De Kasteelmuren

Thom keek op haar neer en moest lachen om samen geknepen gezicht en haar woorden. 'Oke, maar dan stop ik ook echt niet meer, hè? Ik ga tot vervelens toe door.' Hij gaf haar een knipoog en toen hij voor zich keek zag hij een muurtje van waar ze een prima kijk op de haven hadden. 'Kom, ga zitten, dan kan ik alles aanwijzen.' Hij nam haar mee naar het muurtje en daar aangekomen zette hij Gytha er boven op. Zelf ging hij er bovenop staan en zette hij een hand aan zijn voorhoofd tegen de zon. 'Het gaat vooral om de roeiers met de rivierboten. Veelal zijn zeilen waardeloos, soms werkt het, maar je zit ook nog met stromingen en de wind is erg beperkend op rivieren.' Zijn blik gleed over de schepen. 'Zie je dat schip rechts? Die met de blauwe boeg? Die komt uit Lennos, de vrije stad, waarschijnlijk met glaswerk. Daar hebben ze de beste glasblazers.'

Gytha luisterde oprecht geïnteresseerd naar het verhaal van Thom. Zelf had ze absoluut geen verstand van scheepvaart, dat was niet iets wat ze in haar lessen van de Septa meekreeg. In tegenstelling zelfs, Gytha leerde de prachtigste werkjes borduren, te dansen, lezen en schrijven natuurlijk en alles wat er van een dame van haar stand werd verwacht. 'Ik ben nog nooit in Lennos geweest.' zei ze en keek hem aan. Lennos was altijd een gevoelig punt voor haar vader, en nu voor David, geweest. Het was de laatste vrije stad en al sinds de stichting van Tarth kon niemand er beslag op leggen. Dat was dan ook de reden dat ze het nooit had bezocht. 'Maar ik wil er wel ooit naartoe. Ben jij er geweest?'

'Nee, niet in Lennos. Ik moet bekennen dat ik niet eens zo heel veel van Tarth zelf heb gezien. Ik ben vooral zo ver mogelijk hier vandaan geweest.' Thom zakte door zijn benen en ging naast haar op het muurtje zitten. Hij had ook door Tarth gerezen, maar had niet alles zo grondig gezien als de zee die om het land heen lag. 'Gytha, ben je een beetje bekend met een kompas?' Nieuwsgierig keek hij haar aan terwijl hij het instrument dat hij eerder op de markt had gekocht uit zijn zak. Hij opende het doosje en hield het voor haar. 'Anders kan ik je leren hoe het werkt.'

'Dat zou ik ook hebben gedaan als ik jou was. Er is altijd nog een kans om Tarth te verkennen, niet waar?' Waarom zou je in Tarth blijven als je de kans kreeg om de rest van de wereld over te reizen? Toen Thom hem apparaatje uit zijn zak haalde, schudde ze haar hoofd. 'Mijn Septa heeft het me een keer verteld, omdat ik er vroeger zo nieuwsgierig naar was, maar om heel eerlijk te zijn, kan ik het me niet meer écht herinneren.'

'Daar heb je gelijk in. En daar zullen mijn ouders eerder mee in stemmen.' Thom dacht dat dat een erg goed idee was. Mocht het allemaal niet uitpakken zoals hij dacht, dan kon hij altijd nog in Tarth gaan reizen. Thom pakte glimlachend haar hand vast, strekte die voor Gytha uit en zette het kompas er op. 'Nou, met een kompas kan dus de richting waar je heen gaat, ten opzichte van het Noorden, bepalen. Het werkt door middel van een magneet. Weet je hoe dat werkt?'

Gytha knikte. 'Mijn of meer.' lachte ze en keek naar de kompas die hij in haar handen had gelegd. Het was een mooi apparaat. In het doosje waar het in zat, was een patroon gekerfd, het deed Gytha denken aan de graveringen waar de pilaren van haar bed mee waren versierd, in Evenfall. 'Maar een opfrisser kan geen kwaad.' gaf ze uiteindelijk toe.

Thom vertelde Gytha in het kort over het aardmagnetische veld en hoe dat in het kompas verwerkt was. Hij ging in op de magnetische declinatie en inclinatie en wat nog meer. Uiteindelijk hief hij haar hand nog ietsjes hoger en tuurde naar het pijltje. 'Daar moet Evenfall ongeveer zijn. En in die richting Tyrosh.' Thom wees met zijn hand de richtingen uit waar hun thuisplaatsen waren. Het leek zo een heel eind uit elkaar en dat was het ook. 'Je mag hem hebben, het kompas. Ik hoopte dat je het leuk zou vinden.'

Gytha knikte begrijpend toen hij alles aan haar uitlegde. Langzaamaan kwam alles weer naar boven toe. Ze zou liegen als ze zei dat ze het niet interessant vond, maar het werd nog interessanter omdat hij het vertelde. 'Wat? Oh, maar heb jij hem echt niet nodig?' vroeg ze, met rode wangetjes toen hij vertelde dat ze het kompas mocht houden.

'Nee, ik heb er genoeg. En ik heb er nu niet echt één nodig.' Thomas bekeek haar blos met een kleine glimlach en betrapte zichzelf erop dat hij haar hand al die tijd rond het kompas had gesloten en vast had gehouden. Hij liet haar weer gaan en kwam toen overeind van het muurtje. 'Misschien moeten we zo terug gaan. We kunnen echt niet te lang wegblijven, dat zou op gaan vallen, denk je ook niet?' Hij keek over zijn schouder naar de haven. Graag had was hij nog dichterbij gegaan, maar dat leek hem onverstandig. 'Ik zou zeggen wijs de weg met je kompas.' Thom gaf haar een knipoog.

Gytha kwam van het muurtje af en knikte. 'Nou, het is dat ik weet welke kant het op is, dat maakt het een stuk makkelijker.' gniffelde ze. Het kasteel was vanaf hier niet te zien, omdat ze zich in de lagere ringen van de stad bevonden. Met het puntje van haar tong uit haar mond, door haar concentratie, draaide ze het kompas goed. 'Die kant op.' lachte ze, terwijl ze wees naar de kant van het kasteel en borg het doosje goed op. 'Ik ben blij dat je me meegenomen hebt, Thom, echt.'

Thom zag glunderend aan hoe Gytha met het kompas overweg ging. 'Oke, ik volg de weg die u wijst, mijn vrouwe.' Hij boog met zijn hoofd en volgde haar toen snel. 'Ik ben ook blij dat je mee bent gegaan. Er is niemand met wie ik liever deze stad had verkend.' Thomas verloor op dit soort momenten vaak de vlotte praatjes van zijn vader en werd net zo bescheiden en verlegen als Evangeline. Hij staarde strak voor zich uit en sloeg zijn armen over elkaar terwijl hij verder liep. Hij had het advies van Iwone de hele tijd in zijn achterhoofd gehouden en hij hoopte dat de subtiele hints bij Gytha binnenkwamen.

Gytha begon te giechelen en liep de richting op waar het kasteel zich bevond. 'We zouden vaker zoiets moeten doen, alleen dan zonder de regels te overtreden. Ik weet zeker dat David er dan ooit achterkomt.' En dat wilde ze liever niet. Ze had geen idee wat David zou doen, maar hij zou in ieder geval niet blij zijn. Bij een splitsing stond ze stil, het kompas had ze al opgeborgen, maar gelukkig wist ze waar ze naartoe moest. 'Naar rechts toch?' vroeg ze, als nog voor de zekerheid. Hij wist de weg vast en zeker ook.

'Dat zou me een eer zijn. En hoewel dit erg spannend is, ga ik ook liever iets met doen met de goedkeuring van uw broer. Ik zou de koning niet graag tegen me willen hebben.' Thom knipoogde naar Gytha. Hij had David nog steeds niet echt gesproken sinds hij terug was, wat jammer was. Hij en Gregoire waren goede vrienden van hem geweest. Eigenlijk kon Thom altijd wel met alle adel opschieten. Ook in het Zuiden. Hij had veel gespeeld met Constance Rabbion tot ergernis van zijn ouders en later had hij ook wel eens opgetrokken met Edmund. Maar sinds hij zo lang weg was geweest was dat allemaal weer verwaterd. 'Inderdaad naar rechts.' Hij glimlachte vriendelijk naar Gytha.

'Ik wil niet dat je in een slecht daglicht komt te staan bij mijn broer, omdat ik je overal mee naartoe sleur. Maar ik weet zeker, als David er ooit achterkomt, kijk ik hem eventjes lief aan en dan is hij het zo weer vergeten.' Ze kon hem in ieder geval ervan verzekeren dat het absoluut niet Thom's schuld was, dat het allemaal haar idee was. 'Om een of andere reden lijkt de terugweg altijd korter.' zei ze, toen ze het kasteel alweer zag.

Thom dacht niet dat Gytha's oudere broers haar ooit iets zouden weigeren. Hij zou het in ieder geval nooit kunnen. 'Daar heb je gelijk in,' zei Thomas met een zucht. Het kasteel doemde al voor hen op en dat vond erg jammer. 'Dus dit is niet het enige wat we samen doen? Beloof je me om nog eens mee op stap te gaan? Al is het een rondje in de tuinen?' Hij had haar stil gehouden en keek haar met een scheve en hoopvolle glimlach aan.

Gytha keek hem aan bij zijn woorden en knikte. 'Ja, natuurlijk. Bij deze beloof ik het.' Ze stak haar hand uit als bevestiging van de belofte die ze zojuist had gemaakt. 'Ik was sowieso wel meegegaan hoor, zelfs al had ik het niet beloofd.' verzekerde ze hem lachend en streek wat haar uit haar gezicht dat erin was gewaaid. 'Dus, voor wanneer staat ons volgende afspraakje gepland? Het is niet dat ik hier nou zoveel heb te doen.'

Thom lachte opgelucht. Hij was zeer tevreden met dat antwoord. Hij pakte haar hand vast, maar in plaats van hem slechts te schudden, boog hij naar voren en drukte er een kus op. 'Zo snel mogelijk. Morgen heb ik helaas een hele dag vergaderingen en 's avonds een diner met oude vrienden. Maar overmorgen heb ik in de middag zeeën van tijd. Mag ik u dan naar de tuinen vergezellen, als het weer mee zit?' Hij keek nu al uit naar deze afspraak. Het zou hem in ieder geval door een dag vergaderingen heen slepen.

Gytha giechelde toen Thom een kus op haar hand drukte en knikte. 'Overmorgen klinkt als een prima idee. Ik heb voor morgen ook al plannen, dus dat komt ergens mooi uit.' Ze wilde niet haar afspraak met haar naaister afzeggen. Ze zouden de laatste details toevoegen aan haar jurk voor de grote ceremonie die over een paar dagen plaats zou vinden. Hij was bijna af, maar Gytha was nog steeds niet helemaal tevreden.

'Oke. We kunnen elkaar treffen in de tuinen rond de middagzon.' Thomas hield op dat moment echter zijn mond omdat ze de muren van het kasteel naderden. Het was echter een stuk gemakkelijk om weer binnen het kasteel te komen. Binnen een half uur had hij Gytha door een afgelegen poort gekregen en haar mantel opgehaald bij één van zijn kameraden. Pas toen ze weer in de gangen waren en niet verdacht leken in die omgeving, glimlachte Thom weer naar Gytha. 'Het was me een genoegen, mijn prinses.' Hij boog diep voor haar en wisselde de versleten bruine mantel met die van haarzelf om. 'Tot over twee manen.' Hij keek haar nog kort aan, glimlachte verlegen en knipoogde uiteindelijk met meer moed. Daarna vertrok hij pas naar zijn eigen vertrekken.

[new]
David had enkele dagen geleden eindelijk bericht terug gekregen uit Evenfall op zijn verzoek. Hij had gevraagd om meer mankrachten, om het kasteel te beschermen tot het weer veilig was op terug naar huis te keren. Daarnaast zouden ze tijdens de reis dan ook meer bescherming hebben. Ongeduldig tikte Gregoire met zijn voet op de grond, terwijl hij tegen de kasteelmuur leunde. David had hem uiteraard weer dit saaie baantje gegeven, zodat hij hier al de hele dag zat.

Toen de brief aangekomen was in Evenfall over de aanslag, was Morena direct opgesprongen. Inmiddels kon ze haar normale routines weer draaien en zo had ze haar overste ervan overtuigd dat ze mee kon naar het Zuiden. Onbewust moest ze weten hoe het met Gregoire was. Wat ze voor hem voelde, wist ze niet precies: daar had ze hem te lang niet meer voor gezien. In de verte doemde de poorten van Lorath al op. Na dagen rijden waren ze er eindelijk!

Terwijl hij in de verte enkele wagens en paarden zag opdoemen, dacht hij aan Morena. Hij had haar al zo lang niet meer gezien of iets van haar gehoord. Ze lag vast nog in bed, of misschien was ze inmiddels wel bezig om te revalideren. Hij verlangde naar haar, maar na hun laatste gesprek wist hij niet of er überhaupt nog iets tussen hen was. Toen de stoet dichterbij kwam, zette hij zich af van de muur en liep hij hun tegemoet.

Morena liet haar paard uit draven, zodat ze wat achter aan de groep eindigde. Haar blik gleed over de mensen bij de poorten en hij bleef hangen bij Gregoire. Hem was dus niets overkomen, in ieder geval niets ernstigs en dat stelde haar enigszins gerust. Toch voelde ze nog steeds een steek als ze eraan dacht wat hij had gedaan. Ze had wel eens gedroomd dat hij haar achterliet voor die hoer. Haar greep rond de teugels verstrakte en ze zette haar hielen in het paard, zodat ze weer sneller begon te draven.

Gregoire begroette de mannen aan de voorzijde van de stoet en probeerde al hun vragen zo geduldig mogelijk te beantwoorden: dat ze allemaal nog leefden, dat enkel hijzelf gewond was geraakt en dat het nu goed ging, enzovoorts. De schrik was er goed ingeschoten in Evenfall, toen ze hoorden over het gedoe in het Zuiden. Gregoire vroeg naar zijn moeder en wou tussen neus en lippen door ook vragen of ze iets wisten over Morena, toen hij haar opeens op een paard zag rijden. Met grote ogen keek hij haar aan en zette enkele stappen naar haar toe. Hij kon niet geloven dat ze hier was, dat ze weer beter was en weer kon lopen.

Morena keek naar Gregoire en liet haar merrie enkele meters voor hem tot stilstand komen. 'Hé.' Ze steeg af en pakte de teugels van het paard beet. 'Het is goed om te zien dat alles er nog aanzit.' merkte ze op en glimlachte kort. Het deed haar meer dan ze wilde toegeven. Het liefste wilde ze niet laten zien dat het haar ook maar iets interesseerde.