De kerkers

'En toch sta jij hier, aan de andere kant van de cel.' merkte ze op en lachte hoofdschuddend. 'Voor jullie ziet het leven er een stuk rooskleuriger uit dan voor ons, geloof mijn woorden maar.' Hij kon vanavond in een warm bed kruipen, met een heerlijk diner achter zijn kiezen, terwijl zij zaten weg te rotten in een cel in de kerkers van het kasteel. 'En als je ze zo oneerlijk vind, waarom werk je dan überhaupt voor ze?'

Tobias balde zijn handen tot vuisten en vermeed de blik van Elia. Hij had nogal een opstap gemaakt sinds hij in de wacht zat. Geen natte straatstenen en weggegooid voedsel meer, maar strobedden en stoofpotten. Natuurlijk had zijn band met Iwone alleen maar voor meer verbetering gezorgd. Soms at hij met haar mee en deelde hij in haar comfort. Maar dat waren niet de redenen waarom hij zijn werk deed. 'Ik heb zo mijn redenen,' besloot hij uiteindelijk.

'Redenen? Zoals wat? Je vind het leuk om achter hun reet aan te lopen en ze te verdedigen tegen mensen zoals mij? Of doe je het voor het geld? De luxe? Kom op, wees eens wat duidelijker. Het ziet er niet naar uit dat ik hier binnenkort weg kom, dus je kan het me gerust vertellen.' merkte ze droog op en ging met haar rug naar de tralies toestaan.

Tobias voelde zich gekrenkt en hield zich koppig stil. Toen er dan ook iemand hem kwam vertellen dat hij de wacht overnam, was het een werkelijke verlossing. Tobias wierp nog een blik over zijn schouder naar het meisje en stampte toen de kerkers uit. Maar na een paar meter ging hij alleen nog maar lusteloos de trappen op. Het was dat hij nu Iwone kon zien, dat dreef hem. Anders had hij zelfs daar op de trappen toe kunnen geven aan de slaap en hopelijk had hij dan al die gedachten uit kunnen zetten.

'Loop maar weg voor je problemen!' riep ze hem nog achterna. 'Zie je wel dat je precies hetzelfde bent als de rest!' De woorden die hadden moeten volgen waren wat minder aardig geweest, maar ze al snel een tik tegen de tralies dat ze stil moest zijn. Duidelijk geïrriteerd ging ze op de plank liggen die als bed moest dienen en rolde zich op haar zij. Ze zou hier vast nog wel even zitten, of er moest wel iets heel bijzonders gebeuren, al ging ze daar niet vanuit.

Nieuw

Gwen liep met een mand vol brood - met ergens onderop wat appels - en een kan water de trappen naar de kerkers af. Eerder had ze nooit zo ver mogen komen, maar ze had de bewakers kunnen overtuigen dat het de wil van de koning was. En als David haar later om een verklaring zou vragen, kon ze altijd nog de medelevende, zwakzinnige vrouw spelen die met haar liefdadigheid zelfs gevangen probeerde te helpen. Ze lachte in zichzelf om het tafereel en begroette toen verlegen de laatste paar bewakers die ze moest passeren. 'Sorry, ik wil u niet storen, maar ik moest dit brengen.' Ze zag de vraagtekens in hun ogen en haalde met een glimlach een fles sterke wijn tevoorschijn die ze hen gaf. Daarna lieten ze haar verder, zonder nog naar haar om te kijken, en zocht Gwen de cel van Elia.

Elia zat met haar rug tegen de tralies aan en keek naar het immens kleine raampje aan de bovenkant van haar cel. Er piepte slechts een klein streepje licht doorheen, maar het was het enige waar ze de hele dag naar keek: er viel verder toch niets te beleven. Toen ze het geluid van de deur hoorde, draaide ze zich abrupt om en probeerde ze de gang in te kijken om te zien wie er aankwam. Van verbazing viel haar mond open toen ze zag dat Gwen haar richting op kwam lopen. Wonder boven wonder had ze het voor elkaar gekregen dat er geen wachters in de gang stonden. 'Gwen? Wat doe jij hier?' siste ze zo zacht mogelijk en fronste haar wenkbrauwen.

Gwen knielde bij de tralies neer en glimlachte zelfvoldaan toen ze de verbaasde blik van Elia zag. 'Wat denk je zelf?' Ach, ze ging Elia natuurlijk niet bevrijden uit die gevangenis, dat kreeg ze zo niet voor elkaar, maar ze kwam voor informatie. Ze stak een appel en een stuk brood tussen de stangen door en glimlachte nogmaals. 'Ik kom je vertellen dat we bezig zijn je hier uit te krijgen. Ioan gaat er voor zorgen.' Ze bekeek het meisje aandachtig en constateerde dat ze er niet toegetakeld uitzag. Ze was alleen wat vies van de smerige cel, maar meer niet. 'Is het koud? Ik kan je mijn sjaal geven.'

'Ioan heeft er ook voor gezorgd dat ik hier zit. Als hij niets had gezegd was ik nu al halverwege het Oosten.' merkte ze bitter op en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik vertrouw niet op zijn plannen, zeg dat maar tegen hem.' mompelde ze er nog achteraan en pakte de appel en het brood gretig aan en nam er een grote hap uit. 'Oh, dit is zoveel beter dan die vieze smurrie die ze ons hier geven.' Het was een soort rijstepap. Bij haar vraag of het koud was, haalde ze haar schouders op. 's Nachts wel, maar ik wil jou niet in de problemen brengen.'

'Elia, denk na: als iemand je er uit kan krijgen dan is hij het wel. Bovendien help ik hem met zijn plan en je weet hoe geniaal ik ben.' Gwen poogde een glimlach uit het meisje te krijgen en keek tevreden toe hoe ze van het eten genoot. 'Neem hem aan, maak hem maar vies zodat ie er uit ziet als iets dat hier hoort.' Ze stopte haar sjaal tussen de tralies door en gaf haar nog een appel als extra. 'Elia, je hoeft niet bij Ioan te blijven als je vrij bent. Je kunt terug naar het Oosten. Mijn vader en zusje kunnen wel wat gezelschap gebruiken. Ze hebben het niet breed, maar ze kunnen je een fijne plek bieden. Beter dan bij Ioan.'

Elia gaf haar een kleine glimlach en pakte zowel de sjaal, als de tweede appel aan. Beide legde ze deze op de houten plank, samen met het stuk brood van eerder, en liep met de eerste - inmiddels al half opgegeten - appel in haar handen terug naar de tralies. 'Bedankt Gwen, maar... je weet hoe hij is en je weet ook hoe ik ben. Ik kan niet zeggen dat ik me omdraai en wegloop van hem. Hij heeft wel mijn leven gered.' mompelde ze. Soms voelde ze zich zo ongelofelijk zwak. Ze was jong, ze had mogelijkheden genoeg, maar ze heeft alles opgegeven om bij een man te zijn die haar ook nog eens behandelde als een stuk vuil. 'Maar... maar misschien moet ik er toch maar over na gaan denken aangezien ik daar nu toch genoeg tijd voor heb.' lachte ze, maar de lach verdween al snel weer.

Gwen was op haar billen gaan zitten, omdat haar knieën de ruwe grond niet langer verdroegen. Met één hand hield ze de tralies vast en volgde ze de bewegingen van Elia. 'Je bent hem niets verschuldigd!' bracht ze ruw uit. Elia moest niet denken dat die man het ook maar verdient had dat zij achter hem aan liep. En gelukkig begon Ioan dat zelf nu hopelijk ook in te zien. 'Bovendien heb je niet veel tijd meer om na te denken. Die bevrijdingsactie zal snel genoeg plaats vinden. Je bent hier zo uit, Elia. Laat me je dat beloven.'

'Weet ik...' mompelde ze, al voelde het wel zo. Een diepe zucht verliet haar mond en ze keek haar aan. 'Ik hoop maar dat Ioan weet wat hij doet en zich niet weer iets stoms in zijn hoofd haalt.' Die aanval was ook compleet gefaald, en ze hoopte dat hun ontsnappingsplan niet ook zo zou eindigen: dan zouden ze alle drie achter de tralies belanden en was er helemaal geen redden meer aan.

'Ik zorg wel dat hij niet eens durft iets roekeloos te doen. En het plan tot nu toe is waterdicht. Je komt hier uit, Elia, geloof het nou maar.' Gwen gaf Elia een zelfverzekerde glimlach en wierp toen een blik over haar schouder. 'Ik kan niet te lang blijven.' Ze had nu nog tijd om de andere gevangenen langs te gaan. Dan kon ze meteen aan Ioan een gedetailleerde beschrijving leveren van de kerkers en een lijst met de namen van de gevangenen. Ze wist niet of Ioan al wist hoeveel rebellen er vast zaten. Elia was vast en zeker niet de enige.

Elia gaf haar een klein glimlachje terug en knikte. 'Ga maar snel naar de rest toe. Ik red me wel... bedankt voor alles en zeg maar tegen Ioan dat het goed met me gaat.' Ze wilde niet dat hij dacht dat ze hier slecht behandeld werd. Ja, natuurlijk zat ze vast in een kerker, maar daar was ook alles mee gezegd. 'En succes met jullie plan,' Ze hoopte heilig dat het zou gaan lukken, maar nog steeds had ze er een hard hoofd in: de bewaking was vreselijk streng en ze hoorde overal geruchten dat ze hen binnenkort zouden verplaatsen naar Evenfall.

'Ik zal het doorgeven.' Gwen bekeek Elia kort met een medelevende blik en stak haar hand door de tralies om haar een steunend kneepje te geven. 'Houd je taai.' Ze klopte het vuil van haar knieën en billen en ging toen op weg naar de andere cellen waar ze steeds maar enkele seconden bleef. Ze was hier al te lang. En die andere gevangen waren voor haar van maar weinig belang. Tenminste, ze herkende één andere rebel. Hij kwam uit een dorp naast dat van haar. Het was een goede man, maar hij zou het leven in die gevangenis niet lang volhouden. Gwen stak hen alleen een hart onder de riem en bood ze stuk voor stuk een appel en een stuk brood aan. Vervolgens ging ze de trappen weer op en gaf de bewakers als afleiding een paar van haar verleidelijke blikken.