de stallen

hier staan paarden.

Anthony had zijn hengst opgezadeld en wachtte tot Constance op zou komen dagen. Het was nog schemer, en aardig koud, dus had hij een wollen trui aangetrokken over zijn normale kledij. Hij keek uit naar dit uitstapje en was vooral benieuwd naar de rijkunsten van zijn tegenstander, hoewel hij die niet in twijfel trok: Ze was vast en zeker een bekwaam rijdster. Toen zijn hengst wat onrustig begon te worden, pakte hij een borstel uit één van de ijzeren emmers in de buurt en kamde hij rustig door zijn manen heen.

Constance kwam gehuld in warm en soepel leer de stallen binnenlopen. Ze trok het ceintuur om haar middel strakker en zag toen Anthony in één van de boxen staan. Ze had niet gedacht dat hij er als eerste zou zijn en met een glimlach leunde ze tegen het houten hek. 'Goedemorgen. Wat een prachtig dier.' Bewonderend streelde ze de neus van het paard met een bestuderende blik. 'Goede nachtrust gehad ondanks dat vreselijke zee geluid?' vroeg ze hem terwijl haar ogen het paard bleven onderzoeken.

Anthony keek op toen Constance tegen het hek kwam staan en begon te praten. 'Dat is hij inderdaad.' beaamde hij en streek over de manen van zijn donkerbruine volbloed. Hij had het dier ooit gekregen van een handelaar uit een afgelegen deel van Tarth, waar ze een andere taal spraken en paarden praktisch gezien heilig waren. De naam die zij hem hadden gegeven was onmogelijk om uit te spreken voor Anthony, dus noemde hij hem Eilbur. Gewoon omdat hij dat een naam voor een paard vond. 'Ik heb prima geslapen,' zei hij lachend. 'Jij ook? Of was je te nerveus over het feit dat ik je ga inmaken?' plaagde hij haar en legde de borstel weg.

Constance liet haar blik naar Anthony glijden en ze volgde zijn bewegingen terwijl ze naar hem luisterde. Ze grinnikte en schudde haar hoofd. 'Ik heb gedroomd over hóe ik je keihard in ga maken, dus zet je maar schrap, mijnheer de adviseur.' Met een lach liep ze naar één van de andere boxen om daar haar eigen paard gereed te maken. Oren was haar blonde en forse reisgezelle. Ze had haar vanuit het Zuiden meegenomen om haar eens flink te trainen met lange afstanden. Met een glimlach zadelde Constance haar.

'Oh nee, nu wordt ik pas echt bang.' merkte hij droogjes op en begon te lachen. 'We zullen zien,' Het leek hem een eerlijke wedstrijd: ze waren beide goede rijders. 'dat de beste rijder mag winnen.' Hij keek toe hoe ze haar merrie opzadelde. Ook dat was een pracht beest. 'Nou, Wilbur - laat zien wat je kan jongen.' moedigde hij zijn eigen paard aan, voordat hij op zijn rug klom.

Constance leidde Oren de box uit en lachte om Anthony. Dacht hij echt dat hij een kans had om te winnen? Ze liet hem graag in die waan. 'Dat de beste mag winnen.' Ze besteeg haar merrie en reed voor Anthony de stallen uit. Ze wist vanaf waar er maar één pad te volgen was, waar ze onmogelijk vanaf konden dwalen en waar ze dus met gemak hun wedstrijd konden houden. 'Zie je dat pad daar?' Ze wees in de verte en keek Anthony aan. 'Het komt bij een meer uit, dat wordt dus het eindpunt.'

Anthony knikte en zette zijn hengst naast haar merrie. Hij zorgde dat hij goed in het zadel zat en de teugels stevig vast had. 'Laten we dan maar beginnen.' zei hij met een grijns en keek nog kort haar kant op, voordat hij begon af te tellen. 'Drie... twee... één.'

- ik heb echt 0.0 inspiratie...

Constance zette zich schrap om van start te gaan en wachtte met een stalen blik totdat Anthony de één zou bereiken. Ze schoot weg en spoorde Oren aan zo hard te gaan als ze kon. Het eerste stuk was één rechte weg. Dat betekende op volle snelheid. Ze had algauw geen aandacht meer voor Anthony en vloog over het pad op weg naar het eindpunt. Ze voelde haar bloed door haar lichaam gieren.

Anthony schoot op hetzelfde moment als Constance het pad op dat hen naar de finish zou brengen. Hij kon niet anders dan toegeven dat Constance een ervaren rijder was en ze lag dan ook al snel voor op hem. Anthony liet het hier echter niet bij zitten: Hij spoorde Wilbur aan om nog harder te gaan dan dat hij al reed. Hij wist dat zijn hengst harder kon, hoewel hij hem nooit tot het uiterste had gedreven. Dit was het perfecte moment om zijn grenzen op te zoeken en al snel reed hij weer gelijk met Constance.

Constance lachte verrast toen Anthony haar nog inhaalde. Ze spoorde Orren nog aan, maar wist dat dit paard niet op top snelheid kon. Ze was een fors dier dat ruw terrein gemakkelijk aankon, maar een simpele sprint nooit zou winnen. In het Zuiden had ze het met gemak gewonnen van zo een verfijnd paard als dat van Anthony, maar op deze vlakte wist ze niet of ze het kon redden. Die fout had ze nu pas door. Met een verbeten uitdrukking op haar gezicht zag ze het meer in zicht komen en zette ze zich schrap voor de eindspurt.

Het duurde niet lang voordat Constance achterop raakte en Anthony keek verbaast om. Hij had verwacht dat zij zou winnen, maar het tegendeel bleek waar te zijn. Voor hem kwam de eindstreep al gevaarlijk dichtbij en met zijn voeten spoorde hij Wilbur aan om nog net dat laatste beetje eruit te halen. Gelukkig luisterde zijn hengst naar hem en voor hij het wist was hij over de eindstreep heen. Rustig liet hij hem uitlopen en draaide het paard om, zodat hij Constance kon zien aankomen. Ondanks dat hij niet veel waarde aan de wedstrijd bond, was hij toch wel trots op zichzelf dat hij dit had gewonnen.

Constance voelde nu hoe loom Orren was op open terrein en ontevreden zag ze Anthony voor zich uit gaan. Ze volgde hem, gaf niet op en ging zo hard ze kon tot de eindstreep. Daar bracht ze haar merrie abrupt tot stilstand en sprong van haar rug. Het was goed dat ze niet in zijn kielzog bij het einde was gekomen. Nu had ze tijd gehad om haar ontevredenheid te maskeren met een nonchalante grijns. 'Wel, dan mag ik jou wonder boven wonder feliciteren. Jouw hengst heeft mijn merrie ingemaakt en mij natuurlijk ook een beetje.' Ze was werkelijk gepikeerd door dit verlies, maar die overwinning gunde ze Anthony niet. Ze trok haar handschoenen uit en veegde het zweet van haar gezicht.

Anthony begon te grijnzen bij haar woorden en steeg eveneens af. 'Die droom van je overwinning was niet geheel naar waarheid.' grapte hij en bond de teugels van zijn hengst vast aan een boom bij het meer, zodat hij op adem kon komen en wat kon drinken als hij dat wilde. 'Het was een goede race Constance.' gaf hij toe. 'Zeker in het begin dacht ik dat je me compleet in ging maken.' Hij leunde nonchalant tegen een boom en bekeek haar kort.

Constance was dan niet blij dat ze verloren had, maar tegelijkertijd had ze bewondering voor Anthony, de suffe adviseur, die haar toch mooi had overwonnen. Ze rolde met haar ogen na zijn opmerking en knoopte haar leren vest los. De zon was nu volledig op en het zweet stond haar op de rug van de inspanning. Ze ging bij de rand van de oever zitten en knoopte daar haar laarzen los. 'Ach, zo zie je maar weer dat je alleen op jezelf kunt vertrouwen. Ik gaf alles, maar Orren was niet geschikt voor dit terrein. Jouw hengst heeft hier zijn specialiteit gevonden.' Ze wierp een blik over haar schouder naar Anthony en trok vervolgens haar laarzen en wollen sokken uit.

Lachend liep Anthony naar haar toe en volgde haar voorbeeld door zijn wollen trui uit te trekken. Hij had er nog een blouse onder, maar ook deze verdween snel op de grond. 'Zin om een duik te nemen?' stelde hij voor. Hij had het veel warmer dan dat hij in eerste instantie zelf had gemerkt. Al snel waren zijn rijlaarzen los en keek hij haar afwachtend aan.

Constance grinnikte en wees naar haar laarzen. 'Waar denk je dat ik mee bezig was?' Ze trok de trui over haar hoofd, al snel gevolgd door haar blouse en uiteindelijk ook haar leren broek. Constance was niet bekend met het begrip schaamte - wat betreft haar lichaam dan - en al gauw stond ze volledig naakt op de oeverrand, klaar om een duik te nemen. Ze dook het verfrissende water in en kwam pas weer boven toen haar adem het niet meer hield. In een meer zoals dit durfde ze wel te zwemmen. Hier kon ze tenminste het grootste gedeelte van de bodem met haar tenen raken.

Anthony was verbaast dat ze al haar kledij zonder pardon uittrok en het water indook. Je kon Anthony zelf beschouwen als preuts, hoewel hij nu vond dat hij zichzelf er maar overheen moest zetten. Dus ook hij trok zijn kleding uit en liep het meer in. Het water was heerlijk verkoelend, al was het vreemd om hier naakt te staan... naast Constance. In een meer.

Constance provoceerde graag mensen en met een glimlach een opgetrokken wenkbrauw zwom ze naar Anthony toe. 'Wat? Is meneer preuts? Komop je hebt dit toch al vaker gezien bij andere vrouwen?' Ze lachte geamuseerd en kneep met haar handen het water uit haar haar. Ze griste één van haar sokken van de oever om met deze het zweet grondig van haar huid te wrijven.

Anthony gaf geen antwoord op haar vraag en ging kopje onder, om vervolgens een hand door zijn haren te halen en nog steeds naar haar te kijken. In haar ogen had hij vast talloze vrouwen in bed gehad, maar in werkelijkheid was het wel anders. Hij liet zichzelf wat dobberen in het water van het meer, maar zei verder niets.

Constance zag Anthony onder water verdwijnen en ze lachte in zichzelf. Ze wist niet waarom, maar soms deed het gedrag van Anthony haar aan Edmund denken. Het verschil was echter dat ze het van anthony accepteerde en ze het van Edmund vervelend vond. Waarom dat zo was begreep ze niet, maar het was zeker dat Anthony een bepaalde uitstraling had die haar erg intrigeerde. Zelfs met zijn zwakke kant maakte hij indruk op Constance. Terwijl ze haar armen op de rand liet steunen tuurde ze over het water en keek ze naar hem om een poging te doen te begrijpen wat hem zo intrigerend maakte.

Kort bleef Anthony naar Constance kijken en begon wat onhandig te zwemmen: bewegen in het water was nooit zijn sterkste punt geweest. Toen hij bij Constance in de buurt kwam, begon hij zich nog ongemakkelijker te voelen dan dat hij zich in eerste instantie al voelde. Toch zette hij zichzelf hier overheen en zwom hij naar haar toe. 'Wat water is heerlijk,' merkte hij op, om een gesprek te beginnen.

Constance hield zich stil tot Anthony naar haar toe zwom en toen hij wat zei, begon zij met dezelfde woorden. 'Het water is-' Constance kapte haar zin af en knikte instemmend. Normaal had ze nooit zoveel moeite om een gesprek te beginnen, ze had altijd wel wat te zeggen en Anthony vast en zeker ook. Hij was intelligent genoeg. En toch moesten ze terugvallen op de aangenaamheid van het water? 'Anthony, kun jij mij vertellen waar je dit allemaal voor doet? Alles, je werk, je bezigheden. Verwacht je nog dat er iets op je pad komt of ben je gewoon tevreden of zelfs gelukkig zo?' Ze had haar blik niet direct op hem gericht, maar kon hem vanuit haar ooghoeken in de gaten houden.

Anthony keek haar aan, nogal overdonderd door haar woorden. 'Ik doe dit omdat ik het leuk vind.' zei hij uiteindelijk twijfelend. 'En ik denk dat ik best gelukkig ben... hoewel,' Hij wierp een blik op de oever en keek haar aan. 'er zijn altijd dingen die je mist in je leven, hoeveel je ook hebt. Ik denk dat ik ook zo'n persoon ben.' Hij miste een vrouw, een gezin, kinderen, een huis met een groot stuk land erbij. Er waren zoveel dingen die hij nog zou willen hebben, maar hij mocht van zichzelf niet ontevreden zijn: hij had een mooie, verantwoordelijke baan waar hij goed in was. 'Ben jij gelukkig?'

Constance luisterde aandachtig naar hem. Ze bewonderde hoe hij zo tevreden was met zijn werk. Constance kende dat niet, niet de verantwoordelijkheid of het 'moeten' of het onderdanige van werk. Noch was ze iemand die nog iets miste. Ze ontkende dat soort gevoelens, ook al voelde ze wel die lege plek. Zo had ze altijd gehoopt dat ze haar man gevonden had, toen, voor hij haar had bedrogen dan. Daarna miste ze dat gevoel niet meer, omdat ze wist dat het toch maar schijn was. Tenminste, zo zag ze het. 'Ik ben nu gelukkig. Op dit moment.'