Sorna

Jovan vond dat ze een punt had. Bedenkelijk keek hij naar het restje bier in zijn mok en overdacht de mogelijkheden. 'Dan stel ik voor dat ik degene ben die tussen de twee groepen in blijft. Dan kan ik in ieder geval de eerste voorraad in de gaten houden en jou waarschuwen wanneer er iets aan de hand is.' Hij zou er niet verder over discussiëren, maar had zijn beslissing genomen. Dit was echter het enige dat hij met Cateline had willen bespreken, dus nu keek hij zwijgend voor zich uit.

Cateline keek hem enkele seconden bedenkelijk aan en knikte uiteindelijk. 'Daar kan ik het wel in vinden.' Ze dronk haar mok leeg en pakte degene die Jovan voor haar mee had genomen. 'Morgen gaan we eerst langs de wapensmid.' zei ze. 'Nog voor de zon opkomt wil ik er weg zijn.' deelde ze mede en draaide het bier in de mok rond. 'Heb je nog meer vragen, of waren dat de enige?'

Jovan zette zijn ellebogen op de tafel en wreef over zijn slapen. 'Prima,' zei hij kort. Hij haalde zijn schouders op bij de volgende vraag. Hij hield een meid aan om een glas wijn te bestellen. Dat dronk hij nog altijd liever dan bier. Na een korte stilte wendde hij zich tot Cateline en zuchtte diep. 'Cateline, waarom vertrouw je mij?' Sinds Ayira zijn situatie met die van haar had vergeleken, was hij er nog niet aan uit waarom mensen hem wel vertrouwden, maar Ayira niet. Wat was het verschil?

'Geen idee. Heb ik redenen om je niet te vertrouwen dan?' vroeg Cateline, terwijl ze een wenkbrauw omhoog trok en van het bier dronk. 'Dan mag je het me namelijk wel laten weten.' Jovan was bij zoveel dingen betrokken geweest, dat ze niet anders wist dan hem te vertrouwen. Ja, hij was een Rabbion, maar in haar ogen was hij dat nooit geweest. Hij was altijd een van... hen geweest. Hij was zelfs bij de aanslag in het Zuiden geweest, hij had daar mensen omgebracht. Mensen van zijn eigen volk, dat gaf Cateline al genoeg vertrouwen. 'Ik vertrouw jou om dezelfde redenen dat jij mij vertrouwd, denk ik.'

Jovan zuchtte. 'Er zijn genoeg redenen te bedenken om elkaar niet te vertrouwen. Ik geloof graag dat 'onze' koning ook spionne op ons dak stuurt nu hij Gwen verdacht van verraad en spionage werk.' Wat de rebellen konden, dat kon de adel natuurlijk ook gewoon doen. Ze moesten daar op voorbereid zijn. Maar hoe kon je spionnen ontmaskeren? 'Ik weet niet eens waarom ik je vertrouw,' gaf Jovan onzeker toe. 'Is dat wederzijds? Het is moeilijk om precies aan te geven waarom-' Hij kapte zijn eigen vage gebrabbel af en wreef over zijn voorhoofd.

'Dat zou hij inderdaad kunnen doen.' gaf ze toe en keek hem aan. 'Al weet ik niet of hij jóu daarop af zou sturen.' Ze gniffelde wat en strekte zich uit. Haar spieren waren stijf geworden van het bereiden van haar paard. 'Ik vertrouw jou, jij vertrouwd mij. Laten we het niet moeilijker maken dan het is. Als ik je vertrouw en ik maak daarmee een fout, dan merk ik het vanzelf wel een keer. Je maakt deel uit van Ioan's kring van vertrouwelingen, ik zeg niet dat Ioan het altijd bij het goede eind heeft, maar je moet er toch iets voor doen om daar terecht te komen.' Dat was één van de redenen waarom ze hem vertrouwde. 'Soms heb je geen reden nodig om mensen te vertrouwen, Jovan.'

Jovan liet één voor één zijn vingers knakken. De woorden van Cateline klonken logisch. Het waren ook altijd zijn gedachten geweest. Toch twijfelde hij er zo nu en dan en steeds meer aan. 'En soms is er ook geen reden waarom je iemand niet vertrouwt.' Jovan leunde naar achteren, maar boog weer naar voren, dit keer enthousiaster, toen zijn wijn gebracht werd. Gulzig nam hij een slok. Zijn gezicht vertrok echter toen hij de zurige wijn proefde. Het was een typische, slechte, herberg wijn. Zelfs daar kon hij hier niet van genieten.

'Precies.' Soms vertrouwde je iemand gewoon niet, en soms gewoon wel. Zo simpel was het nou eenmaal. Toen de serveerster de wijn op tafel zette en Jovan er gulzig van dronk, moest Cateline lachen. 'Smakelijk.' gniffelde ze, toen ze zijn zure gezicht zag en hield haar mok bier omhoog. 'Misschien had je het toch bij het bier moeten laten.'

'Bij de Goden, dit is vreselijk. Ze hebben de ergste wijnen hier. En bier, bier drink ik al helemaal niet.' Jovan schoof zijn wijn aan de kant en zuchtte nogmaals, de zoveelste keer. Hij wreef over zijn armen en keek op toen er weer een uitbarsting van gelach van hun mede reizigers kwam. 'Hoe lang loop jij al achter Ioan aan? Tenminste, als je dat wil zeggen. Sommige mensen houden van mysterie.' Hij had zelf niet zo'n open boek willen zijn, maar zijn geschiedenis was al bekend vanwege zijn familienaam. Alles wat hij had gedaan waws vastgelegd.

'Hoe lang ik achter Ioan aanloop? Het is niet bepaald dat ik achter hem aanloop. We delen dezelfde belangen, maar daar is ook alles mee gezegd.' verdedigde zichzelf. Ze hield er niet van om afhankelijk te zijn van anderen en ze hield er al helemaal niet van als andere mensen dat benoemde. Ze had haar eigen wil, haar eigen wet, Ioan had dingen die zij nodig had: volgers, en zij had dingen die Ioan nodig had: wapens. Daarmee vulde ze elkaar aan, maar als ze haar eigen pad wilde gaan, zou ze daar net zo gemakkelijk voor kiezen. 'Lang genoeg om bij de kern te horen.' antwoordde ze uiteindelijk. 'Hoezo?'

Jovan lachte eenmaal hard en hield een hand op. 'Wees niet bang. Ik beschuldig je niet van het naïef achterna zitten van Ioan. Het is maar één verwoording.' Hij bekeek Cateline kort en nam haar antwoord in zich op. 'Gewoon. Ik probeer een mede-reiziger beter te begrijpen.' Misschien zou hij dan ook zichzelf beter gaan begrijpen als hij wist wat andere rebellen had bewogen. 'Kende je Ioan al vantevoren? Jullie komen uit dezelfde streek, is het niet?' Dat was vrijwel het enige dat hij wist van hen beide wat betreft hun voorgeschiedenis.

Cateline zuchtte uit en schudde haar hoofd. 'Ik kende hem niet voordat ik me bij hem aansloot. Mijn broer daarentegen wel. Hij is nu een wapensmid, hij zorgt voor het grootste aandeel van onze wapens. Dat is ook waarom Ioan mij niet kwijt wil. Als mij iets overkomt, geen aanlevering van wapens meer.' Dat was één ding waar haar broer duidelijk in was geweest. Als haar iets overkwam, was het gedaan met de pret en kon Ioan het zelf uitzoeken. 'In eerste instantie sloot ik me enkel aan omdat ik los wilde raken van ze gemeenschap waar ik woonde. Het was klein, iedereen wist alles over iedereen en ik kon niet zijn wil ik wilde zijn. Pas later realiseerde ik me dat ik het met hem eens was. Voorheen kon de adel me niets schelen, het maakte niet uit wat ze deden, tot Ioan me liet inzien wat ze met het Oosten hadden gedaan, die vuile...' Ze staakte haar zin en keek hem aan. 'Wat dan ook, ik ben hier nu, en daar gaat het om.'

Dat Cateline onschendbaar was, wist iedereen. Niemand zou haar ook maar een vlieg kwaad doen, want anders hadden ze Ioan op hun dak en de rest van de rebellen. Nog altijd was Jovan er niet achter waarom haar broer niet zelf contacten had gelegd met de rebellen in plaats van zijn zuster, maar waarschijnlijk lag die vraag gevoelig. 'Redenen om hier te zijn, zijn van groot belang. Anders was je niet hier.' Afwezig keek hij naar de nerven in het hout van de tafel en gleed er met zijn vingers over. Zijn weg naar het rebellenkamp was ook niet zomaar gemaakt.

'Dat zijn ze zeker.' stemde ze mee in en sloeg haar armen over elkaar. 'Nu jou verhaal. Wat brengt een leider van één van de sterkere legers van Tarth naar de andere kant? Wat is het dat je zo verschrikkelijk vind aan jou familie en de rest van de adel?' vroeg ze, met een opgetrokken wenkbrauw, terwijl ze een slok van het bier nam. Ze was nieuwsgierig naar zijn verhaal, in al die tijd had ze er nog nooit naar gevraagd. Het had haar eigenlijk nooit echt geïnteresseerd.

'Mijn verhaal.' Jovan ging verzitten en schoof de wijn nog wat verder weg. De geur alleen al zette de haren in zijn nek overeind. Maar misschien was dat ook wel de reactie op Cateline's vraag. 'Ten eerste moet ik je corrigeren wat betreft enkele punten. We waren het sterkste leger van Tarth, mijn divisie. En ik haat mijn familie niet. De adel wel.' Hij kraakte afwezig zijn vingers en glimlachte zwakjes. 'Mijn vader is gedood tijdens een verkenningstocht in Dorne. Mijn oudste broer overleed toen de vorige koning het Zuiden bezocht en er een aanslag werd gedaan, nog voor de rebellen. Mijn ene zuster trouwde een Halley, maar die klootzak liet haar en hun zoon links liggen terwijl hij naar de hoeren ging. Ze heeft zichzelf van het leven beroofd. Twee van mijn jongere broers zijn ter pletter gestort tijdens een tocht door onze bergen om het landvolk onder Tarths macht te krijgen. Mijn moeder heeft vier miskramen gehad omdat ze niet toegelaten werd tot de geneesheren van het paleis tijdens haar meerjarige verblijf daar als hofdame bij de koningin. Nu woont ze in een kamertje in Donovans kasteel. Ze adoreert de nieuwe koning. Ze is zo gehersenspoeld dat ze niet eens inziet wie de veroorzakers van mijn familie's leed zijn.' Jovans gezicht was langzaam rood aangelopen. 'De adel, de koninklijke familie in het bijzonder, ze zijn ondankbaar, ze nemen alles voor lief, ze behandelen het volk als instrumenten, dingen om hun doelen te bereiken en daarna- Daarna proberen ze van je af te komen. Zelfs Donovan deed dat.' Vooral dat laatste kwam er met veel bitter gevoel uit.

'Je familie is nu feitelijk gezien de adel, dus indirect haat je hen ook.' merkte ze op, maar werd al snel stil toen zijn verhaal volgde. 'Wauw, ik wist dat haat diep kon zitten, maar dit...' Ze had nooit geweten wat zijn familie allemaal had moeten doorstaan, maar nu ze dit hoorde, kon ze enkel begrip voor hem opbrengen. 'Nu weet ik in ieder geval zeker dat ik je kan vertrouwen.' zei ze uiteindelijk. Dit was voor haar enkel een bevestiging: hij had genoeg redenen om de Halley's en de rest van de families te haten. Ze hadden hem en zijn familie zoveel leed aan gedaan, hij twijfelde er niet meer aan dat hij het echt meende wat hij zei.

Jovan grimaste bij haar reactie. Het klonk als een dramaspel, iets wat die rondtrekkende gekken op de planken zouden zetten, waar vrouwen om zouden wenen terwijl het niet echt was. Zijn verhaal was dat wel, maar alsnog voelde hij zich er soms zo vervreemd van. Het maakte de woede niet minder, maar juist erger dat hij niet meer dicht bij zijn familie stond. Dat hij alleen was en zelfs zijn moeder zijn keuzes niet steunde. Hij wimpelde het onderwerp weg met een handgebaar en wees naar haar mok bier. 'Kan ik je er nog één aanbieden of is het bedtijd?'

'Bedtijd?' herhaalde ze spottend en schudde haar hoofd. 'Ik weet niet hoe je daarbij komt, maar ik lust er nog wel eentje.' Ze gebaarde naar de mokken en zocht opnieuw een comfortabele positie op de oncomfortabele stoel waar ze op zat. 'Dus nu we weten dat we elkaar kunnen vertrouwen, of nou ja, nu ik weet dat ik jou kan vertrouwen. Hoe vond je het in het Zuiden? Ik bedoel, het zal vast niet makkelijk geweest zijn ondanks alles, om daarbij te zijn?' Ze was nieuwsgierig naar zijn beleving van het hele gebeuren.

Grinnikend hield Jovan een meid tegen en vroeg haar om één bier. Zelf probeerde hij nog wat van de wijn te drinken. Hij trommelde met zijn vingers op de tafel terwijl hij in het rond keek. Toen Cateline weer sprak keek hij op en glimlachte zwak. 'Ik moet bekennen dat ik niet geheel tevreden was met hoe het er aan toe is gegaan. Veel van ons zijn op eigen houtje dingen gaan doen die níet afgesproken waren. Ik weet niet of ik daar mee in kan stemmen.' Hij trok een wenkbrauw op en spoorde haar aan haar mening te delen.

Cateline keek hem aan en knikte. 'Het was inderdaad een chaos. Van wat ik heb meegekregen dan.' Zelf was ze - helaas - niet echt betrokken geweest in de actie. Ze was het grootste deel van de tijd in de kapel geweest en toen er alarm werd geslagen, was ze al haast te laat: toen ze bij het plein aankwam, was het grootste kwaad al geschied. Ze had één zwangere hoer kunnen doden, enkel en alleen maar omdat ze haar in de weg stond, maar echt een grote overwinning was dat niet geweest. 'Maar ik begrijp wat je bedoeld. Er zijn fouten gemaakt, grote fouten. Er zijn slachtoffers gevallen die wellicht niet hadden mogen vallen, maar aan de andere kant... Er is wederom vooruitgang geboekt. Zeker na de publiekelijke executie van Gwen.' Natuurlijk had Ioan alles beter moeten plannen, maar soms vroeg ze zich af: waren deze dingen wel te plannen?

Jovan had midden op het plein gestaan. Hij had toegezien hoe Gwen was neergeschoten door Ioan zelf. Ze hadden er geen betere show van kunnen maken. De toeschouwers die het hadden gezien hadden hun adem collectief ingehouden alsof de pijl ook hen had getroffen. 'En Ioan heeft ze nooit erkend. Dat is zijn grootste fout geweest. Hij wil er bijna niet over praten. Hij kijkt alkeen maar vooruit terwijl er nog genoeg te leren is van het voorafgaande.' Jovan zuchtte en nam een flinke slok wijn waarbij zijn gezicht vertrok. 'Denk je dat Eugenides hem tot rede kan brengen?' Hij had het er met de boer over gehad kort voor deze reis. Misschien zou dat verschil maken.

'Zeg alsjeblieft niet tegen Ioan dat ik dit heb gezegd, maar hij denkt dat hij meer controle heeft dan hij werkelijk heeft over de groep. Het is uit de hand gelopen, de groepen zijn veel te groot geworden om te kunnen leiden. Iedereen heeft zijn eigen reden om hier te zijn, lang niet iedereen is hier voor Ioan's wraak. Ze zijn hier voor hun eigen belang, voor hun eigen doelen.' merkte ze op en keek Jovan aan. 'Ik weet het niet, ik denk dat Gen de grootste kans heeft om hem te overtuigen, dat is één ding wat zeker is.' Eugenidus was de enige naar wie Ioan enigszins nog een beetje luisterde.

Jovan knikte met tegenzin, maar instemmend. Hij gaf het liever niet toe dat Ioan de groep uit zijn macht aan het verliezen was. 'Het kan nog gevaarlijk gaan worden,' mompelde hij bedachtzaam. 'Ik weet in ieder geval dat wij niet tot hem door zullen dringen,' grinnikte Jovan. Hij had het al wel eens geprobeerd, maar was toen op één of ander rot klusje uitgestuurd voor een aantal dagen. Het was duidelijk dat hij niet nog een keer moest laten blijken dat hij aan Ioan twijfelde. En hij dacht niet dat Cateline in Ioans ogen het recht had om tegen hem in te gaan. Tenminste, hij wist natuurlijk niet precies de relatie tussen die twee.

Jovan wreef over zijn en zette een elleboog op de tafel. "En toch begint hij een soort goedheiligman te worden in de verhqlen van het volk. Ik heb dingen gehoord in dorpen onderweg die ze over hem en zijn 'zeven' metgezellen zeiden.' Hij ondrrbrak zijn zin om hard te lachen. 'Ioan wordt een mythisch figuur, een volksheld. Alleen dat zal al een doorn in het oog van de adel zijn als liederen over de rebel hun oren bereiken.' Jovan had met veel plezier naar de verhalen geluisterd en had er zelfs zo nu en dan iets ongelooflijks aan toegevoegd. Ioan zou de adellijke wapens op zijn rug gebrand hebben staan, hij zou een witte merrie met bloedrode ogen berijden, zijn mede reizigers moesten met bloed hun trouwe laten blijken, dat soort onzin. Hoewel dat laatste nog niet eens zo fout was. Je won het vertrouwen pas als je je waardig had getoond in de strijd. Als je bloed had geproefd, het liefst je eigen.