Anthony's werkkamer

Anthony schoof met één hand de meeste spullen op het bureau aan de kant zette Constance op de rand neer. Begerig kuste hij haar lippen en betaste haar lichaam liefhebbend. Op de plekken waar Constance hem aanraakte, liet ze tintelingen achter die hem lieten glimlachen. Zijn handen streken langs de rondingen van haar borsten, naar beneden toe, en eindigde bij het shirt, dat hij over haar hoofd uittrok.

NEW 

Anthony zat in zijn werkkamer, maar deed niets in het bijzonder. Hij had Constance sinds de aanval haast niet meer gezien. Ze had hem verteld dat ze tijd nodig had en dat had hij haar gegeven, maar nu begon hij zich zorgen te maken. Hij wilde er voor haar zijn, als steun, maar zij liet hem niet toe en dat was ontzettend frustrerend voor een man zoals hij. Zuchtend pakte hij een paar boeken van het bureau af en begon ze in de boekenkast te zetten. Hij had geen idee hoe lang ze hier nog zouden blijven, waarschijnlijk tot alles weer op orde was, maar wie wist hoe lang dat zou duren.

Constance was al een lange tijd de gangen rondom Antony's werkkamer aan het afstruinen. Ze had hem al te lang laten wachten, maar ze had zichzelf er maar niet toe kunnen zetten. Na enkele malen diep adem te hebben gehaald, schraapte ze haar zelfvertrouwen en moed bij elkaar en klopte ze aan. Constance wist nog niet precies wat ze zou doen als ze Anthony zag, maar ze hoopte dat ze zichzelf in de hand zou kunnen houden. Sinds de aanval had ze haar houding al vaak genoeg verloren. Maar ze moest dit doen nu.

Anthony keek op bij het geklop op de deur. Het was vast David die weer eens een vraag had, of wie dan ook die zijn advies nodig had. Zuchtend stond hij op, liep hij naar de deur toe en opende deze. 'Wat kan ik voor je- Constance?' Constance was wel de laatste persoon die hij voor zijn deur had verwacht, toch glimlachte hij 'Kom binnen.' Hij wist niet goed hoe hij zich moest gedragen, hij was blij om haar te zien, hij was blij dat zijzelf naar hem toe was gekomen, maar aan de andere kant was hij nog steeds gefrustreerd. Waarom had het zolang geduurd? Was hij niet juist de persoon waar ze bij wilde zijn in tijden als deze?

Constance wachtte ongeduldig voor de deur en trok ondertussen aan het beklemmende zwarte katoen dat ze droeg. Normaliter droeg ze al donkere kleuren, maar dit zwart was ze helemaal beu. Ze keek op toen de deur open ging en glimlachte als automatisch naar Anthony. Ze liep langs hem naar binnen en trok ondertussen de kraag van haar jurk losser. Eenmaal binnen keek ze zwijgend in het rond. ze had de woorden al meerdere malen herhaald in haar hoofd, maar ze moest nu nog nadenken over wat ze hem precies wilde zeggen nu. Maar wat was er eigenlijk te zeggen? Constance hoefde zich niet te verontschuldigen, vond ze zelf, of het uit te leggen. Ze hoopte alleen maar dat Anthony begrip zou tonen voor haar keuze. Zonder ook maar iets verroeren keek ze Anthony met een ernstige blik aan.

Anthony wachtte tot ze zou beginnen, maar geen enkel woord volgde, ze keek hem enkel aan. Hij wilde zoveel dingen zeggen, schreeuwen eigenlijk, maar hij hield zich in. 'Hoe voel je je?' vroeg hij uiteindelijk en liep naar het bureau toe. Hij nam plaats op de rand en bekeek haar kort. Ze zag er goed uit, wellicht wat moe en bleekjes. 'Ik ben blij dat ik je zie... ik begon me zorgen om je te maken.' zei hij oprecht en sloeg zijn armen over elkaar heen.

Constance knipperde verward met haar ogen toen Anthony op het bureau ging zitten. Ze hield haar armen stijf langs haar lichaam en haalde haar schouders op. 'Oke, geloof ik. Je hoeft je geen zorgen te maken.' Ze had haar ogen van hem afgewend en bestudeerde de boeken in de kast. Ze bleef echter midden in de kamer staan en wachtte tot Anthony meer zou zeggen of dóen. Ze verwachtte iets van hem, maar wist ook niet wat en ze voelde zich zo gefrustreerd hierom! Dat was geen goed begin, aangezien alles haar nu irriteerde en het al snel tot erger en ergst ging. Ze was uitgevallen tegen bedienden omdat ze stomme fouten maakten. Dat was niet geheel vreemd, maar de manier waarop was ongewoon, zelfs voor Constance.

Anthony zuchtte uit en keek haar aan. 'Je zegt dat het oké gaat, maar iets in mij zegt dat het niet oké is.' Hij stond op van het bureau en liep naar haar toe. 'Praat alsjeblieft tegen me als er iets is, oké?' Hij legde zijn handen om haar wangen en kuste haar lippen kort en teder. 'Ik heb je gemist..' Hij had gewild dat ze vaker naar hem toe was gekomen, om te praten of gewoon om enkel bij hem te zijn. Maar Anthony wist ook wel dat ze niet zo was. Ze was onafhankelijk, ook van hem, en soms was dat lastig om te begrijpen.

'Fijn, het gaat oke voor deze omstandigheden. Hoe oke kan het met me gaan nu?' Constance haalde opgelucht adem toen hij naar haar toe kwam. Ze kiste hem voorzichtig terug en keek hem verontschuldigend aan. Het was voor hem vast ook niet makkelijk geweest om op haar te moeten wachten, maar ze was gewend om dit soort dingen alleen te doen. Om haar emoties in haar eentje te ordenen. 'Je weet dat ik niet goed ben met woorden en dit- dit is al helemaal niet uit te drukken in taal.' Zachtjes streek ze over de stoppeltjes op zijn kin. 'Wat deed jij toen je moeder overleed? Je was nog jong, toch?'

Anthony keek haar aan en knikte. 'Dat weet ik, maar dat maakt het er niet makkelijker op.' Hij trok haar dichter naar zich toe, om haar te omhelzen en haalde zijn schouders op bij haar vraag. 'Ik werd heel erg stil, nog stiller dan dat ik al was. De enige met wie ik praatte was een meisje uit het dorp. Ze was ook haar moeder verloren, dus zij wist hoe ik me voelde. Natuurlijk wisten mijn broers dat ook, maar die waren ouder, die gingen er heel anders mee om.' vertelde hij. 'Het was geen makkelijke periode, en ik mis haar nog steeds, maar.. de pijn en het verdriet ebt langzaam verder weg. Verdwijnen zal het nooit doen, maar het wordt minder.' Hij streek door haar blonde haren heen en glimlachte triest.

Constance sloot haar ogen bij de omhelzing en legde haar hoofd op zijn schouder. Haar armen sloeg ze om Anthony's middel. Aandachtig luisterde ze naar zijn verhaal. Constance had gewild dat ze er toen al was geweest voor Anthony, dat zij dat meisje was geweest. Dan had ze hem de troost kunnen geven die zij nu bij hem had ervaren. Ze drukte een kus op zijn wang en keek hem met een even trieste glimlach aan. 'Zou je me over haar kunnen vertellen? Als je het niet erg vindt?' Constance was meer dan ooit geïnteresseerd in het leven van Anthony voor ze hem kende. Alles wat haar zou afleiden van haar eigen leven trok haar aandacht.

Anthony keek haar aan en knikte uiteindelijk. 'Natuurlijk.' Hij was slechts zeven geweest toen zijn moeder overleed, de ene dag ging het prima met haar, de dag erna lag ze met hoge koorts in bed en de opvolgende dag was ze er niet meer. Het was zo onverwachts geweest, een traumatische ervaring voor een kind van zeven. 'Ze was een hele liefhebbende moeder, ze hield van haar man en kinderen, zorgde dat er iedere avond eten in huis was en als we te weinig hadden, at ze zelf bijna niets. Ze wilde dat wij een goed leven hadden, dat wij op zouden groeien tot sterke mannen. Ze was de enige in mijn familie waarvan ik het idee had dat ze me begreep. Mijn vader en broers waren bezig met zwaardvechten en boogschieten, terwijl ik liever met mijn neus in de boeken zat. Iedere week ging zen aar de markt toe en nam ze een nieuw boek voor me mee. Iedere week eentje.' Hij moest glimlachen door de herinnering, het was een mooie herinnering, eentje die hij koesterde. 'Ze dacht altijd aan andere mensen, in plaats van aan zichzelf.' Heel erg veel specifieke herinneringen had hij niet, maar degene die hij had, kon hij nog tot in detail herinneren.

Constance had Anthoyn los gelaten terwijl hij sprak en liep door zijn werkkamer. Ze nam ieder woord dat hij zei goed in zich op, tenminste dat probeerde ze, maar uiteindelijk liep het op iets heel anders uit. Ze beeldde zich in dat ze over een aantal jaar zo over haar moeder zou spreken. Want wat Anthony beschreef, was precies zoals haar moeder was geweest. Zij was degene die altijd achter Edmund had gestaan, ook al viel hij buiten de boot met zijn voorkeur voor literatuur in plaats van zwaarden. Tegelijkertijd had ze nooit afkeer getoond tegen de keuzes van haar dochters om juist een grote vechtlust te ontwikkelen naast een afkeer van jurken. Voor ze het echt door had, liepen de tranen al over haar wangen.

Pas toen Anthony opkeek, zag hij dat ze aan het huilen was. Hij liep weer terug naar haar toe, om haar in zijn armen te nemen. 'Het komt wel goed, Constance.' mompelde hij zachtjes en streek de tranen van haar wangen af. Hij had niet verwacht dat ze zo voor zijn neus zou breken. Zijn gedachten waren altijd dat ze hem vermeed om dit juist te voorkomen. Niet dat hij het erg vond, in tegendeel, hij wilde dat ze al haar emoties kon laten gaan bij hem. Positief en negatief.

Constance nam de armen van Anthony maar al te graag aan. 'Natuurlijk komt het goed, maar zo voelt het op dit moment niet.' Haar stem was ruw en kwam er haperend uit. De tranen gleden stilletjes naar beneden. Ze was niet iemand die in huilen uit barsten, erbij snikte of jammerde. Het was huilen in de simpelste vorm. Moeizaam slikte ze en legde ze haar hoofd in zijn nek. 'Anthony, ik houd van je. Erg veel. Dank je zo voor alles dat je voor me doet. Al denk je misschien dat het niet veel is, het is alles voor mij.' Dat zulke woorden uit haar mond konden komen, verraste Constance ook nog.

'Weet ik..' Hij dacht zelf liever niet terug aan de periode net nadat hij zijn moeder had verloren. Het was hem zwaar gevallen, ontzettend zwaar. De enige persoon in zijn leven die hem leek te begrijpen, was er niet meer. 'Ik hou ook van jou, Constance. Zielsveel.' Hij kuste haar natte wangen zachtjes en glimlachte bij haar woorden. 'Ik zal alles voor je doen, ik heb alles voor je over Constance. Zelfs als dat betekend dat ik een stap terug moet zetten en moet wachten op je.'

Constance droogde haar tranen en drukte haar lippen tegen die van Anthony. Ze streek langs zijn nek en glimlachte zwakjes. Ze wilde niet dat hij alles voor haar zou doen. Niet écht alles. Want ze wist ook dat ze als dochter van de landheer van het Zuiden ook niet alles voor hem kon doen. 'Laten we het niet over wachten hebben, oke? Daar heb ik genoeg van.' Het moeten wachten tot de dood haar moeder mee zou nemen was verschrikkelijk geweest zodra ze had geweten dat ze niet meer te redden was. Nu was dat over en wilde ze niet meer wachten of het er ook maar over hebben.

Anthony knikte. 'Oké.' antwoordde hij en streek door haar haren heen. Nog steeds frustreerde het hem dat hij er niet kon zijn voor haar op die manier dat hij dat wilde. Toch was hij blij dat ze nu wel naar hem toe was gekomen en dat er in ieder geval een beetje emotie uitkwam. 'Wil je misschien iets te drinken?' stelde hij voor en keek haar aan. Hij wist nog steeds niet waarom hij precies verliefd op haar was geworden. Ze was een prachtige vrouw, daar niet van, maar er was iets in haar karakter dat hem aantrok. Haar zelfstandigheid, houvast en waarschijnlijk ook de koppigheid die ze bezat. De gedachte daaraan, deed hem glimlachen.

Constance liet Anthony los en knikte. Ze ging op de sofa die tegenover zijn bureau stond zitten en trok aan de zwarte stof van haar jurk. Het ergerde haar mateloos dit te moeten dragen, maar het was wel zo respectvol tegenover haar moeder en de andere overledenen. Maar ze had nog steeds niet het respect getoond om de kapel te bezoeken waar haar moeder lag opgebaard. Dat had ze uitgesteld, net zoals deze rendez-vous met Anthony. Ze zag zijn glimlach en trok nieuwsgierig een wenkbrauw op. 'Waar is die voor?' vroeg Constance hem.

'Ik dacht aan de redenen waarom ik voor je bent gevallen. En daar moest ik om glimlachen.' zei hij, terwijl hij twee glazen met wijn volschonk en er eentje aan haar overhandigde. Uit de andere nam hij zelf een slok, waarna hij zich op de leuning van de sofa plaatste. 'Aan je koppigheid, je zelfstandigheid. Allemaal stuk voor stuk dingen waarom ik zo ontzettend van je hou.' Hij drukte zijn lippen op haar slaap en streek door haar blonde haren heen.

Constance rolde met haar ogen en leunde naar achteren in de sofa. 'Probeer me niet te paaien met die praatjes, Anthony. Het werkt niet.' Ze nam de wijn dankbaar aan en dronk in enkele teugen het glas leeg. Ze stond zelf op om het glas nog een keer te vullen en was weer gaan zitten om de rest van zijn woorden aan te horen. Met een kleine glimlach nam ze, ze in zich op en keek ze Anthony aan. Ze verdiende dit niet, maar ze was er o zo blij mee. Constance verstrengelde de vingers van haar vrije hand met die van hem en sloot met een zucht haar ogen. 'Wanneer wil David vertrekken?'

'Ik probeer je niet te paaien, het is de waarheid.' zei hij gniffelend en draaide de wijn rond in zijn mok. 'Hij wil eerst concrete plannen op papier hebben hoe we de rebellen aan gaan pakken. Hij wil een watervast plan, hij wil alles over ze weten en tot die tijd komen er geen bijeenkomsten meer. Het is te riskant.' vertelde hij. 'Zolang er geen plan is, blijft David in het Zuiden en ik dus ook. Wanneer de rest van de families terugkeren weet ik niet, het zal niet al te lang meer duren. Iedereen wil graag zijn of haar dierbaren laten rusten.' Hij wist niet wanneer de Storms en Mattiries zouden vertrekken, maar hij gokte erop dat ze binnen nu en enkele dagen weg waren.

Constance vond het genoeg reden om nog eens met haar ogen te rollen. Ze gaf hem een klein zetje, maar luisterde serieus naar de woorden over David. Ze was benieuwd wat hij van plan was en ze ging het hem natuurlijk niet zelf vragen. Maar Anthony kon haar prima inlichten over de plannen van de koning. 'Iwone vertelde al dat ze snel zouden gaan. Ze wil graag haar vader thuis brengen. Vader heeft een schip aan ze aangeboden.' Ze dacht dat Anthony dat al zou weten, maar ze vertelde het toch. 'Dus jij blijft dan goden zij dank langer?' Haar hand gleed over zijn been terwijl ze aan haar wijn nipte.

'Ik hoorde het van David. Het is ook niet meer dan logisch. Ik kan me niet voorstellen hoe Evangeline zich moet voelen...' Ze had haar man niet meer kunnen zien voor hij overleed, dat moest een verschrikkelijk gevoel met zich meebrengen, naast al het verdriet. 'Ik blijf nog langer.' Hij was nog steeds van plan om het David te vertellen, maar met deze omstandigheden kon hij het niet. David had hem nodig, hij kon het niet maken om die bon nu te laten vallen.

Constance legde haar hoofd tegen zijn zij en glimlachte. 'Dat is fijn.' Ze realiseerde zich dat ze het nodig had dat hij hier was. Ze zou het nooit zo noemen, maar het was de waarheid. 'Zou je straks mee naar de kapel willen gaan? Ik ben er nog niet geweest-' Constance wist niet hoe lang ze haar moeder nog zo opgebaard zouden laten. Het zou vast niet lang meer duren voor de begrafenis plaats vond. Ze wist dat haar vader er al op uit was geweest om een geschikte plek te zoeken op de berg van haar familie. Ze had gewild dat hij haar had meegevraagd, maar hij had zichzelf erg afgesloten van alles en iedereen.