de stallen

'Op dit moment? Naakt in het meer met een man, en jij voelt je dolgelukkig.' zei hij lacherig en keek haar aan. 'Of bedoelde je het niet zó precies?' Soms stak Constance raar in elkaar, en al helemaal in Anthony's ogen: hij was een man die geen verstand had van vrouwen en hoe ze dachten. Van Constance kon hij af en toe al helemaal geen hoogte krijgen en dit was één van die momenten.

Constance rolde met haar ogen, maar lachte desondanks. 'Zo heel raar is dat niet, meneer, want zo slecht zie je er niet uit en ik ook niet, al zeg ik het zelf.' Met een glimlach trok ze een wenkbrauw op en schudde toen haar hoofd. 'Nee, ik bedoelde het niet zo. Ik doelde op de vrijheid, op de natuur, zonder taken en festiviteiten. Gewoon.' Constance streek haar natte haar achter haar oren en zuchtte. 'Ik wil mijn vader niet opvolgen. Ik wil mijzelf blijven en dit kunnen doen en me niet hoeven te verantwoorden. Weet je hoe slecht ik ben in het zorgen voor andere mensen? En dat is precies wat ik zal moeten doen als ik landvrouwe wordt. Dat kan ik de mensen niet aandoen,' biechtte ze op.

'Waarom vertel je dat dan niet gewoon eerlijk aan je vader? Je hebt nog genoeg broers en zusters die de taak van je vader over kunnen nemen. Daarbij ziet het er nog niet naar uit dat hij binnenkort wilt gaan stoppen, of wel?' vroeg hij aan haar en keek haar nieuwsgierig aan. 'Als ouder wil je het beste voor je kind, dus als je hem vertelt dat je er niet gelukkig van zou worden, zou hij die wens dan niet accepteren?' Hij kon het zich moeilijk voorstellen. Het kon natuurlijk ook aan zijn instelling liggen, maar toch.

'Het is familie, Anthony. Dat is de enige eer die ik nog heb, dat ik mijn familie trouw ben. Ik kan ze geen voortzetting van de naam geven, ik ga nooit kinderen krijgen. Het enige wat ik kan doen is precies dat.' Ze keek hem aan en streek ongemakkelijk langs haar arm. 'Maar tegelijkertijd, ik kan niet voor anderen zorgen, niet voor mijn dienaren, niet voor mijn familie. Ik kwets iedereen. Behalve jij, tot nu toe dan, maar ooit raken mijn woorden je wel, Anthony. Moet ik dat het hele zuidelijke volk aandoen? Dat ik hen steeds teleurstel en mijn familie ook nog eens?' Constance had het idee dat ze begon te ratelen, maar ze had dit al een tijdje op haar kerfstok en kon het nu eindelijk kwijt.

'Het is niet de enige eer die je nog hebt Constance. Je-' Hij slikte de zin in die hij wilde zeggen. 'Je moet gewoon wat meer vertrouwen in jezelf hebben.' Maakte hij er uiteindelijk van en glimlachte. 'Ik denk niet dat je mensen teleurstelt, mij stel je niet teleur en dat heb je nog nooit gedaan, waarom zou je jou volk dan teleurstellen?' Natuurlijk wist Anthony maar al te goed dat Constance niet de makkelijkste was, maar dat maakte hem niet veel uit. 'Maar, waarom zou je geen kinderen kunnen geven? Je bent nog jong genoeg...'

Constance lachte zonder enige vreugde en schudde haar hoofd. 'Ik en geen vertrouwen in mezelf hebben? Daar moet ik je toch echt corrigeren.' Ze glimlachte desondanks dankbaar, omdat ze het waardeerde dat hij zoveel vertrouwen in haar had. 'Ach, ik heb toch geen verstand van zaken. Edmund, hij moet het stokje overnemen, ik ben er van overtuigd. Nu moet ik hem er alleen nog van overtuigen.' Ze wreef over haar slaap en keek Anthony zijdelings aan. 'Anthony, ik ben geen kindermens, ik zou niet eens willen trouwen. En nu ik 27 ben, ben ik ook niet meer zo onschuldig als alle mooie meisjes uit het land. Hoewel ik dat waarschijnlijk nooit ben geweest.'

Anthony draaide een kwartslag, zodat hij naar haar kon kijken. 'Ik weet dat je vertrouwen in jezelf hebt,' zei hij uiteindelijk lachend en keek haar daarna weer serieus aan. 'Ik ben 32 en ik heb geen eens een gezin. Ik ben toch oud niet te oud om een gezin te stichten. En nee, dat kot niet doordat ik een man ben en jij een vrouw, dat vind ik echt onzin.' Toen pas bedacht hij zich wat ze eerder had gezegd. 'Hoezo wil je geen kinderen en waarom zou je niet willen trouwen? Ook niet als je de man van je dromen tegenkomt?'

'Jíj kunt nog een jongere vrouw aan de haak slaan, ík daarentegen schrik al die jonkies af. Het komt dus niet door mijn vrouw zijn, maar doordat ik zo intimiderend ben.' Constance haalde met een grijns haar schouders, maar werd serieuzer bij zijn volgende vraag. 'Er bestaat niet zoiets als de man of vrouw van je dromen. Het zou naïef zijn om van je partner te verwachten dat ze voldoen aan een ideaal, een droombeeld. Bovendien vind ik niet dat kinderen en het huwelijk de enige manier zijn waarop je iemand lief kan hebben of je leven met iemand kan delen.' Ze wist hoe belachelijk dit moest klinken. Zoiets bestond vrijwel niet en toch verlangde ze het.

'Waarom zou ik een jongere vrouw aan de haak willen slaan? Ze zijn naïef, ze hebben nog een heel leven voor zich. En oké, ik geef toe, misschien ben je af en toe wat intimiderend tegenover anderen, maar mij schrik je niet zo snel af hoor.' verzekerde hij haar en begon te grijnzen. 'Waarom zou er niet iemand op deze wereld lopen die ideaal is voor je? Natuurlijk zullen er altijd punten zijn waar ze net niet aan zullen voldoen, maar ik denk dat er toch heel wat aardig in de buurt komen.' merkte hij op en keek haar aan. 'Dus hoe zou jij je leven dan willen delen?' Daar was hij nu wel nieuwsgierig naar.

Constance luisterde met een zeker scepticisme naar zijn woorden en glimlachte bij sommige zinnen. Ze waardeerde het dat hij dit alles tegen haar zei, ook al was ze het met alles eens. Anthony praatte niet anders met Constance omdat ze een vrouw was, of omdat ze intimiderend was, of omdat ze van adel was. Hij converseerde werkelijk met haar, als een gelijke. 'Zoals dit. Precies zoals dit.' Constance keek Anthony aan en hoopte dat hij zou begrijpen wat ze daarmee bedoelde. Ze had het zelf net pas door en ze wist nog niet wat ze er precies van vond, maar Constance wilde dat Anthony het wist.

Sprakeloos keek hij haar aan. 'Zoals dit?' herhaalde hij verbaast en wist niet helemaal wat ze er nou mee bedoelde. 'Ik eh...' Bedoelde ze, dit als in met hem? Of als in, hun relatie tot elkaar? Hij snapte het niet, maar durfde het ook niet te vragen, bang om iets verkeerds te zeggen. 'Ik ga er denk ik uit..' mompelde hij na een stilte en draaide zich twijfelend om, om richting de oever te zwemmen waar zijn kleding lag. Hij moest hier nog eens goed over nadenken.

Constance wachtte voor eens geduldig af, maar haar geduld werd niet beloond toen Anthony aanstalten maakte het water uit te gaan. 'Anthony-' Ze slikte de volgende woorden in en rechte haar rug om de teleurstelling of wat het dan ook was tegen te werken. Ze was niet iemand die snel tot wanhoop gedreven werd. Zelfs nu bleef ze rustig nu hij haar afwees. En eigenlijk nam ze de afwijzing niet eens aan. Ze waadde door het water naar de oever en pakte Anthony niet al te voorzichtig bij zijn pols vast. 'Blijf, alsjeblieft.' Haar stem klonk dwingender dan ze bedoeld had. Voornamelijk omdat ze gewend was zo te praten.

Anthony was enigszins verbaast door de hand die zijn pols vast greep en draaide zich terug om naar Constance. Hij liet zijn blik naar beneden dwalen - bedacht zich toen dat ze naakt waren - en keek haar ietwat ongemakkelijk aan. 'Ik eh...' Hij wist niet goed wat hij tegen haar moest zeggen: Ze wilde dat hij hier bleef, maar wát wilde ze precies van hem? Ongemakkelijk bewoog hij wat heen en weer in het water en keek haar weer aan. Het duurde even voor hij al zijn moed bij elkaar had geraapt en zich - nog ongemakkelijker dan hiervoor - naar haar toe boog en voorzichtig met zijn lippen de hare vond.

Constance moest lachen om zijn afdwalende blik, maar fronste weer toen hij een poging deed wat te zeggen. Zelf had ze geen idee wat ze precies van plan was, maar ze liet Anthony niet zo maar gaan. Zijn hand liet ze los en met de vrije vingers streek ze langs zijn onderarm. Ze was ingenomen door zijn blik, zijn ogen en schrok zowaar toen Anthony zijn lippen op die van haar plaatste. Al snel ontspande ze en vonden haar armen zich een weg rond zijn lichaam.

Anthony was nog verbaasder toen hij doorkreeg dat Constance meeging in zijn poging tot een zoen, maar toen hij haar lichaam voelde ontspannen, gebeurde hetzelfde bij hem. Een onbeschrijfelijk gevoel dat hij tot nu toe altijd had genegeerd kwam opzetten in zijn maag en hij moest toegeven dat het niet onaangenaam was. Het was vreemd, maar prettig. Hij zette de kus voort en liet één van zijn handen over de huid op haar onderrug strijken.

Constance verstrengelde haar vingers in het korte haar van Anthony en vleide haar lichaam tegen dat van hem aan. Haar grip was stevig, maar haar kus was zacht en teder. Toen ze enkele centimeters afstand tussen hen creëerde, keek ze Anthony aan met een troebele blik. Ze voelde zich opgelaten, opgelucht. Het was niets zoals ze ooit eerder gevoeld had. Voorzichtig liet ze haar handen naar beneden glijden en op zijn borst rusten. 'Anthony- Ik-' Ze wist niet hoe ze die zin af moest maken.

Anthony was net zo sprakeloos als Constance en besloot zijn mond maar gewoon te houden: alles wat eruit zou komen, sloeg nergens op of klonk verkeerd. Kort keek hij naar haar lichaam en zette een stap terug. Wat er zojuist was gebeurd, moest hij nog eens goed nagaan, in zijn eentje. Dat zij dit ook had gewild was hem inmiddels wel duidelijk geworden, maar van de rest snapte hij nog steeds niets. 'I- ik ga denk ik terug naar het kasteel.' mompelde hij wat vaagjes.

Constance trok haar handen terug toen Anthony naar achteren stapte en sloeg ze uit automatisme over elkaar voor haar borst. Deze handeling die ze zo haar eigen had gemaakt, was nu echter ongemakkelijk en misplaatst. Ze keek Anthony slechts aan en kon niet besluiten wat ze nu moest doen. Ze knikte toen hij zei dat hij terug zou gaan en ze draaide haar rug naar hem toen. Haar hoofd tolde en was één grote chaos op het moment. Ze had net zo goed als Anthony tijd nodig om het te ordenen.

Zonder nog iets te zeggen, draaide hij zich om en zwom hij naar de oever toe, om hierop te klimmen. Met zijn hemd droogde hij zichzelf af, om vervolgens zijn wollen trui en broek, samen met zijn laarzen weer aan te trekken. Wilbur stond nog steeds aan een boom vast, te grazen van het kleine beetje gras. Hij draaide zich nog één keer om, om naar Constance te kijken, maakte zijn paard los en besteeg hem, om terug richting het kasteel van de Storms te draven.

Constance bleef met haar rug naar Anthony gekeerd, totdat ze zijn paard weg hoorde galoperen. Ze keek toe hoe hij de verte in reed en uiteindelijk verdween. Pas toen zakte ze tegen de oever aan en stopte ze haar handen in het haar. Ze wist niet hoe ze dit alles moest interpreteren en wat er nou precies gebeurd was. Had ze zich het ingebeeld dat hij háár kuste? Het was één van de weinige keren dat ze de emoties de overhand liet nemen. Pas toen ze zichzelf weer bij elkaar geraapt had, klom ze het water uit, droogde zich af en reed in rap tempo terug naar het paleis.

[new]
Dorian keek met plezier toe hoe Agathe Wyndsor borstelde. Door de festiviteiten waren ze gedwongen geweest om terug te gaan naar Tyrosh, omdat Agathe haar plicht als prinses moest nakomen. Zijn moeder had het jammer gevonden, maar ze was al blij genoeg geweest dat Dorian eindelijk weer langs was gekomen. En met een vrouw! Dorian liep naar Agathe toe en legde zijn hand op de hare die Wyndsor borstelde. Liefdevol drukte hij een kus op haar wang.

Agathe focuste zich op de vacht van Wyndsor en hoe deze geleidelijk begon te glanzen. Ze keek met een glimlach op toen Dorian zijn hand op de hare legde. Het was een hele opluchting dat ze die dag een rustige dag hadden en dat ze er zelf op uit konden gaan. Het was moeilijk geweest om terug te vallen in het leven met haar familie én alle tradities en festiviteiten en voornamelijk de plichten. Maar als het te veel werd, had ze altijd Dorian nog. Ze wilde niets liever. 'Ik heb me aan laten bevelen om de rivier te volgen, wat vind denk jij?'

Dorian glimlachte terug naar zijn vrouw en ging verder met het borstelen van Wyndsor. De laatste dagen waren erg zwaar geweest, dus zou Agathe nu haar welverdiende rust krijgen. 'Laten we dat maar doen. En misschien kunnen we dan ergens een mooi grasveldje vinden en daar wat eten?' Hij wees naar zijn reistas vol met eten en trok vragend een wenkbrauw op. Hij nam altijd eten mee, samen met de benodigdheden als Agathe eens ziek zou worden. De laatste tijd was dat opvallend vaak gebeurd, maar hij zocht er niets achter. Het was gewoon een erg drukke tijd geweest.

Agathe ging verder met de andere flank van Wyndsor en kon Dorian nog net over de rug van het paard zien. 'Dat lijkt me een geweldig idee,' reageerde ze met een glimlach terwijl ze de laatste stukjes borstelde. Uiteindelijk legde ze de borstel aan de kant en gaf ze Wyndsor een stuk brood. Als laatste sloeg ze haar cape om en drukte ze een kus op Dorian lippen voor ze Wyndsor besteeg. Met één been aan beide kanten ging ze goed zitten en keek haar man vragend aan. 'Klaar om te gaan? Hebben we alles?'

Toen Dorian klaar was met het borstelen van Wyndsor en zijn eigen paard, ruimde hij alles op en checkte tot driemaal opnieuw of hij wel alles had. Hij wist hoe kwetsbaar Agathe was en daarom ging hij uiterst voorzichtig met haar om. Hij deed zijn eigen, stevige jas ook aan en na Agathe geholpen te hebben, besteeg hij ook zijn eigen paard. 'We hebben alles, dus we kunnen gaan.' Hij wierp nog een laatste blik over zijn schouder en begon toen te rijden.