De Kerkers

-

Gwen had absoluut geen notie van tijd meer, noch van de plaats waar ze was. Na minuten, uren, dagen, maanden in die stinkende cel in Evenfall te hebben gezeten was ze ergens anders heen gebracht. Ze wist niet waarom en waar en het frustreerde haar mateloos. Bovendien waren deze cellen koud, ijskoud en ze wilden haar maar niet meer kleding geven. Waarschijnlijk om hun eigen perverse redenen. Ze hadden haar al meerdere malen betast. En natuurlijk hadden ze haar pijn gedaan. Bij de Goden, alleen als ze er al aan terug dacht, voelde ze het nog. Gwen was echter alles behalve bereid om de informatie die ze had vrij te geven. En dat kostte haar haar eigen vrijheid. Rillend lag ze in een hoek van haar cel. Mentaal probeerde ze de kou buiten te sluiten.

Het was de eerste keer sinds hij achter haar verraad was gekomen, dat David Gwen opzocht. Hij had een dubbel gevoel bij de situatie, ze was één van hen, één van de personen die mede verantwoordelijk was geweest voor de dood van zijn vader, maar ze was ook de vrouw die hem en zijn gedachten konden afleiden 's nachts. Een vrouw die luisterde naar hem, die hem op zijn gemak kon stellen. Hij had ergens opgevangen hoe het met haar ging en had besloten haar op te zoeken. Nu liep hij met een extra dikke mantel door de rij cellen heen. Een paar keer werd hij begroet door een wachter en al snel had hij haar gevonden. 'Gwen.' zei hij enkel en nam plaats op een krakkemikkig krukje die tegenover de cel stond.

Gwen keek vanonder haar wilde bos krullen op toen ze haar naam hoorde. Niemand noemde haar nog zo. Het was rat of verrader of misbaksel of hoer, ze had al van alles gehoord. Ze lachte, maar met weinig geluid, haar stem was ze kwijt geraakt door de koud die op haar longen was geslagen. 'De koning die míj komt bezoeken. Oh, Goden-' Kuchend kwam ze overeind en keek ze de man wie ze had verleid en bemind, maar wie haar toch nog zo de kerkers in had gegooid, recht aan. Ze was zich bewust van de zichtbare schade die ze had opgelopen op haar lichaam, maar ze wilde dat hij het zag. Hopelijk kon ze schuld of op z'n minst afgunst bij hem opwekken. 'Waar heb je mee heen laten brengen?' vroeg ze hem al snel.

'Ergens anders naartoe.' Meer dan dat hoefde ze niet te weten. Hij wist niet of er meer van hun mensen in dit kasteel rondliepen, dus hij wilde haar beperken met zo min mogelijk informatie. 'Ik heb een extra mantel voor je meegenomen, mocht je er interesse in hebben.' Hij stond op van de kruk en liep naar de tralies toe. De mantel hield hij voor zich, maar hij stak hem nog niet door de tralies heen. 'Ik heb gehoord dat je weigert te praten.' merkte hij op en keek haar aan. 'Je weet dat ze enkel door zullen gaan, net zolang tot je wél je mond open doet.' Ze zag er toegetakeld uit, maar hij had veel erger gezien. Hij wenste haar dat zeker niet aan, maar als ze haar mond hield, konden ze niet anders.

Gwen kon maar slecht overweg met de weinige informatie die ze kreeg. Ze wilde weten wat ze van plan waren. De onwetendheid maakte het wachten enkel langer. Moeizaam was ze opgestaan en naar de tralies toe gelopen. Ze hield zich staande door haar handen om de staven heen te klemmen. Ze zou veel doen voor die mantel, behalve haar mond openen. 'Waarom denk je toch dat ik iets wéét?' Ze had een lange tijd geleden al opgegeven om onschuld te bepleiten. Het argument dat ze de koning allang had kunnen doden als ze dat had gewild aangezien ze het bed met hem had gedeeld, had hen maar even doen aarzelen. Maar ze kon nog altijd erbij blijven dat ze niets wist. Haar ogen gleden over het lichaam van David en stopten weer bij zijn gezicht. 'Je ziet er niet al te best uit.'

'Ik denk het niet, ik weet het.' antwoordde hij terug. 'Ik kan ook net zo goed die mantel weer mee terug naar boven nemen, en het eten.' Hij gebaarde naar de tas die hij naast de kruk neer had gezet. Het was niet veel bijzonders wat erin zat: een paar appels en een stuk brood, maar het was in ieder geval iets. 'Ik kan hetzelfde over jou zeggen.' merkte David sarcastisch op en liep terug naar de kruk. 'Het is wonderbaarlijk, maar ik heb heel de dag de tijd, dus begin bij het begin zou ik zeggen.' Hij stationeerde zichzelf weer en sloeg de mantel om hemzelf heen voor warmte.

Lange tijd staarde Gwen de koning aan. 'Ik ben niets viezer dan toen ik het bed met jou moest delen,' siste ze na een lange stilte. Ze zakte door haar knieën en ging met haar rug tegen de tralies aanzitten. Haar dunne jurk trok ze over haar benen heen. Hij at het allemaal zelf maar op, inclusief die mantel. Haar mond bleef dicht of nouja, ze zou hem niets zeggen dat hem kon helpen. Maar ze zou genoeg zeggen om het te beledigen en wat nog meer. Ze kon hem eindelijk eens zeggen wat ze van hem vond.

'Misschien niet nee.' antwoordde hij terug. Ze kon zeggen wat ze wilde, het maakte hem vrij weinig uit. Toen duidelijk was dat ze écht niet wilde praten, pakte hij een appel uit de tas en zette hij zijn eigen tanden erin. 'Spijtig weet je, je was een goede hulp en je had talenten in bed. Een beetje jammer dat je hebt meegeholpen om mijn vader te vermoorden, dus geef me eens ongelijk dat je hier nu zit.' Ze was dan wellicht niet degene geweest die de pijlen had geschoten, ze had in hetzelfde complot gezeten. 'We moeten binnenkort maar eens duidelijk gaan maken aan je vriendjes dat ze niet met ons kunnen spotten. En daar hebben we jou hulp bij nodig.' Wat ze precies zouden doen, wist hij nog niet, maar het zou iets groots en openbaars zijn. Iets wat de hele stad zou zien.

'Meegeholpen?' Gwen lachte schamper en schudde haar hoofd. Ze had spijt dat ze niet zelf degene was geweest die ook maar iemand van zijn familie de dood in had kunnen jagen. Ze hoorde zijn woorden aan met enkel en alleen afgunst, tenminste dat maakte ze zichzelf wijs. Ergens was er leegte die niet zo makkelijk te duiden was. 'Ik help jullie niet, niemand niet. Ik ben dat helpen zat, weet je?' Gwen draaide zich naar hem om om zijn gezicht te kunnen zien. Zijn woorden hadden zeker haar interesse gewekt. Wat waren ze van plan met haar? En wat was er in de tussentijd allemaal al gebeurd in de buitenwereld? Wie weet had Ioan al een slag gewonnen of wat dan ook. Belangrijker: hoe stond het met haar vader en zusje? Ze snakte naar informatie.

'En toch blijf je die verdomde rebellen helpen door je mond te houden, dus echt zat ben je het niet.' sprak hij haar, rustig - tegen. 'Wat kan ik je geven in ruil voor informatie? Eten, drinken, kleding... andere informatie?' vroeg hij nieuwsgierig en boog zich naar voren toe, terwijl hij nog een hap van de appel nam. 'Je zit jezelf alleen maar in de weg door niets te zeggen, weet je. En geloof me, hier zijn ze nog veel erger dan in Evenfall.' Hij koos zijn woorden zorgvuldig, zodat hij hun locatie niet vrijgaf: alle informatie die hij achter hield, kon hij later gebruiken.

Daar had hij een punt en dat bracht de irritatie bij Gwen alleen maar meer op. Maar er was een reden waarom ze de rebellen niet verraadde en dat was omdat zij wisten waar haar familie was. Gwen had geen idee wat Ioan zou doen, maar ze schatte hem in als iemand die in staat was om zo drastisch wraak te nemen. Het verraden van andere rebellen was iets dat zeer zwaar gestraft werd. Het bracht de hele organisatie in gevaar. 'Dus we zijn inderdaad weg uit Evenfall?' Het was al geen vraag meer en eigenlijk had ze het al die tijd al geweten, maar het was eindelijk eens een bevestiging. 'Wat wíl je weten, David?'

'Ik had verwacht dat je dat inmiddels wel had uitgevonden.' Ze hadden een hele tijd gereisd, dus ze moest weten dat ze niet meer in Evenfall zaten. 'Ik wil alles weten. Wie de rebellen zijn, wie jullie leider is, welke stappen jullie gaan nemen en wanneer deze zullen plaats vinden.' zei hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Als je bereid bent te praten, maak je het jezelf een stuk makkelijker. Daarbij, ben ik bereid om je te beschermen - zie het als een soort... garantie. Jij vertelt mij wat ik wil weten en ik zorg ervoor dat ze jou niet te pakken kunnen krijgen voor eventuele wraakacties.'

'Hoe moet ik nou weten welke plannen ze hebben als ik al maanden vastzit?!' Gwen had zich plots omgedraaid en keek David met een razende blik aan. Haar stem sloeg over toen ze verder sprak. 'Wie houd je voor de gek, mijn koning? Ze hebben de vorige niet eens tegen de aanval kunnen beschermen! En het was wel erg makkelijk om Edmund Rabbion en mij te gijzelen, vond je ook niet?' Ze was boos dat hij zoiets voorstelde en ook maar dacht dat dat de lading van wat ze hier had meegemaakt zou dekken.

'Goh, ja zo kan ik het ook Gwen! Ze wisten waar jullie waren, wat jullie deden. Jij hebt hem met opzet naar buiten toe geleid, ik snap wel dat het zo makkelijk voor ze was ja!' Hij was inmiddels opgestaan en keek haar aan. 'Prima, ik zie het al. Je bent niet bereid om ook maar iets te delen. Dan moet je het ook zelf weten.' Hij gooide de half opgegeten appel op de grond, net buiten handbereik van Gwen en pakte de mantel die was gevallen. 'Het vorige meisje dat hier zat.. hoe heette ze ook alweer. Oh, ja, Elia. Zij was zo slim om zichzelf te redden, maar ja. Het is natuurlijk je eigen keuze.'

Gwen keek David met samen geknepen ogen aan en stond op het punt om tegen hem te gaan schreeuwen hoe ongelooflijk stom hij was geweest. Hij had niets door gehad, hij had haar zo dichtbij laten komen in zijn binnenste kringen. Al die problemen had hij over zichzelf afgeroepen. Ze zag toe hoe de appel op de grond viel. Een poging om het fruit te pakken deed ze niet eens. 'Wat?' Sissend schoot ze overeind en keek ze David aan. 'Waag het niet slecht over haar te spreken na al dat jouw vieze vuile honden van een wachters met haar hebben gedaan! Ze zou nooit haar mond open hebben gedaan.' Probeerde hij nu echt te beweren dat Elia verraad had gepleegd? Ze hadden haar gered uit die cel, op tijd, toch?

David keek haar aan en glimlachte. 'Ik spreek niet slecht over haar, ik zeg enkel dat ze gelijk had. Ze heeft zichzelf gered, of nou ja - jij hebt haar geholpen natuurlijk.' Dat was dan ook de reden dat Gwen hier zelf zat. Als ze dat niet had gedaan, hadden ze waarschijnlijk nog steeds het bed gedeeld en was David zonder erg door gegaan met waar hij mee bezig was. 'Helaas voor jou is er dit keer niemand die jou kan redden.' Hij liep weer terug naar de kruk en ging zitten. 'Ze zou het nooit doen uit zichzelf, maar mensen nemen drastische maatregelen voor drastische tijden, ik weet zeker dat jij ook nog wel tot die conclusie komt. Een paar maanden is blijkbaar niet genoeg.'

Gwen had er absoluut geen spijt van dat ze Elia had kunnen bevrijden. Ook al had dat uiteindelijk tot haar eigen gevangenschap geleid. Ze hoopte maar dat het meisje niet terug naar Ioan was gegaan, maar haar aanbod had aangenomen en naar Gwens vader en zusje was gegaan. Misschien zat haar familie dan ook niet zo in spanning op haar te wachten. Ze hadden nu al zo lang niets van haar gehoord. 'Nou, dan kunnen je nog jarenlang tijd aan me gaan verspillen. Maar waarschijnlijk zijn de rebellen dat allang geslaagd.' Ze keek de koning dreigend aan en zakte weer op haar knieën. Zo onder de blauwe plekken, het vuil en met haar magere gestalte maakte ze vast niet veel indruk meer met haar dreigende woorden. Gwen begon ook steeds meer te betwijfelen of ze nog lang de kracht zou hebben om zo defensief te zijn. Hoestend kromp ze ineen en probeerde ze terug op adem te komen.

David keek haar aan. 'Wie weet hebben we jou niet eens nodig. Nemen we de leider al gevangen en houden ze jou enkel als speeltje. Ze doen maar met je wat ze willen als je je mond niet opendoet.' zei hij oprecht. Als ze niet wilde meewerken, prima, maar dan zou hij ook geen moeite voor haar doen om haar naderhand vrij te krijgen. 'Als jij hier nog jaren lang wilt zitten, heb ik er geen problemen mee hoor.' zei hij uiteindelijk en zuchtte uit. Waarom was ze zo verdomde koppig? Hij voelde hoe hij lichtelijk geïrriteerd raakte door haar zwijgen, maar hij zou het niet laten zien.

Gwen lachte schamper. Ioan zou zich nooit gevangen laten zetten en anders vond hij wel een manier im zijn eigen keel door te snijden. Tenminste, zo dacht Gwen. 'Jij deed al wat je met me wilde voor ik hier terecht kwam. Zoveel slechter zal het niet zijn.' Ze loog, ze had prima gevonden om als dienstmeid te werken enbin de luxe van Davids kamer te mogen vertoeven in zijn gezelschap. En ze was doodsbenauwd wat de bewakers nog van plan waren met haar te doen. Tot nu toe was het tot betasten en pijnigen gebleven, maar als er ook maar een man op het idee kwam om verder dan dat te gaan. Wie weet raakte ze zwanger van die honden. 'Fijn, dat is dan nog iets dat deze geweldige koning op zijnnnaam mag zetten. Je bent erg goed in het ruïneren van vrouwenlevens is het niet? Of heb je prinses Iwone al weer terug in je bed gekregen? Misschien Adelaide Mattiries?'

'Als je dat jezelf wijs wilt maken, ook prima.' Als hij kon kiezen tussen het luxe bed van de koning, of een verrotte cel in een kerker, dan wist hij het wel. 'Doe niet alsof je ook maar iets weet over mijn leven.' Hij had nooit écht de details van zijn leven met haar gedeeld, misschien enkele kleine dingetjes die hem dwars zaten, maar meer niet. 'Ik begin te twijfelen of het überhaupt nog wel nut heeft om met je te onderhandelen. Dus zeg het me eerlijk, dan ga ik mijn tijd hier niet meer verdoen.' verzuchtte hij en sloeg zijn armen over elkaar heen.

'Ja, ja, dat wil ik mezelf heel graag wijs maken,' beet Gwen hem venijnig toe. Ze legde haar onderarmen op een stuk tralies en leunde zo naar voren om de koning recht aan te kijken. 'Het valt me mee dat je ooit gedacht hebt dat ik zo zwak zou zijn, dat ik zo voor je mooie beloftes zou vallen, dat ik op de een of andere ziekelijke manier gecharmeerd door je bezoek zou zijn. Ik geef je niets, nooit. Geen enkele informatie zal er uit mijn mond komen.' Haar ogen vernauwden zich tot spleetjes en uit het niets vond ze het in zich om met een flink rochel naar de koning te tuffen.

David keek met samengeknepen ogen naar Gwen en veegde met zijn mouw haar spuug van zijn gezicht af. Hij greep door de tralies naar haar dunne pols en pakte deze krachtig vast. ‘Ik zou maar uitkijken als ik jou was, dame.’ siste hij, tussen zijn tanden door. ‘Anders eindig je net als die andere. Verkracht en gemarteld. Opnieuw, en opnieuw en opnieuw..’ Hij had de bewakers laten gaan, ze mochten doen met haar wat ze wilde, maar seks had hij verboden. Hij zou hun grenzen zo kunnen opheffen.

Zelfvoldaan keek Gwen toe toen David haar pols vastgreep. Ze had al ergere dreigementen moeten doorstaan in de tijd dat ze hier zat. Ze had al angstaanjagender gezichten gezien. 'Denk je, omdat ik een vrouw ben, dat dat me zal breken?' Glimlachend legde ze haar hoofd tegen het koude metaal van de tralies. 'Je kan ze laten doen met me wat ze willen, maar ze komen nooit hier binnen. Daar krijgen ze niets aan.' Ze tikte met haar vrije hand op haar slaap en gaf David nog een laatste vijandelijke blik. Haar vingers strekkend, wachtte ze tot hij haar los zou laten.

'Het brak je kleine vriendinnetje in ieder geval. Schreeuwend dat ze moesten stoppen, dat ze hen alles zou vertellen wat ze wilde weten.' merkte hij op en liet haar los en pakte de spullen waar hij mee was gekomen op. 'Prima, we zullen zien hoe lang je het uit zal houden.' zei hij nonchalant en keek haar kort aan. 'Succes.' zei hij enkel, voor hij weer naar de deuren van de kerkers toeliep.