De Kasteelmuren

-

Thoms ogen schoten langs de struiken en bomen en wat nog meer dat zijn zicht blokkeerde. Hij deed zijn best om niet nerveus heen en weer te gaan lopen, omdat hij zeker wist dat dat de aandacht zou trekken. Hij was daar gewoon zo nonchalant mogelijk van de tuin aan het genieten, meer niet. Over zijn arm droeg hij een oude versleten mantel en in een zak onder zijn eigen cape had hij wat te eten en geld verstopt. Zijn dolk had hij nog verder onder zijn kleding verstopt. Nerveus keek hij naar de stand van de zon, maar speurde al gauw de ruimte voor zich af. Als Gytha aankwam, moesten ze zo snel mogelijk de kasteelmuren uit zijn.

Gytha had zich eerder geëxcuseerd van het ontbijt, zodat ze zich had kunnen verkleden. Thom had zich aan zijn belofte gehouden en stond als het geod was nu op haar te wachten op de Noordelijke kasteelmuur. Van één van haar dienstmeisjes had ze een broek en een vuil shirt gekregen. Deze probeerde ze zoveel mogelijk te verbergen onder de luxe mantel die ze nog droeg. Ze had bedacht dat ze deze wel kon achterlaten, ergens op de muur. Het duurde niet lang voor ze de grote verschijning van Thom zag en naar hem toesnelde. 'En?' vroeg ze, gebarend naar haar kleding en sloeg giechelend een hand voor haar mond. Ze vond het er zelf heel erg komisch uitzien.

Voor Thom was het geen vreemd gezicht om een vrouw in simpele mannen kleding te zien, maar Om Gytha op deze manier te zien was wel bijzonder. Hij grijnsde bewonderend en haalde toen haar mantel voorzichtig van haar schouders om de andere er over te hangen. 'Ik geef je mantel aan een vriend van me. Hij laat ons door de kleine Zuidelijke poort en zet deze ook weer open over enkele uren. Als we veel langer wegblijven gaat hij naar je broer.' Thom glimlachte kort en wenkte haar toen dat ze hem moest volgen. Door de adrenaline waren zijn zenuwen omgeslagen in energie. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij omkeek naar Gytha.

Gytha knikte. 'Gregoire was niet blij, maar ik heb hem alsnog kunnen overtuigen toen ik zei dat jij met me meeging.' gniffelde ze. Ze wist dat ze praktisch alles bij haar broer kon maken. David was een ander verhaal, maar die was vaak te druk om ook maar op te merken dat ze er niet was. 'Dus waar gaan we als eerste heen?' vroeg ze enthousiast. 'Ik hoorde dat ze hier een markt hebben, met allemaal verse streekproducten!' Het liefste wilde ze de hele stad zien, maar ze wist ook dat dat waarschijnlijk onmogelijk was. 'Heb jij nog plekken waar je naartoe wilt?'

'Mijn naam doet wonderen,' grapte Thomas en hield haar met een hand en een vinger tegen zijn lippen staande. Ze waren nu dicht bij de poort waardoor ze naar buiten zouden kunnen en hij wilde niet dat iedereen hen hier hoorde. De mantel van Gytha overhandigde hij aan zijn vriend die hen daar tegemoet kwam. Daarna pakte hij haar hand vast. Ze moesten nu snel een open stuk afleggen en Thom wilde haar niet kwijtraken als ze plots de stad in kwamen. Voorzichtig gaf hij een waarschuwend kneepje in zijn hand toen de poort voor hen werd open gedaan en er niemand in zicht leek. Precies op het moment dat het teken werd gegeven om van de wacht te wisselen, en de aandacht verzwakte, schoot Thom vooruit en trok hij Gytha met zich mee.

Gytha was zo opgewonden dat ze moeite moest doen om zichzelf in te houden. Toen Thom gebaarde dat ze stil moest zijn, knikte ze en volgde ze hem geruisloos. Het was een voordeel om zo klein te zijn, ze viel haast nergens op, en zeker niet in deze kleding. Een reus als Thom was veel makkelijker te zien. 'Wat is het pla-' fluisterde ze, maar nog voor ze haar zin af kon maken, werd ze door de gigantischt kracht van Thomas meegetrokken. Het liet haar haast struikelen: waar hij één stap zette, moest zij er zeker twee maken.

Thom deed zijn best om niet té hard te rennen en zijn tempo aan dat van Gytha aan te passen, maar hij durfde pas echt zachter te rennen toen hij haar om enkele obstakels heen had geleid en uiteindelijk een goed beschutte plaats vond. Hijgend keek hij achter om te zien of iemand hen gevolgd had en richtte zich toen op Gytha. 'Aanvaard alsjeblieft mijn excuses, maar we moesten dat stuk echt zo snel mogelijk afleggen.' Hij keek Gytha verontschuldigend aan, maar kon het niet laten om breed te grijnzen. 'We zijn de muren uit. Welkom in het échte Lorath, mijn Prinses.' Hij liet haar hand toen pas gaan om om hen heen te wijzen.

Gytha steunde met haar handen op haar bovenbenen toen ze eindelijk stil stonden en ademde zwaar in en uit. 'Je had me wel even mogen waarschuwen.' giechelde ze zacht en kwam na enkele seconden weer overeind. Toen hij haar hand losliet, om de stad te laten zien werden haar ogen groot en glimlachte ze van oor tot oor. 'Maar dit was het allemaal waard. Zelfs de broek.' Eigenlijk vond ze het niet eens zo erg, al voelde het ontzettend raar om ermee te lopen. 'Dus, welke kant is de markt op?' vroeg ze nieuwsgierig aan hem en wachtte op zijn antwoord.

'Ik wilde je niet afschrikken, maar misschien was dat inderdaad beter geweest.' Thom streek grinnikend over zijn arm en keek tevreden toe hoe ze begon te stralen toen ze zich realiseerde dat ze in de stad was. 'Gelukkig maar. De markt is linksaf. Maar wacht-' Hij stak zijn arm uit. 'Ik wil je niet uit het oog verliezen. Dus probeer zo dicht mogelijk te blijven. Laat je niet té erg afleiden en probeer niet te veel de aandacht te trekken.' Dat zou nog moeilijk worden. Ze mocht misschien smerige, simpele kleding dragen, haar gezicht was nog erg opvallend. Hopelijk zou niemand het echter herkennen.

Gytha knikte geruststellend. 'Ik heb me hier de hele week op voorbereid, dus maak je geen zorgen.' Ze had haar haren expres niet laten doen vanmorgen, dus het zat in een simpele, ietwat rommelige, vlecht. 'En daarbij denk ik dat het heel erg moeilijk is om jou uit het oog te raken.' grapte ze. Hij stak minstens een halve kop boven de rest van de mensen uit, als het geen hele was. 'Dus, links af.' Het duurde niet lang voor ze zich in de mensenmassa konden mengen. Altijd lette ze op of ze nog wel in de buurt van Thomas was, maar door de drukte kon ze zich toch niet erg snel bewegen. Ze keek haar ogen uit. De kraampjes waren gevuld met heerlijk eten, de meest prachtige, handgemaakte sieraden en kleding.

'Onderschat de chaos niet. En trouwens de mannen hier in het Zuiden bieden me wel wat concurrentie. Ze hebben in ieder geval meer baard en ander haar,' grapte Thom. Hij werd zelf ook al gauw afgeleid door de kraampjes en het volk dat er tussen liep. Zo'n markt was altijd een plek waar iedereen ongeacht rang, stand, afkomst en geslacht samen kwam. Hij vond het heerlijk en genoot er van dat hij weer eens zo in een massa kon verdwijnen. Als Storm of Halley of Rabbion of nu ook Mattiries kon je maar zelden naar de achtergrond verdwijnen. Aandachtig bekeek Thom Gytha's gezicht en nam hij haar verder mee de markt op.

Gytha stopte bij een kraampje waar talloze sieraden lagen uitgestald. Van hele fijne koortjes met bedeltjes, tot gigantische kettingen die een ton wogen. Gytha's oog viel op één van de kleinere kettinkjes. Het was een simpel ding, niets bijzonders, maar dat sprak Gytha juist aan. Een klein, bruin leren touwtje, eronder bungelde een prachtig bedeltje, uitgesneden in hout in de vorm van een vogeltje. Ze wist niet precies waarom het haar aantrok, normaal droeg ze de mooiste gouden sieraden, maar iets simpels kon dezelfde schoonheid bevatten.

Thom was kort blijven hangen bij een kraam vol kompassen en kaarten en ander apparatuur waar hij mee geleerd had te werken op zee. Hij betaalde enkele koperstukken voor een nog werkend kompas en stopte deze in zijn zak terwijl hij Gytha weer terug opzocht. Hij vond haar bij een kraampje met sieraden en met een glimlach zag hij hoe haar ogen over de tafel gleden. Thom leunde tegen de tafel en liet haar rustig rond kijken toen hij door had dat haar aandacht werd getrokken door een houtsnede van een vogeltje. 'Ik draag er ook zo één. Een albatros. Gesneden uit het hout van schip. Het schijnt geluk te brengen voor zeelui om het hout dat je de zeeën over brengt zo dicht bij je hart te dragen.' Hij toverde de ketting vanonder zijn kleding en hield het voor haar op.

Gytha keek naar het hangertje en streek met haar vinger over het gladde hout heen. 'Hij is echt prachtig.' Ze keerde zich weer tot het vrouwtje achter de kraam. 'Hoeveel kost deze?' vroeg ze, terwijl ze naar het kettinkje wees en pakte het leren zakje, waar ze wat munten in had gestopt, uit de zak van haar broek. Gytha telde het aantal munten uit en gaf deze aan de vrouw. Zorgvuldig werd het kettinkje in een stoffen zakje gestopt en overhandigd aan Gytha. Met een glimlach nam ze afscheid en keerde zich tot Thom. 'Nu kon ik hem natuurlijk al helemaal niet meer laten hangen.'

Thom wachtte geduldig tot Gytha klaar was en stuurde haar toen verder de menigte door. Als het goed was zouden ze straks eindigen op het grote plein vanwaar de markt altijd begon. Er waren daar meestal allerlei muzikanten en andere creatievelingen. 'Nu heb ik nog niets om aan te denken als ik mijn ketting tegen mijn huid voel behalve de zee,' merkte Thom glimlachend op. Kort wachtte hij op haar reactie, maar liet al snel zijn blik over de menigte glijden om haar niet in verlegenheid te brengen. 'Ik wil je iets laten zien. Er zit hier altijd een man, een blinde man, maar hij maakt prachtige olieverf schilderingen uit de losse pols. Niemand snapt hoe hij het doet.' Thom maakte de weg voor hen vrij door zijn lichaam tussen de mensen voor hen te duwen.

Gytha keek hem aan en voelde hoe het bloed naar haar wangen toe steeg. Kort glimlachte ze en liet zich gewillig door hem leiden, door de mensen massa heen. Verscheidene keren voelde ze een schouder tegen zich aan beuken, daaruit maakte ze op dat ze waarschijnlijk geen idee hadden ze dat ze een royale prinses in hun midden hadden. Ze kwamen op een gigantisch plein aan met nog meer kraampjes dan ze daarnet bij elkaar had gezien. Daarnaast stonden er ook nog een muzikanten met verschillende soorten instrumenten te spelen, in de hoop dat ze wat geld binnen zouden halen. Het duurde niet lang voor ze een kleine groep mensen zag staan, die ergens naar stonden te kijken. Nieuwsgierig liep ze erop af en piekte ze, door op haar tenen te gaan staan, tussen de mensen door. Het was de man waar Thom haar naar toe wilde leiden. Een kleine, oude man, zat in een kleermakerszit op de grond. Zijn blik was gericht op de mensen om hem heen, maar Gytha kon zo al zien dat hij eigenlijk nergens écht naar keek. Zijn lege blik staarde, naar een plek ver achter hen. Zijn handen waren echter druk bezig. Hij had een penseel vast en in zijn andere hand een palet met tientallen verschillende kleuren erop. Het vel dat onder hem lag, veranderde langzaam in een prachtig landschap. Het was haast magisch te noemen. 'Wauw..'

Thom was net zo ingenomen door het geschilder van de kunstenaar als de andere omstanders. Hij hield Gytha's arm vast zodat ze op hem kon steunen terwijl ze op haar tenen over de hoofden heen probeerde te kijken. Hij durfde haar niet zomaar uit het niets op te tillen, ook al was hij er van overtuigd dat ze zo licht als een veertje woog. 'Soms doet hij ook de zee tijdens die gruwelijk stormen. Het is ongelooflijk waar hij de beelden vandaan haalt en hoe hij ze op papier krijgt, niet?' Thom keek Gytha geamuseerd aan, maar werd verstoord toen een man achter hen ruw naar voren duwde om de schilder ook te kunnen zien. Hij legde beschermend een arm rond Gytha en keek de man met een dodelijke blik aan. 'Misschien is het beter als we een wat rustigere plek opzoeken.'

Gytha knikte. 'Ja, het is echt wonderbaarlijk.' Het liet haar afvragen wat die man allemaal had meegemaakt in zijn leven. Misschien was hij wel een visser die de hele wereld over had gevaren, en pas op een latere leeftijd blind was geworden. Het kon allemaal, of misschien was hij wel helemaal niet blind en deed hij alsof! Maar dan was het nog steeds ontzettend knap. Gytha's gedachten werden ruw verstoord toen ze bijna naar voren viel, gelukkig ving Thom's sterke arm haar op, maar het had niet veel gescheeld. 'Kunnen we niet nog héél eventjes blijven kijken?' vroeg ze, terwijl ze opnieuw op haar tenen ging staan. Het was zo fascinerend, zo bijzonder. Dit soort dingen zag je niet vanuit de ramen in het paleis.

Thom kon haar maar moeilijk weigeren. Ze deed hem sterk aan zijn zus denken. Hij kon ook nooit 'nee' tegen Iwone zeggen, daarom was hij ook zo'n verschrikkelijk broer die haar altijd verwende. 'Nog even. We wachten tot hij klaar is met deze tekening, goed?' Voorzichtig liet hij zijn arm weer van haar schouders glijden. Hij bleef echter aandachtig de mensen om hen heen in de gaten houden. 'Waar wil je zo heen? Heb je al iets in gedachten?' vroeg hij nieuwsgierig aan haar toen de kunstenaar zijn laatste strepen op het doek zette. Misschien kon hij haar meenemen naar de oude ruïnes in de stad of wellicht de bescheiden haven aan de rivier.

Toen de man de laatste strepen had geverfd, trok Gytha zich terug uit de massa mensen en keerde ze zich tot Thom. 'Oh, eigenlijk heb ik er nog niet over nagedacht.' gaf ze eerlijk toe. 'Heb jij nog plekken die je graag wilt zien? Ik vind praktisch alles leuk, zolang ik maar even buiten die verstikkende muren ben.' Het enigste waar ze graag had willen lopen was de markt, vanaf het kasteel kon je alleen de massa's mensen zien lopen, dus het moest wel iets zijn wat leuk was, anders kwamen er nooit zoveel mensen op af.

Glimlachend knikte Thomas. 'Vind je het goed als we naar de haven gaan?' Hij snakte er simpelweg naar om weer eens die schepen te zien en al die drukte rondom een haven. 'Het is hier schijnbaar in de haven niet zo-' Thom dacht na over het woord dat hij zou gebruiken. 'Het is niet zo proper, blijkbaar. De haven ligt aan de rivier en is maar klein, maar er komen veel schepen vanuit het Oosten en verder over de grenzen. Geen kostbare goederen of etenswaren vervoeren ze, maar veelal granen of hout.' Thom deelde graag de kennis die hij op had gedaan met Gytha. Het voelde zo alsof hij er ook echt iets vanaf wist. Terwijl hij dit haar verteld had waren ze al richting de haven aan het lopen.

Gytha knikte. 'De haven klinkt als een prima plan. Ik wil die grote monsters waar jij op hebt gevaren wel eens zien, al zullen ze er vast niet van de grote liggen hier, of wel?' vroeg ze enigszins nieuwsgierig. Ze kon zich niet voorstellen hoe zo'n groot ding kon blijven drijven, maar zo snapte ze wel meer niet. 'Ah, gelukkig ben ik met een man die er veel verstand van heeft, dus je kan me dadelijk vast alles uitleggen.' giechelde ze en sloeg haar arm in die van hem.

Thom schudde zijn hoofd. 'De rivierboten zijn lang niet zo groot als degene die de zee op moeten. Bovendien worden de zeilen minder gebruikt. Het gaat vooral om de-' Thomas keek Gytha met een schuldige grijns aan. 'Sorry, ik ga heel veel praten als ik bij schepen in de buurt kom. Zeg het me alsjeblieft als je mijn gepraat beu bent.' Hij haakte zijn arm met een verraste glimlach in die van haar en leidde haar zo verder. Doordat de stad aan een bergvoet gelegen was, konden ze vanaf hier de haven al zien. Het hoogte verschil gaf een mooi uitzicht.

'Oh, ik vind het juist leuk om je te horen praten!' gaf ze lachend toe en probeerde hem aan te kijken. Tijdens haar poging, kneep ze haar ogen dicht tegen de felle zon die scheen. 'En het is een onderwerp waar je veel over weet én waar je een passie voor hebt, dus dan is het altijd erg interessant om naar te luisteren.' Ze glimlachte naar hem. 'Dus ga verder, waar gaat het vooral om?'