De Trainingsplek

Ayira keek hem met priemende ogen aan en sloeg haar arm over elkaar heen. 'Ik wil je broers niet. Hoe oud denk je wel dat ik ben? Ik wil jóú.' Langzaam sloeg ze haar ogen neer na die woorden en veegde ze met haar schoen door het zand. Toch schoot haar hoofd plotseling op bij zijn laatste woorden. 'Natuurlijk niet, je kent mijn vader en je kent mij! Hij wil dat ik het zelf oplos en ik wilde zelf ook geen hulp. Waren mijn affecties niet duidelijk genoeg na het feest en alle andere keren dat ik je heb gesproken? Ik stond enkele dagen geleden nog voor je deur, maar je was er niet. Als je toen mijn jurk zag, had je niet eens meer getwijfeld.' Een lach ontsnapte haar mond en met glunderende ogen veegde ze wat stof van haar jurk af.

David keek haar aan en zuchtte uit. 'Blijkbaar niet volwassen genoeg om te begrijpen dat het er niet omgaat wie de mooiste jurk draagt of het beste met een pijl en boog om kan gaan.' merkte hij op en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Er zijn zoveel meer dingen belangrijk en dat ik voor Adelaide heb gekozen betekend niet dat jij geen goede partij bent.' Wellicht was ze geen goede partij voor hem, maar er waren genoeg mannen die zichzelf erg gelukkig prezen als Ayira naast hun zij stond. 'En als jij niet een van mijn broers wilt huwen, kan ik ook vrij weinig voor je betekenen.'

Ayira moest lachen om zijn serieuze toon en legde met een glimlach haar hand op zijn arm. 'Het was een grapje, David, lach erom! Je bent de laatste tijd zo serieus. Ik snap dat er veel druk op je schouders ligt, maar ermee omgaan gaat makkelijker als je wat dingen met een korreltje zout neemt.' Ze ging wat dichter tegen hem aan staan en keek hem met glunderende en speelse ogen aan. 'Je eerste vrouw is je gaan vervelen, gok ik zo, je tweede vrouw gaat je waarschijnlijk ook vervelen. Wat zeg je ervan om nu nog je vrijheid te vieren met een goed glas wijn? No hard feelings, ik beloof je dat ik niets meer zal zeggen over je verloving.' Met een vragende glimlach keek ze hem aan. Misschien konden ze beiden deze dag eens goed afsluiten. En hopelijk samen...

David keek haar licht verbouwereerd aan toen ze zei dat hij niet alles zo serieus moest nemen. 'Wat?! Het enige wat ik niet serieus hoef te nemen zijn jou waanideeën over het feit dat jij beter bent dan andere adellijke vrouwen. Dat is wat ik niet serieus neem en de rest? De dood van jou moeder? Van Leonard, Arutha, mijn vader? Zijn dat soms dingen die ik niet serieus moet nemen? De rebellen, zal ik die eens niet zo serieus nemen?!' Hij was furieus over haar naïeve instelling. 'Je denkt dat je beter bent dan de andere, maar in werkelijkheid ben je niets anders dan een naïef meisje met een pijl en boog in haar handen, die veel te groot over zichzelf denkt.' Op haar aanbod ging hij niet eens in.

'Serieus én opgefokt,' zei Ayira spottend, terwijl ze haar armen over elkaar heen sloeg. Ze bekeek David van top tot teen en vernauwde haar ogen. 'Waarom ben je hier? Alleen maar om mij te kunnen afsnauwen en te vertellen wat voor verschrikkelijke vrouw ik ben? En om mij te horen smeken dat ik wil dat je mij kiest? Verdomme, David, wat wil je van me? Wat wil je dat ik zeg?' Ze voelde hoe ze kwader werd. 'Je bent misschien serieus over de rebellen, maar je pakt het verschrikkelijk aan!'

'Laat maar zitten.' Hij zou over een paar dagen vertrekken en hij wilde geen vete laten ontstaan tussen zijn eigen familie en de Rabbion's. 'Je wilt niet weten wat we allemaal al geprobeerd hebben om die debielen te pakken te krijgen. Het is niet enkel een kwestie van een paar soldaten erop afsturen en ze afslachten. Ze zitten overal, door het hele land heen! Je kan wel zeggen dat ik het verschrikkelijk aanpak, maar jullie zijn er niet veel beter mee.'

Ayira keek de koning peinzend aan en beet op haar lip. Het was niet de bedoeling geweest om David te beschuldigen, maar steeds als ze iemand wou aanwijzen als de veroorzaker van de dood van haar moeder, kwam ze toch bij David, ondanks dat ze wist dat het onredelijk was. En als zij al zo dacht, hoe dacht de rest van Tarth dan wel over David? 'Je hebt een infiltrant nodig. Iemand die zich als rebel gaat voordoen. En je staat nu voor de perfecte persoon.' Ze glimlachte breed en keek hem afwachtend aan.

'Jij? Heel het zuiden weet wie je bent door die actie van een paar jaar geleden.' merkte hij op en schudde zijn hoofd. 'Ik weet het niet..' Hij wist dat een infiltrant was wat hij nodig had, maar hij wist niet of Ayira, met haar korte lontje, wel de aangewezen persoon voor dat werk was. 'En ze hebben je vast ook gezien bij de aanslag.' Het was verdomde moeilijk om iemand te vinden die bekwaam was voor het werk. En het moest bovendien iemand zijn die David vertrouwde, en daar waren er niet veel van.

'Natuurlijk weet iedereen wie ik ben, dat is onvermijdelijk, maar dat is dus ook de bedoeling. Juist door de verbanning en de dood van mijn moeder en jij die me nu passeert ... Ze zullen denken dat ik een wrok koester tegenover de royale families! Ik verzin nog wel iets om ze écht te overtuigen.' Ze sloeg haar armen over elkaar heen en glimlachte breed. 'En ook al wil je het niet: ik doe het toch. Ik heb hier niets meer te zoeken en maak me zo eindelijk een bruikbaar.'

David fronste zijn wenkbrauwen bij haar woorden. 'Je wilt niet bij die mensen horen, Ayira, zelfs al heb je hier niets meer te zoeken.' sprak hij haar tegen. 'Waarom vraag je überhaupt toestemming aan mij, als je toch al van plan was om te gaan?' Haar woorden maakte hem zorgen: ze was koppig, net als de rest van haar familie en als ze zich eenmaal iets in haar hoofd had gepraat, was het er moeilijk uit te krijgen. 'En stel nou, dat je daar naar toe gaat, en het lukt je om te infiltreren, hoe ga je mij ooit informatie doorgeven? Ze zitten in het Oosten, ik in het Westen. Het is nou niet bepaald dicht bij elkaar. En wat nou als ze je vragen om ons om te brengen - of wat dan ook? Ik kan me niet voorstellen dat je daar ook maar werkelijk over na kan denken... Waarom zou je je leven daarvoor willen riskeren?'

Ayira haalde haar schouders op en keek David met een kleine glimlach aan. 'Daar verzin ik wel iets voor. Ik kan de familie van de plek waar de rebellen verblijven inlichten en die zenden het dan aan jou door. Dat gaat wel lukken.' Ayira pulkte aan de punt van haar pijl en zuchtte. 'Natuurlijk zal ik dat uit de weg gaan. En als ze erachter komen dat ik infiltreer... Bij de Goden, wie zal mij missen?' lachte ze schamper. 'Ik ben de perfecte persoon. En inderdaad, ik wil je toestemming niet. Ik wou gewoon dat je het wist.'

'Als dat het enige was, dan denk ik dat mijn taak er hier wel opzit... niet waar?' Hij was het niet met haar eens, er waren genoeg mensen die haar zouden missen. Hij wist zeker dat Donovan zijn dochter niet kwijt wilde, en de rest van haar broertjes en zusjes zouden haar ook gegarandeerd missen, maar ook David wist dat het onmogelijk was om dat in haar hoofd te krijgen. Ze had zich de afgelopen jaren zo afgezet tegen iedereen, dat één enkel gesprek met hem haar niet van gedachten zou veranderen. 'Als jij je leven wilt vergooien door een domme actie als deze, hou ik je niet tegen Ayira.'

Ayira staarde bewegingloos naar de grond en liet de woorden van David bij haar binnenkomen. 'Het is misschien een domme actie, maar als het lukt om de informatie door te spelen, dan kan ik de levens van tientallen mensen redden, David. Van een heleboel van je onderdanen. Kan ik niet eens een beetje dankbaarheid van je daarvoor krijgen?' Ze schopte een steen weg en lachte in haarzelf. Ze wist nu al dat dit plan niet goed zou eindigen. Toch keek ze David weer serieus aan. 'Ik ga de andere royale leden niets vertellen, ook mijn familie niet. Kan je een oogje in het zeil houden bij mijn vader?'

'Als het je werkelijk lukt, zal ik je voor eeuwig dankbaar zijn... zo niet, dan spijt het me voor je dat je werkelijk denkt dat niemand je zal missen.' Op dit moment vond hij haar enkel dom, als er niemand was die om haar gaf, was ze allang niet meer in het Zuiden geweest. 'Ik zal wat extra ogen hier in het Zuiden achterlaten.' verzekerde hij haar en liep op haar af. 'Het ga je goed, Ayira.' Hij omhelsde haar kort en keek haar aan. 'Ik hoop dat je missie in het Oosten slaagt.'

Ayira haalde een hand door haar haren en leek nu pas te beseffen wat ze werkelijk zou gaan doen. Én wat de mogelijke gevolgen zouden kunnen zijn. Ze hoopte dat haar vader ook nog eens deze tegenslag kon dragen. Ayira wist namelijk dat ze hem pijn moest gaan doen. Ze ontving zijn omhelzing met een glimlach en kort hield ze zijn hand vast. 'Als ik dit overleef en je zou je ooit vervelen, dan weet je waar je terecht kan,' knipoogde ze. Ze wist niets anders te zeggen. 'Vergeet de als. Het gaat me gewoon lukken. Bereid je alvast maar voor op de eeuwige dankbaarheid,' glimlachte ze.

David was niet zo positief gestemd als dat zij was. Hij wist wat de rebellen konden aanrichten, hij had verwacht dat zij dat ook wist, maar blijkbaar onderschatte ze hen nog steeds. Het zou enkel een kwestie zijn van tijd, voordat één van hen zou ontdekken dat ze loog en dan was het gedaan. Zelf was hij niet erg vriendelijk omgegaan met hun spionnen, dus hij wilde zich niet indenken wat ze met Ayira zouden doen. Toch glimlachte hij bemoedigend.

Het was frustrerend dat David totaal niet op haar geflirt en avances in ging. Hij zou haar een lange tijd niet meer zien - misschien wel nooit meer - en nog steeds wou hij geen avond of nacht met haar delen. Toch was ze gecharmeerd door zijn bemoedigende blik en voelde ze hoe ze zelfvertrouwen kreeg. Als dit plan zou lukken, dan zou zij de held van Tarth zijn en zou het volk David smeken om Ayira als koningin en vrouw te nemen. 'Dus, wanneer is de bruiloft? Ik wil er natuurlijk nog wel bij zijn.'

'De bruiloft zal in enkele maanden plaatsvinden.' vertelde hij. David wilde Adelaide genoeg tijd geven om te rouwen om haar broer en eraan te wennen dat ze de opvolgende koningin van Tarth zou worden. Het was niet een aanstelling die iedere vrouw voor kreeg. 'De exacte dag is nog niet besloten, ik wil dat zij er klaar voor is, voordat we het daadwerkelijk bekend maken aan de mensen.' De adel wist het, de rest van het land nog niet, al was het enkel wachten voordat het uit zou komen.

Ayira werd enkel gefrustreerder door de woorden van David. Ze was er nog niet klaar voor? Verdomme, als hij Ayira had gekozen, dan hadden ze nu al voor het prieel gestaan en hadden ze wat kunnen doen aan die rebellen. Dan was de troonopvolger er over negen maanden al en zat er ten minste een beetje vaart in dingen. Ze kon niet geloven dat David was veranderd in de man die hij nu was. Het land had stabiliteit nodig en als dat er niet in de regerende familie was, zou het ook niet in het land komen. Ze hadden een koningin en troonopvolger nodig. 'Nou, zo lang ga ik in elk geval niet wachten. Wie weet, misschien kan ik wel een ramp op je huwelijk voorkomen, zoals bij je vorige huwelijk gebeurde.'

David priemde zijn ogen bij haar opmerking. 'Wie weet.' mompelde hij, knarsetandend, terug. Hij kon duidelijk de afkeur in haar ogen zien, maar hij probeerde zijn opkomende woede erover te negeren. Boos worden had geen zin. 'Ik zie niet goed wat ik hier verder nog kan doen. Ik hoop dat je de goede keuzes gaat maken, Ayira, en niet gemarteld aan een schandpaal eindigt.' Zoals met Gwen was gebeurd.

'Aan de schandpaal van de rebellen of die van jou?' vroeg ze bitter, terwijl ze haar boog en pijlen op de grond gooide. David had toch geen interesse in haar, dus hoefde ze hem niet meer te charmeren. 'Nou, je missie is geslaagd. Je hebt al mijn smeekbedes gehoord aan jou, zodat je ego weer wat is gegroeid, en je komt mij waarschijnlijk nooit meer tegen. Een top dag voor de koning!' Ze wist niet waarom ze opeens zo bitter was. Misschien had ze wel verwacht dat ze meer hulp zou krijgen in haar onmogelijke missie.

David draaide zich om bij haar woorden. 'Smeekbodes? Mijn ego laten groeien? Denk je dat ik daarvoor ben gekomen? Het spijt me Ayira, maar dan heb je het goed mis. Ik ben hier niet om je tienerdroom uit te laten komen, ik mag dan wel een reputatie hebben als het gaat om vrouwen, maar dat is verleden tijd. Ik heb een verantwoordelijke taak, ik moet een voorbeeld zijn, dus ik duik niet met iedere vrouw het bed in. Zelfs niet als ze van adel zijn.' Hij was woedend op haar, maar de kokende hitte hield hij voor haar verborgen, niemand had er iets aan als hij stennis zou gaan maken op het trainingsveld.

Ayira kon haar geamuseerde blik niet eens meer ophouden, maar keek hem met dezelfde woede aan. 'Waarvoor kwam je dan naar mij toe? Je wilde gewoon horen dat ik boos ben dat je Adelaide hebt gekozen. Meer niet. Je wou dat ik mij vernederde voor je, en raad eens, dat is gelukt. Je wilt niets anders dan mijn familie vernederen. Het komt je waarschijnlijk zelfs goed uit dat mijn moeder is overleden, zodat mijn vader nauwelijks nog de kracht heeft om je tegen te spreken!' Ze wou nog zoveel meer opmerkingen maken, over zijn vader, zijn zus, Iwone, Anthony en Constance, en over Adelaide.

'Nee, ik wilde weten wáárom je boos bent dat ik Adelaide heb gekozen. Ik wil je niet vernederen, dat is nooit mijn intentie geweest, dus het spijt me om te horen dat ik dat heb gedaan.' David liet haar uitrazen en schudde zijn hoofd. 'Ik weet dat je boos bent, dat je gefrustreerd bent. Je bent je moeder verloren, het is niet meer dan logisch. Maar ik wil nóóit meer horen dat ik blij zou zijn, dat één van de adellijke leden is afgeslacht door die beesten. Ja, onze families hebben onenigheden gehad in het verleden, maar dat betekend niet dat ik het jullie toewens om iemand te verliezen en zeker niet jullie moeder, of in Donovan's geval, zijn vrouw.' David had zijn woede onder controle gekregen, en het werd ook steeds gemakkelijker om rustig tegen haar te praten. 'Ik weet hoe het voelt, ik weet hoe mijn moeder wegkwijnde na het overlijden van mijn vader en dat wil ik niemand toewensen.'

Ayira schopte tegen haar boog aan en voelde hoe langzaam de woede uit haar gleed. De woorden over haar moeder raakte haar diep en het kostte haar moeite om de emotie niet op haar gezicht te laten zien. Ze merkte echt dat David gegroeid was en volwassener was geworden. 'Sorry, ik deed onredelijk, dat had ik niet moeten zeggen.' Ze haalde haar handen door haar haar en haalde diep adem. Haar handen trilden en ze vreesde dat dat niet kwam door haar woede. 'Ik zweer je dat ik mijn best zal doen om de rebellen neer te krijgen. Je denkt misschien dat het onmogelijk is, maar het gaat echt lukken. Dat zweer ik. En het moet wel, want anders zullen we misschien wel de volgende slachtoffers zijn.' Ze veegde met haar voet in het zand en keek David aan. 'Ik zal zo snel mogelijk proberen informatie in ge winnen over hun plannen voor de bruiloft.'