De kerkers

you know what happens down here...

Verveeld zat Elia tegen de vochtige muur van haar eenvoudige cel. Het was een vierkant, afgesloten door een tralies deur. Niets meer en niets minder. Er was geen enkele poging gedaan om het er nog een beetje aantrekkelijk uit te laten zien. Voorheen had Elia dit gesnapt, maar nu had ze toch liever gehad dat ze iets meer moeite hadden gedaan. Iedere poging die ze maakte om contact te leggen, mislukte: ze werd gewoon genegeerd. 'Serieus... hoe lang gaan jullie het nog volhouden om niet tegen me te praten? Zijn jullie niet nieuwsgierig dan over alle "geheimen" die ik zogenaamd zou weten?!'

Tobias had de twee andere wachters gezegd dat ze hopelijk zo afgelost zouden worden, maar het duurde en duurde maar voordat iemand van de koning zijn mannen naar beneden kwam. Dus stonden ze er nog en probeerden ze alledrie de gevangenen zo goed als ze konden te negeren. Tobias had nu allang bij Iwone en Henry moeten zijn en hij had niet hier tussen de ratten en rebellen hoeven te staan. Zuchtend draaide hij zich om naar het meisje. 'Wij zijn hier alleen om te zorgen dat jullie geen contact leggen met elkaar of wat dan ook.' mompelde hij nors. Hij begon het zo langzamerhand beu te worden.

'Alsof we iets kunnen doen? We zitten opgesloten... in cellen. En tenzij jullie niet geloven in jullie eigen systeem, zouden jullie nergens bang voor hoeven zijn. Wij gaan voorlopig nergens naar toe.' merkte ze op en sloeg haar armen over elkaar heen. Snel genoeg zouden ze merken dat niemand informatie had. Iedereen zou hetzelfde zeggen: hun leider was niet een man die graag zijn plannen deelde met anderen en al helemaal niet met de mannen die onder hem stonden. Dat was nou eenmaal de waarheid. 'Waarom worden we niet gewoon verhoord en vrijgelaten? Jullie zullen snel genoeg merken dat niemand hier iets weet.'

Tobias draaide na het horen van haar reactie zijn rug weer naar haar toe en sloeg zijn armen demonstratief over elkaar. Hij stond daar niet om beledigd te worden, noch om daar door geirriteerd te raken. Dus hield hij zich zo goed als hij kon in. 'Ik ga daar niet over. Bovendien hebben ze daarboven op het moment wel even belangrijkere dingen te doen, zoals de doden ophalen en de gewonden verzorgen. Vind jullie het erg dat jullie nu even niet onze prioriteit zijn?'

'Zo belangrijk is de informatie die we hebben dus blijkbaar ook niet.' merkte ze geïrriteerd op en sloeg haar armen over elkaar heen. Als Ioan hier was, waren ze zo uitgebroken, maar ze maakte geen schijn van kans tegen die mannen - als ze überhaupt die tralies al open zou krijgen - en die kans schatte ze ook niet erg groot in. 'Jullie kunnen ons op z'n minst beter behandelen. Water en brood is wel het minste wat je kan regelen.'

'Verwacht je een goede behandeling nadat je de koninklijke familie hebt aangevallen?' vroeg Tobias spottend. 'Nadat je een aantal van mijn mannen hebt verwond? En anderen hebt gedood?' Tobias had gehoor dat één van zijn betere wachters en vooral een vriend van hem, ernstig gewond was geraakt toen de rebellen op de vlucht sloegen. Dat kwam ook nog bovenop de lange lijst met redenen om de rebellen die aanslag niet te vergeven.

'Ík heb de koninklijke familie aangevallen? Ik heb niets aangevallen en niemand vermoord. Voor zover ik wist zat ik enkel in één gedoken in een bosje in de buurt omdat ik doodsbang was. Dat ik het enige doelwit ben dat jullie te pakken kunnen krijgen is best triest.' snauwde ze naar hem en sloeg haar armen stug over elkaar heen.

'Hoe verklaar je dan dat één van de rebellen mij van het paard trok om blijkbaar jou vrijuit te krijgen? Ik geloof niet dat hij dat risico zou nemen voor een onbekende.' Tobias trok een wenkbrauw op en wachtte op haar antwoord. Hij kon haar bovendien niet vertellen dat ze ook andere gevangenen hadden dan haar, die waarschijnlijk van groter belang waren, maar nog met hevig letsel on bekwaam waren om te spreken. De blik van Tobias gleed door de ruimte en hij zag hoe zijn makkers nieuwsgierig naar hen luisterden. Hij hoorde geen contact te leggen. Wie weet zou ze na het gesprek met Tobias wel geen vragen meer beantwoorden of misschien liet hij iets vallen in deze dialoog dat zij niet mocht weten. Zwijgend keerde hij zich weer om.

'Iedereen wordt bij ons als belangrijk gezien, maar dat betekend nog niet dat ik iets weet. Iedereen zal je hetzelfde vertellen... degene die ons leidt houdt er niet van om plannen met naderen te delen. We horen ze op het laatste moment en voeren ze uit, niets meer in niets minder. Ja, er schijnen mensen te zijn die van de plannen afweten. Ze houden bijeenkomsten, maar helaas hoor ik daar niet bij. Ik dien enkel als nachtelijk plezier, dus tenzij je daar naar opzoek bent - kun je me net zo goed vrijlaten.' Een deel van het verhaal was gelogen, maar zolang er niemand was die zijn mond voorbij zou praten, zag ze geen enkel obstakel. Ja, ze zou ondervraagt worden - waarschijnlijk meerdere malen - maar als dat het enige was, zou ze het wel overleven.

Tobias blies een beestje dat voor zijn hoofd zweefde met enige ergernis weg en probeerde zoveel mogelijk de stem van het meisje te negeren. Hij snapte niet waarom ze zich bij zo'n radicale groep opstandelingen voegde. Natuurlijk hoefde ze niet altijd honderd procent achter de koninklijke familie te staan, maar dachten ze dat het beter zou worden als iemand anders koning werd? En wat voor politiek was er anders dan die van een koning? Tobias vond het nog altijd moeilijk om de rebellen en hun beweegredenen te snappen. Hij had het ook moeilijk gehad, maar om mensen te gaan doden voor een beter leven- nee. Zoiets zou nooit bij hem opkomen.

'Dus jij bent het met hem eens? Met die koning van ons. Je kan me toch niet vertellen dat je het normaal vind dat hij de mensen in het Oosten gewoon aan hun lot overlaat. Wij? Wij vechten voor hen, zorgen dat ze onderdak en voedsel hebben. Dat ze een beroep kunnen leren, dat ze kunnen vechten. Je kan ons niet over één kam scheren. Wij zorgen ook voor onze mensen... we geven om onze mensen.' vertelde ze hem. 'We hebben enkel wat meningsverschillen met die man op de troon.'

Tobias was het nooit eens met David. Dat was sinds vorig jaar erg duidelijk, maar dat kon hij natuurlijk moeilijk laten blijken aan anderen. Alleen Iwone wist waarschijnlijk van zijn afkeer voor de koning en Dorian misschien. Die had het al door toen Tobias zichzelf opgaf voor de wacht. 'En omdat jullie zoveel om jullie eigen mensen geven, moorden jullie die andere mensen maar gewoon uit?' vroeg hij, maar met enige interesse. Hij had altijd maar weinig gehoord over het Oosten en hoe het er daar aan toe ging. Wie weet wat er zich daar werkelijk afspeelde en hoe slecht er mee om gegaan werd door de koning.

'We moorden helemaal niemand uit.' merkte ze op. 'En doe niet alsof jullie allemaal zo onschuldig zijn. Door jullie is het halve Oosten zijn huis kwijt geraakt, zijn familie. Er is amper genoeg eten om alle buiken te vullen. Doe niet alsof wij hier de slechteriken zijn.' merkte ze boos op en sloeg haar armen over elkaar heen. 'En die David, die kijkt niet eens naar ons om. Denk je dat het hem werkelijk uitmaakt dat een deel van zijn land omkomt van de honger? En hij maar denken dat alles wel weer goed kwam door een nieuwe familie aan te stellen. Nou, wil je weten wat ik denk? Ik denk dat ze het ons alleen maar moeilijker gaan maken.' Die familie zou al het geld opslokken om mooiere aankleding te kopen voor hun al veel te grote kasteel. Al het geld dat eigenlijk naar de wederopbouw zou moeten gaan.

Tobias luisterde ontzet naar het meisje. Natuurlijk was hij zich er wel van bewust dat het niet goed ging in het Oosten. Dat nieuws hoorde je ook in de straten. Maar om het zo direct van een Oosterling te horen. Van een meisje dat misschien een paar jaar jonger was dan hem. Tobias wendde zijn ogen af en beet op zijn lip. 'Maar- Maar je hebt hier ook mensen op straat. Er zijn hier ook mensen die nooit wat te eten hebben. Die verdoemd zijn tot de straat. Dat- Daar kan de koning toch weinig aan doen?' vroeg hij onzeker en wachtte haar antwoord met interesse af. Hij had nooit gedacht dat ook maar iemand zijn situatie had kunnen veranderen, behalve hij zelf.

'Een paar zwervers op straat is iets heel anders dan een natie die plat ligt.' beet ze hem toe en ging tegen de muur van haar cel aanzitten. 'Jullie weten niets over het Oosten, dus oordeel er niet over. Je weet niet hoe het is om in honger te leven. We mogen blij zijn dat er iemand was die het heft in handen nam en alles weer wilde opbouwen. Zonder hem was het Oosten nu waarschijnlijk helemaal niets meer.'

Tobias' gezicht betrok toen zij haar afkeer van 'zwervers' liet blijken. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keerde haar zijn rug toe. 'Wat willen jullie dan dat hij gaat doen? Wat doet die redder van jullie dan dat hij meer waardering verdient dan de koning die een heel land tevreden moet houden?' Tobias keek over zijn schouder en trok zijn wenkbrauw op. Wat kan één man doen tegen de armoede van honderden en duizenden- Hij kon niets verzinnen.

Van woede stond Elia op en hield de tralies krampachtig met haar handen vast. 'Hij heeft ervoor gezorgd dat ik weer onderdak had, dat ik weer iets te doen had, dat ik kon werken. Dat ik weer kon leven, dat is waar hij voor gezorgd heeft en waarom hij waardering verdiend. En dat heeft ie niet alleen voor mij gedaan, maar voor duizenden anderen, terwijl de koning lui op z'n reet zat of lag te neuken in een of ander bordeel.' Zijn reputatie was in alle uithoeken van het land bekend, zelfs in het Oosten. 'Hij moet heel een land tevreden houden, ja - beetje jammer dat ie daar niet in slaagt.'

Tobias schrok van de plotselinge uitbarsting en zette geschokt een stap naar achteren. Hij keek de gang door om te zien of de andere bewakers wellicht op het geluid afkwamen, maar ze keken Tobias slechts vragend aan. Hij glimlachte geruststellend naar ze en verdween toen weer in de schaduw zodat ze hem niet met haar konden zien praten. Hoewel ze vast en zeker door hadden dat Tobias een gesprek voerde met het meisje. 'Maar jullie hebben er voor gezorgd dat we nu David als koning hebben. Waren jullie ook al zo ontevreden met de vorige koning? Wat heeft híj fout gedaan?'

'Ze hebben beide niets gedaan, David doet niets en die William heeft ook geen poot uitgestoken naar ons. Alsof we niet meer bestaan, alsof wij geen mensen zijn waar naar om gekeken moet worden. Het geld gaat enkel en alleen maar naar de mensen die al geld genoeg hebben en niet naar de mensen die het nodig hebben.' merkte ze op en liet de ijzeren spijlen weer los. 'Doe maar niet of het zo'n geweldige man was, ze zijn beide niets waard. Enkel omdat ze in de goede familie zijn geboren zijn ze op de troon, niet omdat ze zo rechtvaardig of goed zijn.'

Tobias slikte zijn ongemak weg en liep dichter naar haar toe, zodat hij niet zo hard hoefde te praten. Dan zou niemand tenminste weten waar hij het over had met het meisje. Misschien was hij haar wel aan het ondervragen over de aanval. Wie weet.. 'Maar is het gewoon niet altijd zo dat er een groep mensen is waar niet naar om wordt gekeken? Zijn er niet altijd mensen die als het uitschot worden gezien-' Hij fronste en keek haar afwachtend aan. Hij probeerde haar aan te sporen om meer te vertellen: om het uit te leggen. Voor hij in de wacht zat, was hij ook maar een straat rat geweest. Hij begreep haar beter dan ze waarschijnlijk verwachtte.

'Ooit waren we een welvarend rijk, wist je dat? We hadden groene bossen, riviertjes waar ik in speelde als kind. Tuinbouw was waar we onze kost mee verdiende, we hadden de meest geweldige tuinen, waar we kleurrijke en heerlijke verse groenten in verbouwde. En toen kwam er één arrogante man, die het niet eens was met de beslissingen van onze leider. Ze hebben alles platgebrand. Van die groene bossen is niets meer over, enkel verkoolde stukken hout die nog steeds op de grond liggen. Vertel mij eens, hebben wij het verdiend om achtergesteld te worden? Om aan ons lot over gelaten te worden?'

Tobias was nooit een verbitterd persoon geweest, maar hij begreep dat sinds zijn aanstelling als lijfwacht, hij steeds meer verbitterd begon te raken. Hij was het steeds vaker oneens met dingen waar hij vroeger om gelachen had. Dingen die zijn lach niet hadden kunnen vervagen. Zelfs als het betekende dat hij geen eten had voor die dag of dat hij weer eens ontslagen werd omdat ze hem niet meer konden betalen. 'Nee,' mompelde hij afwezig en zakte op de grond neer, met zijn rug tegen de tralies. Zijn hoofd duizelde van al deze informatie.

'Nou dan. Geef ons eens ongelijk.' mompelde ze en liep naar de achterkant van haar cel toe. 'De wereld is niet zo eerlijk als je altijd denkt, echt niet.' Ze had een geweldig leven gehad, maar het was compleet verwoest door de heerschappij, door de samenleving. Ze hadden alles van haar afgepakt wat haar lief was, haar familie - haar thuis. Ioan had het enigszins vervangen, maar niets voelde aan zoals thuis.

Zwijgend staarde Tobias voor zich uit. Hij was het nog steeds niet eens met de manier waarop ze nu de adellijke families aanvielen en hen het leven zuur maakte, maar hij begreep wel hun ontevredenheid. Moeizaam kwam hij overeind en ging hij terug op zijn post staan. 'Geloof me, ik weet dat het nooit eerlijk is,' vertelde hij haar met een hoop ironie. Op het moment verbaasde het hem zeer waarom hij ooit wacht was geworden. De adel had nooit iets voor hem gedaan, waarom zou hij het dan wel voor hun doen? En natuurlijk wist hij wat het antwoord was. Of beter gezegd wíe, maar alsnog bleef de vraag rond spoken.