De Haardkamer

In het private deel van het kasteel is een grote gezamenlijke ruimte voor de familie Rabbion.

Donovan staarde met een bedenkelijke blik in het lawaaierige knisperende haardvuur. Zijn oudste dochter zat naast hem, zwijgend, en droeg waarschijnlijk dezelfde blik. Het was voor het eerst dat hij weer met haar sprak sinds de dood van haar moeder en zijn vrouw en het viel hen beiden zwaar. Hij had verteld dat de begrafenis over twee dagen plaats zou vinden, alleen binnen familiale kring. Zoals de traditie was zou ze in de aarde worden gelegd. Maar nu was er niets meer te zeggen of te vragen. Terughoudend legde hij een hand op de hare en bleef zo naar het vuur kijken.

Met tegenzin stond Ayira voor de deur naar de haardkamer van de Rabbions. Van enkele bedienden had ze gehoord dat haar vader en zuster er zaten. Sinds de dood van haar moeder had ze nauwelijks haar familieleden gezien, laat staan gesproken. Ze wilde opheldering over de gang van zaken en de begrafenis, dus stapte ze uiteindelijk naar binnen. Vluchtig liep ze naar de haard toe en keek ze haar vader aan, waarna ze een beleefd gebaar maakte. 'Vader. Constance.'

Edmund snelde achter Ayira aan en glipte de kamer nog net binnen. Eveneens als de rest van de familie, had ook hij niemand gezien of gesproken. Dat viel hem waarschijnlijk zwaarder als de rest: niemand had behoefte aan contact, terwijl hij dat juist wel had. 'Vader...' Hij keek kort naar zijn vader die voor de haard zat. 'Constance en Ayira..' mompelde hij er nog achteraan en liep de kamer verder in. De sfeer die er hing was zwaar en in Edmund's ogen ook erg ongemakkelijk.

Constance lachte hard toen zowel haar zuster als broer de ruimte in stapten. Geen van hen had elkaar gesproken en ze hadden elkaar maar nauwelijks gezien en nu zaten ze hier ineens met zijn allen. De lach stierf al snel weg in de ijzige stilte die voor de haard hing. Ze liet haar ogen zakken en kneep kort in de hand van haar vader voor ze hem liet gaan. In haar hoofd herhaalde ze het gesprek met Iwone, de geruststellende woorden van Anthony en de glimlach van haar moeder. Ze stond op en gebaarde Edmund dat hij daar kon zitten. Vervolgens schoof ze nog twee fauteuils bij en nam ze op één plaats, naast haar vader. 'Vader wil jullie wat dingen vragen voor de begrafenis,' zei ze.

Donovan had zijn zoon en dochter met een kleine glimlach begroet. Het had hem al erg veel moeite gekost om een vader te zijn voor zijn jongste kroost, dus had hij zijn oudste kinderen verwaarloosd in de afgelopen dagen. Bovendien waren ze nooit bij hem langsgekomen. Don werd geconfronteerd met zijn eigen karakteristieken die hij terug vond in zijn kinderen. Stil keek hij toe hoe Constance met stoelen begon te schuiven. Hij fronste en keek weg toen hem gezegd werd wat te vragen. 'Over twee dagen is de begrafenis. Draag alsjeblieft niets zwarts, maar liever de kleuren van ons huis.' Hij staarde naar zijn eigen zwarte kledij en zuchtte. 'Edmund, ik zou het fijn vinden als je iets voor je moeder kan voordragen uit één van je boeken. Constance, Ayira, ik hoopte dat jullie iets voor de steen zouden kunnen laten maken.'

Ayira klemde haar kaken op elkaar bij het gelach van Constance en moest zichzelf inhouden om haar niet een klap te verkopen. Nu haar moeder niet meer was, was er niemand meer die de vrede tussen de twee zussen probeerde te bewaren. Ze greep de fauteuil uit de greep van Constance en nam plaats voor de haard. 'Men zegt dat ze in Tripon erg mooie dingen kunnen maken. Ik wil daar best naartoe reizen,' begon ze mompelend, terwijl ze haar vader afwachtend aan keek.

Edmund nam naast zijn vader plaats en knikte bij zijn woorden. 'Natuurlijk..' Hij wist al precies wat hij wilde voordragen. Er was één boek dat zijn moeder geweldig vond. Het was geschreven door een oude Septon en bevatte verhalen en gedichten over de oude tijd. Vroeger las ze dit boek altijd voor, toen hij zelf nog niet kon lezen. Edmund had het boek al jaren niet meer aangeraakt, maar hij wist dat zijn moeder het een prachtig boek had gevonden.

'Oke, oke.' Donovan was het niet gewend dat zijn kinderen overal maar zo gemakkelijk mee in stemden. Constance gaf niet eens weerwoord, ze knikte gewoon met haar zuster mee. Tenminste, zo zag hij het. Als vader was hij altijd al blind geweest voor de vete die er bestond tussen Ayira en Constance. Hij wist natuurlijk dat er iets was, maar had er nooit echt iets mee gedaan. Daar was Jillian altijd zo goed in geweest. En zij had Edmund begrepen. Hoe moest Don dat nu aan gaan pakken? 'Thomas Storm is nu landheer. Hij gaat met Gytha Halley trouwen. Oh, en David heeft zijn volgende bruid ook al gekozen.' Over die vergadering was hij nog steeds verbitterd en het was het enige dat hem niet aan zijn overleden vrouw en haar begrafenis deed denken. Bovendien moesten zijn kinderen dit weten. Zij waren weer eens gepasseerd. Zijn kinderen. Met gebalde vuisten stond hij op.

Ayira had haar benen over de leuning van haar fauteuil gelegd en keek vanuit haar ooghoeken naar haar vader. Bij zijn woorden over Thomas Storm en Gytha Halley kreunde ze geërgerd. 'Hoe lang kennen die mensen elkaar? Drie weken? Bij de Goden, dit uithuwelijken wordt met de dag erger,' lachte ze, waarna ze plotseling opsprong bij de woorden over David. In haar hoofd maalde ze over de vrouw: Constance was het in elk geval niet, Iwone Storm was erg onwaarschijnlijk, dus bleef Adelaide Mattiries over. 'De teef!' riep Ayira grommend uit en schopte tegen haar stoel aan. 'Ik had veel eerder actie moeten ondernemen! Verdomme!' Zíj had de nieuwe koningin moeten worden. 'En wie is er in godsnaam nu nog over voor ons? Hebben ze u gewoon gepasseerd, vader?'

Nieuw

Donovan had plaats genomen in één van de grote, zachte stoelen. De jongste kinderen waren net naar bed gebracht door de kindermeisjes. Hij had het zelf nog niet aangedurfd, omdat hij bang was dat ze naar hun moeder zouden vragen. Wat moest hij dan zeggen? Vermoeid liet hij zijn hoofd hangen en zette hij zijn vingers van beide handen tegen elkaar aan. Donovan had zich nooit echt oud gevoeld, maar daar was de laatste dagen verandering in gekomen. In de avond had hij nergens meer energie voor. Het geknisper van het vuur kalmeerde zijn gedachten, die zoals gewoonlijk uitgingen naar Jillian. Andere zorgen konden hem niet lang deren, tenminste, niet als hij zo moe en alleen was. Hij kon het zich dan niet veroorloven om over het aankomende koninklijke huwelijk te denken of aan de vraag die Constance hem had gesteld, of wat dan ook.

Ayira stond voor de deur van haar ouders' slaapkamer. In de nasleep van haar moeders dood had ze haar vader niet durven confronteren. Ze voelde zich schuldig voor de dood: zíj had die mannen wel tegen kunnen houden. En nu moest ze hem opnieuw teleurstellen en pijn doen. Hard klopte ze op de deur en ging zonder toestemming de kamer in. 'Vader,' zei ze kortaf en sloeg de gebruikelijke welkomstgebaren over. 'Ik moet u iets vertellen.' Ze nam plaats op de stoel tegenover hem en imiteerde zijn houding.

Don keek geërgerd op toen er aangeklopt werd. Bedienden werd nadrukkelijk verboden om hem s'avonds te storen. Dan konden ze een scheldpartij verwachten. Hij was echter verrast en deed zijn best te glimlachen toen Ayira binnen kwam. 'Ayira-' Hij fronste en knikte met zijn hoofd. 'Prima, zeg op.' Hij vroeg zich af wat zijn dochter te zeggen had. Afwachtend bekeek hij haar. Hij snapte nog niet hoe David haar had kunnen passeren. Hij wist dat ze haar best had gedaan, dat had hij later via geroddel van de kindermeisjes gehoord. Don had ze op hun kop gegeven, maar had eerst staan luisteren naar hun gebabbel. Het maakte zijn boosheid tegenover David niet beter, absoluut niet. Waarom had hij zijn twee bekwame en volwassen dochters genegeerd? Het irriteerde hem nog steeds.

Ze gooide haar donkere haren over haar schouders heen en haalde diep adem, terwijl ze haar harde gezicht ophield. 'Ik ga weg... vrijwillig.' Ze sloeg haar schouders over elkaar heen en duwde haar kin in de lucht. Het was haar niet onopgemerkt gebleven dat haar vader haar de laatste tijd leek te tolereren. Het voelde alsof ze weer een deel was van de familie en dat zou ze allemaal weer kapot maken. Maar het was voor een hoger doel. En als dat eenmaal lukte, dan kon niemand meer om haar heen. Waarschijnlijk zou David aan haar voeten liggen en smeken om een huwelijk. 'Ik ben klaar met jou, met onze familie en met het Zuiden,' voegde ze er nog nadrukkelijk aan toe. Haar vader moest niet denken dat ze zou spioneren bij de rebellen. Dat zou hen beiden enkel in gevaar brengen.

De lijnen in het gezicht van Donovan zakten nog meer toen zijn dochter verklaarde dat ze weg zou gaan. Hij wilde vragen waar ze dan heen ging, maar het antwoord kwam vanzelf. Het was een klap in zijn gezicht. Sprakeloos staarde hij Ayira aan. Dat was de enige reactie die de woorden op dat moment opriepen. Zijn ogen hingen op die van de vrouw voor hem. Met die paar woorden was het ineens alsof hij weer tegenover een vreemde zat. In de stilte verloor hij uiteindelijke de harde blik en zakte zijn hoofd in zijn handen. 'Ik verdien meer dan dat. Geef me een verklaring. Waarom?' Het volume van zijn stem was bijna tot een gefluister gezakt.

De gepijnigde blik van haar vader kwam als een mokerslag bij Ayira binnen, maar ze verhulde haar pijn en verstrakte haar gezicht enkel nog meer. 'Het gaat niet zozeer om jullie. Ik veracht gewoon de adel. Ik haat David en zijn hele familie. Door hém is moeder nu dood, besef je dat nou nog steeds niet? Jullie mannen hebben alle doden veroorzaakt, ook moeder! Door al die klote dingen te organiseren is iedereen dood! Omdat jullie je ego gestreeld moeten hebben en het hele volk moeten laten weten dat jullie in staat zijn om rot rebellen te doden.' Ze stond kwaad op en liep richting haar vader. 'Ik ga de koning doden. Daarvoor sluit ik mij bij de rebellen aan. En ik dood iedereen die in mijn weg staat, dus durf me niet voor de voeten te lopen.'

Don keek op naar Ayira en zag toe hoe ze tekeer ging. Hoe ze iedere donkere gedachte die hij weg had proberen te stoppen uitsprak. Hij slikte, maar kreeg de prop in zijn keel niet weg. Toen ze echter haar plan zo open en bloot uitsprak, schoot Donovan overeind. 'Ayira- Bij de Goden.' Hij pakte haar arm vast en keek haar woest, maar ook beangstigend aan. Ze had wel eens vaker van die buien dat ze ineens iets wilde ondernemen, maar dit- Haar blik leek zo doelgericht, zo overtuigd. Zijn blik brak en zijn greep verslapte. 'Is er iets, wat dan ook, dat je hier laat blijven? Alsjeblieft?'

Toen haar vader haar vast pakte, wilde ze haar arm weg trekken, maar zijn blik behoedde haar daarvoor. Stilletjes peilde ze zijn reactie en in het moment dat zijn greep verslapte, trok ze haar arm weer terug. 'Als je mijn moeder terug kan brengen, dan zou ik er nog wel over kunnen nadenken,' zei ze op kille toon, terwijl ze haar armen beschermend om haarzelf heen sloeg. Ze zuchtte en haalde een hand door haar haren heen. 'Heb jij dan nooit een verlangen naar wraak?'

'Ik had mijn wraak 28 jaar geleden!' Donovan schoot nu uit zijn slof. Ze had precies dat verkeerde gezegd. 'Heb je nooit geluisterd naar de verhalen? Heb je nooit geleerd van mijn fouten? Ik had mijn wraak toen de adel hier het volk verwaarloosde en ik ze neer kon halen. Ik kreeg alles, álles, zelfs Jillian. Ik dacht dat ik het goede deed en dat probeerde ik vol te houden. Maar het blijkt maar hoe erg ik het bij het foute eind had en dat is nu duidelijk nu alles me wordt afgenomen.' Buiten adem en rood aangelopen zette Donovan zijn handen in het haar.

Ayira wist dat ze niet te ver moest gaan. Haar vader moest enkel geloven dat ze David haatte. Ze moest Donovan er niet van overtuigen dat hij nu ook opeens David moest gaan haten, anders zou haar plan om de adel juist te helpen nooit werken. 'Ik had je inderdaad meer gegund, vader,' zei ze zachtjes, terwijl ze weer langzaam plaats nam op haar stoel. 'Maar je hebt je andere kinderen nog. Mij zal je niet missen en bedenk dat ik voor een beter doel strijd.' Ze sloeg haar armen weer over elkaar heen en stak haar kin in de lucht.

'Heb je niet gehoord wat ik net zei?' bulderde Donovan door de kamer. 'Wat ik deed zoveel jaar geleden was één grove fout. Ik dacht het hier te kunnen gaan veranderen, maar het is zinloos! Hoor je dat? Wraak gaat je geen rust bieden? Noch zullen nog meer doden jou of het volk goed doen. Het is geen beter doel, je verdoemt jezelf.' Langzaamaan nam Don een smekende toon aan. 'Ik wil je niet weer zien verdwijnen, Ayira..' Wat zou Jillian wel niet denken als ze had geweten dat hij hun dochter een tweede keer had laten gaan. En deze keer zou ze niet meer terug kunnen komen, niet zonder consequenties voor de rest van de familie. 'Je gaat niet. Je hebt de naam van de familie al genoeg aangetast. Je gaat niet,' stelde hij uiteindelijk met volle overtuiging, als een bevel.

Constance was naar haar vader op weg geweest. Ze wilde hem nog eens herinneren goed over haar voorstel na te denken. Hij had nu al enkele dagen de tijd genomen om het te overdenken, maar ze verdavht hem er van dat hij het niet onder ogen wilde komen. Hij toonde ontwijkend gedrag. Ze was echter in de war door de bulderende stem die ze hoorde in de haardkamer. Zonder aan te kloppen ging ze binnen. 'Wie gaat niet weg?' vroeg ze nieuwsgierig, tot haar oog op Ayira viel. Spontaan begon haar bloed te koken en stapte ze op haar zus af. 'Waar gaat dit over?' Haar ogen schoten van haar vader naar Ayira en terug.

Ayira's ogen versmalden toen plotseling haar zuster binnen kwam lopen, precies op het moment dat hun vader haar beval te blijven. Ze wilde hen beiden op de een of andere manier duidelijk maken dat ze hen niet tot schande zou maken, maar juist trots. Maar het was te gevaarlijk en ze zouden het vast niet begrijpen, laat staan toestaan. 'Ik ga wél weg,' verbeterde Ayira haar vader met een harde blik, terwijl ze Constance's woorden negeerde. 'Ik heb nooit rust en ik zal nooit rust krijgen. Ik ben al verdoemd door die verdomde verbanning! Als iemand dit moet en kan doen, dan ben ik het.'

Donovan wilde zijn oudste dochter meteen wegsturen bij haar binnenkomst. Het zou al helemaal op niets uitlopen als zij zich in de zaak zou mengen. Don had echter geen idee hoe hij twee koppige vrouwen de les kon lezen. Maar het waren zíjn dochters. Hij zou ze in het gareel houden. 'Ayira! Jij bent niet de verdoemd door de verbanning die ik je oplegde, maar door je eigen daden. Jíj hebt de fout gemaakt die je het leven zuur maakte. Waag het niet iemand anders er de schuld voor te geven!' Zijn ogen schoten naar Constance. 'Wegwezen!' siste hij geheel ingenomen door de woede.

Ayira sloeg haar armen over elkaar heen en keek fel naar haar zuster en vader. 'En dat is nog een reden dat ik hier niet meer kan blijven. Als je werkelijk nog steeds denkt dat een verbanning een juiste straf was voor mijn daden, dan lijk je nog meer op David dan ik al dacht. Of nog beter, nog meer op William. En je weet hoe het met hem is geëindigd.' Haar ogen leken bijna vuur te vatten en sissend vervolgde ze haar harde woorden: 'Enkel was hij nog zo edel om zijn straf zelf op te vangen, en niet zijn vróúw ervoor te laten opdraaien.'