de stallen

Agathe wachtte geduldig tot Dorian ook klaar was en spoorde Wyndsor toen aan de stallen uit te rijden. Ze glimlachte nog naar de stalknecht die in al die dagen zo goed voor haar paard zorgde en nam toen het pad dat langs de rivier zou leiden. Agathe vond het niets om langzaam de route te volgen, dus stuurde ze Wyndsor al gauw aan om in draf verder te gaan. Ze hield er van om de wind langs zich te voelen glijden en de rokken van haar jurk en de cape op te zien bollen door de lucht. Met een lach keek ze naar Dorian die naast haar reed en voelde ze die steek van geluk weer.

Dorian spoorde zijn paard ook aan, toen Agathe al aan het weg rijden was, en op volle snelheid ging hij achter haar aan. Gelukkig had hij haar na een tijdje ingehaald en reed op een goed tempo naast haar. Hij keerde zijn hoofd naar haar toe en glimlachte terug. Het was heerlijk weer en het was ook nog eens een prachtige omgeving waar ze in reden. Toch hield hij op een gegeven moment wat in, omdat ze toch echt te snel naar zijn mening gingen. 'Niet te enthousiast, lieve Agathe,' lachte hij.

Agathe hield zich met tegenzin in toen Dorian naast haar reed. 'Maar het is goed voor Wyndsor om haar spieren weer eens los te rennen,' beaamde ze met een glimlach. Ze wist ook wel dat ze het alleen voor zichzelf deed, om te genieten van de snelheid, en daarom bleef ze naast Dorian rijden. 'Ik heb me nooit gerealiseerd hoe prachtig het Noorden is. Ik miste thuis altijd. Of in ieder geval de bossen, maar dit is ook werkelijk prachtig.' Het was fijn om wat afwisseling te hebben van het verblijf van haar familie. Ze voelde zich daar meer en meer opgesloten, omdat het niet echt het plekje van Dorian en haar was.

'Dat is inderdaad goed voor haar, maar daarmee wil ik niet het risico hebben dat we beiden van onze paarden af worden geslingerd,' lachte hij en gleed even kort met zijn hand langs haar arm. Instemmend knikte hij en glimlachte trots. 'Het is hier inderdaad mooi. Maar ik vind de bossen rond mijn eigen huis natuurlijk het allermooiste.' Plagerig knipoogde hij naar zijn vrouw en reed stapvoets verder, nu het weggetje langs de rivier minder breed werd. 'Maar we moeten eens gaan nadenken over een echt huis, Agathe. Om eerlijk te zijn voel ik me niet meer zo op mijn gemak om steeds maar jullie buitenhuis op te eisen.'

Agathe lachte met Dorian mee en schudde haar met diezelfde lach haar hoofd toen Dorian op plagerige toon verder ging. 'Jij bent bevooroordeeld en bovendien mag je je gelukkig prijzen dat je in dit mooie gebied bent opgegroeid!' Ze paste haar tempo aan dat van Dorian aan en nam de omgeving aandachtig in haar op. Verrast keek ze haar man aan en zuchtte opgelucht. 'Ja, alsjeblieft. Het begint me daar te benauwen.' Soms kon ze het werkelijk niet aan om nog steeds in het huis rond te lopen waar ze haar miskraam had gehad. Ze zag overal het bloed nog.

'Ik ben bevooroordeeld dat ik in dit gebied mocht opgroeien? En dat zegt een prinses uit de koninklijke familie tegen mij?!' plaagde hij haar verder en lachte vrijuit. Het was heerlijk om helemaal zichzelf te zijn samen met Agathe. Ze hoefde niet hun maskers op te zetten, zoals ze wel moesten op festiviteiten zoals die nu bezig waren. 'Ik zal de komende dagen eens rond gaan kijken voor huizen als jij toch bezig bent met de festiviteiten.'

Agathe moest zich in houden om niet om haar eigen stommiteit te lachen en gaf Dorian een duwtje in zijn zij. Ze vond het heerlijk dat hij haar zo kon bespotten, goedgezind natuurlijk. Tijdens de rituelen en festiviteiten miste ze zijn goedlachse houding die hij moest verbergen vanwege zijn positie. Zijn serieuze gezicht maakte haar soms zelfs nerveus. 'Dat zou fijn zijn. Hoewel ik wel een aantal eisen op ga stellen,' grapte ze met een glimlach.

Dorian stopte beide paarden en glimlachte naar Agathe. Langzaam trok hij haar paard langzaam naar de zijne toe en kuste haar liefdevol op de lippen. 'Eisen zoals wat?' vroeg hij met pretoogjes, maar ook met een serieuze ondertoon. Het was hartstikke redelijk dat ze eisen had: hijzelf had ze uiteraard ook. En genoeg geld hadden ze ook, wat natuurlijk allemaal te danken was aan Agathe. Toch moest hij snel weer een baan vinden, hij werd uiteraard niet betaald om zijn eigen vrouw te beschermen. 'Zullen we zometeen maar ergens gaan zitten?'

Agathe beantwoorde de kus verlangend en keek Dorian met blozende wangen aan. 'Iets in de natuur. Iets knus, dat niet te groot is. En- Heb je nog even de tijd zodat ik al mijn eisen op kan noemen?' Ze maakte maar een grapje, want zo veeleisend was ze niet. Zolang Dorian er maar gelukkig was. 'Dat is prima. Ik zie daar wel een mooi groen stukje aan het water.' Ze wees in de verte en spoorde Wyndsor toen aan om er heen te rijden.

Vertederd gleed hij met zijn duim over haar rode wangen en drukte nog een kus terug. Daarna spoorde hij ook zijn paard aan en reed zo naar het stukje groen toe. 'Ja, dat klinkt goed. In de natuur, misschien ergens bij een weide, zodat we genoeg plek hebben om met de paarden te rijden? En ik wil inderdaad ook niet iets bombastisch groots. Maar wel groot genoeg voor eventuele gezinsuitbreidingen.' Met een gelukzalige glimlach keek hij bij deze woorden zijn vrouw aan. Bij het stukje gras steeg hij af en liep snel naar Agathe toe om haar te helpen.