De Haardkamer

Donovan telde de seconden in zijn hoofd waarin hij af wilde koelen en zijn houding behouden, maar hij kwam nirt verder dan drie. De woorden over Jillian maakte iets in hem wakker waardoor hij naar zijn dochter schoot en haar bij haar kleding vast greep. 'Waag het niet dat zeggen,' schreeuwde Donovan in haar gezicht. Voor hij echter meer kon doen gooide Constance zich tussen de twee in. Ze had de woede maar ook de wanhoop in haar vaders gezicht gelezen. Hij zou dingen kunnen doen die hij zou bespijten. Hard gaf Constance Ayira een duw, buiten bereik van de grip van hun vader. 'Ga dan, terg ons niet langer met je rotgezicht, Ayira.' Haar stem was zacht maar dwingend.

Ayira schrok van de reactie van haar vader en dat was duidelijk op haar gezicht af te lezen. Ondanks dat ze deze reactie had willen opwekken, had ze niet gedacht dat het haar vader zoveel pijn zou doen. Toen Constance haar een duw gaf, zette ze enkele stappen naar achteren en hervond ze haar evenwicht weer. 'Ach, het was niet eens helemaal jouw schuld, vader. Constance daarentegen stond er nog eens naast. Zat die Westerse adviseur zo erg in je hoofd dat je je moeder totaal vergat en aan haar lot overliet?' siste ze tegen haar zuster. Ze had hen beiden op het punt dat ze wilde hebben. Op deze manier zouden ze er honderd procent van overtuigd zijn dat Ayira bij de rebellen zat voor slechte doeleinden. En als haar familie daar al van overtuigd was, dan zouden de rebellen daar vast geen vraagtekens bij zetten.

Het was nu de beurt van de vader om zijn dochter tegen te houden. Constance vocht tegen de greep van haar vader, maar gaf uiteindelijk op. Ze tufte in de richting van Ayira en greep haar vader vast terwijl ze sprak. 'Ik walg van je.' Donovan hield haar echter tegen meer te zeggen. Hij hiekd haar achter zich en keek zijn andere dochter aan. 'Zodra je een stap buiten dit palris zet ben je onteerd. We erkennen je niet langer als deel van deze familie en sinds je naar de rebellen stapt, kunnen we je ook geen waardig inwoner van Tarth noemen.' Zijn toin was officieel en hard. 'Ga weg en kom nooit meer terug, alsjeblieft, verdwijn.' Deze laatste woorden waren zacht, bijna een smeekbede.

Ayira had de reactie van Constance verwacht en probeerde dan ook zo bewegingsloos te blijven staan tijdens haar uitbarsting. 'Ik walg ook van jou, dus dat is dan weer mooi meegenomen,' zei Ayira enkel, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. 'Ach, dat ben ik al jarenlang geweest, dus het zal niet moeilijk worden om weer in die rol te stappen.' Ze raapte al haar spullen bij elkaar en wierp nog een laatste blik op haar vader en zus. Ze wilde iets zeggen, maar ze wist dat het allemaal fout zou vallen. Zonder nog iets te zeggen, liep ze de kamer uit, richting de paarden om te vertrekken naar de rebellen. Ze zouden haar snel genoeg weer in de familie opnemen.