Sorna

Sorna is een rustige stad in het Oosten van Tarth. Er is hier niet veel te beleven, maar het is de perfecte plek om alles even te vergeten. Er wonen niet veel mensen en eigenlijk proberen ze buitenstaanders zo veel mogelijk buiten te houden. Ondanks dat er niet veel mensen wonen, is het wel een erg grote stad.

Spoiler:

Jovan trok zijn cape steviger om zijn lichaam tegen de oplaaiende wind en de koude miezer. Het was al dagenlang rot weer. Het leek er op dat de herfst ook niet lang meer aan zou houden. Zijn hengst worstelde zich door modder en een berg bladeren dat de bomen al verlaten had. Juist nu had Ioan een groep naar de stad Sorna gestuurd om voorraden te halen. Straks zouden wegen wellicht onbegaanbaar zijn. Nu konden ze zich nog fatsoenlijk voort bewegen. Het was echter nog geen pretje. 'Cateline, hoe ver zijn we nu?' Ze hadden samen de leiding gekregen over de handvol rebellen en zij was degene die het terrein kende. Jovan had nu geen flauw benul van waar ze waren.

'We zijn er bijna, nog even.' verzekerde Cateline Jovan en reed stug door. Het weer was guur en Cat kon voelen dat de winter eraan zat te komen. Het zou een strenge winter worden, dat waren in ieder geval de voorspellingen en het zou haar niets verbazen als die uit zouden komen. Voor hen was het niet gunstig, een strenge winter betekende veel sneeuw, en veel sneeuw zou betekenen dat ze zich moeilijk konden verplaatsen. 'Je gaat me toch niet vertellen dat je het nu al zat bent hè?' Kou was niet iets wat Cat zich aantrok, ze vond de wind door haar haren heerlijk en die miezer, ach die kon ze wel verdragen.

Jovan knikte tevreden. De rit duurde al een aantal uur. Ze hadden er expres voor gezorgd dat het kamp ver van de dichtsbijzijnde stad lag. 'Ik niet. De anderen wel.' Jovan had flarden van gesprekken achter hen opgevangen. De mannen vervloekten de regen én Ioan dat ze nu op weg waren. Het waren ook nog maar jonkies, niet gehard door de jaren. Jovan begon het steeds meer op te vallen hoe jong de rebellen waren. Hoe onervaren, zo zou je het ook kunnen zien. De vrouw die naast hem reed, was zelfs nog maar amper een vrouw te noemen.

'Ach, die hebben altijd wat te klagen. Ik ben lang geleden al gestopt met luisteren.' De meeste mannen in het kamp hadden zelf nog niets meegemaakt in hun leven. Ze sloten zich bij hen aan, omdat ze een hekel hadden aan de adel, of omdat het ze gewoon stoer leek. Ze waren niet gewend om hard te werken en wat was te merken ook. 'Dus, hoe was het in Quandaï en de andere landen waar je bent geweest? Het is een lange tijd geleden dat ik je gesproken heb en ik ben nieuwsgierig geworden. Brand los.'

Jovan gromde instemmend. Hij klaagde vaak genoeg over hun geklaag, maar kon het echter moeilijk negeren zoals Cateline dat blijkbaar kon. Hij wierp een blik over zijn schouder en zuchtte diep. Hij keek Cateline zijdelings aan toen ze over zijn reis begon. Velen hadden hem benieuwd gevraagd naar de landen die hij had gezien, maar Jovan was er niet heen geweest om om zich heen te kijken. Bovendien was hij al zo vaak naar het buitenland gestuurd dat het hem niet eens meer verwonderde. 'Quandaï was een kort bezoek. We kregen geen toegang tot de binnenste cirkels van de regering. We hebben ondergronds en anoniem personen gesproken. Zo ging het eigenlijk in de meeste landen. Behalve Derna, we hebben steun van hen, maar dat wist je vast al.'

'Ja, daar heeft Ioan me inderdaad over verteld.' Derna was het enigste land in de wijde omgeving die achter hun plannen stond. Het was een klein land, maar een land met veel mankracht, als ze het nodig zouden hebben, kwamen ze zeker goed van pas. 'Zonde van Quandaï, als zij achter ons staan, is Tarth machteloos.' Quandaï was één van de belangrijkste handelspartners van Tarth, als zij niet meer achter de regering van dit land zouden staan, konden David en de rest van de adel het wel vergeten. 'En meer is er niet gebeurd? Kom op, dat kan ik niet geloven Jovan!'

Jovan lachte bitter. 'We zijn weggejaagd, achterna gezeten, uitgelachen, uitgejoeld, alles.' Hij had zich hopeloos gevoeld, als het niet voor die paar anonieme berichten en blikken was geweest. 'Maar niet iedereen was nog honderd procent overtuigd dat wat we vertelden onzin was. Er waren mensen bij, Cat, ik zag het aan ze dat ze twijfelden, maar ze zijn bang. Als ze Tarth als handelspartner verliezen, als ze Tarths leger tegen zich krijgen, als ze genegeerd worden door dit immens machtige land, dan hebben ze een probleem. We kunnen die landen geen vervanging bieden voor dat verlies.' Steeds als hij hier over begon, draafde Jovan door. Zijn bloed begon dan langzaam te koken.

Cat keek hem aan en knikte uiteindelijk bij zijn woorden. 'Daar heb je ook gelijk in. Daarom moeten we ze zien te overtuigen dat ze een grotere winst zullen hebben. Ze overtuigen dat ze dat verlies in kunnen halen als ze aan onze kant staan...' Maar zo makkelijk bleek dat helaas niet te zijn. 'Maar laten we er ons nu niet al te druk over maken, we kunnen op dit moment toch niets doen.' zei ze, toen ze zag hoe Jovan zich er steeds meer over begon op te winden. 'Ik hoorde dat Ayira zich heeft aangesloten bij ons.' zei ze uiteindelijk en keek hem aan. 'Wat vind jij daarvan?'

Jovan was Cateline dankbaar dat ze een ander onderwerp aan wilde snijden, maar degene die ze koos vond hij waarschijnlijk nog erger. Zijn gezicht vertrok en fronsend keek hij voor zich uit. 'Ik denk dat Ioan een fout heeft gemaakt. Ayira is trouw aan niemand behalve zichzelf. Ze heeft geen eergevoel, niet tegenover haar familie, niet tegenover een goed ideaal.' Het had geen nut om zijn mening voor zich te houden. Het stond toch op zijn gezicht geschreven. 'Heb jij haar al eens gesproken?'

Cateline wist niet of Jovan's mening meer professioneel was, of persoonlijk. Ze bleven tenslotte familie: hij was haar oom. 'Ik weet het niet, Ioan heeft vast een goede reden om haar te vertrouwen... En ook al vertel je het hem, ik weet niet of hij je zal geloven. Hij is de laatste tijd nogal... lastig wat betreft vertrouwen.' Ze wist niet wat er met hem aan de hand was, maar er was overduidelijk iets dat hem dwars zat. 'Nee, ik heb haar nog niet gesproken, ik heb haar enkel zien ronddwalen over het kamp, ze praat werkelijk met iedereen. Ik weet niet of ik haar kan vertrouwen, dus ik vermijdt haar zoveel mogelijk.'

'Ik ben het niet altijd eens met Ioan, niemand zou het altijd met hem eens moeten zijn,' mompelde Jovan. Hij had ook door dat de rebellenleider nogal moeilijk aan het worden was. Hij was nog koppiger dan normaal. Hij was stuurs en onbuigzaam, maar de vraag was dan of de man dan breekbaar was. 'Verstandig. Hopelijk bespaart het je een schuldgevoel als ze straks de informatie die ze krijgt van anderen heeft doorgespeeld.' Joven had werkelijk geen vertrouwen in de verbannen prinses. Niemand, noch Ayira zelf, had hem kunnen overtuigen. 'Het was die laatste aanslag die nogal wat druk op Ioan heeft geoefend, op iedereen eigenlijk,' verzuchtte hij.

Niemand was het altijd met Ioan eens. Er waren genoeg momenten geweest in de afgelopen paar jaar dat Cat op het punt had gedaan om de rebellen achter zich te laten. Maar nog altijd was ze hier. 'Maar wat nou... wat nou als ik haar juist informatie doorspeel. Verkeerde informatie en ze speelt het door, daar kunnen we pols hoogte van nemen, toch? Als Ioan dat doorkrijgt, dan is ze er geweest.' zei ze en glimlachte ietwat trots. 'Iedereen is gebroken, niet enkel door de laatste aanslag. Het is Gwen geweest, en Elia, het is alles.'

'Ioan zal woest zijn als we dat achter zijn rug om doen.' Jovan trok aan de teugels van zijn paard toen deze onrustig richting de berm draafde. Wellicht was de eerste storm op komst. Dan zouden ze straks vast zitten in Sorna. Een medelevende blik gleed over het gelaat van Jovan toen Gwen en Elia werden genoemd. Hij had de twee vrouwen niet gekend, maar had wel meegemaakt hoe de klap binnenkwam van het gevangen nemen en de dood. De scène tijdens de laatste aanslag was ongelooflijk geweest. Het had ook hem woedend gemaakt, ook al kende hij de spionne helemaal niet.

'Dan laat hem maar woedend zijn. Het maakt niet uit wat ik doe, boos is hij toch wel als ik niet doe wat hij zegt. Zo gaat het altijd. Hij wil enkel en alleen maar zijn eigen regels opvolgen en van ons verwacht hij hetzelfde.' Af en toe was ze er zo klaar mee, ze was niet Ioan's slaaf, ze was iemand die achter zijn ideeën stond, maar dat betekende niet dat zijn wil wet was in haar leven, al dacht hijzelf daar soms anders over. 'Ik ben het zat om zijn slaaf te zijn, ik mag heus wel eens iets doen wat ik zelf een goed idee vind, of niet soms?'

Geamuseerd keek Jovan naar Cateline. Ze klonk precies als Ioan. 'Zolang je maar voorzichtig bent. Je wilt Ayira niet als vijand hebben. Zodra ze door heeft dat je haar dwars probeert te zitten, dan heb je een probleem. Als kind was ze al ongelooflijk zodra je haar in de weg stond.' Het had geen zin om haar op haar koppigheid te wijzen, maar een waarschuwing kon wellicht werken. Tot zijn opluchting zag hij in de verte enkele gebouwen op doemen. Ze konden niet ver meer zijn van de stad.

'Het zal wel.' Ze was niet bang voor een adellijke tut. Wellicht was ze niet zo adellijk als de Halley's, maar ze was en bleef een Rabbion. 'Je wilt Ioan ook niet als vijand, dus als ik moet kiezen, heb ik liever haar tegenover me staan als Ioan.' zei ze oprecht en gaf haar hengst een zachte trap, zodat hij van pas versnelde. Ze waren er nu bijna en het zou niet lang meer duren voordat ze op een heerlijk bed zou liggen. Morgen zouden ze de eerste spullen bij elkaar halen. Ze wilde eerst opwarmen bij een vuur, vergezeld door een glas goed, donker bier.

Jovan luisterde nors naar haar woorden en haalde zijn schouders op. Ze moest het zelf weten hoe ze er mee om zou gaan. Hij wilde niet anderen wijs maken wat het beste was. Hij gaf ze alleen maar bevelen wanneer dat nodig was. Jovan besloot achter haar te blijven rijden. Hij had toch niet echt behoefte aan een gesprek. Hij bleef liever in zijn zwijgzame bui hangen. Misschien kon een goede mok bier hem wat losser maken, maar voor nu waren zijn kaken op elkaar gevroren. In stilte reden ze Sorna binnen.

Het was enkele uren later. De mannen zaten inmiddels lachend om een groot vuur in de herberg waar ze verbleven. Sinds vanmiddag was Cateline echter niet meer in de stemming om te lachen en dus zat ze in een hoek van de herberg, met haar mok bier. Zin om te praten had ze niet en al helemaal niet met de mannen die daar zaten. Aansluiting kon ze er in ieder geval niet vinden. Daarbij wilde ze wat tijd voor zichzelf, waarin ze kon nadenken over wat ze zou doen met Ayira, en Ioan spookte ook nog steeds door haar hoofd. De was die nacht in het zuiden niet vergeten en ze wist donders goed dat Ioan haar daar graag aan herinnerde. Je kon het in haar geval gerust een zwarte nacht noemen. Ze was er niet trots op, in tegendeel zelfs, ze verachtte zichzelf om wat ze had gedaan.

Jovan had tussen de mannen gezeten, maar verafschuwde de manier waarop er over anderen werd gepraat. Soms vroeg Jovan zich voor wie de rebellen wel respect hadden. Hij hechtte veel waarde aan respect en eer. Dat was iets dat hij in zijn typerende Rabbion opvoeding mee had gekregen, maar nog steeds waardeerde hij dit alles. Uiteindelijk liet hij het gebral en gelach achter zich en vond hij Cateline in een uithoek. Hij had een mok bier voor haar meegenomen, maar zag dat ze er nog één vast had, dus stond hij ongemakkelijk met twee mokken voor haar. 'Kunnen we het plan voor morgen nog even doorspreken?'

Cateline keek op bij het horen van Jovan en knikte afwezig. 'Ja, natuurlijk.' Ze schoof met haar voet een stoel naar achteren en gebaarde ernaar. 'Ga zitten.' Ze dronk wat bier uit haar mok en keek naar degene die hij in zijn handen had. 'Komt goed uit, de mijne is bijna leeg.' merkte ze op en glimlachte kort. 'Wat wil je bespreken?' Er waren genoeg dingen die ze morgen moesten ophalen. 's Avonds zouden ze weer terug rijden naar hun kamp, dat was tenminste het idee.

Jovan ging op de stoel zitten en schoof haar de mok toe. Hij was zelf niet zo'n hele grote drinker, wonder boven wonder, en was nog altijd bezig met zijn tweede bier. 'Als het weer het toe laat wil ik wellicht de groep opsplitsen. Degene met minder waardevolle spullen gaan voorop met één persoon als communicatie tussen de twee in. Stel de groep voorop wordt onderschept, dan kunnen de anderen gewaarschuwd worden.' Het zou hen meer tijd kosten om terug in het kamp te komen, maar het wa veiliger en zo namen ze minder risico.

Cateline keek hem aan en knikte. 'Dat klinkt als een goed idee.' Cat was niet comfortabel met het idee om als groep terug te reizen, maar tot nu toe vond ze het te gevaarlijk om mensen individueel weer terug te sturen. Er liepen rare figuren rond in Tarth en je wist nooit wie een spion was van die verrekte adel. 'Ik vertrouw hen alleen niet toe met de waardevolle spullen. Het eten, de wapens. Ik denk dat wij degene zijn die die moeten vervoeren.'

Jovan was blij dat Cateline het zo snel met hem eens was, maar was het op zijn beurt niet helemaal eens met haar voorstel. 'Ik vertrouw ze inderdaad ook niet genoeg. Daarom ben ik bang dat als ze aangehouden worden ze ons al snel zullen verraden als degene met wapens. Iemand van ons moet voorop. Jij bent de enige die ik vertrouw van dit hele stel.' Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek vanuit zijn ooghoeken naar de lachende groep mannen. Ze stelden niet veel voor. Jovan betrapte zich er zelfs op dat hij ze vergeleek met de mannen die hij onder zich had gehad tijdens zijn dienst bij de Rabbions. Dat leger, dat was een écht leger geweest.

Cateline keek hem aan. 'En riskeren om één van ons kwijt te raken? Ik denk niet dat Ioan daar erg blij mee zou zijn. Wij moeten bij elkaar blijven, als zij het niet redden, heeft niemand een probleem. Als één van ons het niet redt...' Er waren nou eenmaal leden die cruciaal waren voor het leger van Ioan, en zij tweeën waren van die leden. 'Maar je moet het zelf weten, als jij de hele rit bij die nietsnutten wilt rijden, moet je het zelf weten. Zolang je maar weet dat ik enkel mezelf zal redden en niet op zoek ga naar je als we worden aangevallen.' Als ze bij elkaar bleven konden ze nog iets voor elkaar betekenen.