blijkbaar. Het is alsof David álles wat betreft onze familie mag bepalen. Aan mij wordt in elk geval niets gevraagd.' Gefrustreerd schopte hij tegen een steentje.

Morena keek hem aan en haalde haar schouders op. 'Mensen doen rare dingen voor liefde.' antwoordde ze en fronste haar wenkbrauwen toen zijn frustratie naar buiten kwam. 'Hij is en blijft de koning Gregoire, zelfs al is het je broer. Had je anders gereageerd als het je vader was geweest?' vroeg ze en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Ik weet dat het moeilijk te accepteren is, geloof me, zelfs ik heb er nog problemen mee, maar ik denk niet dat David het doet om jullie tegen te zitten, enkel om iedereen te beschermen.' sprak ze haar gedachten uit, en hoopte dat het de waarheid was.

Gregoire zweeg na Morena's woorden en balde zijn vuisten. Natuurlijk had hij niet anders gereageerd als zijn vader het had besloten. Zijn vader stond boven hem. In Gregoire's ogen stond David daarentegen helemaal niet boven hemzelf. Ze scheelde per slot van rekening maar twee jaar en hij was ook nog eens de leider van het koninklijke leger. 'Misschien heb je wel gelijk,' zei hij na een tijdje en draaide zich om naar haar. Hij wist nog steeds niet hoe het tussen hen zat en het vrat pijnlijk aan hem. Vooral nu ze niet bepaald enthousiast reageerde op de affecties van zijn kant.

Morena keek hem aan en glimlachte kort. 'Misschien wel,' lachte ze en gaf hem een stootje tegen zijn schouder met haar vuist. 'Misschien zijn vrouwen toch nog wel slimmer dan je had gedacht.' grapte ze en keek uit over de stad. Lelijk was het niet, maar voor haar doen was het veel te somber en grauw. 'Het is goed je weer te zien Gregoire, echt waar.' zei ze met een klein glimlachje rond haar lippen. Ze wilde het niet toegeven, maar ze had hem gemist.

Na haar woorden zocht Gregoire met zijn hand de hare op en hield hij haar stevig vast. Ook hij glimlachte. 'Ik ben ook blij om je weer te zien,' bekende hij met een liefdevolle blik. Daarna wreef hij gepijnigd en lachend over zijn arm. 'Pas op! Ik ben gewond hoor,' lachte hij en schudde daarna zijn hoofd. 'Dat zal ik nooit bekennen met jou erbij.' Grinnikend keek hij haar aan en staarde daarna weer over de stad.

'Mietje,' lachte ze, toen hij zei dat hij gewond was en liep weer richting de plek waar ze vandaan waren gekomen. 'Weet ik, maar toch wordt het keer op keer bewezen. Ik ben gewoon de betere hersens van ons twee.' lachte Morena en schudde haar hoofd gniffelend. Ze had het gemist om zo te lachen, om gewoon weer op de been te zijn.

Gregoire grinnikte en stopte zijn handen in zijn zakken, waarna hij ook achter haar aan liep. 'Trouwens, ik heb echt een enorm groot vertrek gekregen, veel te groot voor mij alleen. Als je wilt, dan kunnen we hem delen?' Hij keek haar hoopvol aan en glimlachte geruststellend. In de periode, waarin alles nog goed ging, sliepen ze zo vaak bij elkaar in hun vertrekken. Al was dat wel weer een hele tijd geleden. 'Waarschijnlijk heb je de betere hersens, maar ik heb het betere lichaam,' grinnikte hij plagerig.

'Greg...' Morena stopte met lopen en keek hem aan. 'Ik ben blij om je te zien, echt waar, maar... dingen zijn niet meer zoals vroeger.' mompelde ze. 'Nog niet in ieder geval.' Ze wilde aan hun relatie werken, kijken of het weer kon worden zoals het ooit was, maar om nu gelijk een bed te delen? Daar was ze nog niet klaar voor. 'En je hoeft je ook niet op te offeren door op de bank te gaan liggen, of wat dan ook. Misschien is het gewoon beter als ik bij de rest slaap, oké?' Ze wilde hem met deze woorden niet kwetsen, maar ze kon het op geen andere manier zeggen. 'Misschien kan ik het goed maken door te zeggen dat ik vandaag niets te doen heb, dus als je het leuk vind, kunnen we iets leuks doen?'

Gregoire zweeg en wist niet wat hij moest zeggen als antwoord op haar afwijzende woorden. Stiekem had hij dit al gedacht, maar ergens diep in hem had hij nog hoop gekoesterd dat het allemaal zou zijn, zoals het eerder was. 'Geen probleem,' zei hij uiteindelijk en glimlachte naar haar, terwijl hij over zijn stoppelige kaak wreef. Zijn gezicht leefde op bij haar laatste woorden. 'Als je wilt, kunnen we de stad in? Of gaan paardrijden in de omgeving?' begon hij enthousiast.